รักแรก

มินตรา...

ตั้งแต่คืนนั้นมาวินก็เปลี่ยนไปจากที่เฉยชาพูดน้อยกับฉันอยู่แล้วตอนนี้เขาไม่พูดกับฉันเลย ถ้าไม่จำเป็นจริงๆหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็จะไม่พูดหรือถึงพูดก็จะไม่มองหน้า เหมือนเขาพยายามหลบหน้าฉันแม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ฉันแทบไม่เจอหน้าเขาเลย วันหยุดเขาก็จะออกไปหาเพื่อนซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปหาเพื่อนจริงๆหรือไปหาแฟนกันแน่

สามปีต่อมา...

วันนี้ที่บ้านจัดงานวันเกิดให้กับมาวินตอนนี้เขาอายุ18ปีเต็มแล้วซึ่งงานวันนี้ไม่ได้เพียงแค่จัดวันเกิดเท่านั้นแต่ยังฉลองที่เขาสามารถสอบเข้ามหาลัยได้ซึ่งมหาลัยที่ว่าก็คือมหาลัยเดียวกันกับที่ฉันเรียนนั่นเอง ตอนแรกพ่อจะให้เขาไปเรียนต่อต่างประเทศแต่ไม่รู้ว่าเขาไปพูดกับพ่อยังไงสุดท้ายพ่อก็ยอมให้เขาเรียนต่อที่นี่แทนซึ่งคนที่ดีใจที่สุดก็ไม่ใช่ใครเป็นคุณย่านั่นเองเพราะท่านรักมาวินมากไม่อยากให้มาวินไปอยู่ไกลหูไกลตา  นั่นเท่ากับว่าตอนนี้ฉันอยู่ปีสี่ส่วนมาวินอยู่ปีหนึ่ง

ฉันยืนมองกล่องของขวัญกล่องเล็กๆในมือซึ่งมันเป็นของที่ฉันตั้งใจทำให้เขาโดยเฉพาะฉันคิดว่าจะมอบของขวัญชิ้นนี้ให้เขาเป็นคนสุดท้ายตอนนี้ให้ทุกคนในบ้านและเพื่อนของเขาที่มาร่วมงานมอบให้เขาไปก่อน ฉันหวังงว่าเขาจะชอบมันนะ

"สุขสันต์วันเกิดนะครับวินลูกแม่^^" แม่มลเป็นคนแรกที่ให้ของขวัญกับมาวิน

"ขอบคุณครับแม่" และตามมาด้วยคุณย่าซึ่งฉันก็รู้ว่าท่านให้อะไรกับมาวินในปีนี้เพราะท่านได้มาขอให้ฉันช่วยออกความเห็นว่าจะให้อะไรกับมาวินดี

"หลานชายของย่าโตเป็นหนุ่มแล้วเนอะ เห้อเหมือนย่าเห็นวินเพิ่งหัดเดินเองนะตอนนี้โตเป็นหนุ่มเรียนมหาลัยแล้ว ย่ากับพ่อเรามีของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับวินด้วยนะลูกให้พ่วงกับการที่วินสอบเข้ามหาลัยได้" พูดจบคุณย่าก็ยื่นกล่องของขวัญที่มีขนาดเล็กเท่าฝ่ามือให้กับมาวิน

"กุญแจรถ??" มาวินเปิดกล่องของขวัญออกก็เห็นกุญแจรถสปอร์ตยี่ห้อดังอยู่ภายใน ฉันเห็นเขามองมันอย่างตื่นเต้นฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาอยากได้มาตลอดแต่พ่อไม่ซื้อให้เพราะตอนนั้นเขาอายุยังไม่ถึงสิบแปด

"ใช่ลูก ย่ากับพ่อตัดสินใจร่วมกันว่าอยากจะซื้อรถให้วินวินจะได้ขับไปเรียนยังไงล่ะลูก^^" จากนั้นคุณย่าก็เดินจับมือมาวินไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านซึ่งมีรถคันใหม่ของมาวินจอดอยู่โดยมีทุกคนเดินตามมาดูส่วนฉันเป็นคนเดินรั้งท้าย

"วินชอบมั้ยลูก"

"ชอบมากครับขอบคุณนะครับย่าของคุณนะครับพ่อ" มาวินเดินมากอดพ่อกับย่าส่วนฉันก็ทำได้แค่แอบยืนมองเขาอยู่เงียบๆเพราะฉันรู้ว่าเขาคงไม่อยากเห็นหน้าฉันในสถานการณ์ที่มีความสุขแบบนี้

"ได้รถแล้วก็ขับระวังๆล่ะ อ่ออย่าลืมไปสอบใบขับขี่ก่อนด้วยล่ะเข้าใจไหมลูก"

"เข้าใจครับพ่อขอบคุณพ่ออีกครั้งนะครับ"

"พ่อก็ขอบใจวินที่กลับมาตั้งใจเรียนและไม่ทำให้พ่อผิดหวัง"

หลังจากนั้นทุกคนก็กลับเข้ามาในงาน พอทุกคนมอบของขวัญให้เขาครบทุกคนแล้วฉันก็เลยเดินเข้าไปหาเขา แต่พอเขาเห็นหน้าฉันใบหน้าที่ยิ้มแย้มมาตลอดทั้งวันก็กลับบึ้งตึง

"วินพี่มีของขวัญจะให้" ฉันพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญในมือให้กับเขา เขามองมันแวบนึงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน เขาไม่มีท่าทีจะรับมันฉันก็เลยตัดสินใจวางมันลงบนโต๊ะแทน

"วินจ๋าแตว่าเราไปทางโน้นกันดีกว่าเพื่อนๆรอวินอยู่นะ" กระแตที่ไม่รู้เดินมาจากไหนเธอเดินมาชนไหล่ฉันก่อนจะเดินไปคล้องแขนมาวิน อยากจะบอกว่าตอนนี้กระแตกับมาวินก็ยังคบกันอยู่ ตลอดสามปีที่ผ่านมามาวินจะพากระแตมาทานข้าวที่บ้านบ่อยมาก และดูเหมือนทุกคนในบ้านจะชอบและเอ็นดูกระแตกันทุกคนเพราะเวลาเธออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เธอจะเป็นเด็กผู้หญิงที่เรียบร้อยอ่อนหวานพูดจาไพเราะ แต่ถ้าอยู่กับฉันตามลำพังกระแตก็จะชอบค่อนแคะกระแซะฉันตลอดเรื่องที่ฉันไม่ใช่ลูกหลานของบ้านนี้ไหนจะเรื่องที่ฉันชอบมีท่าทีหึงหวงมาวินเกินกว่าคำว่าพี่น้อง

"อืมไปดิ" จากนั้นมาวินก็เดินโอบเอวกระแตผ่านหน้าฉันไปทำเหมือนฉันเป็นธาตุอากาศโดยทิ้งกล่องของขวัญของฉันไว้บนโต๊ะโดยไม่หยิบหรือแตะมันเลยเขาคงเกลียดฉันจริงๆนั่นแล่ะ เพียงแค่ฉันตบหน้าเขาไปในครั้งนั้น

ฉันตัดสินใจหยิบของขวัญของตัวเองที่เจ้าของวันเกิดไม่ต้องการกลับเอาขึ้นมาไว้บนห้องตัวเอง  เสียงดนตรีที่ดังลอดผ่านเข้ามาในห้องเพราะฉันเปิดระเบียงทิ้งไว้ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะไปปิดเพราะฉันอยากนอนแล้ว พักนี้ฉันเหนื่อยง่ายกว่าปกติเลิกเรียนก็อยากกลับมานอนอย่างเดียวไม่อยากไปไหนหรือทำอะไรที่มันจะทำให้หัวใจฉันเต้นแรง ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าฉันเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เด็ก ยาที่ฉันกินก็เปลี่ยนไปตามอาการที่เป็น แม่มลเพิ่งพาฉันไปหาหมอมาไม่นานมานี้คุณหมอบอกให้ฉันอย่าเครียดฉันก็พยายามไม่เครียดซึ่งเรื่องที่ฉันเป็นโรคหัวใจทุกคนในบ้านรู้มีเพียงคนเดียวที่ไม่รู้ก็คือมาวินและฉันก็ไม่คิดที่จะบอกเขาเพราะเห็นว่าไม่มีความจำเป็นอะไร  ฉันหยิบยาออกมาจากลิ้นชักฉันมองมันแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายยาพวกนี้อยู่กับฉันมาตลอดทั้งชีวิตฉันกลืนมันลงคอก่อนจะดื่มน้ำตาม ฉันหวังว่าฉันจะไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้

สงสารน้องมุ่ย><