All Chapters of เล่ห์ร้ายน้องชายสุดที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

มินตรา..."พี่เปล่าแก้ตัวพี่แค่จะอธิบาย""ไม่อยากฟังจบนะ" พูดจบเขาก็ทำหน้าตึงเดินล้วงกระเป๋าหันหลังกลับออกไป ฉันทำได้แค่ถอนหายใจตามหลังก่อนจะปิดประตูห้องตัวเองแล้วเดินตามมาวินไปตอนนี้ฉันกับมาวินนั่งอยู่บนรถตู้เพื่อไปโรงเรียนของเขาโชคดีที่วันนี้ช่วงเช้าฉันไม่ค่อยมีเรียน ฉันคิดว่าการประชุมผู้ปกครองคงใช้เวลาไม่นานครึ่งวันคงเสร็จแต่เปล่าเลยฉันถูกอาจารย์ประจำชั้นของมาวินเรียกไปคุยเป็นการส่วนตัว จากที่ดูใบเกรดเทอมนี้ของมาวินฉันรู้ได้ทันทีว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่เพราะสีหน้าของอาจารย์ดูเอือมระอามากๆตอนมองมาที่มาวินที่นั่งเล่นเกมส์ไม่สนโลกไม่สนใจอะไรเลย ฉันเดินตามอาจารย์เข้ามาในห้องพักครูส่วนมาวินไม่ได้เข้ามาเพราะเขาต้องไปเข้าห้องเรียน"ครูขอพูดแบบไม่อ้อมค้อมเลยนะ" อาจารย์ประจำชั้นวัยห้าสิบกว่าขยับแว่นสายตามองใบเกรดนักเรียนในมือตัวเองแล้วถอนหายใจ"ค่ะ" "เธอคงเห็นแล้วนะว่าผลการเรียนของน้องชายเธอเทอมนี้มันแย่มากแค่ไหน เห้อ อันที่จริงมันก็ไม่ได้แย่อะไรเท่าไหร่หรอกนะถ้าเทียบกับเด็กนักเรียนคนอื่นๆแต่มาวินไม่เคยเรียนแล้วได้ผลการเรียนแบบนี้มาก่อนต่ำสุดที่มาวินทำได้ก็คือ3.95 แต่มาเทอมนี้เขาได้เ

มินตรา...."อ่าาา อ๊ะ อ๊ะ อ้าาาาาา" เหมือนมาวินแกล้งฉันเขาเพิ่มเสียงในคลิปให้มันดังกว่าเดิมฉันจะเอามือปิดหูก็ปิดไม่ได้"วินปิดเถอะนะพี่ขอร้อง""ไม่ปิด ดูยังไม่จบ""ถ้างั้นพี่จะออกไปข้างนอกวินจะดูก็ดูต่อไปคนเดียวก็แล้วกัน""ไม่ เธอต้องดูเป็นเพื่อนฉัน"หนึ่งชั่วโมงต่อมา...จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้ออกจากห้องของมาวิน เขาเปิดดูคลิปอย่างว่าไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง "วินพี่อยากเข้าห้องน้ำ" ฉันพยายามหาทางออกให้ตัวเองโดยการหาข้ออ้างเพื่อที่จะออกไปจากห้องนี้"ทำไมดูแล้วทนไม่ไหวแล้วเหรอ""ทนไม่ไหวอะไร" ฉันไม่เข้าใจอะไรคือทนไม่ไหวของเขา"ก็ดูคลิปโป๊แล้วทนไม่ไหวจะไปช่วยตัวเองในห้องน้ำไง""ช่วยตัวเอง....บ้า!!!ใครเค้าจะทำกัน" พอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดฉันตวาดใส่มาวินทันทีเขาเห็นฉันเป็นคนแบบไหนที่จะเข้าห้องน้ำไปช่วยตัวเอง"ใครจะไปรู้ดูๆอยู่แล้วแม่งอยากเข้าห้องน้ำก็นึกว่าเธอทนไม่ไหวอยากไปปลดปล่อยโดยการช่วยตัวเอง""พี่ไม่ได้หมกมุ่นเหมือนเรา""นี่เธอว่าฉันหมกมุ่นเหรอห๊ะ""หรือไม่จริงล่ะ ที่ผลการเรียนเทอมนี้ตกก็เพราะเอาเวลามาดูคลิปพวกนี้ใช่มั้ย พี่จะฟ้องพ่อกับแม่""ฟ้อง??ฟ้องเรื่องไร เรื่องที

มินตรา...."พี่อย่าสำออยได้ป่ะ"สำออยอะไรพี่ไม่เข้าใจ""คิดว่าหนูไม่รู้เหรอ พี่ไม่อยากให้วินไปกับหนูก็เลยสำออยทำเป็นเจ็บน่ะ จะบอกให้นะว่าหนูกับวินเราเป็นแฟนกันแล้วเราก็มีอะไรกันแล้วด้วย" ถามว่าพอได้ยินแบบนี้แล้วฉันรู้สึกยังไง อยากจะบอกว่ามันรู้สึกแปลกๆเจ็บลึกๆโดยไม่ทราบสาเหตุ"เธอยังเรียนอยู่แค่มอสี่เองนะมันสมควรแล้วเหรอที่มาพูดอะไรแบบนี้""แล้วไง สมัยนี้เค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วหนูอายุสิบห้าแล้วเป็นนางสาวแล้วไม่ใช่เด็กหญิงเพราะฉะนั้นการที่หนูจะมีอะไรกับแฟนตัวเองมันไม่ผิด พี่ก็เหมือนกันทำเป็นมาสอนหนูเหอะที่แท้ก็หวงวินให้ตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่พี่ทำแบบนี้""พี่เปล่าหวง""อย่ามาตอแหลเลย พี่เองก็ไม่ได้เป็นพี่สาวแท้ๆของวิน พี่อย่าลืมดิว่าตัวเองอายุมากกว่าวินตั้งหลายปีไม่อายเหรอที่ตามหวงเด็กอ่ะ พี่จำได้ไหมตอนที่พวกเราจบมอสามพวกเราจะไปเที่ยวค้างคืนกันที่ทะเลพี่ก็มาอ้างโน่นอ้างนี้สุดท้ายวินก็ไม่ได้ไปกับพวกเรา ไหนจะงานวันเกิดหนูอีกพอพี่รู้พี่ก็หาข้ออ้างอีกสุดท้ายมาวินก็ไม่ได้มาวันเกิดของหนู จะบอกให้นะว่าตอนนี้พี่ไม่มีสิทธิ์มาหวงวินแล้วเพราะหนูกับวินเราเป็นแฟนกัน"ตอนนี้ฉันกำลังนั่งซ้อนท้ายมาวิ

มาวิน...."โถหลานสาวย่าเป็นไงบ้างลูก" ผมชำเลืองมองย่าที่กำลังโอ๋หลานสาวสุดที่รักอยู่หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล"คุณหมอให้เข้าเฝือกอ่อนหนึ่งเดือนค่ะคุณแม่" แม่ผมเป็นคนตอบแทน"แล้วไปเดินอิท่าไหนถึงหกล้มจนขาแพลงแบบนี้ลูก" ย่าก็ยังถามอีก คราวนี้พี่สาวนอกไส้ของผมก็หันมามองหน้าผมทำตาปริบๆ ผมไม่รู้ว่ายัยนี่บอกกับทุกคนยังไง แต่ผมมั่นใจว่าเธอไม่ได้เอ่ยโทษผมอย่างแน่นอนเพราะไม่งั้นผมโดนทุกคนในบ้านรุมด่าแล้ว อยากจะบอกว่าทุกคนในบ้านรักยัยพี่สาวนอกไส้ของผมมากเอาอกเอาใจทุกอย่างอยากได้อะไรก็ได้ ส่วนผมน่ะเหรอทุกคนก็ตามใจนะแต่ไม่เท่ายัยนี่ จนบางครั้งผมก็สงสัยว่าตกลงใครเป็นหลานแท้ๆของย่าเป็นลูกแท้ๆของพ่อกับแม่กันแน่ ยกตัวอย่างเช่นตอนมุ่ยสอบเข้ามหาลัยได้พ่อกับแม่ก็ซื้อรถยนต์ให้เป็นของขวัญ พอผมสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้แล้วผมขอมอเตอร์ไซค์บ้างพ่อก็ไม่ให้บอกผมอายุยังน้อยจนผมประท้วงไม่กินข้าวสามวันย่าถึงยอมซื้อให้ คิดดูเป็นใครจะไม่น้อยใจบ้าง เรื่องที่ยัยนี่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆผมเพิ่งรู้ไม่นานมานี้เอง พ่อกับแม่แล้วก็ทุกคนเรียกผมไปคุยและบอกความจริง ซึ่งเรื่องนี้ผมยอมรับว่าไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะผมเองก็เคยสงส

มินตรา...ตั้งแต่คืนนั้นมาวินก็เปลี่ยนไปจากที่เฉยชาพูดน้อยกับฉันอยู่แล้วตอนนี้เขาไม่พูดกับฉันเลย ถ้าไม่จำเป็นจริงๆหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็จะไม่พูดหรือถึงพูดก็จะไม่มองหน้า เหมือนเขาพยายามหลบหน้าฉันแม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ฉันแทบไม่เจอหน้าเขาเลย วันหยุดเขาก็จะออกไปหาเพื่อนซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปหาเพื่อนจริงๆหรือไปหาแฟนกันแน่สามปีต่อมา...วันนี้ที่บ้านจัดงานวันเกิดให้กับมาวินตอนนี้เขาอายุ18ปีเต็มแล้วซึ่งงานวันนี้ไม่ได้เพียงแค่จัดวันเกิดเท่านั้นแต่ยังฉลองที่เขาสามารถสอบเข้ามหาลัยได้ซึ่งมหาลัยที่ว่าก็คือมหาลัยเดียวกันกับที่ฉันเรียนนั่นเอง ตอนแรกพ่อจะให้เขาไปเรียนต่อต่างประเทศแต่ไม่รู้ว่าเขาไปพูดกับพ่อยังไงสุดท้ายพ่อก็ยอมให้เขาเรียนต่อที่นี่แทนซึ่งคนที่ดีใจที่สุดก็ไม่ใช่ใครเป็นคุณย่านั่นเองเพราะท่านรักมาวินมากไม่อยากให้มาวินไปอยู่ไกลหูไกลตา นั่นเท่ากับว่าตอนนี้ฉันอยู่ปีสี่ส่วนมาวินอยู่ปีหนึ่งฉันยืนมองกล่องของขวัญกล่องเล็กๆในมือซึ่งมันเป็นของที่ฉันตั้งใจทำให้เขาโดยเฉพาะฉันคิดว่าจะมอบของขวัญชิ้นนี้ให้เขาเป็นคนสุดท้ายตอนนี้ให้ทุกคนในบ้านและเพื่อนของเขาที่มาร่วมงานมอบให้เขาไปก่อน ฉัน