อบอุ่น

เย็นวันเดียวกัน – บ้านหมวย

โต๊ะกินข้าวไม้เล็กๆ ถูกจัดเรียบร้อยด้วยจานข้าวผัดสีทองหอมกรุ่น รสชาติกลมกล่อมและชวนน้ำลายสอ กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปทั่วบ้าน

น้องพายนั่งตักพริม มือเล็กจับช้อนอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองหมวยที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“น้าหมวย…พายกินเองได้นะ พายเก่งมากเลย”

หมวยยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องพายเบาๆ

“โห เก่งจริงๆ คนเก่งของน้าหมวย”

น้องพายยืดอกเล็กๆ ก่อนตักข้าวผัดเข้าปาก หันมามองแม่ด้วยสายตาใส

“แม่…พายว่าข้าวผัดอร่อยมากเลย แม่กินเยอะๆ นะ จะได้ไม่ผอม”

พริมขำทั้งน้ำตา ยกมือแตะแก้มลูก

“แม่ไม่ผอมหรอกลูก แม่อ้วนแล้ว ดูพุงสิ”

น้องพายเอามือเล็กๆ จิ้มพุงแม่เบาๆ

“พุงนิ่มนุ่ม…พายชอบ”

หมวยหัวเราะเสียงดังจนแทบสำลัก

“เด็กคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย”

แม่หมวยยิ้มมองสองแม่ลูกด้วยความรัก

“กินเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวอิ่มแล้วก็ไปนอนกัน”

น้องพายเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้

“ขอบคุณคุณยาย…พายอร่อยมากเลยค่ะ”

พริมยิ้มเจื่อนๆ

“พายเรียกป้าเขาก็ได้ลูก…”

แม่หมวยโบกมือเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก เรียกอะไรก็ได้ ถ้าหนูมีความสุข”

น้องพายยิ้มกว้าง กินข้าวผัดต่ออย่างมีความสุข

ก่อนนอน – ห้องนอนบ้านหมวย

หลังเก็บจานข้าวผัด หมวยปูฟูกเพิ่มอีกผืนในมุมห้องนอนให้น้องพายนอนกลางระหว่างแม่พริมกับน้าหมวย มือเล็กๆ ของน้องพายกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดแน่น

น้องพายหันมองไปมา ก่อนทำเสียงอ้อนๆ ใส่แม่กับน้าหมวย

“แม่…น้าหมวย…คืนนี้พายขอกอดสองคนเลยได้ไหม?”

หมวยทำหน้าดุแกล้งพูด

“โห เห็นน้าหมวยเป็นหมอนข้างหรือไงเนี่ย?”

น้องพายหัวเราะคิกคัก

“น้าหมวยนิ่ม…พายชอบ”

พริมยิ้มแล้วลูบหัวลูก

“ได้สิลูก…กอดแม่กับน้าหมวยเลยนะ”

หมวยถอนหายใจพร้อมยื่นแขน

“มากอดกันเร็ว จะได้หลับสบายๆ ซะที”

น้องพายขยับตัวมาแทรกกอดสองคน หน้าซบอกแม่ ขาเกยทับหมวยเล็กน้อย

“คืนนี้พายไม่ฝันร้ายแล้ว…เพราะมีแม่กับน้าหมวยอยู่ด้วย”

หมวยพูดเสียงเบาแต่ยิ้มอ่อน

“เด็กอะไรปากหวานแบบนี้วะ”

น้องพายเงยหน้าทำตาซื่อ

“น้าหมวยก็ปากหวานนะ พายได้ยินหมดเลย”

พริมหัวเราะทั้งน้ำตา

“เออ…พายแม่งฉลาดจริง”

หมวยเขกหัวพริมเบาๆ

“อย่าด่าลูกตัวเองสิวะ”

น้องพายหัวเราะคิกคัก ก่อนซบหน้าต่อ

“พายรักแม่…รักน้าหมวย…รักบ้านนี้ที่สุด”

พริมก้มจูบหน้าผากลูก น้ำตาอบอุ่นไหลลงแก้ม

“แม่ก็รักพายที่สุดเลยลูก”

หมวยถอนหายใจแล้วลูบหัวทั้งสองคน

“พรุ่งนี้เราค่อยคิดกันใหม่ แต่คืนนี้มึงไม่ต้องคิดอะไรแล้ว เข้าใจไหมพริม?”