Home / โรแมนติก / คุณหมอขอรัก / เพื่อนที่ไม่เคยทอดทิ้ง

Share

เพื่อนที่ไม่เคยทอดทิ้ง

last update Last Updated: 2025-07-06 07:11:42

คำแรกนี่น้ำซุปยังร้อนเค็มๆ หวานๆ กลิ่นเครื่องเทศลอยมาแตะจมูก น้ำตาที่เพิ่งไหลยังไม่หยุด แต่พอกินไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกว่าใจมันอุ่นขึ้น แปลกดีเหมือนกัน

หมวยนั่งมองหน้าเพื่อน แล้วถอนหายใจเบาๆ “ดูมึงสิ นั่งกินไปก็ร้องไห้ไปแบบนี้ เข้มแข็งหน่อยได้ไหมพริม?”

พริมยิ้มแห้งๆ น้ำตายังคลอ “ก็กูมันอ่อนแอไง มันก็เลยหยุดไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี”

หมวยคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แล้วก็บอกเสียงจริงจัง “เออ...อย่าคิดมากนะ มึงต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เรื่องแค่นี้ถ้าใจยังไม่แข็งพอ แล้วใครจะมาช่วยมึงล่ะ? กูเองก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่เห็นมึงแบบนี้กูยิ่งต้องสู้ไปด้วยกัน”

พริมมองหน้าเพื่อน แล้วน้ำตาก็ซึมออกมาอีก “ขอบใจมึงจริงๆ หมวย…ที่ยังอยู่ข้างๆ กู ไม่ทิ้งกูไปไหน”

หมวยยักไหล่ “จะไปไหนได้ ก็มึงนี่แหละเพื่อนคนเดียวที่กูมีตอนนี้

หมวยพูดติดตลก”

ทั้งสองนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ บางครั้งพริมก็เช็ดน้ำตา บางครั้งก็พูดคุยกับหมวยเบาๆ ถึงเรื่องในใจ

“รู้มั้ย...เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลย คิดไปเรื่อยถึงอนาคตของลูก ว่าจะไปอยู่ไหน จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี ไหนจะเรื่องใบหย่า”

หมวยพยักหน้า “แหงสิ ใครๆ ก็เคยผ่านช่วงแบบนี้แหละ แต่มึงต้องเชื่อว่ามันจะดีขึ้น ต้องหาทางสู้กับมัน ไม่ใช่ยอมแพ้”

“ก็กูไม่รู้จะเริ่มยังไง...ออกมานี่ก็ไม่มีอะไรเลยนะ เขาตัดบัตรเครดิตกูเงินก็ไม่มี กูมาเเต่ตัว ตอนนี้กูกลับเเต่ตัวเเบบที่เขาว่าจริงนั้นเเหละ

“ยังไงก็ต้องเริ่มก่อน ไม่งั้นก็ไม่มีทางเดินใหม่หรอก”

พริมสูดลมหายใจลึก พยายามเก็บน้ำตาไว้ในใจ

“เอางี้ดีกว่า...คืนนี้ไปบ้านกูก่อนก็ได้

พริมลุกขึ้นยืน มือยังสั่น แต่ในใจเริ่มมีความหวังเล็กๆ

“ขอบใจมึงมากนะหมวย

หมวยจับมือเธอเบาๆ “ไม่ต้องพูดมาก เอาแรงไว้เยอะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยคิดใหม่อีกทีว่าจะเอายังไงต่อ”

“มึงว่ากูจะเริ่มใหม่ได้จริงๆ เหรอวะ…”

หมวยมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“มึงไม่ต้องถามกูหรอก มึงก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่ามึงต้องทำ กูพูดไปก็เท่านั้น ถ้ามึงยังไม่ลุกขึ้นสู้เอง”

พริมมองเส้นก๋วยเตี๋ยวที่เหลือครึ่งชาม น้ำซุปเริ่มเย็น แต่ในอกมันร้อนจนปวดไปหมด

“กูแค่อยากให้ลูกกูมีชีวิตดีกว่านี้…ไม่ต้องมานั่งดูแม่มันร้องไห้ทุกวัน”

หมวยเอื้อมมือมาแตะไหล่

“งั้นมึงก็ทำให้เขาเห็น ว่าแม่เขาแม่งโคตรเก่ง โคตรอดทน ถึงจะโดนทิ้ง โดนตัดทุกอย่าง ก็ยังยืนได้อยู่”

พริมกัดริมฝีปาก น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอีก

“แต่กูแม่งเหนื่อยจริงๆ หมวย…เหนื่อยจนอยากหายไปเลยว่ะ”

“มึงพูดแบบนี้อีก กูจะตบให้ กูไม่ยอมให้มึงหายไปไหนทั้งนั้น มึงลืมไปหรือไง ว่ากูยังอยู่ตรงนี้”

พริมยิ้มทั้งน้ำตา

“กูรู้…กูรู้ว่ามึงอยู่ กูเลยยังพอมีแรงอยู่บ้าง”

หมวยถอนหายใจ เหมือนเพลียเต็มที แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือ

“พอแล้ว กินให้หมดก่อน มึงต้องมีแรง พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันว่าจะไปหางาน หรือหาที่อยู่ใหม่ยังไง”

“กูไม่รู้จะตอบแทนมึงยังไง…”

หมวยส่ายหน้า

“ไม่ต้องตอบแทน กูแค่ไม่อยากเห็นมึงตายทั้งเป็น ก็แค่นั้นแหละ”

พริมมองหน้าเพื่อน ความเจ็บในอกยังอยู่ แต่ก็เหมือนมีอะไรอุ่นๆ โอบไว้ไม่ให้ล้ม

“มึงนี่แหละ…คนที่ทำให้กูไม่ล้มตอนนี้”

หมวยยิ้ม ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้

“เออ…ดราม่าอีกแล้ว กินเสร็จแล้วก็ลุก กูจะไปซื้อชาเขียว กินแก้ง่วงหน่อย เดี๋ยวต้องขับรถ”

พริมพยักหน้าเบาๆ สูดหายใจอีกครั้ง พยายามกลืนความหวาดกลัวลงไปในคอ

คืนนี้…อย่างน้อยกูก็ยังไม่ต้องเผชิญทุกอย่างคนเดียว

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • คุณหมอขอรัก   รุ่นน้องที่ทำงาน

    เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื

  • คุณหมอขอรัก   บ้านเช่า

    ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวยรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวันประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี“แม่! แม่ขา!”“พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม”พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก“คิดถึงแม่ไหมคะ”“คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่นพริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกทีหลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน“วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ”“พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่”“เก่งที่สุดเลยลูก”เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิดพริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้“หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย”“กินโจ๊กไก่!”“ได้ค่ะ งั้นไปกัน”---หน้าเซเว่นพริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว“แม่…พาย

  • คุณหมอขอรัก   คลุมถุงชน

    ค่ำวันเดียวกัน – บ้านคุณหมออคิณบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่คนสวนตัดแต่งเรียบร้อย ไฟสีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ในใจอคิณกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเขานั่งพิงพนักโซฟาในห้องรับแขก สวมเชิ้ตสีครีมติดกระดุมเรียบร้อย ใบหน้าคมคายดูเรียบเฉย แต่ในดวงตามีแววลังเลที่ซ่อนไว้ไม่มิดตรงข้ามเป็นพ่อกับแม่ แต่งตัวหรูหราเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง พ่อวางแก้วน้ำแร่ลงบนโต๊ะ พูดขึ้นก่อนใคร“เรื่องงานหมั้น…เราตกลงกับทางนั้นแล้วนะอคิณ”เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาพ่อ“ผมยังไม่ได้ตอบตกลง”แม่ถอนหายใจเสียงดัง“อคิณ แม่กับพ่อไม่ได้จะบังคับ…แต่ลูกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงดี ครอบครัวก็ดี จะหาคู่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกเหรอ?”เขาไม่ตอบทันที จ้องมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก“…ผมแค่ยังไม่แน่ใจ ว่าจะไปกันรอด”“ไม่รอดอะไร อยู่กันไปก็รักกันเอง” พ่อว่าเสียงหนัก “แกก็อายุสามสิบแล้วนะอคิณ ถึงเวลาคิดเรื่องครอบครัวได้แล้ว”เขาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากขบกันจนขึ้นรอยแดงในหัวเขามันวุ่นวายไปหมด…ภาพงานหมั้น ภาพชีวิตที่ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยเหมือนหมากกระดาน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาฝันอยากมีมาตั้งแต่แรกแม่มองส

  • คุณหมอขอรัก   ไม่ยอมปล่อย

    ค่ำวันเดียวกัน – บ้านปกรณ์ บ้านสองชั้นตกแต่งหรูหราดูเงียบเกินปกติ ไฟในห้องรับแขกเปิดสลัวๆ ปกรณ์นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีเข้ม มือคีบบุหรี่ค้างไว้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เขาลากสายตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับเสียงเย็น “ว่า…” เสียงนักสืบปลายสายรายงานเรียบๆ “เจอตัวแล้วครับ คุณพริมพาลูกไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงแถวเขตชานเมือง วันนี้เพิ่งไปสมัครงานใหม่” ปกรณ์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลง “ลูกอยู่กับเขาด้วย?” “ครับ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร” ปกรณ์พ่นควันบุหรี่ช้าๆ ใบหน้าดูคล้ายคนโกรธ และในแววตาเหมือนมีความคิดซ่อนอยู่ “…แล้วเขาอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหน” “สองคืนแล้วครับ ดูเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนนั้นจะช่วยเหลือเต็มที่” ปกรณ์เงียบไปอึดใจ ลมหายใจฟังดูหนักขึ้น “ถ่ายรูปมาส่งให้ฉันทุกวัน ฉันต้องรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน” “ได้ครับ ผมจะรายงานทุกความเคลื่อนไหว” เขากดวางสายแล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย ใจมันร้อนรุ่มไปหมด…โกรธที่พริมหนีไปไม่บอกอะไรสักคำ โกรธที่เธอกล้าพาลูกออกไปเงียบๆ แต่ก็…ห่วง ปกรณ์ยกมือกดขมับ ความอึดอัดแล่นเต็มอกจนแทบร

  • คุณหมอขอรัก   งานใหม่ชีวิตใหม่

    เช้าวันใหม่ – บ้านหมวยแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศสดใส น้องพายนั่งแต่งตัวอยู่บนเตียง มือเล็กๆ กำลังรวบผมเป็นเปียสองข้างด้วยความตั้งใจพริมยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง“พายตื่นเต้นไหมลูก?”น้องพายหันมามองแม่ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส“พายตื่นเต้นมากค่ะ แม่! พายอยากเจอเพื่อนใหม่”พริมหัวเราะเบาๆ แล้วกอดลูกแน่น“แม่ก็อยากเห็นพายมีความสุขนะลูก วันนี้เป็นวันแรกของเราสองคนหมวยเดินเข้ามาในห้อง มือถือกล่องอาหารกลางวัน“เอาของกินมาฝากด้วยนะ เด็กเก่ง”น้องพายรับกล่องอาหารด้วยรอยยิ้มสดใส“ขอบคุณน้าหมวยค่ะ!”พริมหันไปมองหมวย“ขอบใจมากนะหมวย ที่ช่วยดูแลพายกับพริมมาตลอด”หมวยยิ้มตอบ“ไม่ต้องพูดเยอะ มึงทำดีอยู่แล้ว”ที่หน้าโรงเรียนใหม่พริมจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างทาง น้องพายจับมือแม่แน่น ใบหน้าตื่นเต้นแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อย“แม่…ถ้าเพื่อนไม่ชอบพาย พายจะทำยังไงดี?”พริมกุมมือเล็กของลูก“แม่เชื่อว่าพายจะเจอเพื่อนดีๆ เยอะเลย ลูกแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ”น้องพายยิ้มแล้วก้าวเข้าประตูโรงเรียนไปพร้อมแม่หมวยยืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่“โ

  • คุณหมอขอรัก   อบอุ่น

    เย็นวันเดียวกัน – บ้านหมวยโต๊ะกินข้าวไม้เล็กๆ ถูกจัดเรียบร้อยด้วยจานข้าวผัดสีทองหอมกรุ่น รสชาติกลมกล่อมและชวนน้ำลายสอ กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปทั่วบ้านน้องพายนั่งตักพริม มือเล็กจับช้อนอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองหมวยที่นั่งฝั่งตรงข้าม“น้าหมวย…พายกินเองได้นะ พายเก่งมากเลย”หมวยยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องพายเบาๆ“โห เก่งจริงๆ คนเก่งของน้าหมวย”น้องพายยืดอกเล็กๆ ก่อนตักข้าวผัดเข้าปาก หันมามองแม่ด้วยสายตาใส“แม่…พายว่าข้าวผัดอร่อยมากเลย แม่กินเยอะๆ นะ จะได้ไม่ผอม”พริมขำทั้งน้ำตา ยกมือแตะแก้มลูก“แม่ไม่ผอมหรอกลูก แม่อ้วนแล้ว ดูพุงสิ”น้องพายเอามือเล็กๆ จิ้มพุงแม่เบาๆ“พุงนิ่มนุ่ม…พายชอบ”หมวยหัวเราะเสียงดังจนแทบสำลัก“เด็กคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย”แม่หมวยยิ้มมองสองแม่ลูกด้วยความรัก“กินเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวอิ่มแล้วก็ไปนอนกัน”น้องพายเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้“ขอบคุณคุณยาย…พายอร่อยมากเลยค่ะ”พริมยิ้มเจื่อนๆ“พายเรียกป้าเขาก็ได้ลูก…”แม่หมวยโบกมือเบาๆ“ไม่เป็นไรหรอก เรียกอะไรก็ได้ ถ้าหนูมีความสุข”น้องพายยิ้มกว้าง กินข้าวผัดต่ออย่างมีความสุขก่อนนอน – ห้องนอนบ้านหมวยหลังเก็บจานข้าวผัด หมวยปูฟูกเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status