บทที่ 2 ไม่หย่า

เมื่อแม่เฒ่าจางและคนอื่นๆ พากกันออกไปซิ่วอิงก็อุ้มซีห่าวมานั่งบนเตียงเตาก่อนจะสำรวจดูซูเม่ย เมื่อเห็นว่าไม่บาดเจ็บตรงไหนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอนำไข่ต้มที่ซ่อนไว้นำมาแบ่งให้เด็กๆ ไม่สนสายตาของจางจื่อหานที่มองมาที่เธอ มองแล้วอย่างไรเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อยในเมื่อเด็กๆ ก็เป็นคนบ้านนี้เป็นหลานของย่าเหมือนกันทำไมพวกเขาจะกินไม่ได้ คราแรกเธอไม่ได้สนใจเขาแต่พอถูกจ้องมองนานๆ ก็รู้สึกอึดอัด ซีซวนปลีกตัวออกไปบอกว่าจะไปอาบน้ำ ซูเม่ยหลบไปนั่งอีกฝั่งอย่างเงียบมีเพียงซีห่าวที่ยังคงกอดเธอไว้อยู่

“ถ้าคุณจะหย่าก็ได้ แต่ต้องให้เด็กๆ เลือกว่าจะอยู่กับใคร” ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวความอึดอัดไม่ไหวพูดมันออกมา

“…..” เขายังคงเงียบจนซิ่วอิงคิดว่าเขาไม่มีปากหรือไง หรือเป็นคนไม่ค่อยพูด?

“ที่แม่บอกว่าฉันขโมยไข่ เรื่องนี้ฉันคิดว่าฉันไม่ผิดทำไมลูกๆ ของพี่ชายคุณกินได้แต่ทำไมลูกของฉันกินไม่ได้” ซิ่วอิงไม่คิดที่จะปิดบังความจริง

“…..” จางจื่อหานมองหน้าภรรยาอย่างครุ่นคิด เธอเป็นใครกัน? เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของเขาเพราะตอนที่เราทั้งสองคนสบตากันเขาเห็นร่างของใครบางคนซ้อนทับเธอ คนๆ นั้นหน้าตาเหมือนภรรยาของเขาเพียงแต่การแต่งกายแบบนั้นไม่คุ้นตามาก่อน แต่พอเธอเป็นแบบนี้หัวใจของเขากลับเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“พวกเขาบอกว่าคุณไม่อยู่บ้านดูแลพ่อแม่เพราะงั้นควรส่งเงินเพื่อแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่และพี่ชาย ส่วนลูกเมียอดอยากก็ไม่เป็นไร พ่อแม่และครอบครัวพี่ชายของคุณได้กินข้าววันละสามมื้อ ลูกของพี่ชายคุณได้กินไข่ทุกวัน แต่พวกเรากลับได้กินแค่โจ๊กเนื้อหยาบวันละมื้อ ถ้าคุณคิดว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันถูกต้องงั้นเราก็หย่ากันเถอะ” เมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่เงียบซิ่วอิงก็พูดทุกอย่างให้เขาได้รับรู้ว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่บ้านลูกเมียของเขาถูกปฏิบัติเช่นไร จางจื่อหานที่ถูกความจริงตีแสกหน้าหัวใจของเขาก็รู้สึกชาสีหน้ามืดครึ้มลง เมื่อหลายปีก่อนเขาไปเป็นทหารตามคำร้องขอของแม่บอกว่าพี่ชายเขาไม่แข็งแรงเท่าเขาเพราะงั้นจึงเป็นเขาที่ควรไป ต่อมาเขาไม่ได้ถูกปลดประจำการแต่กลับถูกเลื่อนขั้นเงินทุกหยวนส่งให้ครอบครัว ครึ่งหนึ่งให้พ่อแม่ ครึ่งหนึ่งในภรรยาและลูกๆ ไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนั้น ในตอนนี้เขาประสบความสำเร็จในฐานะลูกชายแต่เขากับล้มเหลวในฐานะสามีและพ่อ ในใจเขารู้สึกผิดและละอายใจเป็นอย่างมาก ยิ่งตอนนี้เขาคิดว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ภรรยาของเขาในใจยิ่งรู้สึกเจ็บปวด การได้ยินความจริงจากคนตรงหน้าทำให้เขาตัดสินใจบางอย่างได้

“อิ่มไหม” จางจื่อหยวนเอ่ยถามลูกชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“….” ซีซวนไม่ตอบ เขากลัวพ่อเพราะอีกฝ่ายหน้าดุจึงซุกหน้าเข้ากับอกแม่

“คุณหิวหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าลูกชายไม่ตอบก็เอ่ยถามภรรยาแทน แม้ในใจคิดว่าข้างในไม่ใช่ก็ตามแต่ในเมื่อมาอยู่ในร่างนี้ก็คือภรรยาเขาอยู่ดี

“นะ นิดหน่อย” ซิ่วอิงที่ไม่คิดว่าเขาจะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก็เอ่ยตอบตะกุกตะกัก

“เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้กิน” เขาคิดจะไปทำอาหารในครัวมาให้เธอ

“แม่เฒ่าคงไม่ยอมหรอก” ซิ่วอิงเอ่ยห้ามเขา จางจื่อหานได้ยินก็หยุดชะงักก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่นำมาด้วย ปกติกระเป๋านี้จะถูกแม่เฒ่าจางนำไปทุกครั้งที่เขากลับมาเพราะมันมีของดีๆ จากค่ายทหารแต่ครั้งนี้แม่เฒ่าจางคงโกรธจนไม่สนใจอะไร จางจื่อหานเปิดกระเป๋าเอาของข้างในออกมา ข้างในมีนมผง ลูกอมทอฟฟี่กระต่ายขาว เนื้อตากแห้ง และของอื่นๆ อีก จางจื่อหานหยิบซองบางอย่างแล้วยื่นให้ภรรยา

“อะไร?” ซิ่วอิงเอ่ยถามพร้อมกับยื่นมือไปรับเมื่อเปิดมาก็ต้องเบิกตากว้างข้างในเป็นเงินประมาณหนึ่งพันหยวน

“ให้คุณเก็บไว้” จางจื่อหานเอ่ยบอก เงินนี้ได้มาจากการที่เขาเสี่ยงชีวิตทำภารกิจพิเศษไม่เกี่ยวกับเงินเดือน

“ไม่ให้แม่เฒ่าเหรอ?” เธอเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ

“ไม่ใช่คุณเพิ่งบอกว่าพวกเขาเก็บเงินเดือนของฉันไว้ทั้งหมด? ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องให้” จางจื่อหานบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย เดิมทีเงินนี้เขาคิดจะแบ่งให้แม่กับภรรยาคนละครึ่งเช่นเดียวกับเงินเดือนแต่เมื่อรู้ความจริงเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องแบ่ง

“คุณไม่ได้จะหย่า?” ซิ่วอิงเอ่ยถามเขา เธอคิดว่าเขาจะเชื่อฟังแม่เฒ่าเสียอีก

“ฉันไม่เคยพูดว่าจะหย่า” จางจื่อหานพูดเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ สำหรับเขาการมีภรรยาเดียวไปตลอดชีวิตนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องไม่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่รักหากแต่งงานแล้วก็ถือว่าเป็นผู้หญิงของเขา เขาต้องดูแลเธอให้ดี

“เอาล่ะ คุณกลับมาเหนื่อยๆ ควรไปอาบน้ำแล้วมาพักผ่อน” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้แย่อย่างที่คิดซิ่วอิงก็ผ่อนคลายความโกรธลงและบอกให้ความไปทำความสะอาดร่างกายแล้วมาพักผ่อน จางจื่อหานได้ยินภรรยาบอกแบบนั้นก็ปฏิบัติตามทันที คำสั่งภรรยาไม่ต่างกับคำสั่งผู้อำนวยการในกองทัพ

เมื่อเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้วซิ่วอิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในตอนนี้ซีซวนเขากลับมาจากอาบน้ำในแม่น้ำแล้วเขาก็เดินหลบไปที่อีกฝั่ง ซิ่วอิงก็ไม่สนใจเขาในความทรงจำเด็กคนนี้ไม่ค่อนพูดค่อยจาติดจะเย็นชาด้วยซ้ำ เหมือนว่าเขาจะไม่ชอบใจที่แม่เอาแต่โวยวายด่าทอแม้แต่กระทั่งลูกๆ ของตัวเอง เธอต้องค่อยๆ เปลี่ยนความคิดเขาให้มองเธอใหม่ต้องทำให้เขาเห็นว่าเธอนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

“แม่ครับ” ซีห่าวเอ่ยเรียกแม่ ตอนนี้เขาเริ่มง่วงแล้ว

“ง่วงแล้วเหรอลูก” ซิ่วอิงเห็นว่าเด็กน้อยตาปรือพยักหน้าหงึกหงักจึงลูบหัวด้วยความเอ็นดูก่อนจะพาเด็กน้อยนอนลงบนเตียงเตา ซูเม่ยเองก็เริ่มง่วงเช่นกันเด็กสาวจึงมานอนข้างๆ น้องชาย จางจื่อหานกลับมาจากชำระร่างกายเห็นภรรยากับลูกๆ นอนอยู่แต่ข้างๆ เธอไม่มีที่ว่างให้เขา? เหลือเพียงที่ว่างที่อยู่ข้างซีซวนในใจของเขาเริ่มตั้งคำถาม

จางจื่อหาน : เธอไม่ต้องการนอนกับเขา?

ปกติแล้วสามีภรรยาจะนอนข้างกันเมื่อก่อนเขากับเธอก็เป็นเช่นนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะต่อต้านเขาหากเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่คิดจะฝืนใจเธอค่อยๆ ให้เธอปรับตัว เมื่อคิดดังนั้นจางจื่อหานจึงขึ้นไปนอนข้างลูกชายคนโตแทน

 

รุ่งเช้าเสียงเคาะประตูดังลั่นพร้อมกับเสียงด่าทอปลุกให้ครอบครัวรองตื่นขึ้น ซิ่วอิงขยับตัวลุกขึ้นมานั่งพลางถอนหายใจก่อนจะก้าวขาลจากเตียงแต่กลับถูกมือหนาหยุดไว้

“นอนต่อเถอะ” จางจื่อหานกลัวว่าเธอจะนอนไม่พอจึงบอกให้เธอพักต่อ

“ไม่เป็นไร แม่เฒ่าคงไม่ยอม” ซิ่วอิงปฏิเสธ ถ้าเธอนอนต่อแม่เฒ่าคงได้ด่าเธอทั้งวันแน่ จางจื่อหานได้ยินแบบนั้นก็ไม่คิดจะคัดค้านเธอเสียงเคาะประตูยังคงดังอยู่เรื่อยๆ เขาจึงเดินไปเปิดประตู

“ทำอะไรกัน? สายป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ตื่นอีก” แม่เม่าจางเดินเข้ามาพร้อมกับบ่น

“แม่มีอะไร” จางจื่อหานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ฉันต้องมีอะไร พวกแกจะนอนกันไปจนตะวันตกดินหรือยังไงไม่คิดจะไปทำงานเหรอ ถ้าแต้มคะแนนไม่พอจะเอาอะไรกิน” แม่เฒ่าจางพูดด้วยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจ

“ย่าครับ ผมหิว” จื่อเฉิงเอ่ยบอกผู้เป็นย่า

“รอก่อนนะอาเฉิงของย่า ซูเม่ยอยู่ไหนเวลานี้ควรไปทำอาหารได้แล้ว” แม่เฒ่าจางพูดเสียงดัง ซูเม่ยดีดตัวลุกขึ้นทันที

“แม่ จะให้เด็กทำอาหารได้ยังไง” จางจื่อหานเอ่ยแย้ง

“ทำไมจะไม่ได้ เด็กผู้หญิงควรทำอาหารไม่ใช่ทำตัวขี้เกียจไร้ปรโยชน์ ไม่งั้นจะเหมือนแม่ของมัน” แม่เฒ่าจางเอ่ยไม่วายจิกกัดซิ่วอิง

“แม่ ที่บอกว่าขี้เกียจไร้ประโยชน์นั่นด่าครอบครัวพี่ใหญ่เหรอ” ซิ่วอิงถามกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน

“แก ฉันด่าพวกแกนั่นแหละ” แม่เฒ่าชี้หน้าด้วยความโมโห

“งั้นแม่ก็พูดไม่ถูก ลูกๆ ของฉันทำงานแลกคะแนนทุกวันผิดกับลูกของพี่ใหญ่ที่วันๆ นอกจากกินแล้วก็ไม่ทำอะไรเลย” ซิ่วอิงตอบกับ

“นี่ นี่ เจ้าเล็กดูเมียของลูกสิ ต่อปากต่อคำกับแม่สามีแบบนี้มีที่ไหนกัน” แม่เฒ่าจางชี้หน้าซิ่วอิงเต้นเร่าๆ

“แม่อย่าโกรธ” จางจื่อหานเอ่ยบอกแม่ เกรงว่าจะโกรธจนเป็นลม

“ทำอะไรกัน ได้เวลากินข้าวแล้วทำไมยังไม่ทำอาหาร” พ่อเฒ่าจางที่รอจนหิวเดินมาดู

“เหอะ ก็นังเด็กเหลือขอนี่ไม่ทำหน้าที่ของมัน” แม่เฒ่าจางพูด พ่อเฒ่าเหลือบมองหน้าลูกชายคนเล็ก

” เจ้าเล็กเพิ่งกลับมาครอบครัวอยากใช้เวลาร่วมกัน อาหารวันนี้ให้สะใภ้ใหญ่ทำ” พ่อเฒ่าไม่ต้องการแสดงความลำเอียงต่อหน้าลูกคนเล็กได้

“พ่อคะ” เหมยลี่รู้สึกไม่ยินยอม

“ตามนี้” พ่อเฒ่าพูดจบก็เดินไปนั่งรอที่เตียงเตาห้องตัวเอง สะใภ้ใหญ่มองหน้าซิ่วอิงอย่างแค้นเคืองก่อนจะสะบัดหน้าเดินเข้าครัวไป

” หลังกินข้าวพวกเราควรพูดคุยบางอย่างให้ชัดเจน “แม่เฒ่าเอ่ยบอกก่อนจะสะบัดหน้ากลับห้องตัวเองไป