เพื่อนที่ไม่เคยทอดทิ้ง

คำแรกนี่น้ำซุปยังร้อนเค็มๆ หวานๆ กลิ่นเครื่องเทศลอยมาแตะจมูก น้ำตาที่เพิ่งไหลยังไม่หยุด แต่พอกินไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกว่าใจมันอุ่นขึ้น แปลกดีเหมือนกัน

หมวยนั่งมองหน้าเพื่อน แล้วถอนหายใจเบาๆ “ดูมึงสิ นั่งกินไปก็ร้องไห้ไปแบบนี้ เข้มแข็งหน่อยได้ไหมพริม?”

พริมยิ้มแห้งๆ น้ำตายังคลอ “ก็กูมันอ่อนแอไง มันก็เลยหยุดไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี”

หมวยคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แล้วก็บอกเสียงจริงจัง “เออ...อย่าคิดมากนะ มึงต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เรื่องแค่นี้ถ้าใจยังไม่แข็งพอ แล้วใครจะมาช่วยมึงล่ะ? กูเองก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่เห็นมึงแบบนี้กูยิ่งต้องสู้ไปด้วยกัน”

พริมมองหน้าเพื่อน แล้วน้ำตาก็ซึมออกมาอีก “ขอบใจมึงจริงๆ หมวย…ที่ยังอยู่ข้างๆ กู ไม่ทิ้งกูไปไหน”

หมวยยักไหล่ “จะไปไหนได้ ก็มึงนี่แหละเพื่อนคนเดียวที่กูมีตอนนี้

หมวยพูดติดตลก”

ทั้งสองนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ บางครั้งพริมก็เช็ดน้ำตา บางครั้งก็พูดคุยกับหมวยเบาๆ ถึงเรื่องในใจ

“รู้มั้ย...เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลย คิดไปเรื่อยถึงอนาคตของลูก ว่าจะไปอยู่ไหน จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี ไหนจะเรื่องใบหย่า”

หมวยพยักหน้า “แหงสิ ใครๆ ก็เคยผ่านช่วงแบบนี้แหละ แต่มึงต้องเชื่อว่ามันจะดีขึ้น ต้องหาทางสู้กับมัน ไม่ใช่ยอมแพ้”

“ก็กูไม่รู้จะเริ่มยังไง...ออกมานี่ก็ไม่มีอะไรเลยนะ เขาตัดบัตรเครดิตกูเงินก็ไม่มี กูมาเเต่ตัว ตอนนี้กูกลับเเต่ตัวเเบบที่เขาว่าจริงนั้นเเหละ

“ยังไงก็ต้องเริ่มก่อน ไม่งั้นก็ไม่มีทางเดินใหม่หรอก”

พริมสูดลมหายใจลึก พยายามเก็บน้ำตาไว้ในใจ

“เอางี้ดีกว่า...คืนนี้ไปบ้านกูก่อนก็ได้

พริมลุกขึ้นยืน มือยังสั่น แต่ในใจเริ่มมีความหวังเล็กๆ

“ขอบใจมึงมากนะหมวย

หมวยจับมือเธอเบาๆ “ไม่ต้องพูดมาก เอาแรงไว้เยอะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยคิดใหม่อีกทีว่าจะเอายังไงต่อ”

“มึงว่ากูจะเริ่มใหม่ได้จริงๆ เหรอวะ…”

หมวยมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“มึงไม่ต้องถามกูหรอก มึงก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่ามึงต้องทำ กูพูดไปก็เท่านั้น ถ้ามึงยังไม่ลุกขึ้นสู้เอง”

พริมมองเส้นก๋วยเตี๋ยวที่เหลือครึ่งชาม น้ำซุปเริ่มเย็น แต่ในอกมันร้อนจนปวดไปหมด

“กูแค่อยากให้ลูกกูมีชีวิตดีกว่านี้…ไม่ต้องมานั่งดูแม่มันร้องไห้ทุกวัน”

หมวยเอื้อมมือมาแตะไหล่

“งั้นมึงก็ทำให้เขาเห็น ว่าแม่เขาแม่งโคตรเก่ง โคตรอดทน ถึงจะโดนทิ้ง โดนตัดทุกอย่าง ก็ยังยืนได้อยู่”

พริมกัดริมฝีปาก น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอีก

“แต่กูแม่งเหนื่อยจริงๆ หมวย…เหนื่อยจนอยากหายไปเลยว่ะ”

“มึงพูดแบบนี้อีก กูจะตบให้ กูไม่ยอมให้มึงหายไปไหนทั้งนั้น มึงลืมไปหรือไง ว่ากูยังอยู่ตรงนี้”

พริมยิ้มทั้งน้ำตา

“กูรู้…กูรู้ว่ามึงอยู่ กูเลยยังพอมีแรงอยู่บ้าง”

หมวยถอนหายใจ เหมือนเพลียเต็มที แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือ

“พอแล้ว กินให้หมดก่อน มึงต้องมีแรง พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันว่าจะไปหางาน หรือหาที่อยู่ใหม่ยังไง”

“กูไม่รู้จะตอบแทนมึงยังไง…”

หมวยส่ายหน้า

“ไม่ต้องตอบแทน กูแค่ไม่อยากเห็นมึงตายทั้งเป็น ก็แค่นั้นแหละ”

พริมมองหน้าเพื่อน ความเจ็บในอกยังอยู่ แต่ก็เหมือนมีอะไรอุ่นๆ โอบไว้ไม่ให้ล้ม

“มึงนี่แหละ…คนที่ทำให้กูไม่ล้มตอนนี้”

หมวยยิ้ม ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้

“เออ…ดราม่าอีกแล้ว กินเสร็จแล้วก็ลุก กูจะไปซื้อชาเขียว กินแก้ง่วงหน่อย เดี๋ยวต้องขับรถ”

พริมพยักหน้าเบาๆ สูดหายใจอีกครั้ง พยายามกลืนความหวาดกลัวลงไปในคอ

คืนนี้…อย่างน้อยกูก็ยังไม่ต้องเผชิญทุกอย่างคนเดียว