บทที่ 34 เรื่องสิ้นคิด

เหลือเวลาอีกสามวันจะถึงงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติของไทเฮา เสียงเล่าลือว่าเฉินอิ้งถงตั้งใจลงไปช่วยท่านหญิงผิงอันเพราะโดนอุบายแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว

“ผิงอันเจ้ารู้ความผิดหรือไม่” ไทเฮาสอบสวนหน้าขรึม

ผิงอันนั่งก้มหน้างุด สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม “หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะไทเฮา ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ทำเช่นนี้อีก”

ไท่เฟยหน้าบูดบึ้ง เพราะเฉินอิ้งถงเป็นคนของตำหนักไท่เฟยย่อมทำให้พระนางไม่พอใจเป็นเรื่องธรรมดา ไทเฮาเหลียวมองไท่เฟยจากนั้นถอนหายใจแผ่ว “น้องหญิงเจ้าก็อย่าตำหนินางนักเลย นางยังเด็กไม่รู้ความ”

“นางเด็กหรือเพคะ อายุก็ถึงวัยออกเรือนแล้ว นางคิดว่าตระกูลซ่งเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทก็คิดเหิมเกริมได้รึ ถงเอ๋อร์เป็นคนของข้า ข้าพานางมาทว่าปกป้องนางไม่ได้เช่นนั้นผู้คนจะครหาตำหนักไท่เฟยว่าอย่างไร”

“ไท่เฟยอย่าทรงกริ้ว ผิงอันรู้ความผิด ทว่าเฉินอิ้งถงผู้นั้นก็เป็นเพียงสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า นางมีคุณสมบัติใดคู่ควรให้ไท่เฟยต้องปกป้องเพคะ” ผิงอันนึกใจกล้า ถึงอย่างไรนางก็มีตำแหน่งถึงท่านหญิง เหตุใดไท่เฟยจะต้องเอาความกับนางให้ได้

ไท่เฟยมือสั่นเทา “เหิมเกริมน