บทที่ 4 เสียงเรียกร้องของหัวใจ...

วันเวลาผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่มีอะไรยั่งยืน แม้กระทั้งดอกเหมยฮวาที่ร่วงโรยจนหมดต้น มีพียงกิ่งก้านให้ดูต่างหน้า ยืนอย่างมั่นคง เพื่อรอใบและดอกเบ่งบานงดงามอีกครั้ง เหมือนเขาที่ยังหาข้ออ้างไปรับไปส่งมิรินเหมือนทุกครั้ง มีบ้างครั้งที่มีของติดไม้ติดมือมาให้เธอ มีเพียงหญิงสาวที่เข้าใจว่าทุกอย่างที่เขาทำให้เธอ เป็นหน้าที่ของเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น 

เกิดขึ้นได้อย่างไรนะเหรอ คงเป็นครั้งนั้นเมื่อไช่อิงเหวินไม่รู้ที่อยู่ห้องพักของเธอ เพียงเพราะไม่ยอมปลุกให้ตื่น ตรงกันข้ามกับวนรถจักรยายคู่ใจจนรุ่งสาง เพียงเพื่อให้เธอได้นอนหลับสบาย แม้ตนจะเหนื่อยล้าเพียงใดก็ตาม 

"เย้! สุดท้ายก็เสร็จเรียบร้อย" เจียอีเอนกายพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย

"ต้องฉลองสักหน่อย" เฉินยิ้มกว้างอย่างสุขใจ ดวงตามองมิรินอย่างอ่อนโยน แม้ตนจะรู้ว่าไช่อิงเหวินคิดอย่างไรกับมิริน แต่เขาก็อยากลงสนามนั้นดูสักตั้ง เพราะมิรินยังไม่ได้เป็นอะไรกับไช่อิงเหวิน เขายังคงมีสิทธิ์ ก่อนจะปิดภาคเรียนลง 

"ไช่อิงเหวิน เราไปสูดอากาศกันหน่อยไหม!" 

"อืม.." แม้รู้ว่าเฉิงต้องการอะไรจากเขา ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวเพียงหวังให้เธอสบตาเขาสักหน่อย แต่เธอกลับไม่สนใจเขาเลย ใจเริ่มห่อเหี่ยวลงอย่างน่าเหลือเชื่อ ตลอดเวลาที่ผ่านมาแทบไม่เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอเลย หากเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังเลือกที่จะรักเธอต่อไป 

"ฉันจะสารภาพรักมิริน" เฉิงเอ่ยขึ้นตรงๆ อย่างลูกผู้ชาย

"อึก!" เหมือนเข็มนับร้อยทิ่มแทงตรงกลางใจ 

" นายอย่าโกรธฉันเลย ที่ฉันเดินหน้าขนาดนี้ เพราะมิรินไม่ได้มีใจให้นายนี่ พวกนายไม่ได้คบกัน มิรินก็ไม่ได้แสดงอาการว่าชอบนาย ไช่อิงเหวิน ฉันว่านายคิดอยู่ฝ่ายเดียว มานานมากพอแล้ว พอเถอะ!"

"อืม..." คงเป็นจริงดั่งที่เฉิงพูด บางครั้งการสารภาพรักของเฉิง อาจทำให้เขารู้ว่าควรไปต่อหรือจบลงเพียงเท่านี้ แม้ว่าการจบลง สำหรับเขามันจะยากมากก็ตาม เขาแค่ต้องการให้ความรักของตนเติบโตช้า แม้ว่าจะนานเพียงใดก็ตาม

เฉิงยิ้มกว้างมุ่งตรงไปยังรถเก๋งสีดำ นำช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่ดูสดใสที่ตนตั้งเลือกเป็นพิเศษกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา โดยไม่สนใจความรู้สึกของเพื่อนชายที่ยืนแข็งทื้อ อย่างอ่อนแรง

"ผู้หญิงคนใหนบ้างที่จะไม่รับรักเฉิง ลูกชายนักธุรกิจใหญ่ซะอย่าง"

"ใช่ๆ เป็นฉันกอดขาเข้าไว้แน่นเลย" 

"โชคดีของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ" เสียงซุบซิบนินทาดังพอที่ไช่อิงเหวินได้ยินทุกอย่าง น้ำใสเอ่อล้นตรงขอบตา กำปั้นทุบลงกลางใจ เพื่อให้หายใจอย่างคล่องคอ มันแน่นหน้าอกไปเสียทุกอย่าง เมื่อคิดได้ว่า ตนเป็นเพียงลูกเจ้าของร้านราเม็ง มีแม่เพียงคนเดียว และรถจักรยานคันเก่าเท่านั้น 

ไช่อิงเหวินปั่นจักรยานไปตามทางอย่างไร้เป้าหมาย จินตนาการว่าเธอจะมีความสุขเพียงใด เมื่อคบหากับเฉิง ระยะทางสิ้นสุดที่สาธารณะที่เขาพาเธอมา เอนกายลงนอน น้ำตาไหลรินอย่างเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไป ทุกอย่างมันจบลงเพียงเท่านี้จริงเหรอ...เหมือนสวรรค์ซ้ำเติมให้ฝนโปรยลงมา ทั้งที่มันไม่ใช่ฤดูฝน อย่างน้อยก็ร้องไห้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็นความอ่อนแอของเขา

"ไช่อิงเหวิน ไช่อิงเหวิน คุณอยู่ไหนเนี่ย?"

 คงเพราะคิดเรื่องเธอมากเกิน ผมคงหูแว้วไปว่าได้ยินเสียงเธอ เรียกหาผมมาแต่ไกล 

"ไช่อิงเหวิน ขอร้องเถอะ คุณอยู่ไหน อึก! ฮื้อๆ"

"มิริน!!" ผมลุกพรวดอย่างรวดเร็ว มองไปยังที่มาเสียง ร่างบางที่เปียกโชกไปทั้งตัวของใครคนหนึ่งที่ ผมคุ้นตาเป็นอย่างดี กำลังวิ่งตรงดิ่งมายังผม มีเพียงถุงเท้าห่อหุ้มเท้าบางไว้เท่านั้น 

"ไช่อิงเหวิน.."

"อึก!"

 เป็นครั้งแรกที่เธอโอบกอดผมไว้แน่น จนแทบจะหายใจไม่ออก แปลกจังที่ผมกลับสัมผัสถึงอบอุ่นเหลือเกิน 

" ฮื้อๆ นายไปไหนมา ฉันหานายอ่ตั้งนานอึก..ฮื้อ.ๆนึกว่าไม่เจอ..อึก!!" ดวงตาสวยเบิกโต เมื่อไช่อิงเหวินมอบรสจูบอันดูดดื่มให้เธอแทนอย่างไม่ทันระวังตัว เพื่อแทนความรู้สึกมากมายที่เขามีต่อเธอ ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วตัว แขนหนาคว้าเอวบางแนบชิดกายเขาไว้แน่น สัมผัสที่เขามอบให้มันช่างอ่อนโยน จนเคลิ้มไป 

"ผมคิดว่าคุณกับเฉิง.." นิ้วเรียวปาดคาบน้ำตาบนใบหน้างดงามอย่างนุ่มนวล 

"ฉันชอบนาย" 

เธอเริ่มหวั่นไหวให้เขาในวันที่เขายอมปั้นจักรยานทั้งคืน ทั้งที่ตนเองต้องพึ่งพายาคลายความปวดเมื่อยตามร่างกาย เพียงเพื่อให้เธอหลับสบาย ณ วันนั้น ไช่อิงเหวิน ได้หัวใจของเธอไปแล้ว เพียงแต่มิรินไม่กล้าแสดงออกมาเกินไป จึงกลายเป็นการแอบรักเขาข้างเดียวไปโดยปริยาย 

เขาโอบกอดเธอไว้อีกครั้ง ยิ้มกว้างจนตาปิดด้วยความสุขล้น เหมือนดวงดาวนับร้อย ล้อมรอบตัวเขา ผู้หญิงที่ยืนยิ้มให้กำลังใจตนเองหน้ามหาลัยวันนั้น ผู้หญิงที่เขาชวนตีเนียนเพื่อออกเดต การเป็นคนที่ชอบตน มันไม่ใช่รักข้างเดียวอีกต่อไป ชายหนุ่มนำเสื้อหนาในกระเป๋ามาคลุมร่างเธอไว้ เพราะมันบางจนเห็นซับในของเธอ 

"นายไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?" 

"ไม่ เพราะรู้คำตอบแล้ว " เขาตอบเลี่ยงความเขินอาย 

"เอ๊ะ!" 

"ไปกันเถอะ!" 

"ไปไหน"

"บ้านผม" 

"เอ๊ะ!มันเร็วไปไหม? ที่เราจะ..." ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยอะไรเขาจูบมือเธอเบาๆ หากขืนอยู่นานกว่านี้คงไม่สบายกันทั้งคู่แน่ๆ

เขาจะไม่ทำอะไรเธอเป็นอันขาด หากเธอไม่ยินยอม ชายหนุ่มอุ้มร่างบางไว้ สัมผัสได้ว่าเธอเริ่มหนาวสั่น ทั้งที่ไม่สวมรองเท้ายังคงวิ่งตามหาเขา ช่างน่าประทับใจเหลือเกิน  รู้แล้วว่าเธอมีค่าแค่ไหนกัน

"ไช่อิงเหวินจักรยายของนายล่ะ?"

"ช่างมันเถอะ! มีเธอก็พอแล้ว"

เขายอมทิ้งจักรยานเพื่อนคู่ใจกันมานับสิบปี เพื่อเธอคนเดียว ไช่อิงเหวินรู้ว่าจักรยานยังคงอยู่ที่เดิม เพราะไม่มีใครต้องการมัน นอกจากเขา 

บ้านสองชั้นที่ตั้งสง่าในซอยลึก ท่ามกลางตึกราบ้านช่องคล้ายในกรุงเทพ ประตูรั้วถูกเปิดออก มิรินยืนเก้ๆกัง เพราะกลัวว่าหากเข้าไปจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไหม เธอควรยอมเขาไหม ถ้ายอมแล้วจะเป็นอย่างไร ความคิดพุ่งซ่านหลั่งไหลเข้ามามากมายแทบจะปวดหัวเสียให้ได้

"มาเถอะ ไม่ต้องกลัวผมจะไม่ทำอะไรคุณ"

"......."

"หากคุณไม่ยอม "

"เอ๊ะ!"

 แววตาคู่นั้นมันช่างดูหื่นกระหายอย่างน่ากลัว ไช่อิงเหวินยิ้มออกมาเมื่อแกล้งเธอสำเร็จ

มิรินนั่งลงบนโซฟา มองไปรอบๆบ้าน ทุกซอกทุกมุมดูสอาดตา ทุกอย่างถูกจัดวางเรียบร้อย และดูแลเป็นอย่างดี ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเจ้าระเบียบถึงเพียงนี้ 

"ดื่มชาอุ่นก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ฤดูหนาวใกล้มาเยือนแล้ว" เขาพูดก่อนยื่นชาอุ่นๆ ที่เขาบันจงเป่าให้คลายร้อนให้เธอ ทั้งคู่สบตากันด้วยความบังเอิญ แววตาที่แฝงไปด้วยความปราถนาของชายหนุ่ม มันชัดเจนจนมิรินมองได้อย่างชัดเจน 

"ต้องเปลี่ยนเสื้อก่อน.."เธอเอนหน้าหนีเขาอย่างเขินอาย ไช่อิงเหวินกับมองว่ามันช่างน่ารักเหลือเกิน จึงอยากจะแกล้งเธอมากขึ้นอีกไปอีก

"ให้ผมเปลี่ยนให้เอาไหม คุณคือคนแรกที่ผมอยากจะเปลี่ยนให้" ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ ใบหน้าเปียกโชกขยบเข้ามาใกล้เธอจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจของเขา

"ตอนนี้เราเป็นมากกว่าเพื่อนแล้วใช่ไหม?" มิรินถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

"ไม่ใช่แฟน แต่กำลังจะเป็นมากกว่านี้" อะไรทำให้ผมพูดจาแบบนี้กับเธอออกไป ผมกำลังจะต้านความต้องการของตนเองไม่ไหวแล้วซินะ! เพราะเป็นเธอผมจึงแทบอยากกลืนกินทั้งตัวเสียให้ได้ ต้องการทำให้เธอมีเพียงผมคนเดียวเท่านั้น ความเป็นสุภาพบุรุษที่ผมสร้างมากำลังจะพังทลายลงเพราะเธอ..

"คะ...คือ อึก!"

เขารู้ว่าเธอจะเอ่ยคำใดออกมา แรงปราถนาลุกโชกโชนขึ้นในใจ ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่ม สัมผัสได้ถึงรสหวานอันอ่อนโยนของเธอ ความละมุนที่เขามอบให้ ทำให้เธอโอบคอเขาอย่างลืมตัว