All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาปากร้ายยุค 70: Chapter 1 - Chapter 9

ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนหลังจากพ้นช่วงฤดูการเก็บเกี่ยว ชาวบ้านหลายคนต่างกำลังพักผ่อนหย่อนใจหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาเป็นเวลานานหากแต่ยังไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ไปตามสายลมที่กำลังเย็นสบายก็ต้องพากันสะดุ้งเมื่อมีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังลั่นหมู่บ้าน“ทำไมห้ะ สามีของฉันหาเงินมาไม่ใช่น้อยกับอีแค่เงินสองหยวนทำไมให้ฉันไม่ได้” เสียงแหลมสูงที่เป็นที่คุ้นชินของชาวบ้านดังลั่น“เธอโวยวายอะไรอีกแล้ว” ชาวบ้านที่กำลังพักผ่อนอยู่พูดคุยกันอย่างมึนงง เธอได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงปากร้ายเป็นที่นินทาสนุกปากของชาวบ้าน“คงทะเลาะกับแม่สามีอีกแล้ว” หนึ่งในนั้นพูดขึ้น“ครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเงิน”“อั๊ยยา ผู้หญิงที่วันๆ เอาแต่โวยวายด่าทอไม่สมควรที่จะเก็บเงิน จางจื่อหานส่งเงินมาเดือนนึงไม่ใช่น้อยหากให้เธอเก็บคงมีแต่ผลาญจนหมด ดูสิตอนนี้ยังกล้าขอเงินมากถึงสองหยวน” หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยอย่างเยาะหยัน“แต่แม่เฒ่าจางก็ลำเอียงเกินไป จางจื่อหานไปเป็นทหารอยู่ที่กองทัพส่งเงินมาทุกเดือนแต่ลูกเมียของเขากับใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น แล้วดูลูกๆ ของจางจื่อซวานสิใส่เสื้อผ้าใหม่ใส่ทุกปี แบบนี้ไม่เท่ากับว่าเอาเงินของจื่อหานไปเลี้ยงครอบครัวพี่ช

เมื่อแม่เฒ่าจางและคนอื่นๆ พากกันออกไปซิ่วอิงก็อุ้มซีห่าวมานั่งบนเตียงเตาก่อนจะสำรวจดูซูเม่ย เมื่อเห็นว่าไม่บาดเจ็บตรงไหนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอนำไข่ต้มที่ซ่อนไว้นำมาแบ่งให้เด็กๆ ไม่สนสายตาของจางจื่อหานที่มองมาที่เธอ มองแล้วอย่างไรเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อยในเมื่อเด็กๆ ก็เป็นคนบ้านนี้เป็นหลานของย่าเหมือนกันทำไมพวกเขาจะกินไม่ได้ คราแรกเธอไม่ได้สนใจเขาแต่พอถูกจ้องมองนานๆ ก็รู้สึกอึดอัด ซีซวนปลีกตัวออกไปบอกว่าจะไปอาบน้ำ ซูเม่ยหลบไปนั่งอีกฝั่งอย่างเงียบมีเพียงซีห่าวที่ยังคงกอดเธอไว้อยู่“ถ้าคุณจะหย่าก็ได้ แต่ต้องให้เด็กๆ เลือกว่าจะอยู่กับใคร” ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวความอึดอัดไม่ไหวพูดมันออกมา“…..” เขายังคงเงียบจนซิ่วอิงคิดว่าเขาไม่มีปากหรือไง หรือเป็นคนไม่ค่อยพูด?“ที่แม่บอกว่าฉันขโมยไข่ เรื่องนี้ฉันคิดว่าฉันไม่ผิดทำไมลูกๆ ของพี่ชายคุณกินได้แต่ทำไมลูกของฉันกินไม่ได้” ซิ่วอิงไม่คิดที่จะปิดบังความจริง“…..” จางจื่อหานมองหน้าภรรยาอย่างครุ่นคิด เธอเป็นใครกัน? เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของเขาเพราะตอนที่เราทั้งสองคนสบตากันเขาเห็นร่างของใครบางคนซ้อนทับเธอ คนๆ นั้นหน้าตาเหมือนภรรยาของเขาเพียงแต่การ

“นี่แก แก อั๊ยหยาชีวิตฉันทำไมถึงโชคร้ายแบบนี้มีลูกชายก็ไม่เชื่อฟัง ลูกสะใภ้ก็อกตัญญู” แม่เฒ่าจางเริ่มเล่นละครร้องห่มร้องไห้ตัดพ้อชะตาชีวิตตัวเอง“แม่ว่าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ไม่?” ซิ่วอิงเอ่ยถามด้วยใบหน้าใสซื่อ“ฉันด่าเธอนั่นแหละ” แม่เฒ่าจางมองค้อนทันที“โอ้ งั้นเหรอ” ซิ่วอิงยกยิ้มแบบไม่ใส่ใจ“แก เจ้าเล็กดูเมียของลูกสิ เธอต้องการทำให้แม่ปวดใจตาย” แม่เฒ่าจางเอ่ยกับลูกชายหวังให้ลูกชายหย่ากับภรรยา“แม่ เรามาตกลงกันดีๆ เถอะ ผมจะแยกบ้านแม่ควรแบ่งเงินที่เราควรจะได้” จางจื่อหานไม่สนใจการแสดงของแม่เฒ่า“นี่ลูก” แม่เฒ่าจางพูดไม่ออก เธอรู้สึกเหมือนสูญเสียลูกชายที่เชื่อฟังไปแล้ว“เอาล่ะ พอกันได้แล้ว เจ้าเล็กจะแยกบ้านเราควรมอบเงินให้เขา” พ่อเฒ่าจางพูดออกมาในที่สุด หากเขายังปล่อยให้ภรรยาดื้อรั้นต่อไปลูกสะใภ้คนรองอาจจะไปคณะกรรมการปฏิวัติจริงๆ ถึงตอนนี้เราทุกคนจะมีความผิด“ไม่มีเงินแล้ว” แม่เฒ่าจางยังคงยืนกราน“ไปเอาออกมา ร้อยหยวนหรือสองร้อยหยวนนำมันออกมา” พ่อเฒ่าจางพูดเสียงแข็ง“ฉันจะไปมีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง ให้พวกเขายี่สิบหยวนก็พอนี่ถือว่ามากที่สุดแล้ว” แม่เฒ่าจางไม่ยินยอมที่จะเสียเงินจำนวนมากไป“จ

“แม่ ฉันกลับมาแล้ว” ซุเม่ยรีบวิ่เข้ามาชโะโงกหน้าดูอาหารบนโต๊ะดวงทาของเธอวาววับ ซีซวนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อแต่ซิ่วอิงแอบเห็นว่าตอนที่มองอาหารดวงตาของเขาเป็นประกายไม่น้อย เด็กก็คือเด็กสินะ“ล้างมือหรือยัง” ซิ่วอิงเอ่ยถามเด็กๆ“แม่ไม่ต้องห่วง พวกฉันล้างเรียบร้อยแล้ว” ซีห่าวพูดพร้อมกับชูสองมือให้แม่ของตัวเองดู“งั้นรีบมากินเถอะ พ่อเขารอนานแล้ว” ซิ่วอิงรีบบอกเด็กๆ จากนั้นทั้งห้าคนก็ลงมือทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย“แพนเค้กนี้อร่อยมาก ไข่ผัดกุ้ยช่ายนี่ก็เหมือนกันฉันไม่เคยเคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน” คำพูดไร้เดียงสาของลูกสาวไม่ต่างจากเข็มนับพันที่ทิ่มลงที่ใจของผู้เป็นพ่อ ริมฝีปากหนาขบเม้มจนเลือดห่อจนกระทั่งมีมือเรียวมาจับมือข้างที่เขาวางไว้บนขา จางจื่อหานหันไปมองไปใบหน้าของภรรยาเธอยกยิ้มบางๆ ให้เขาดูอบอุ่นและอ่อนโยนหัวใจของเขารู้สึกผ่อนคลายลง“พ่อกลับมาแล้วต่อไปนี้พวกเราจะได้กินแต่ของอร่อย” ซิ่วอิงพูดพร้อมกับคีบอาหารให้กับซีห่าวตัวน้อย“ห่าวห่าว เวลาผู้ใหญ่ให้ของต้องพูดว่ายังไง” ซิ่วอิงพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเธอต้องค่อยๆ สอนเขา“ขอบคุณครับแม่” ซีห่าวเอ่ยขอบคุณพ

“เรื่องนี้อย่าให้พ่อของแกรู้” แม่เฒ่าจางเอ่ยบอกลูกชายคนโต แม้ว่าพ่อเฒ่าจางจะลำเอียงรักลูกชายคนโตแต่เขาก็มักจะไว้หน้าตัวเองเสมอไม่แสดงออกถึงความลำเอียงมากเกินไป วันนี้พ่อเฒ่าจางมัววแต่ไปพูดคุยกับเพื่อนฝูงทำให้ทั้งสามคนคิดวางแผนที่จะทำเรื่องนี้“คุณแม่คะ แล้วนังนั่นจะไม่ไปแจ้งสันติบาลเหรอคะ” เหมยลี่เองก็อยากได้เงินห้าร้อยหยวนแต่เธอก็กังวลไม่ได้ หากนังปากร้ายนั่นไปแจ้งสันติบาลหรือคณะกรรมการปฏิวัติพวกเธออาจจะถูกจับ“มีลูกสะใภ้ที่ไหนจะแจ้งจับแม่สามี” จะสามารถทำแบบนั้นได้ยังไง ไม่เคยมีสะใภ้คนไหนกล้าแจ้งจับแม่สามีแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่โดนทุบตีก็ตามมันถูกมองว่าเป็นปกติเว้นเสียแต่ว่าจะมีคนตาย“แต่มันแยกบ้านไปแล้วนะคะ” เหมยลี่ไม่แน่ใจว่าสามารถทำแบบนั้นได้ เธอไม่อยากถูกจับ“นี่สะใภ้ใหญ่ เธอกลายเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไหร่” แม่เฒ่าจางพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะแม่” เหมยลี่ที่เห็นแม่สามีเริ่มไม่พอใจก็ไม่กล้าที่จะแย้งอีก ในใจก็แอบเห็นด้วยว่าจางจื่อหานคงไม่แจ้งจับแม่ตัวเองหรอก“แม่ครับ ผมว่าเราควรไปตอนที่มันออกไปทำงาน” เวลานั้นชาวบ้านจะออกไปทำงานแลกคะแนนกันหมดไม่มีใครอยู่บ้านถือว่าทางสะด