All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 11 - Chapter 20

เสิ่นชิงซูกลับถึงสตูดิโอก็ใกล้ฟ้าสางแล้ว เธอเปลี่ยนชุดนอน เมื่อนอนลงก็หลับไปอย่างอ่อนล้าไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไรก็ถูกเสียงเคาะประตูเร่งรีบทำให้ตื่นเสิ่นชิงซูลืมตาขึ้นพึ่บ จ้องเพดานอันคุ้นเคย หายใจหอบอยู่นานกว่าจะคืนสติเธอฝันไปในความฝัน ช่วงล่างของเธอคือธารเลือดสยดสยอง ทั้งยังได้ยินเสียงทารกร้องไห้ราง ๆเสียงลู่เสี่ยวหานดังมาจากนอกประตู “พี่ชิงซู พี่ตื่นหรือยังคะ”เสิ่นชิงซูขนตาสั่นไหว ยันตัวลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะเลิกผ้าห่มลงจากเตียงในตอนที่ลุกขึ้นยืน หัวหนักเท้าเบา“พี่ชิงซู... พี่ชิงซู...”ลู่เสี่ยวหานน้ำเสียงน้ำเสียงร้อนรนยิ่งขึ้น“มาแล้ว” เสิ่นชิงซูยันร่างอันหนักอึ้งเดินไปเปิดประตูพอเปิดประตูออก ลู่เสี่ยวหานที่อยู่ข้างนอกจึงโล่งอก“พี่ชิงซู พี่ทำฉันตกใจหมดเลย สิบโมงแล้วพี่ยังไม่ออกมาอีก ฉันยังนึกว่าพี่จะเกิดเรื่อง”นาฬิกาชีวิตของเสิ่นชิงซูตรงมาก ไม่เคยนอนตื่นสายวันนี้นอนตื่นตายแล้วจริง ๆ“ฉันไม่เป็นไร” เสิ่นชิงซูเสียงแหบแห้งลู่เสี่ยวหานรู้สึกผิดปกติจึงขมวดคิ้วมองสำรวจเธอ “สีหน้าพี่ชิงซูแย่มากเลย ไม่สบายหรือเปล่าคะ?”เสิ่นชิงซูได้ยินจึงเอามือลูบหน้าผาก เหมือนจะ

วันที่สิบห้าเดือนสิบสองตามจันทรคติคือว่าที่เจียงเยว่หลานแม่ของเสิ่นชิงซูออกจากเรือนจำวันนี้เฉียวซิงเจียเปลี่ยนวันหยุดเพื่อไปรับเจียงเยว่หลานเป็นเพื่อนเสิ่นชิงซูพยากรณ์อากาศแม่นยำมาก วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใสดีเยี่ยมวันหนึ่งจริง ๆแสงอาทิตย์ส่องแสงลอดผ่านชั้นเมฆหนา ๆ ในวันฤดูหนาวมายังผืนโลก แสงแดดนั้นฉาบอยู่บนกองหิมะ เป็นสีสันสวยงามระยิบระยับราวกับเพชรนอกประตูเรือนจำชานเมืองเป่ย เสิ่นชิงซูในชุดเสื้อไหมพรมสีเบจ รูปร่างเพรียวบาง เส้นผมสลวยจรดเอวพลิ้วไหวตามสายลม“ซิงซิง กี่โมงแล้ว?” เสิ่นชิงซูมองกำแพงสูงเป็นร้อยเมตรตรงหน้า ประสานมือแน่นเผยอารมณ์ตื่นเต้นของเธอเฉียวซิงเจียลูบบ่าของเธอ “เพิ่งจะแปดโมงครึ่งเอง เดี๋ยวก็ออกมา เธออย่าเพิ่งใจร้อน”สิ้นเสียง ประตูเหล็กสูงใหญ่ของเรือนจำก็มีเสียงความเคลื่อนไหวส่งมาประตูเล็กตรงมุมเปิดออกแล้วแพขนตาเสิ่นชิงซูสั่นและวิ่งไปทันที“แม่คะ!”เจียงเยว่หลานเห็นเธอก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้ม “อาซูมาแล้วเหรอ”“ออกไปก็เป็นคนดีเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะ” ตำรวจเรือนจำหนุ่มกำชับเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวกลับประตูปิดลงอีกครั้งเสิ่นชิงซูคลุมเสื้อขนเป็ดใน

ฟู่ซือเหยียนทางปลายสายชะงักไป ก่อนจะถาม “ทำไมถึงย้ายออกไป?”เสิ่นชิงซูรู้สึกว่าที่เขาถามอย่างนี้ เพราะคิดว่าเขาจะให้คฤหาสน์หนานซีกับเธอแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องย้ายบ้าน“ฉันไม่คิดจะเอาคฤหาสน์หนานซีค่ะ” เสิ่นชิงซูหยุดครู่หนึ่งแล้วเสริม “ของที่ฉันต้องการก็เอามาแล้ว ของที่เหลือคุณจัดการได้เลย”“ตัดสินใจแล้วจริงเหรอ?” ฟู่ซือเหยียนยังคงเฉยชาเหมือนเดิม “แก้ไขข้อตกลงได้ มีเงื่อนไขอะไรคุณก็เสนอมา”“ไม่ต้องแล้วค่ะ เอาตามข้อตกลงฉบับนี้นั่นแหละ” เสิ่นชิงซูรู้สึกเพลียมาก ไม่อยากเสียเวลากับการแต่งงานนี้ต่อไปแม้แต่แม่แท้ ๆ ของเธอยังรู้สึกว่าฟู่ซือเหยียนกับโจวอวี๋ชูเหมาะสมกันมาก เธอช่างเป็นตัวตลกยอดแย่ในการแต่งงานนี้จริง ๆฟู่ซือเหยียนไม่ได้ตอบรับต่างคนต่างเงียบไปครึ่งนาทีกว่าเสิ่นชิงซูถาม “เมื่อไรคุณจะว่างไปเอาใบหย่าคะ?””“คุณรีบอย่างนี้เลยเหรอ?”เสิ่นชิงซูกลับแปลกใจฟู่ซือเหยียนไม่รีบเหรอ?เขาเปิดเผยการคบหากับโจวอวี๋ชูแล้ว ที่เขาประวิงเวลาไม่หย่าอย่างนี้ ไม่กลัวว่าวันไหนจะถูกคนแฉแล้วราชินีภาพยนตร์โจวของเขาต้องแบกรับชื่อเสียงที่รู้ว่าเป็นน้อยก็ยังเป็นน้อยหรือไง?หรือว่าเขามีแผนการอื่น?

ประตูห้องน้ำปิดดัง ‘ปัง’ ตามมาด้วยเสียงอาเจียนของเสิ่นชิงซูเธออาเจียนอาหารเช้าที่กินไปตอนเช้าออกมาจนหมดจึงรู้สึกสบายขึ้นหน่อยเสียงอาเจียนน่าตกใจนั้นดังออกมาจากในห้องน้ำฟู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว มองฟู่ซือเหยียนแล้วถาม “พ่อ ทำไมแม่อ้วกหนักอย่างนั้นล่ะ? แม่ไม่สบายเหรอ?”ฟู่ซือเหยียนดวงตาดำมืด มือใหญ่ขยี้ศีรษะของฟู่ซืออวี่เบา ๆ “หลายวันนี้เธออาจจะยุ่งจนเหนื่อยน่ะ”“งั้นช่วงนี้แม่ก็จะมาเยี่ยมผมบ่อย ๆ ไม่ได้ใช่ไหม?”ฟู่ซือเหยียนพูดเพียง “เรื่องนี้ลูกถามเธอได้”ฟู่ซืออวี่ถอนหายใจ บ่นแบบไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร “เมื่อก่อนแม่เหมือนจะไม่ได้ยุ่งขนาดนี้ เหมือนว่าตั้งแต่แม่ผมกลับมาก็ยุ่งมาก...”ประตูห้องน้ำเปิดออกแล้วเสิ่นชิงซูที่จัดระเบียบตัวเองเสร็จเดินออกมาฟู่ซือเหยียนกับฟู่ซืออวี่มองไปทางเธอ“แม่” ฟู่ซืออวี่เรียกเธอ ใบหน้าเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความกังวล “แม่ไม่เป็นไรนะครับ?”เสิ่นชิงซูอาเจียนเสร็จก็รู้สึกดีมากแล้ว แค่ยังอ่อนเพลียนิดหน่อยฟู่ซือเหยียนมองเธอ ดวงตาเรียวยาวดำขลับ “กระเพาะไม่สบายเหรอ?”เสิ่นชิงซูขนตาสั่นระริก ความรู้สึกที่มีชนักติดหลังแล่นเข้ามาในหัวใจเธอเม้มริมฝีปาก ทำเป็นตอบร

สำนักงานตำรวจจราจรเปิดกล้องวงจรปิด หลังจากสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นไฟเขียวสามวินาที เสิ่นชิงซูยังไม่ได้ออกรถ ส่วนเสิ่นเยี่ยนอิ๋งก็ชนท้ายแบบไม่ลดความเร็ว!“ถึงรถคันหน้าจะออกตัวช้า แต่รถคันหลังไม่ได้ลดความเร็วตรงทางแยก ตัดสินว่าเป็นการชนท้ายอย่างเข้าใจผิด รถคันหลังจะต้องรับผิดชอบทั้งหมด พวกคุณปรึกษากันหน่อย ดูว่าจะใช้ประกันหรือว่าจะจัดการกันเอง?” ตำรวจจราจรพูด“คุณตำรวจครับ คุณดูให้ดีสิ ผมบาดเจ็บนะ!” เสิ่นเยี่ยนอิ๋งชี้แผลถลอกเล็ก ๆ ตรงหน้าผาก แล้วพูดด้วยความจนใจ “ตอนนี้ผมรู้สึกเวียนหัวอยากอ้วก ผมต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล!”ตำรวจจราจร “ได้ แต่คุณต้องทำเรื่องทางนี้ให้เรียบร้อยก่อน”“ไม่ได้ ตอนนี้ผมจะอ้วกแล้ว...” เสิ่นเยี่ยนอิ๋งเอามือกุมศีรษะ ท่าทางทรมานมาก “พวกคุณให้ผมไปโรงพยาบาลก่อน ไม่งั้นถ้าผมเป็นอะไรไป พวกคุณจะปัดความรับผิดชอบไม่ได้นะ!”เห็นชัดว่าจะไม่รับผิดชอบ!เสิ่นชิงซูนั่งอยู่ด้านข้าง มองการกระทำของเสิ่นเยี่ยนอิ๋งอย่างเย็นชาอยู่ตลอดเขารู้ว่าเสิ่นเยี่ยนอิ๋งชดใช้ได้ แต่เขาแค่อยากให้เธอรู้สึกรังเกียจเท่านั้นการชนท้ายครั้งนี้เป็นแค่ละครเปิดฉากที่เสิ่นเยี่ยนอิ๋งใช้กับเธอ...“ในเมื่