บ้านเช่า

ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวย

รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวัน

ประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี

“แม่! แม่ขา!”

“พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม”

พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก

“คิดถึงแม่ไหมคะ”

“คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่น

พริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกที

หลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน

“วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ”

“พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่”

“เก่งที่สุดเลยลูก”

เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิด

พริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้

“หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย”

“กินโจ๊กไก่!”

“ได้ค่ะ งั้นไปกัน”

---

หน้าเซเว่น

พริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว

“แม่…พายอยากได้เยลลี่ด้วย…”

“เอาแค่ถ้วยเดียวนะคะ วันนี้หนูกินขนมเยอะแล้ว”

“ก็ได้…”

เสียงออดอ้อนนิดๆ ทำพริมหลุดขำ เธอหยิบโจ๊กไก่ โยเกิร์ต และขวดนมวางในตะกร้า ก่อนจะปล่อยให้ลูกถือเยลลี่ถ้วยเล็กๆ ด้วยตัวเอง

ระหว่างต่อแถวจ่ายเงิน มีชายหนุ่มสองคนใส่ชุดพนักงานออฟฟิศเดินเข้ามา มองพริมแวบหนึ่งแล้วก็หันมองอีกครั้ง เหมือนจะจำได้ว่าเธอเป็นลูกสาวเจ้าของร้านเก่าในตัวเมือง

“เอ่อ…พี่ครับ…”

พริมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“คะ?”

“คือ…พี่ทำงานแถวนี้เหรอครับ พอดี…เอ่อ…ถ้าไม่รังเกียจ ขอไลน์ไว้ติดต่อได้ไหมครับ”

น้องพายเบะปาก มองผู้ชายแปลกหน้าแล้วขยับมายืนชิดแม่

พริมยิ้มสุภาพ ส่ายหน้าเบาๆ

“ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่สะดวกค่ะ”

อีกคนยังทำท่าจะพูดต่อ แต่พริมตัดบทด้วยสายตานิ่งๆ ชายหนุ่มทั้งคู่เลยถอยกลับไปยืนรอแถวหลัง

เธอก้มลงลูบหัวลูกสาว

“ตกใจหรือเปล่า”

“พายไม่ชอบคนแปลกหน้า…”

“ไม่เป็นไรค่ะ แม่อยู่ด้วย”

“แม่สวย…คนเลยชอบมองแม่” พายพึมพำเสียงเล็กๆ

พริมยิ้มบางๆ หัวเราะเบาๆ

“หนูพูดอะไรเนี่ย…แม่ก็ธรรมดานะ”

“ไม่ธรรมดา…แม่สวยที่สุดในโลก!”

เด็กหญิงพูดเสียงดัง ทำคนข้างหน้าแอบยิ้ม พริมยกมือแตะแก้มตัวเอง แอบอาย

“ขอบคุณนะคะคุณลูก”

ถึงจะเหนื่อย…แต่แค่ได้ยินเสียงลูกชม มันก็เหมือนเติมแรงใจให้เธอได้ทั้งวัน

เธอจ่ายเงินเสร็จ จับถุงพลาสติกในมือหนึ่ง จูงมือลูกอีกข้าง เดินออกมาสู่ถนนที่เริ่มมืดลง

ค่ำวันเดียวกัน – บ้านเช่าเล็กๆ

รถแท็กซี่แล่นมาจอดตรงหน้าบ้านปูนชั้นเดียวที่ติดป้าย “ห้องว่างให้เช่า” พริมลงจากรถ จูงมือน้องพายเดินเข้าไปช้าๆ

บ้านหลังนี้เธอแวะมาดูตอนพักกลางวัน ทำสัญญาเช่าเรียบร้อยเพราะไม่อยากรบกวนหมวยนานเกินไป ถึงจะเล็กแค่สองห้อง แต่ก็พอจะเป็นที่พักชั่วคราวให้แม่ลูกได้หายใจโล่งๆ

พริมไขกุญแจประตูไม้สีอ่อน เปิดไฟสลัวๆ กลิ่นฝุ่นลอยจางๆ เธอวางถุงข้าวไว้บนโต๊ะเก่าๆ ตรงมุมห้อง ก่อนจะช่วยลูกถอดรองเท้า

น้องพายมองไปรอบๆ ตาโต

“บ้านใหม่เหรอคะแม่?”

“ใช่ค่ะ…เราจะอยู่กันที่นี่สักพัก”

“แล้ว…พายต้องกลับไปบ้านเก่าไหม”

คำถามสั้นๆ แต่แทงใจเธอจนต้องนิ่งไปอึดใจ

พริมย่อตัวลง กุมมือน้อยๆ ไว้

“ตอนนี้…เรายังไม่กลับนะลูก เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ก่อน”

เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ แววตายังซ่อนความสงสัยที่ไม่กล้าถามต่อ

พริมลูบแก้มลูกเบาๆ พยายามยิ้มให้มั่นใจที่สุด

“หนูหิวไหมคะ”

“หิวแล้ว…”

“งั้นแม่อุ่นโจ๊กให้ก่อนนะ”

เธอลุกไปเปิดไมโครเวฟขนาดเล็กที่เจ้าของบ้านเก่าทิ้งไว้ ใช้ผ้าเช็ดโต๊ะฝุ่นๆ จนสะอาดพอให้วางชามข้าว

ระหว่างรออาหารอุ่น พายยืนกอดตุ๊กตากระต่ายตัวโปรด มองแม่ที่จัดของไปพลางถอนหายใจไปด้วย

“แม่…”

“คะ?”

“พาย…จะช่วยแม่ได้ไหม”

พริมชะงัก มองลูกที่เงยหน้าขึ้นมาจริงจัง

“ช่วยอะไรคะ”

“พายจะไม่ดื้อ จะไม่ร้อง พายจะเก็บของเอง…จะไม่ทำให้แม่เหนื่อย”

เสียงเล็กๆ สั่นนิดๆ เหมือนพยายามเข้มแข็งจนตัวสั่น

หัวใจพริมบีบรัดทันที เธอก้าวเข้ามาโอบกอดลูกแน่น

“…หนูไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลยนะคะ แค่หนูอยู่กับแม่ แม่ก็มีกำลังใจเยอะที่สุดแล้ว”

พายซบอกแม่เงียบๆ มือเล็กโอบตอบอย่างไว้ใจ

เสียงไมโครเวฟดัง ติ๊ง! ทำให้พริมผละออกมาเล็กน้อย ลูบหัวลูกเบาๆ

“ไปล้างมือกันค่ะ จะได้กินข้าว”

“ค่ะ…”

สักพักต่อมา

แม่ลูกนั่งกินโจ๊กง่ายๆ กันเงียบๆ บนโต๊ะเล็กๆ พริมมองลูกที่ตักโจ๊กเข้าปากอย่างตั้งใจ เธอรู้ว่าทุกอย่างยังไม่เข้าที่ แต่แค่ได้อยู่ด้วยกัน…มันก็ดีกว่าอยู่ในบ้านใหญ่ที่ไม่มีความสุข

เมื่อกินเสร็จ เธอพยุงลูกล้างจาน จัดเตียงเดี่ยวที่ปูฟูกเก่าๆ ไว้กลางห้อง

“คืนนี้…แม่กับหนูนอนด้วยกันนะ”

“อื้อ…”

พายปีนขึ้นไปนอน ม้วนตัวกับตุ๊กตากระต่ายจนแน่น พริมลูบผมลูก ยิ้มบางๆ

เธอเดินไปปิดไฟ เหลือเพียงแสงโคมข้างเตียงที่ส่องสลัว

คืนนี้คงจะเหน็บหนาว…แต่ก็เป็นคืนที่เธอรู้สึกว่า อย่างน้อย…ก็เป็นอิสระ

เธอทิ้งตัวนอนข้างลูก หลับตาลงช้าๆ ในใจอธิษฐานแค่ว่า…

ขอให้พรุ่งนี้…มีแต่สิ่งดีๆ