All Chapters of เมียเสือ: Chapter 11 - Chapter 17

"อย่ามาพูดจาหวานๆ ฉันไม่หลงคารมของนาย" "เหอะ..." ภูพิงค์ถึงกับเค้นเสียงหัวเราะ พอพูดอะไรที่เหมือนจะเข้าท่าหน่อยก็ทำทีเป็นไม่สนใจแม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะทำสาวๆ คนอื่นหวั่นไหวได้ สุดท้ายก็ไม่ใช่กับผู้หญิงที่ชื่อว่าไอติม! ภูพิงค์ขับรถเข้ามาในคอนโดมิเนียมหรูในเวลาที่ช้ากว่าปกติเล็กน้อย ดีหน่อยที่องศาชื่นชอบเวลาที่แด๊ดดี้กับหม่ามี๊พานั่งรถไปที่บริษัทด้วย เด็กที่ชอบนั่งรถและมองสิ่งอื่นที่แปลกตาด้วยความสนใจ ซ้ำยังคุ้นหน้าคุ้นตาเพราะผู้เป็นอากลับไปเล่นกับหลานที่บ้านทุกวัน จึงไม่แปลกที่องศาจะอยู่กับอาภูได้โดยไม่งอแง"จะอุ้มเองหรือจะให้ฉันอุ้ม" "ฉันอุ้ม" แขนเรียวเกี่ยวร่างน้อยๆ ตัวหอมๆ เข้ามาแนบอกแสดงออกถึงความหวงแหน องศามองไอติมตาแป๋ว บ่อยครั้งที่มองสลับกันกับใบหน้าหล่อๆ ของอาภู"อืม งั้นเอากระเป๋าเธอมาเดี๋ยวถือให้""ไม่เป็นไร ฉันสะพายได้" "ลีลาตลอด" ว่าจบ ภูพิงค์ขยับเข้าปลดกระเป๋าสะพายข้างของคนตัวเล็กก่อนจะเอาไปคล้องบ่าของตัวเอง"ทำไมงอแงแบบนี้ล่ะภู บอกอะไรไม่เคยฟัง" หนุ่มหล่อไม่ได้คิดที่จะสนอะไรทั้งนั้น เลือกที่จะโอบบ่าเล็กเพื่อให้เดินเข้าไปด้านในพร้อมกันภาพนี้มันเหมือนสามคนพ่อแม่ลูกชะมัด

แสงไฟในเวลากลางคืนโดดเด่นจนไอติมต้องล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดวิดีโอถ่ายภาพในระหว่างที่กำลังเดินทาง"ไอ" "อืม ว่า""ไหนๆ ก็นั่งรถมาด้วยกันแล้ว กลับด้วยกันเลยได้ปะ" มือหนาวางหมับที่ต้นขาขาว ไอติมปรายตามองคนข้างๆ ทันที"ความถึงเนื้อถึงตัวเนี่ยไม่เคยแผ่วเลยนะ""เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยว่ะไอ" "เพราะ?""เธอไม่อยู่มั้ง" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งท่องไว้ไอติม หมอนี่มันเจ้าเล่ห์ มันเกินใครแบบที่ไม่เคยมีใครเกินมัน! "ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะ" "กำลังหลอกล่อให้ฉันติดกับดักนายอยู่สินะ" "ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า ไว้ใจฉันบ้างได้ปะ ตอนนี้ฉันไม่มีใครนอกจากเธอเลยนะ" "ตลกว่ะภู เรารู้จักกันมากี่ปี ใกล้ชิดกันมาก็ตั้งเท่าไหร่ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอว่าตอนที่นายจะหลอกล่อผู้หญิงที่สวยสะดุดตาให้มาติดกับดัก นายมักใช้คำพูดแบบไหน ฉันรู้ทันหรอกย่ะ" "คิดมากเกินไปปะ ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่จะจับจูบแม่ง" "หยุดความคิดไว้แค่นั้นเถอะ รีบขับรถไปเลย" ภูพิงค์ทำหน้างอ ถึงอย่างนั้นการวิ่งทางตรงมันก็ทำให้เขาวางมือที่ต้นขาขาวของเธอได้ต่อเอาวะ วินาทีนี้ได้แค่ลูบกับคลำก็เอา!"เมื่อกี้ว่าไงนะ มันเป็นกับดักที

"คิดว่าฉันจะหนักไหม" ไอติมยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างเสร็จกิจเป็นที่เรียบร้อย แทนที่เขาจะถอย เขากลับเลื่อนใบหน้าเข้ามาซุกบนอกเธออย่างออดอ้อนการกระทำของหมอนี่มันอันตรายต่อความรู้สึกเธอเกินไป"แก้มแดงนี่คือไร อย่าบอกนะว่าความใกล้ชิดของเรามันทำให้เธอหวั่นไหวได้เหมือนกัน" ภูพิงค์ยกยิ้มมุมปากตอบรับถ้อยคำที่คิดเอาเองก็เขาเห็นแบบนั้น แก้มเนียนเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ จมูกแดง หูเองก็แดง ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขินแล้วจะเป็นเพราะอะไร?"ถ้าเลอะซื้อให้ใหม่ด้วยนะโซฟาอ่ะ" ไอติมปัดมือหนาตามด้วยการดันหน้าท้องแกร่งแรงๆคอยดูเถอะ หากเลอะจะให้ถอยโซฟาชุดใหม่เอาให้ใหญ่และปังกว่าเดิมไปเลย!"ขี้งกว่ะ เอะอะหาเรื่องให้เสียตังค์ตลอด" "ฉันคงแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่นายเป็นฝ่ายเปย์ให้เองด้วยความเต็มใจสินะ" คนฟังไหวไหล่ ไม่เคยเปย์ใครเลยต่างหาก! อย่างมากก็แค่จ่ายค่าเหล้าค่าอาหาร กับเพื่อนอย่างเธอนั่นแหละที่เขาต้องเสียเป็นล้าน ขนาดไม่มียังต้องไปหายืมมาให้เลยหากมีใครรู้เรื่องนี้ก็คงแปลกใจไม่น้อย อย่าว่าแต่คนอื่นเถอะ ตัวเขาเองยังแปลกใจกับการกระทำของตัวเองเช่นกัน"อุ้มหน่อยสิภู" คำขอที่อยู่ดีๆก็ดังออกมาอย่างไม่มีปี่ม