All Chapters of กรงรักอสูร: Chapter 61 - Chapter 70

“คุณหยุดดูถูกฉันและคุณก็เลิกตื้อฉันเรื่องนี้ได้แล้ว มันไม่สำเร็จหรอก ถึงฉันจะเป็นคนเห็นแก่เงินมากแค่ไหนก็เถอะนะ เว้นก็แต่ว่า คุณมีเหตุผลที่ดีกว่านี้ คุณมีไหมล่ะ เหตุผลที่อยากเป็นแฟนฉันจนตัวสั่น เหตุผลที่ฟังแล้วมันไม่ขัดหูฉันนะ”เหตุผลที่ดีกว่านี้…เหตุผลที่อยากเป็นแฟนฉันจนตัวสั่น…น่าหมั่นไส้ แต่ภาคินนิ่งไปนานเหมือนกัน เขากำลังคิดว่าเธอจะเชื่อไหมถ้าเขาบอก…อรดีหัวเราะหึ ๆ ในคอ ในที่สุดเธอก็สรุปเองได้ นิ้วชี้เธอไหวๆที่ตรงปลายคางเขา“คุณตอแหล ไม่ต้องเถียงเลยนะ ฉันรู้เรื่องของคุณหมดแล้ว และก็ไม่ต้องสงสัยนะว่าฉันรู้ได้ไง ฉันได้ยินเต็มสองรูหูเองเลย คุณมีปารดาเป็นคู่หมั้นแล้วยังจะมาขอฉันเป็นแฟนทำไม คุณมันคนทุเรศ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น คุณเห็นฉันเป็นตัวอะไรมิทราบ”ภาคินหน้าชาไปหมด สีหน้าของเขาแตกตื่นเล็กน้อยกับความรู้ของเธอ เขาเอื้อมมือไปจับแขนกลมเล็กนวลเนียน แต่เธอขยับออกอย่างนึกรังเกียจ“บางครั้งสิ่งที่เรามองเห็นกับตา ได้ยินกับหูตัวเอง อาจจะไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไปก็ได้ อรดี…ในชีวิตของผม มันเต็มไปด้วยเรื่องโกหก หลอกลวง และเรื่องเลวร้ายต่าง ๆ นานา แต่ขอให้คุณรู้เอาไว้ว่า คุณคือเรื่องจริงของผม”“

ดวงตาของเขาเปล่งประกายขึ้นราวกับเพชรต้องแสงไฟ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะหันกลับมาเผชิญแววตากลมใสของหญิงสาว อรดียิ้มบางๆก่อนจะเบือนหน้าไปมองฝาผนังแทนที่จะเป็นตาตุกร้าว เธอรู้ดีแก่ใจ ประโยคสุดท้ายที่พูดออกมา เธอกลั่นออกมาจากใจจริงๆ หากแม้การเป็นคนรักของผู้ชายร้ายกาจคนนี้ จะเป็นเพียงชั่วเวลาน้อยนิด บางทีอาจกลายเป็นความทรงจำที่ยาวนานก็เป็นได้ขณะภาคินพาอรดีไปยังสนามบินใหญ่…เครื่องบินส่วนตัวของเขาก็เคลื่อนออกไปจอดยังรันเวย์ โดยมีลูกน้องของเขาจำนวนสามสิบคนเข้าประจำการเป็นผู้พิทักษ์ ไม่นานนักรถของนายภูวนัยก็แล่นเข้ามาจอดในลานจอดรถของอาคารใกล้ ๆ เจียงและเช็คเดินไปติดต่อกับเสี่ยใหญ่ สักพัก รถหกล้อก็แล่นเข้ามาสมทบ จอดไม่ห่างจากเครื่องบินสักเท่าไหร่นัก รถหกล้อคันสีน้ำเงินคันนั้นบรรทุกโลงศพเข้ามาด้วยบริเวณไม่ไกลจากจุดที่กำลังมีการขนถ่ายโลงศพขึ้นไปยังเครื่องบิน ด้านหลังของกองเศษเหล็กที่ทับถมกันเป็นชั้นๆ กลายเป็นโล่หรือเกราะกำแพงชั้นดีสำหรับการซุ่มเงียบของเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดใหญ่ภาคินฉุดมือของอรดีลุเข้าไปในเครื่องบินสุดทันสมัย สาวสวยยิ้มแย้มต้อนรับและผายมือเชิญให้เข้าไปนั่งที่เบาะนุ่ม หญิงส

“ไม่ได้หรอกค่ะ ของซื้อของขาย”แต่คนขายก็ยังคะยั้นคะยอจะให้ฟรีอยู่นั่น…เธอรู้แล้ว เธอน่าจะตระหนักว่าผู้ชายที่มากับเธอด้วยใหญ่โตคับเกาะแค่ไหน พ่อค้าแม่ค้าเกือบทุกร้านพูดคำว่าฟรีจนอรดีเลิกคิดจะหยิบของสักชิ้นออกไปจากถนนสายนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวประหลาด เธอแกะมือเขาออกจากมือของตัวเอง แล้วพาร่างระหงเดินนำไปข้างหน้าหลายก้าว“คนพวกนี้คงกลัวอิทธิพลของพวกคุณมาก”“เขาให้ฟรีก็เอาไปซี จะไปขัดศรัทธาเขาทำไม บาปเปล่าๆนะคุณ”อรดีทำสีหน้าเหมือนคนเหนื่อยใจมาตลอดชีวิต“รู้จักด้วยเหรอไอ้ตัวบาปเนี่ย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังเดินอยู่กับพวกรีดไถเรียกค่าคุ้มครองคนทำมาหากิน คนที่พ่อค้าแม่ค้าแถวนี้รังเกียจเข้าไส้ พวกเขาต้องสาปแช่งคุณอยู่ตลอดเวลาแน่ ๆ คุณมันคนบาปหนา”ภาคินถึงกับพรวดเสียงหัวเราะออกมา อรดีเท้าสะเอวมองเขาอย่างเอือมระอา ยิ่งด่า ดูเหมือนเขายิ่งมีความสุข อ้อ…เธอลืมไป คนประเภทนี้มักจะชอบความเจ็บปวด ถ้ามีธนาคารฝากศัตรู ป่านนี้นายภาคิน คงจะรวยระดับแสนล้าน…เมื่อเขากลับมาทำหน้าอมยิ้มกรุ้มกริ่มได้อีกครั้ง เขาก็ดันหลังเธอให้เข้าไปนั่งที่โต๊ะตรงริมทาง โต๊ะเหล็กสีฟ้าเป็นของร้านบะหมี่ริมฟุตบาทที่หม

ปลายนิ้วรับรู้ถึงความอุ่นนั้นได้ทันที ความอยากรู้อยากเห็นยั่วยวนให้ปลายนิ้วลูบไล้ไปบนอักษรจีนตัวนั้นราวกับเป็นปลายพู่กันที่กำลังบรรจงวาดมันอย่างพิถีพิถัน“คุณ…จะทำอะไรน่ะ” เสียงของเขาปลุกเธอ อรดีถึงรู้สึกตัวว่าเธอกำลังนั่งคร่อมอยู่บนร่างของเขาแล้ว มือที่จับรอยสักชะงักงัน เมื่อจะชักกลับ เขาคว้าหมับเอาไว้แล้วยิ้มกริ่ม“คุณจะปล้ำผมเหรอ”อรดีปากสั่นไปหมด ท่องยุบหนอพองหนอในใจพัลวัน…นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ สติหายไปไหน มันวิ่งหายจากร่างกายไปอยู่ไหนเสีย“เปล่า ๆ ฉันเมาน่ะ โอ้ย มึนหัวไปหมดเลย” แอลกอฮอล์น่าจะพอช่วยได้ในวินาทีนี้ เจ้าหล่อนแก้ตัวแค่นั้นก็ลุกลี้ลุกลนจะลงจากร่างใหญ่ แต่ลำแขนล่ำสันกลับรวบรัดร่างบางนั้นไว้แล้วพลิกกายนอนคว่ำ หญิงสาวราวกับดักแด้ที่อยู่ในรัง ขยับตัวต่อต้านเคลื่อนไหว หากรับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่การต่อต้านเขา แต่กำลังต่อต้านอารมณ์คุของตนเองต่างหาก ภาคินมองใบหน้าของอรดีชนิดกลืนกินได้ก็จะกลืนเดี๋ยวนั้น เนื้อแก้มของเธอในแสงไฟสีส้มนวลมันช่างผุดผ่องจนยากจะถอนสายตาออกไปได้ เสียงลมหายใจของภาคินที่ถี่ขึ้นทำให้อรดียิ่งรู้สึกถึงอันตราย“ตอนนี้พ่อของฉันคงมาถึงปีนังแล้วใช่ไหม”ริมฝีปากหยัก

พีระนันทน์ถอนหายใจเงียบ ๆ ขณะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน พยัยามจะย่องให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้ใครเห็นตัวได้ อย่างน้อยได้อาบน้ำล้างหน้าเสียหน่อยก็จะเป็นการดีกว่าให้ใครเห็นสภาพยุ่งเหยิงของเขาในตอนนี้ เมื่อเขาล่วงพ้นบานประตูห้องนอนส่วนตัวเข้าไป เขากลับต้องชะงัก เพราะคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดในวินาทีนี้ กลับมานั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง ด้วยใบหน้าระทมทุกข์เฉกเช่นทุกวันที่ผ่านมา“กลับมาแล้วเหรอตาพี” เขารู้สึกผิดอย่างร้ายแรงเมื่อเห็นแววตาแสดงความห่วงใยล้นออกมาจากความเศร้าหมองนั้น“คุณแม่มารอพีเหรอครับ โถ่ พีต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ค่อยมีเวลาคุยกับคุณแม่เลย ช่วงนี้งานยุ่งมากนะครับ คุณแม่ไม่โกรธพีนะ”คุณหญิงแสงเดือนยังคงอยู่ในอาการเฉื่อยชา เหมือนคนที่จมอยู่ในโลกของตัวเองมากกว่าอยู่กับ ณ ขณะปัจจุบัน“เราจะล้มละลายใช่ไหมพี แม่ได้ยินคุณพ่อพูดกับยัยดา เป็นเพราะแม่คนเดียวแท้ๆที่ทำให้ครอบครัวของเราต้องลำบากขนาดนี้”ลูกชายเดินเข้าไปคุกเข่าลงต่อหน้ามารดา แล้วสวมกอด เขาไม่สนใจแล้วว่ากลิ่นน่ารังเกียจของเขาจะทำให้มารดาผิดหวังแค่ไหน เขาต้องการปลอบโยนเธอให้หายเหนื่อย“คุณแม่อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ คนเราล้มได้