บทที่ 47

“ผมเกลียดแม่!”

ฟู่ซืออวี่โยนหนังสือนิทานก่อนนอนเล่มอื่น ๆ ลงบนพื้นด้วย แล้วยกเท้าขึ้นกระทืบ “คนหลอกลวง! แม่ไม่ต้องการผม ผมก็ไม่ต้องการแม่เหมือนกัน! ของพวกนี้ผมไม่เอาแล้ว!”

“ฟู่ซืออวี่!”

ฟู่ซือเหยียนคว้าแขนของฟู่ซืออวี่ไว้ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง “ถ้าลูกยังพูดจาเหลวไหลอีก พ่อจะตีลูกแล้วนะ!”

เขาที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำจนหน้ามืดตามัว มองไม่เห็นความเกรี้ยวกราดในแววตาของพ่ออีกต่อไป ตอนนี้เขาแค่อยากจะระบาย อยากจะระบายความน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดในใจออกมา...

“ผมก็เกลียดเธอ!” ฟู่ซืออวี่เชิดคางขึ้น ดวงตาที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำตาจ้องมองฟู่ซือเหยียนอย่างดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ “พ่อเป็นคนพูดเอง พ่อบอกว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของผม! ในเมื่อเธอไม่ใช่แม่ของผม! แล้วทำไมผมต้องชอบเธอด้วยล่ะ?! ผมเกลียดเธอ! เกลียดที่เธอโกหกผม!!”

ฟู่ซือเหยียนถึงกับนิ่งอึ้งไป

ประโยคที่ว่า ‘พ่อเป็นคนพูดเอง พ่อบอกว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของผม!’ ของลูกชาย ราวกับถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ศีรษะ!

เขาปล่อยมือจากฟู่ซืออวี่ แล้วหันไปมองเสิ่นชิงซู

เสิ่นชิงซูยืนนิ่งงันอยู่กับที่

เธอกำลังมองฟู่ซืออวี่ ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือซีดเผือดไร้สีเลือด

ดวงต