All Chapters of ทะลุมิติมารับบทพี่สาวของเจ้าสองแฝดพร้อมกับมิติห้างสรรพสินค้า: Chapter 1 - Chapter 10

"คุณยายคะช่วยดูดวงให้กับหนูหน่อยได้ไหมคะ แล้วราคาในการเปิดไพ่อยู่ที่เท่าไหร่คะ"นับดาว ครูสาวที่เพิ่งจะสอบบรรจุติดครูได้ในตอนที่อายุ 23 ปี ที่เพิ่งจะประการผลการสอบเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนในวันนี้เธอได้เดินทางเข้าตัวเมืองมาหาซื้อข้าวของเพื่อเตรียมตัวสำหรับไปประจำการสอนที่อีกจังหวัด แต่ในระหว่างทางที่เดินอยู่ริมถนนอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นแผงดูดวงไพ่ยิปซีของคุณยายท่านหนึ่งเป็นหญิงชราที่ผมเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนทั่วทั้งศีรษะ และมวยผมเก็บขึ้นไปรวบไว้กลางหัวอย่างที่คนแก่ชอบทำกัน สวมใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ซีด ๆ สีขาวที่ออกไปทางสีเทาเสียมากกว่ากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และมีโต๊ะหนึ่งที่สำหรับวางไพ่อยู่และไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้นับดาวนั้นเดินตรงเข้าไปถามราคาในการเปิดไพ่กับหญิงชรา คงจะเป็นเพราะเธอรู้สึกสงสารและอยากจะช่วยให้หญิงชรามีเงินเอาไว้ใช้สำหรับกินข้าวในวันนี้ก็เป็นได้เมื่อเดินตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างฝั่งตรงข้าวกับหญิงชราแล้วนับดาวจึงได้เอ่ยถามอีกฝ่ายขึ้น พอจบประโยคคำถามของนับดาวหญิงชราที่ในตอนแรกกำลังนั่งหลับตาในท่าสมาธิอยู่ก็ได้ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับจ้องมองมาที่ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่หญิงชร

หลังจากที่คำพูดของร่างที่ทุกคนคิดว่านอนหมดสติอยู่ดังขึ้น พร้อมกับเจียงหลินที่ค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ก่อนที่นางจะจ้องมองไปยังสองสามีภรรยาด้วยสายตาว่างเปล่า“เสี่ยวหลิน! เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง ให้ลุงพาเจ้าไปหาหมอดีหรือไม่”ทางด้านจางไห่ที่เห็นว่าหลานสาวคนโตของตนเองรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างเป็นปกติก็ดีใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะรีบปรี่เข้าไปหาร่างของหลานสาวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนักด้วยความดีใจ“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะท่านลุง เพียงแค่ข้าต้องการที่จะพาน้องทั้งสองของข้ากลับไปอยู่กันที่บ้านเดิมของพวกข้าเจ้าค่ะ หวังว่าท่านลุงจะสนับสนุนข้านะเจ้าคะ”เจียงหลินที่เมินเฉยต่อท่าทางเป็นห่วงของชายวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลุงแท้ ๆ ของนางกับน้องอีกสองคนที่ในตอนนี้ยังไม่กลับมาจากบนเขาเพราะนางเจียงสั่งให้พวกเขาทั้งสองขึ้นไปเก็บฟืนตั้งแต่ช่วงสายพร้อมกับเอ่ยบอกความต้องการของตนเองให้กับบุรุษตรงหน้าได้รับรู้และยังส่งสายตากดดันส่งไปให้ตบท้ายเจียงไห่ที่เมื่อได้เห็นสายตาของหลานสาวคนโตที่ดูว่างเปล่า และเปลี่ยนไปก็รู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็พอจะเข้าใจในความรู้สึกของอีกฝ่ายว่านางเองก็คงจะหมดความอดทนที่ต้อ

“เอาละ ๆ ในเมื่อไม่มีใครเอ่ยคัดค้านเรื่องนี้แล้วถ้าเช่นนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปยังบ้านของตนเองได้แล้ว”หลังจากที่คังหนานเอ่ยจบเหล่าชาวบ้านหนานเจียง ต่างก็พากันแยกย้ายกลับบ้านของตนเองอย่างรวดเร็วดังนั้นในตอนนี้จึงเหลือเพียงครอบครัวบ้านเจียง หัวหน้าหมู่บ้านและสองสามีบ้านจางเพียงเท่านั้นที่ยังคงยืนพูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อยเมื่อได้ข้อสรุปที่ลงตัวเสร็จเรียบร้อยเจียงไห่จึงได้เดินเข้าไปภายในบ้านเพื่อหยิบโฉนดที่ดินที่เป็นชื่อของน้องสาวเพียงคนเดียวออกมามอบให้กับเจียงหลินผู้เป็นบุตรสาวคนโตต่อหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านกับสองสามีภรรยาบ้านจางเพื่อให้ทั้งสามร่วมกันเป็นพยานในครั้งนี้“นี่คือโฉนดที่ดินที่เป็นชื่อของเจียงหลันมารดาของเจ้าที่ทิ้งเอาไว้พวกเจ้าสามคนพี่น้อง”เจียงไห่เอ่ยบอกกับหลานสาวคนโตพร้อมกับยื่นห่อม้วนกระดาษหนึ่งม้วนส่งไปให้กับเจียงหลินด้วยใบหน้าอบอุ่นเป็นครั้งแรก“ขอบคุณท่านลุงไห่มากเจ้าค่ะ ท่านลุงทำหน้าที่ของตนเองได้ดีมากแล้วเจ้าค่ะ”เจียงหลินที่หลังจากรับม้วนกระดาษออกจากมือผู้เป็นลุงมาถือเอาไว้แล้ว จึงได้เอ่ยบอกกับชายวัยกลางคนตรงหน้าด้วยความจริงใจเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกัน“ในเมื่อเรื

“เอาเถิด ตอนนี้พวกเราต้องเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนกันก่อนแล้วนะเจ้าสองแสบของพี่”เมื่อเห็นว่าในตอนนี้ก็มีอุปกรณ์ทำความสะอาดครบแล้วเจียงหลินจึงได้เอ่ยบอกกับน้องทั้งสองของตนเอง“ขอรับ/เจ้าค่ะ”เด็กน้อยทั้งสองเองก็เอ่ยตอบรับคำของพี่สาวกันอย่างแข็งขัน เมื่อทั้งสามพี่น้องบ้านเจียงเตรียมตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงได้พากันเดินเข้าไปภายในบ้านอีกครั้งพร้อมกับเริ่มลงมือทำความสะอาดห้องนอนกันเป็นที่แรกในทันทีเจียงหลินเริ่มจากการกวาดฝุ่นและหยากไย่ที่อยู่ภายในห้องก่อนเป็นอย่างแรก ส่วนเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นนางให้พวกเขาช่วยกันนำผ้าชุบน้าเช็ดตามผนังห้องรอบ ๆ ที่พอดีกับความสูงของพวกเขาจะเอื้อมถึงสามพี่น้องบ้านเจียงต่างก็ช่วยกันทำความสะอาดห้องนอนทั้งสองห้องกันอย่างมีความสุข สนุกสนานเป็นอย่างมาก จนในที่สุดสามพี่น้องก็ทำความสะอาดห้องนอนทั้งสองเสร็จเรียบร้อยเมื่อเจียงหลินลองมองขึ้นไปดูพระอาทิตย์ก็เห็นว่าในตอนนี้เป็นช่วงต้นยามอู่ (11.00-12.59) แล้ว ถึงเวลาที่เด็ก ๆ ทั้งสองจะต้องทานข้าวเที่ยงกันได้แล้วพอคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าของเจียงหลินก็เคร่งเครียดขึ้นมาในทันที เพราะในเวลานี้บ้านของนางไม่มีอะไรเลยสักอย่างแ

“พี่ใหญ่ได้มันมาจากไหนกันขอรับ”เจียงหยวนเอ่ยถามพี่สาวด้วยใบหน้าใสซื่ออย่างใคร่รู้ว่าเจ้าหมูป่าตัวนี้พี่สาวของตนเขาได้มาได้อย่างไรกัน“พี่ได้มาตอนที่ไปเก็บฟืนที่ชายป่าหลังบ้านเรานั่นแหละ มันวิ่งเข้ามาหาพี่เพื่อจะทำร้าย พี่ก็เลยจัดการฟาดมันจนตายแล้วค่อยหามกลับมาที่บ้านของเราอย่างไรเล่า”“แต่ยังดีที่มันไม่ใช่หมูป่าตัวใหญ่มันยังเป็นเพียงลูกของหมูป่าเท่านั้น พี่จึงสามารถจัดการมันลงได้ แต่ถ้าพวกเจ้าทั้งสองพบเห็นพวกมันแล้วละก็จงวิ่งหนีให้เร็วที่สุดหรือไม่ก็รีบหนีขึ้นต้นไม้ในทันที”“อย่าได้คิดจะเผชิญหน้ากับสัตว์ไม่ว่าจะเป็นสัตว์แบบไหนก็ตามแต่ เข้าใจหรือไม่?”เจียงหลินรีบเอ่ยบอกกับน้องทั้งสองของตนเองและยังสอนวิธีการเอาตัวรอดจากหมูป่าพวกนี้เผื่อวันข้างหน้าพวกเขาจะสามารถนำไปใช้ในการเอาตัวรอดจากสัตว์สี่เท้าพวกนี้ได้“เจ้าค่ะ/ขอรับ”ทางด้านเจ้าสองแฝดเองก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังคำสอนของผู้เป็นพี่สาวกันอย่างเชื่อฟัง ก่อนที่พวกเจ้าสองแฝดจะเอ่ยรับคำของพี่สาวอย่างว่าง่าย“ดีมาก แต่ในตอนนี้เสี่ยวหยวนเจ้าช่วยไปตามท่านป้าจางมาที่บ้านของเราให้พี่ใหญ่หน่อยได้หรือไม่”“ได้เลยขอรับ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้”จบคำพูดของเ