LOGINShare
ไม่ยอมปล่อย
Last Updated:
2025-07-06 07:47:21ค่ำวันเดียวกัน – บ้านปกรณ์
บ้านสองชั้นตกแต่งหรูหราดูเงียบเกินปกติ ไฟในห้องรับแขกเปิดสลัวๆ ปกรณ์นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีเข้ม มือคีบบุหรี่ค้างไว้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เขาลากสายตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับเสียงเย็น “ว่า…” เสียงนักสืบปลายสายรายงานเรียบๆ “เจอตัวแล้วครับ คุณพริมพาลูกไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงแถวเขตชานเมือง วันนี้เพิ่งไปสมัครงานใหม่” ปกรณ์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลง “ลูกอยู่กับเขาด้วย?” “ครับ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร” ปกรณ์พ่นควันบุหรี่ช้าๆ ใบหน้าดูคล้ายคนโกรธ และในแววตาเหมือนมีความคิดซ่อนอยู่ “…แล้วเขาอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหน” “สองคืนแล้วครับ ดูเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนนั้นจะช่วยเหลือเต็มที่” ปกรณ์เงียบไปอึดใจ ลมหายใจฟังดูหนักขึ้น “ถ่ายรูปมาส่งให้ฉันทุกวัน ฉันต้องรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน” “ได้ครับ ผมจะรายงานทุกความเคลื่อนไหว” เขากดวางสายแล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย ใจมันร้อนรุ่มไปหมด…โกรธที่พริมหนีไปไม่บอกอะไรสักคำ โกรธที่เธอกล้าพาลูกออกไปเงียบๆ แต่ก็…ห่วง ปกรณ์ยกมือกดขมับ ความอึดอัดแล่นเต็มอกจนแทบระบายไม่ออก เธอคิดว่าตัวเองจะพาลูกหนีแล้วฉันจะไม่ตามหาเลยหรือไง… เขามองบุหรี่ที่มอดไปครึ่งมวน กัดฟันแน่น “อยากทำอะไรก็ทำ…แต่ลูก…ลูกต้องปลอดภัย” เขาเอื้อมมือหยิบมือถือกลับมา ไล่เปิดภาพถ่ายลูกสาวในอัลบั้มเก่า จ้องอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ ในใจปกรณ์ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองแพ้ แต่ครั้งนี้เขายอมรับ… เขากำลังกลัวจะเสียทั้งเมีย…และลูกไปจริงๆ ปกรณ์ยังนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา มือกำมือถือแน่นเหมือนจะบีบให้แตกเป็นชิ้น เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาในห้องรับแขกเบาๆ ก่อนจะมีเสียงผู้หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น “ปกรณ์…นั่งมืดอยู่ได้ ทำไมไม่ขึ้นไปพัก?” เขาเงยหน้าขึ้น มองแม่ตัวเองที่แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนเพิ่งกลับจากพบเพื่อน “ผมไม่ง่วง” แม่มองสีหน้าเขาแล้วถอนหายใจ เดินมานั่งลงข้างๆ “มีเรื่องอะไร…หรือว่ายัยพริมยังไม่กลับมา?” ปกรณ์กัดฟัน ไม่ตอบทันที แม่พ่นลมหายใจแรงๆ “ฉันถาม…แกจะทำหน้าดื้อไปถึงไหน หายไปกี่วันแล้ว?” “…สองคืน” “แล้วหลานล่ะ อยู่ไหน?” “อยู่กับเขา” ปกรณ์ตอบเสียงแผ่ว แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตึงเครียด “ผมให้คนตามอยู่” แม่ชำเลืองมองลูกชาย สีหน้าไม่พอใจ “แกปล่อยให้ลูกเมียหายไปสองคืนได้ยังไงกันฮึ? หรือว่าแกทะเลาะกันอีก?” ปกรณ์เม้มปากจนแน่น พูดเสียงต่ำ “เขาอยากไปเอง…เขาคิดว่าผมมันเลว คงไม่อยากอยู่ต่อ” “แล้วแกเลวจริงหรือเปล่า?” ปกรณ์ไม่ตอบ เขายกมือกดขมับเหมือนระบายความร้อนในอก แม่ขยับเข้าไปใกล้ เอามือแตะแขนลูกชาย “แกอยากโกรธก็โกรธไปเถอะ แต่หลาน…หลานมันสำคัญนะปกรณ์ ถ้าแกมัวแต่ปล่อยให้อารมณ์พาไป เด็กจะกระทบจิตใจไปหมด” “…ผมไม่ได้จะทำร้ายลูก” “แต่แกก็ไม่ได้ทำให้หลานสบายใจเลย” ปกรณ์ชะงัก สายตาเขาค่อยๆ อ่อนลงนิดหน่อย แม่ถอนหายใจ ลุกขึ้นยืน “ถ้าจะตามก็รีบตาม อย่าเอาแต่สั่งคนอื่น ให้มันชัดๆ ว่าแกห่วงเขาจริง ไม่ใช่หวงหน้าตาตัวเอง” ปกรณ์เงยหน้ามองแม่ เงียบงันไปนาน แม่มองลูกชายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงนิ่งๆ “แกไม่ใช่แค่กลัวเสียเมียหรอกปกรณ์…แกมันกลัวเสียครอบครัวไปหมดนั่นแหละ” ปกรณ์เม้มปากแน่น เหมือนจะเถียงแต่ก็ไม่มีแรงจะพูดอะไรออกมา แม่ถอนหายใจ ยกมือแตะแขนเขาเบาๆ “ถ้าอยากได้เขากลับมา…ก็ไปพูดให้รู้เรื่อง ไปขอโทษถ้ามันจำเป็น จะมานั่งควันโขมงอยู่ตรงนี้ มันไม่ช่วยอะไร” ปกรณ์ก้มหน้า สายตาเหมือนคนหมดทางสู้ “…ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง” “เริ่มจากยอมรับว่าตัวเองทำผิด” แม่ตอบทันที เสียงเธอไม่ได้ดัง แต่มันชัดพอจะบาดใจคนฟัง ปกรณ์ยกมือขึ้นปิดหน้า ลมหายใจหนักอึ้งเหมือนจะระเบิด แม่มองเขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ทิ้งให้ปกรณ์นั่งอยู่คนเดียวในความมืด เขานั่งอยู่อย่างนั้นนานมาก…เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรง ลูก… ภาพใบหน้าลูกสาวลอยเข้ามาในหัว ทั้งรอยยิ้มเล็กๆ ทั้งเสียงหัวเราะ ใจมันเจ็บจนบอกไม่ถูก เขาลุกขึ้นช้าๆ เดินไปหยิบรูปถ่ายในลิ้นชัก รูปที่พริมอุ้มลูกตอนเพิ่งคลอด สีซีดไปตามเวลา “พริม…” เขาพึมพำเสียงแผ่ว เหมือนคนหมดแรง “…กลับมาเถอะนะ” เสียงเขาแหบพร่า ไม่เหลือท่าทีผู้ชายใจแข็งที่ใครๆ เคยเห็น เขาทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาอีกครั้ง มือกำรูปเอาไว้แน่น จนขอบกระดาษยับยู่ยี่ คืนนี้ทั้งบ้านเงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจของคนที่กำลังกลัวจะเสียคนที่สำคัญที่สุดไปจริงๆ…
Latest chapter
คุณหมอขอรัก รุ่นน้องที่ทำงาน
เช้าวันรุ่งขึ้น – บ้านเช่าของพริม แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง พริมตื่นขึ้นก่อนลูก ลุกไปจัดการตัวเอง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสะอาดกับกางเกงผ้าเรียบร้อย เสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังเบาๆ น้องพายขยับตัวงัวเงีย กอดตุ๊กตากระต่ายแน่นก่อนลืมตา “แม่…เช้าแล้วเหรอคะ” “เช้าแล้วค่ะ…ตื่นได้แล้วคนเก่ง วันนี้เราต้องไปโรงเรียน” “พาย…อยากนอนต่อ” เด็กหญิงซุกหน้าลงหมอนเสียงอู้อี้ พริมหัวเราะเบาๆ ก้มลงหอมแก้มฟอด “ไม่ได้ค่ะคนขี้เซา ไปโรงเรียนใหม่ต้องตื่นเช้า” พายพยักหน้าอย่างจำยอม ยอมลุกมานั่งพับเพียบบนฟูก พริมช่วยเช็ดหน้าลูกแล้วค่อยๆ จัดผมให้ ขณะเตรียมกระเป๋านักเรียน เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นสองครั้ง ก๊อก ก๊อก พริมชะงัก หันไปมองประตู ก่อนจะเดินไปเปิด ป้าเจ้าของบ้านเช่าเป็นผู้หญิงวัยประมาณ50 ผมซอยสั้น ใส่เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก ยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “สวัสดีจ้ะหนูพริม ตื่นแต่เช้าเลยนะ” พริมยกมือไหว้ รีบยิ้มรับ “สวัสดีค่ะป้า…ตื่นเตรียมลูกไปโรงเรียนค่ะ” ป้าหัวเราะเบาๆ ยื่นถุงขนมให้ “ป้าเอาขนมปังกับนมมาฝาก หลานจะได้กินรองท้องก่อนออกไป” น้องพายเดินมาเกาะชายเสื
คุณหมอขอรัก บ้านเช่า
ช่วงเย็น – หน้าบ้านหมวยรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดชิดขอบฟุตบาท พริมลงจากรถในชุดทำงานเรียบๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าเรียบ เธอสูดหายใจเข้าลึก เหนื่อยแต่ก็โล่งใจที่วันนี้ผ่านไปได้อีกวันประตูรั้วบ้านหมวยค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กผิวขาวอมชมพูวิ่งถลาออกมา ยิ้มกว้างจนตาหยี“แม่! แม่ขา!”“พาย…อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้ม”พริมก้มลงอ้าแขนรับลูกสาวมากอดแน่น กลิ่นแป้งเด็กโชยขึ้นแตะจมูก เธอหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูก“คิดถึงแม่ไหมคะ”“คิดถึงเยอะเลย!” พายตอบเสียงใส ก่อนจะซบอกแม่แน่นพริมยิ้มอ่อนโยน ฝ่ามือไล้แผ่นหลังเล็กๆ ของลูก ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวจะพาพายกลับไปพักที่ห้องเช่า แล้วค่อยพากันย้ายอีกทีหลังร่ำลา เธอจูงมือลูกเดินออกมาหน้าบ้าน“วันนี้หนูเล่นอะไรบ้างคะ”“พายเล่นบ้านตุ๊กตา แล้วก็ช่วยป้าจ๋าหั่นผัก…พายเก่งไหมแม่”“เก่งที่สุดเลยลูก”เด็กหญิงยิ้มตาหยี แก้มกลมๆ แดงนิดพริมก้มมองนาฬิกา ก่อนชวนลูกไปแวะซื้อข้าวกับของใช้“หนูอยากกินอะไรคะ แม่ว่าจะเข้าเซเว่นหน่อย”“กินโจ๊กไก่!”“ได้ค่ะ งั้นไปกัน”---หน้าเซเว่นพริมจูงมือลูกเข้ามาในร้าน เดินตรงไปโซนข้าวกล่อง น้องพายมองชั้นวางขนมตาลุกวาว“แม่…พาย
คุณหมอขอรัก คลุมถุงชน
ค่ำวันเดียวกัน – บ้านคุณหมออคิณบ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่คนสวนตัดแต่งเรียบร้อย ไฟสีขาวนวลส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ในใจอคิณกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกขังอยู่ในห้องแคบๆเขานั่งพิงพนักโซฟาในห้องรับแขก สวมเชิ้ตสีครีมติดกระดุมเรียบร้อย ใบหน้าคมคายดูเรียบเฉย แต่ในดวงตามีแววลังเลที่ซ่อนไว้ไม่มิดตรงข้ามเป็นพ่อกับแม่ แต่งตัวหรูหราเพราะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยง พ่อวางแก้วน้ำแร่ลงบนโต๊ะ พูดขึ้นก่อนใคร“เรื่องงานหมั้น…เราตกลงกับทางนั้นแล้วนะอคิณ”เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตาพ่อ“ผมยังไม่ได้ตอบตกลง”แม่ถอนหายใจเสียงดัง“อคิณ แม่กับพ่อไม่ได้จะบังคับ…แต่ลูกก็รู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงดี ครอบครัวก็ดี จะหาคู่ที่เหมาะสมกว่านี้อีกเหรอ?”เขาไม่ตอบทันที จ้องมือตัวเองที่ประสานกันบนตัก“…ผมแค่ยังไม่แน่ใจ ว่าจะไปกันรอด”“ไม่รอดอะไร อยู่กันไปก็รักกันเอง” พ่อว่าเสียงหนัก “แกก็อายุสามสิบแล้วนะอคิณ ถึงเวลาคิดเรื่องครอบครัวได้แล้ว”เขาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากขบกันจนขึ้นรอยแดงในหัวเขามันวุ่นวายไปหมด…ภาพงานหมั้น ภาพชีวิตที่ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยเหมือนหมากกระดาน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาฝันอยากมีมาตั้งแต่แรกแม่มองส
คุณหมอขอรัก ไม่ยอมปล่อย
ค่ำวันเดียวกัน – บ้านปกรณ์ บ้านสองชั้นตกแต่งหรูหราดูเงียบเกินปกติ ไฟในห้องรับแขกเปิดสลัวๆ ปกรณ์นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังสีเข้ม มือคีบบุหรี่ค้างไว้ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหงุดหงิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบาๆ เขาลากสายตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับเสียงเย็น “ว่า…” เสียงนักสืบปลายสายรายงานเรียบๆ “เจอตัวแล้วครับ คุณพริมพาลูกไปอยู่กับเพื่อนผู้หญิงแถวเขตชานเมือง วันนี้เพิ่งไปสมัครงานใหม่” ปกรณ์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลง “ลูกอยู่กับเขาด้วย?” “ครับ เด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไร” ปกรณ์พ่นควันบุหรี่ช้าๆ ใบหน้าดูคล้ายคนโกรธ และในแววตาเหมือนมีความคิดซ่อนอยู่ “…แล้วเขาอยู่ที่นั่นมานานแค่ไหน” “สองคืนแล้วครับ ดูเหมือนเพื่อนผู้หญิงคนนั้นจะช่วยเหลือเต็มที่” ปกรณ์เงียบไปอึดใจ ลมหายใจฟังดูหนักขึ้น “ถ่ายรูปมาส่งให้ฉันทุกวัน ฉันต้องรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน” “ได้ครับ ผมจะรายงานทุกความเคลื่อนไหว” เขากดวางสายแล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างหัวเสีย ใจมันร้อนรุ่มไปหมด…โกรธที่พริมหนีไปไม่บอกอะไรสักคำ โกรธที่เธอกล้าพาลูกออกไปเงียบๆ แต่ก็…ห่วง ปกรณ์ยกมือกดขมับ ความอึดอัดแล่นเต็มอกจนแทบร
คุณหมอขอรัก งานใหม่ชีวิตใหม่
เช้าวันใหม่ – บ้านหมวยแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องนอนอบอุ่นไปด้วยบรรยากาศสดใส น้องพายนั่งแต่งตัวอยู่บนเตียง มือเล็กๆ กำลังรวบผมเป็นเปียสองข้างด้วยความตั้งใจพริมยืนอยู่ข้างๆ ช่วยจัดเสื้อผ้าให้ลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง“พายตื่นเต้นไหมลูก?”น้องพายหันมามองแม่ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส“พายตื่นเต้นมากค่ะ แม่! พายอยากเจอเพื่อนใหม่”พริมหัวเราะเบาๆ แล้วกอดลูกแน่น“แม่ก็อยากเห็นพายมีความสุขนะลูก วันนี้เป็นวันแรกของเราสองคนหมวยเดินเข้ามาในห้อง มือถือกล่องอาหารกลางวัน“เอาของกินมาฝากด้วยนะ เด็กเก่ง”น้องพายรับกล่องอาหารด้วยรอยยิ้มสดใส“ขอบคุณน้าหมวยค่ะ!”พริมหันไปมองหมวย“ขอบใจมากนะหมวย ที่ช่วยดูแลพายกับพริมมาตลอด”หมวยยิ้มตอบ“ไม่ต้องพูดเยอะ มึงทำดีอยู่แล้ว”ที่หน้าโรงเรียนใหม่พริมจอดรถมอเตอร์ไซค์ข้างทาง น้องพายจับมือแม่แน่น ใบหน้าตื่นเต้นแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อย“แม่…ถ้าเพื่อนไม่ชอบพาย พายจะทำยังไงดี?”พริมกุมมือเล็กของลูก“แม่เชื่อว่าพายจะเจอเพื่อนดีๆ เยอะเลย ลูกแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ”น้องพายยิ้มแล้วก้าวเข้าประตูโรงเรียนไปพร้อมแม่หมวยยืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่“โ
คุณหมอขอรัก อบอุ่น
เย็นวันเดียวกัน – บ้านหมวยโต๊ะกินข้าวไม้เล็กๆ ถูกจัดเรียบร้อยด้วยจานข้าวผัดสีทองหอมกรุ่น รสชาติกลมกล่อมและชวนน้ำลายสอ กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปทั่วบ้านน้องพายนั่งตักพริม มือเล็กจับช้อนอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองหมวยที่นั่งฝั่งตรงข้าม“น้าหมวย…พายกินเองได้นะ พายเก่งมากเลย”หมวยยิ้มแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องพายเบาๆ“โห เก่งจริงๆ คนเก่งของน้าหมวย”น้องพายยืดอกเล็กๆ ก่อนตักข้าวผัดเข้าปาก หันมามองแม่ด้วยสายตาใส“แม่…พายว่าข้าวผัดอร่อยมากเลย แม่กินเยอะๆ นะ จะได้ไม่ผอม”พริมขำทั้งน้ำตา ยกมือแตะแก้มลูก“แม่ไม่ผอมหรอกลูก แม่อ้วนแล้ว ดูพุงสิ”น้องพายเอามือเล็กๆ จิ้มพุงแม่เบาๆ“พุงนิ่มนุ่ม…พายชอบ”หมวยหัวเราะเสียงดังจนแทบสำลัก“เด็กคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย”แม่หมวยยิ้มมองสองแม่ลูกด้วยความรัก“กินเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวอิ่มแล้วก็ไปนอนกัน”น้องพายเงยหน้าขึ้น ยกมือไหว้“ขอบคุณคุณยาย…พายอร่อยมากเลยค่ะ”พริมยิ้มเจื่อนๆ“พายเรียกป้าเขาก็ได้ลูก…”แม่หมวยโบกมือเบาๆ“ไม่เป็นไรหรอก เรียกอะไรก็ได้ ถ้าหนูมีความสุข”น้องพายยิ้มกว้าง กินข้าวผัดต่ออย่างมีความสุขก่อนนอน – ห้องนอนบ้านหมวยหลังเก็บจานข้าวผัด หมวยปูฟูกเ
You may also like
พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี111.9K viewsเกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้236.5K viewsไฟรักเร่าร้อน🔥 NC18++
Me'JinJIn57.3K viewsคนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง
ลั่วหูโยว227.8K viewsอย่ารักนางร้าย
อัญธิญาน์75 viewsช่างยนต์หลงกาวน์
Madam Hangover94 viewsเพียงชั่วคืน
มี่เยี่ยน149 viewsสามีเฮงซวย
เม็ดขนุน488 views
