ตอนที่ 22

เช้าวันใหม่

ไป๋ซินซินสะดุ้งสุดตัว เมื่อลืมตาแล้วเห็นความสว่างทั่วทั้งห้อง

“ข้าสายแล้ว!” อุทานด้วยความตกใจ เพราะกลัวจะโดนมารดาลงโทษ.. แต่เมื่อเห็นเตียงและผ้าม่านที่ปิดล้อมเอาไว้ ก็นึกได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในบ้านของสกุลจูแล้ว

“ตื่นแล้วหรือ”

เสียงทุ้มกังวาลที่ดังขึ้นทำให้รู้สึกเขินอายในทันที เมื่อคืนเขากลับเข้าห้องมาตอนไหน ทำไมนางถึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

นี่นางหลับเอาเป็นเอาตายเลยหรือ

โธ่! น่าขายหน้านัก

“นายท่าน ข้าน้อยนอนหลับลึกไปหน่อย นายท่านอย่าถือสาเลยนะเจ้าคะ”

มือใหญ่รูดผ้าม่านไปผูกกับเสาเตียง เพราะอยากเห็นใบหน้ายามตื่นนอนของนาง เมื่อคืนหลังจากจบงานเลี้ยงเขาก็กลับมาที่ห้อง แต่กลายเป็นว่าเจ้าสาวของเขานอนหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ จึงทำได้แค่ดูนางนอนหลับจนเผลอหลับตามไป

เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นนางยังนอนนิ่งอยู่ในท่าเดิม จึงรีบตรวจดู พอเห็นว่ายังหายใจก็นึกขันกับความขี้เซาของนาง

ที่นางเป็นเช่นนี้ก็คงเพราะทุกข์ใจ จนทำให้นอนไม่ค่อยหลับมาหลายวัน หรืออาจจะเป็นเพราะทั้งชีวิตไม่เคยได้นอนเต็มอิ่มเลยสักวัน ไม่เคยได้นอนบนที่นอนดี ๆ ที่ทำให้หลับสบายแบบนี้

แต่ยิ่งมองก็ยิ่งใจสั่น ยิ่งมองก็ยิ่งเอ็นดู แล้วก็เผล