เข้าสู่ระบบแชร์
บ้านเช่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-06 18:57:18ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวย
รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวัน ประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี “แม่! แม่ขา!” “พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม” พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก “คิดถึงแม่ไหมคะ” “คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่น พริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกที หลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน “วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ” “พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่” “เก่งที่สุดเลยลูก” เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิด พริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้ “หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย” “กินโจ๊กไก่!” “ได้ค่ะ งั้นไปกัน” --- หน้าเซเว่น พริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว “แม่…พายอยากได้เยลลี่ด้วย…” “เอาแค่ถ้วยเดียวนะคะ วันนี้หนูกินขนมเยอะแล้ว” “ก็ได้…” เสียงออดอ้อนนิดๆ ทำพริมหลุดขำ เธอหยิบโจ๊กไก่ โยเกิร์ต และขวดนมวางในตะกร้า ก่อนจะปล่อยให้ลูกถือเยลลี่ถ้วยเล็กๆ ด้วยตัวเอง ระหว่างต่อแถวจ่ายเงิน มีชายหนุ่มสองคนใส่ชุดพนักงานออฟฟิศเดินเข้ามา มองพริมแวบหนึ่งแล้วก็หันมองอีกครั้ง เหมือนจะจำได้ว่าเธอเป็นลูกสาวเจ้าของร้านเก่าในตัวเมือง “เอ่อ…พี่ครับ…” พริมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “คะ?” “คือ…พี่ทำงานแถวนี้เหรอครับ พอดี…เอ่อ…ถ้าไม่รังเกียจ ขอไลน์ไว้ติดต่อได้ไหมครับ” น้องพายเบะปาก มองผู้ชายแปลกหน้าแล้วขยับมายืนชิดแม่ พริมยิ้มสุภาพ ส่ายหน้าเบาๆ “ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่สะดวกค่ะ” อีกคนยังทำท่าจะพูดต่อ แต่พริมตัดบทด้วยสายตานิ่งๆ ชายหนุ่มทั้งคู่เลยถอยกลับไปยืนรอแถวหลัง เธอก้มลงลูบหัวลูกสาว “ตกใจหรือเปล่า” “พายไม่ชอบคนแปลกหน้า…” “ไม่เป็นไรค่ะ แม่อยู่ด้วย” “แม่สวย…คนเลยชอบมองแม่” พายพึมพำเสียงเล็กๆ พริมยิ้มบางๆ หัวเราะเบาๆ “หนูพูดอะไรเนี่ย…แม่ก็ธรรมดานะ” “ไม่ธรรมดา…แม่สวยที่สุดในโลก!” เด็กหญิงพูดเสียงดัง ทำคนข้างหน้าแอบยิ้ม พริมยกมือแตะแก้มตัวเอง แอบอาย “ขอบคุณนะคะคุณลูก” ถึงจะเหนื่อย…แต่แค่ได้ยินเสียงลูกชม มันก็เหมือนเติมแรงใจให้เธอได้ทั้งวัน เธอจ่ายเงินเสร็จ จับถุงพลาสติกในมือหนึ่ง จูงมือลูกอีกข้าง เดินออกมาสู่ถนนที่เริ่มมืดลง ค่ำวันเดียวกัน – บ้านเช่าเล็กๆ รถแท็กซี่แล่นมาจอดตรงหน้าบ้านปูนชั้นเดียวที่ติดป้าย “ห้องว่างให้เช่า” พริมลงจากรถ จูงมือน้องพายเดินเข้าไปช้าๆ บ้านหลังนี้เธอแวะมาดูตอนพักกลางวัน ทำสัญญาเช่าเรียบร้อยเพราะไม่อยากรบกวนหมวยนานเกินไป ถึงจะเล็กแค่สองห้อง แต่ก็พอจะเป็นที่พักชั่วคราวให้แม่ลูกได้หายใจโล่งๆ พริมไขกุญแจประตูไม้สีอ่อน เปิดไฟสลัวๆ กลิ่นฝุ่นลอยจางๆ เธอวางถุงข้าวไว้บนโต๊ะเก่าๆ ตรงมุมห้อง ก่อนจะช่วยลูกถอดรองเท้า น้องพายมองไปรอบๆ ตาโต “บ้านใหม่เหรอคะแม่?” “ใช่ค่ะ…เราจะอยู่กันที่นี่สักพัก” “แล้ว…พายต้องกลับไปบ้านเก่าไหม” คำถามสั้นๆ แต่แทงใจเธอจนต้องนิ่งไปอึดใจ พริมย่อตัวลง กุมมือน้อยๆ ไว้ “ตอนนี้…เรายังไม่กลับนะลูก เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ก่อน” เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ แววตายังซ่อนความสงสัยที่ไม่กล้าถามต่อ พริมลูบแก้มลูกเบาๆ พยายามยิ้มให้มั่นใจที่สุด “หนูหิวไหมคะ” “หิวแล้ว…” “งั้นแม่อุ่นโจ๊กให้ก่อนนะ” เธอลุกไปเปิดไมโครเวฟขนาดเล็กที่เจ้าของบ้านเก่าทิ้งไว้ ใช้ผ้าเช็ดโต๊ะฝุ่นๆ จนสะอาดพอให้วางชามข้าว ระหว่างรออาหารอุ่น พายยืนกอดตุ๊กตากระต่ายตัวโปรด มองแม่ที่จัดของไปพลางถอนหายใจไปด้วย “แม่…” “คะ?” “พาย…จะช่วยแม่ได้ไหม” พริมชะงัก มองลูกที่เงยหน้าขึ้นมาจริงจัง “ช่วยอะไรคะ” “พายจะไม่ดื้อ จะไม่ร้อง พายจะเก็บของเอง…จะไม่ทำให้แม่เหนื่อย” เสียงเล็กๆ สั่นนิดๆ เหมือนพยายามเข้มแข็งจนตัวสั่น หัวใจพริมบีบรัดทันที เธอก้าวเข้ามาโอบกอดลูกแน่น “…หนูไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลยนะคะ แค่หนูอยู่กับแม่ แม่ก็มีกำลังใจเยอะที่สุดแล้ว” พายซบอกแม่เงียบๆ มือเล็กโอบตอบอย่างไว้ใจ เสียงไมโครเวฟดัง ติ๊ง! ทำให้พริมผละออกมาเล็กน้อย ลูบหัวลูกเบาๆ “ไปล้างมือกันค่ะ จะได้กินข้าว” “ค่ะ…” สักพักต่อมา แม่ลูกนั่งกินโจ๊กง่ายๆ กันเงียบๆ บนโต๊ะเล็กๆ พริมมองลูกที่ตักโจ๊กเข้าปากอย่างตั้งใจ เธอรู้ว่าทุกอย่างยังไม่เข้าที่ แต่แค่ได้อยู่ด้วยกัน…มันก็ดีกว่าอยู่ในบ้านใหญ่ที่ไม่มีความสุข เมื่อกินเสร็จ เธอพยุงลูกล้างจาน จัดเตียงเดี่ยวที่ปูฟูกเก่าๆ ไว้กลางห้อง “คืนนี้…แม่กับหนูนอนด้วยกันนะ” “อื้อ…” พายปีนขึ้นไปนอน ม้วนตัวกับตุ๊กตากระต่ายจนแน่น พริมลูบผมลูก ยิ้มบางๆ เธอเดินไปปิดไฟ เหลือเพียงแสงโคมข้างเตียงที่ส่องสลัว คืนนี้คงจะเหน็บหนาว…แต่ก็เป็นคืนที่เธอรู้สึกว่า อย่างน้อย…ก็เป็นอิสระ เธอทิ้งตัวนอนข้างลูก หลับตาลงช้าๆ ในใจอธิษฐานแค่ว่า… ขอให้พรุ่งนี้…มีแต่สิ่งดีๆ
บทล่าสุด
คุณหมอขอรัก รุ่นน้องที่ทำงาน
เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื
คุณหมอขอรัก บ้านเช่า
ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวยรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวันประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี“แม่! แม่ขา!”“พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม”พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก“คิดถึงแม่ไหมคะ”“คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่นพริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกทีหลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน“วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ”“พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่”“เก่งที่สุดเลยลูก”เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิดพริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้“หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย”“กินโจ๊กไก่!”“ได้ค่ะ งั้นไปกัน”---หน้าเซเว่นพริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว“แม่…พาย
คุณหมอขอรัก คลุมถุงชน
ค่ำวันเดียวกัน – บ้านคุณหมออคิณบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่คนสวนตัดแต่งเรียบร้อย ไฟสีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ในใจอคิณกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเขานั่งพิงพนักโซฟาในห้องรับแขก สวมเชิ้ตสีครีมติดกระดุมเรียบร้อย ใบหน้าคมคายดูเรียบเฉย แต่ในดวงตามีแววลังเลที่ซ่อนไว้ไม่มิดตรงข้ามเป็นพ่อกับแม่ แต่งตัวหรูหราเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง พ่อวางแก้วน้ำแร่ลงบนโต๊ะ พูดขึ้นก่อนใคร“เรื่องงานหมั้น…เราตกลงกับทางนั้นแล้วนะอคิณ”เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาพ่อ“ผมยังไม่ได้ตอบตกลง”แม่ถอนหายใจเสียงดัง“อคิณ แม่กับพ่อไม่ได้จะบังคับ…แต่ลูกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงดี ครอบครัวก็ดี จะหาคู่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกเหรอ?”เขาไม่ตอบทันที จ้องมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก“…ผมแค่ยังไม่แน่ใจ ว่าจะไปกันรอด”“ไม่รอดอะไร อยู่กันไปก็รักกันเอง” พ่อว่าเสียงหนัก “แกก็อายุสามสิบแล้วนะอคิณ ถึงเวลาคิดเรื่องครอบครัวได้แล้ว”เขาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากขบกันจนขึ้นรอยแดงในหัวเขามันวุ่นวายไปหมด…ภาพงานหมั้น ภาพชีวิตที่ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยเหมือนหมากกระดาน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาฝันอยากมีมาตั้งแต่แรกแม่มองส
คุณหมอขอรัก ไม่ยอมปล่อย
ค่ำวันเดียวกัน – บ้านปกรณ์ บ้านสองชั้นตกแต่งหรูหราดูเงียบเกินปกติ ไฟในห้องรับแขกเปิดสลัวๆ ปกรณ์นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีเข้ม มือคีบบุหรี่ค้างไว้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เขาลากสายตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับเสียงเย็น “ว่า…” เสียงนักสืบปลายสายรายงานเรียบๆ “เจอตัวแล้วครับ คุณพริมพาลูกไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงแถวเขตชานเมือง วันนี้เพิ่งไปสมัครงานใหม่” ปกรณ์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลง “ลูกอยู่กับเขาด้วย?” “ครับ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร” ปกรณ์พ่นควันบุหรี่ช้าๆ ใบหน้าดูคล้ายคนโกรธ และในแววตาเหมือนมีความคิดซ่อนอยู่ “…แล้วเขาอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหน” “สองคืนแล้วครับ ดูเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนนั้นจะช่วยเหลือเต็มที่” ปกรณ์เงียบไปอึดใจ ลมหายใจฟังดูหนักขึ้น “ถ่ายรูปมาส่งให้ฉันทุกวัน ฉันต้องรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน” “ได้ครับ ผมจะรายงานทุกความเคลื่อนไหว” เขากดวางสายแล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย ใจมันร้อนรุ่มไปหมด…โกรธที่พริมหนีไปไม่บอกอะไรสักคำ โกรธที่เธอกล้าพาลูกออกไปเงียบๆ แต่ก็…ห่วง ปกรณ์ยกมือกดขมับ ความอึดอัดแล่นเต็มอกจนแทบร
คุณหมอขอรัก งานใหม่ชีวิตใหม่
เช้าวันใหม่ – บ้านหมวยแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศสดใส น้องพายนั่งแต่งตัวอยู่บนเตียง มือเล็กๆ กำลังรวบผมเป็นเปียสองข้างด้วยความตั้งใจพริมยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง“พายตื่นเต้นไหมลูก?”น้องพายหันมามองแม่ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส“พายตื่นเต้นมากค่ะ แม่! พายอยากเจอเพื่อนใหม่”พริมหัวเราะเบาๆ แล้วกอดลูกแน่น“แม่ก็อยากเห็นพายมีความสุขนะลูก วันนี้เป็นวันแรกของเราสองคนหมวยเดินเข้ามาในห้อง มือถือกล่องอาหารกลางวัน“เอาของกินมาฝากด้วยนะ เด็กเก่ง”น้องพายรับกล่องอาหารด้วยรอยยิ้มสดใส“ขอบคุณน้าหมวยค่ะ!”พริมหันไปมองหมวย“ขอบใจมากนะหมวย ที่ช่วยดูแลพายกับพริมมาตลอด”หมวยยิ้มตอบ“ไม่ต้องพูดเยอะ มึงทำดีอยู่แล้ว”ที่หน้าโรงเรียนใหม่พริมจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างทาง น้องพายจับมือแม่แน่น ใบหน้าตื่นเต้นแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อย“แม่…ถ้าเพื่อนไม่ชอบพาย พายจะทำยังไงดี?”พริมกุมมือเล็กของลูก“แม่เชื่อว่าพายจะเจอเพื่อนดีๆ เยอะเลย ลูกแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ”น้องพายยิ้มแล้วก้าวเข้าประตูโรงเรียนไปพร้อมแม่หมวยยืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่“โ
คุณหมอขอรัก อบอุ่น
เย็นวันเดียวกัน – บ้านหมวยโต๊ะกินข้าวไม้เล็กๆ ถูกจัดเรียบร้อยด้วยจานข้าวผัดสีทองหอมกรุ่น รสชาติกลมกล่อมและชวนน้ำลายสอ กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปทั่วบ้านน้องพายนั่งตักพริม มือเล็กจับช้อนอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองหมวยที่นั่งฝั่งตรงข้าม“น้าหมวย…พายกินเองได้นะ พายเก่งมากเลย”หมวยยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องพายเบาๆ“โห เก่งจริงๆ คนเก่งของน้าหมวย”น้องพายยืดอกเล็กๆ ก่อนตักข้าวผัดเข้าปาก หันมามองแม่ด้วยสายตาใส“แม่…พายว่าข้าวผัดอร่อยมากเลย แม่กินเยอะๆ นะ จะได้ไม่ผอม”พริมขำทั้งน้ำตา ยกมือแตะแก้มลูก“แม่ไม่ผอมหรอกลูก แม่อ้วนแล้ว ดูพุงสิ”น้องพายเอามือเล็กๆ จิ้มพุงแม่เบาๆ“พุงนิ่มนุ่ม…พายชอบ”หมวยหัวเราะเสียงดังจนแทบสำลัก“เด็กคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย”แม่หมวยยิ้มมองสองแม่ลูกด้วยความรัก“กินเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวอิ่มแล้วก็ไปนอนกัน”น้องพายเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้“ขอบคุณคุณยาย…พายอร่อยมากเลยค่ะ”พริมยิ้มเจื่อนๆ“พายเรียกป้าเขาก็ได้ลูก…”แม่หมวยโบกมือเบาๆ“ไม่เป็นไรหรอก เรียกอะไรก็ได้ ถ้าหนูมีความสุข”น้องพายยิ้มกว้าง กินข้าวผัดต่ออย่างมีความสุขก่อนนอน – ห้องนอนบ้านหมวยหลังเก็บจานข้าวผัด หมวยปูฟูกเ
บางทีคุณอาจจะชอบ
พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่228.4K viewsธุลีใจ
เอเวอลีน เอ็มเอ็ม45.6K viewsวิศวะลวงรักร้าย(20+)
Re-match I รีแมทช์17.8K viewsพลาดรักร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol19.5K viewsเพลงรักสีเพลิง
เตชิตา43 viewsที่แค้นเพราะไม่คิดรัก #Fallen
LadyRaina64 viewsพ่ายรัก เมียในสมรส
โอชิม่อน63 viewsคฤหาสน์ซ่อนสวาท
กาสะลอง1.5K views
