บททั้งหมดของ บุปผาสีชาด: บทที่ 61 - บทที่ 69

สิ้นคำสั่งของหลี่จื้อหยวนท้องพระโรงก็แปรเปลี่ยนเป็นสนามรบในพริบตาเสียงตะโกน "ฆ่า!" ดังสะท้อนพร้อมเสียงกระบี่กระทบกันดังสนั่น ทหารเกราะเขียวขององค์ชายห้าทะลักเข้ามาราวคลื่นเหล็ก ปลายดาบสะท้อนแสงจนแสบตา พื้นหินหยกที่เคยขาวสะอาดกลับถูกย่ำด้วยรอยเท้าและเลือดที่สาดกระเซ็น"ปกป้องฝ่าบาท!"เสียงทหารหลวงร้องลั่น ทหารองครักษ์ประจำพระองค์รีบเข้าประชิด ปลายหอกตั้งขึ้นพร้อมดันแนวป้องกันเสียงกระบี่ฟาดฟันดังไม่ขาดสาย กลิ่นคาวเลือดแผ่กระจายทั่วทั้งห้อง อวี้จิ้งกวัดแกว่งกระบี่ฟาดศัตรูที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ลังเล โลหิตสาดกระเซ็นติดปลายแขนเสื้อ แต่สายตาเขาไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย"อย่าให้ใครเข้าใกล้ฝ่าบาทได้"เขาตะโกนสุดเสียง ก่อนจะพลิกกระบี่ปัดการโจมตีจากอีกด้านแล้วแทงสวนอย่างแม่นยำเสียงโลหะกระทบกันจนประกายไฟแตกพรึ่บในอากาศ กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้ง รอบกายพวกเขาคือความวุ่นวายและความตายที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ โลหิตสาดกระเซ็นราวสายฝนสีแดงฉาน "อวี้จิ้ง วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า"เซิ่งหม่าถงมุ่งตรงเข้ามาหาอวี้จิ้งอย่างประสงค์ร้าย เสียงคำรามของเขาดังลอดไรฟัน ขณะที่กวัดแกว่งดาบด้วยแรงแขนมหาศาลใส่อีกฝ่าย ดาบในมือสะ

ด้านกำแพงเมืองเสียงกลองศึกยังคงกระหึ่มสะเทือนทั่วผืนฟ้า ธงรบสีแดงฉานปลิวไสวเหนือกำแพง เสียงเกราะและเสียงเหล็กกระทบกันก้องกังวานไม่ขาดสายเหนือแนวรบ กลุ่มควันและฝุ่นดินบดบังแสงอาทิตย์จนทั่ว ผืนฟ้าอาบไปด้วยสีเทาหม่น กองทัพกบฏของเซิ่งกงซุนตะโกนโห่ร้องก้องดั่งคลื่นพายุกราด เข้าปะทะกับแนวทัพขององค์ชายสามหลี่เหวินหวายองค์ชายสามหลี่เหวินหวายกระตุกบังเหียนม้าศึก ดาบในมือสะบัดฟาดใส่ศัตรูอย่างไม่หยุดยั้ง ร่างสูงใหญ่เปื้อนคราบโลหิตแต่ดวงตายังลุกโชนด้วยเปลวเพลิงแห่งความกล้าหาญ แม้ฝั่งของตนจะเสียเปรียบทางด้านกำลังพลเบื้องหน้าเขาคือ เซิ่งกงซุน ร่างองอาจที่นั่งอยู่บนหลังม้าศึก แม่ทัพกองทัพกบฏผู้ทรยศเสียงแตรศึกดังขึ้น พร้อมกับม้าศึกทั้งสองตัวพุ่งชนเข้าหากันดั่งพายุคลั่ง ดาบเหล็กกระทบโล่จนเกิดเสียงสะท้านหู ประกายไฟแล่นแปลบในอากาศขณะที่ปลายดาบขององค์ชายสามหลี่เหวินหวายเฉียดผ่านเกราะของอีกฝ่าย เสียงคำรามของชายสองคนกลืนไปกับเสียงฆ้องกลองและเสียงโห่ร้องของทหารเลือดสาดกระเซ็น ดินปนควันคลุ้งไปทั่วท้องทุ่ง เซิ่งกงซุนเองก็รุกไล่ไม่หยุด ดาบในมือกรีดอากาศราวกับสายฟ้าฟาด แต่หลี่เหวินหวายยังคงยืนหยัดมั่นคงไม่

หลังบ้านเมืองกลับสู่ความสงบ จวนอัครเสนาบดีก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เสียงหัวเราะของเหล่าคนสนิทของคุณหนูรองของจวนและผู้มาเยือนดังแว่วอยู่ในลานฝึกด้านหลังในลานฝึก สตรีผู้หนึ่งในชุดสีเข้มทะมัดทะแมงกำลังเหวี่ยงกระบี่ด้วยท่วงท่าลื่นไหล งดงามจนคนมองแทบลืมหายใจ"พี่สะใภ้"เสียงทุ้มขององค์ชายสามหลี่เหวินหวายดังขึ้น ตอนนี้เขากลายเป็นแขกประจำของจวนนี้ไปเสียแล้ว"ฝีมือการต่อสู้ของท่านสุดยอดถึงเพียงนี้... ท่านยังจะอยากฝึกกำลังภายในอีกหรือ"เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทั้งชื่นชมทั้งเหลือเชื่อ เมื่อนางแสดงเจตนารมณ์ว่าอยากฝึกเดินลมปราณและกำลังภายในในการต่อสู้สตรีที่ถูกเรียกว่าพี่สะใภ้เพียงชำเลืองตามอง ดวงตาเป็นประกาย"ข้าก็อยากเหาะเหินเดินอากาศ สะกิดเบาๆ ก็ทำให้คู่ต่อสู้ตัวปลิวกระเด็นไปได้ดูบ้าง"การต่อสู้ทุกอย่างนางเคยฝึกมาหมดแล้ว การใช้กำลังภายในเหมือนในหนังนางก็อยากจะลองดูสักครั้งคำตอบนั้นทำให้องค์ชายหนุ่มถึงกับหัวเราะพรืด "พี่สะใภ้ เรื่องเช่นนั้นมันจะไปมีได้อย่างไร หากท่านทำได้จริง พวกข้าทุกคนคงต้องหลีกทางให้ท่านเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งแห่งยุทธภพเสียแล้ว"อวี้หลันเก็บกระบี่เข้าฝักอย่างสง่างาม มุม

แสงอรุณแรกของวันค่อยๆ สาดต้องปลายยอดเขา หมอกบางคลอเคลียยอดหญ้าเหนือทุ่งรบอันกว้างไกล เสียงแตรศึกดังสะท้อนก้องไปทั่วค่ายทัพ ปลุกเหล่าทหารให้ตื่นจากความเงียบงันเข้าสู่เช้าวันใหม่ ธงทัพสีชาดปลิวสะบัดกลางสายลมเช้า แผ่นผ้าขนาดมหึมามีอักษรคำว่า เป่ย ปักด้วยด้ายทองแวววาวราวเปลวเพลิงบนท้องฟ้าองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงประทับหลังอาชาเบื้องหน้าแถวทหาร ใต้เกราะศึกสีดำสนิทที่สะท้อนแสงอาทิตย์แรก เขากวาดตามองเหล่าทหารกล้าผู้พร้อมพลีชีพเพื่อแผ่นดิน ก่อนจะควบอาชาสีดำสนิทขึ้นไปยังเนินสูง"เหล่าทหารแห่งแคว้นเป่ย!""เราทุกคนต่างมีเลือด มีชีวิต มีครอบครัวอยู่เบื้องหลัง!""พวกมันย่ำยีผืนดินของเรา ฆ่าผู้บริสุทธิ์ เหยียบเกียรติของแผ่นดินของเรา!"เสียงของเขาดังก้องราวสายฟ้าฟาดกลางเวหา"วันนี้! เราจะสู้...เพื่อทวงคืนทุกสิ่งกลับคืนมา!""บดขยี้ทัพศัตรูให้สิ้น! ถึงเวลาให้มันรู้ว่าผู้ใดคือเจ้าของแผ่นดินนี้!""ถวายชีวิตเพื่อแผ่นดิน! ถวายชีวิตเพื่อองค์ชายใหญ่!"เสียงกู่ร้องคำรามตอบกลับดังก้องภูผา"เพื่อแผ่นดิน! เพื่อแผ่นดิน!"เสียงทหารนับหมื่นตะโกนพร้อมกัน โห่ร้องก้องสะเทือนฟ้าดินองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงยกดาบคู่กายขึ

เสียงกลองชัยดังก้องสะท้อนทั่วเมือง เมื่อขบวนทัพขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงก้าวเข้าสู่เมืองหลวง ธงสีชาดสะบัดพลิ้วเหนือกำแพงเมือง แสงอาทิตย์อาบเมืองหลวงเปล่งประกายดุจทองคำ ประชาชนต่างออกมายืนเรียงรายสองฝั่งถนนเพื่อรอต้อนรับ เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีดังกึกก้อง ดอกไม้หลากสีถูกโปรยปรายทั่วทางเดินที่ทอดยาวสู่ประตูวังหลวง"ถวายพระพรองค์ชายใหญ่! ทรงพระเจริญ!"ผู้คนทั้งแผ่นดินเปล่งเสียงสรรเสริญชัยชนะธงสีชาดสะบัดพลิ้วกลางสายลม ขบวนทหารเคลื่อนเข้าสู่เมืองอย่างองอาจ แววตาส่องประกายด้วยความภาคภูมิองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงทรงม้านำขบวน ท่วงท่าของพระองค์สง่างามดังวีรบุรุษ ดวงตาคมทอดมองไปยังประตูวังหลวงซึ่งเปิดต้อนรับ ข้างกายของพระองค์คือสตรีในชุดพิชัยศึกสีขาวเงินสะอาด นางมิได้แต่งกายงดงามหรูหราเช่นสตรีในเมืองหลวง แต่สง่างามในแบบนักรบผู้เคียงบ่าเคียงไหล่ดวงอาทิตย์ส่องกระทบเกราะโลหะของทั้งคู่จนวาววับราวกับเปลวเพลิง ทหารที่เดินตามหลังใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ภาพนั้นกลายเป็นขบวนแห่งเกียรติภูมิของแผ่นดินหลังจากองค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงเดินทางกลับเมืองหลวงมิทันข้ามวัน ก็มีราชโองการปลดเสิ่นฮองเฮาออกจากตำแหน่งและ