Semua Bab เมียเสือ: Bab 21 - Bab 30

คลับหรูใจกลางเมือง"ไม่ได้มาที่นี่หลายวัน เดี๋ยวนี้เปิดเพลงเพราะกว่าเดิมแฮะ" ไอติมกวาดสายตาออกไปรอบๆ ผับหรูขณะเกี่ยวสายกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่า ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางให้เข้ากับสถานที่ช่างดึงดูดสายตาใครต่อใครได้เป็นอย่างดี"ภู" "อืม" หนุ่มหล่อขานรับ ขณะก้าวขายาวเข้าประชิดร่างของแฟนสาว ออกห่างคงไม่ได้ ยัยหัวเหม่งนี่แต่งตัวยั่วฉิบหายเลย!"เป็นแฟนกันแล้ว พอได้ยินเพลงมันส์ๆ ฉันลุกขึ้นเต้นได้ปะ""เก็บลีลาของเธอไว้เต้นอวดฉันบนเตียงดีกว่านะ" "อ้าว จ้องจะเอาเปรียบฉันเฉยเลยอ่ะ""ถ้าคิดว่าฉันเอาเปรียบ เต้นสลับกันก็ได้นะไอ แต่มาขอเต้นในผับ นมแม่งก็จะหกคิดว่าฉันควรโอเคใช่ไหม""อ๋อ..." "อ๋ออะไร" ภูพิงค์จ้องมองคนที่กดยิ้มบางๆ บนมุมปากอย่างไม่เข้าใจ"อ๋อ...เข้าใจแล้วว่านายหวงฉันไง" "เป็นห่วงเว้ย" "ห่วงอย่างเดียวเหรอคะ?" ไอติมยิ้มอ้อนพลางเอียงคอถามถ้าไม่ติดว่านัดเพื่อนไว้และมาถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อย แม่ง! จะจัดหนักให้อีกสักน้ำสองน้ำจะได้เลิกอ่อยคนอย่างไอ้ภูสักที!"ไม่ได้แค่ห่วง...หวงด้วยโว้ย!" ไอติมทำตาโตตอบรับถ้อยคำที่หนุ่มหล่อโพลงออกมา ใบหน้าหล่อๆ ของเจ้าของคำพูดกำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีแด

ธามและติวเตอร์ได้แต่มองหน้ากัน ทั้งที่ิอยากทำอะไรสักอย่าง ซึ่งมันอาจจะดีกว่าการนั่งมองอยู่เฉยๆ แต่หากไอติมต้องการแบบนั้น พวกเขาทั้งสองคนก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเช่นกันไอติมทิ้งสายตาจ้องมองที่แก้วบรั่นดีดีไซน์เก๋ที่วางอยู่เบื้องหน้า ฐานชั้นล่างค่อนข้างแข็งแรง เหนือขึ้นมาคือความเรียวของตำแหน่งที่เธอใช้มือจับ พอๆ กับผนังของแก้วที่บางเฉียบ แก้วจะยังคงสวยงาม หากคนที่ใช้แก้วไม่เผลอไปทำลาย เช่นเดียวกับเธอและภูพิงค์ ต่อให้สิ่งยั่วยุรอบตัวมันจะเยอะมากแค่ไหน หากคนหนึ่งคนมั่นคงมากพอมันจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักนิดก็ไม่ควรมีวินาทีที่รอมันช่างยาวนาน ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาจากปากของติวเตอร์และธาม แต่เห็นว่าสองหนุ่มยังคงจับจ้องไปที่ทิศทางนั้นไม่วางตาเชื่อว่าภูพิงค์จะยังอยู่ตรงนั้น หากเขาหายไป เพื่อนสองคนของเขาที่นั่งมองอยู่ร้อนรนขึ้นมาแน่ๆ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทนไม่ไหว ก่อนที่หลายสิ่งหลายอย่างภายในใจมันจะระเบิดและพรั่งพรูออกมา ร่างบางของใครบางคนก็ปรากฏตัว"ยัยไอ" สาวผมสั้นที่แต่งตัวเซ็กซี่อย่างกะเพราสะกิดแขนขาว ทันทีที่พบหน้าเพื่อนรักคนสนิท ความรู้สึกว่างเปล่าและใจหายถาโถมเข้าใส่อย่างจัง"กะเพรา"

หลายวันต่อมาความสัมพันธ์ที่เคยเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เหมือนว่าในตอนนี้มีหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลง"คุยกันก่อนไหมภู" "ชุดนี้สวยแล้ว หน้าก็สวย ไม่ต้องเติมอะไรเลย" คนตัวเล็กขมวดคิ้วยุ่ง ขาสวยขยับเข้าไปที่เบื้องหน้าหนุ่มหล่อ หยุดมองเฉยๆ แบบนั้น ภูพิงค์ให้ความสนใจเธอขึ้นมาทันที "ที่ทำแบบนี้เพราะคำพูดของมิเหรอ" "อืม" ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องปฏิเสธในเมื่อคำถามของเธอมันมีส่วนในความจริง"ไม่ต้องเก็บคำพูดของมิมาคิดมากก็ได้นะภู" "ฉันยอมรับว่าที่ฉันอยากทำแบบนี้มันเป็นเพราะคำพูดของมิ ฉันไม่ได้โกรธที่มิมีท่าทางแบบนั้นในตอนที่รู้ว่าเราคบกันหรอกนะ ฉันไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงอดีตของตัวเองได้ แต่สิ่งที่ฉันสามารถทำได้คือทำทุกอย่างให้คนรอบตัวของเธอสบายใจ รวมถึงตัวเธอเองด้วยไง" ไอติมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเพราะเคยเป็นเพื่อนกัน แม้สถานะที่เปลี่ยนไปแต่ก็ยังคงพูดเล่นหยอกล้อกันอยู่เสมอ ไม่คิดว่าพอบทจะจริงจังขึ้นมา ภูพิงค์ทำให้เธอซึ้งได้อยู่เหมือนกัน"นายอยากทำเพื่อฉันขนาดนั้นเลยเหรอ" "ฉันมั่นใจว่าเธอและฉันมีความคิดเห็นคล้ายๆ กัน หากเพื่อนของเราไม่ว่าจะคนใดคนหนึ่ง หากวันหนึ่งเพื่อนมีแฟนเราก็อยากสนับสนุ

"...กับข้าววันนี้อร่อยมากเลยค่ะ ขอบคุณคุณแม่และคุณพ่อ ขอบคุณพี่รัก ขอบคุณเฮียภพกับเฮียภูมิด้วยนะคะ" ไอติมยกมือไหว้ทุกคน ไม่ลืมที่จะยิ้มหวานให้กับทุกคนในแบบเดิม"น้องน่ารักนะ บางทีแม่ก็อยากให้ลูกภูของแม่ยิ้มเก่งและน่ารักแบบน้องไอ" เบญญาเหลือบตามองบุตรชาย พยายามเปิดทางให้อย่างเต็มที่ และเหมือนว่าคราวนี้หนุ่มหล่อผู้มีอายุน้อยมากที่สุดในบ้านจะรู้ทัน"ถ้าน่ารักขนาดนั้น คุณย่าของอันดากับองศารับไว้เป็นลูกสาวอีกคนเลยดีไหมล่ะครับ" เบญญาอมยิ้ม ท่าทางที่ไม่นิ่ง คันยุบยิบที่ปลายคางสลับกับท้ายทอย เบญญามองเห็นความน่ารักของบุตรชายเพิ่มเป็นเท่าตัว"กูว่าคนนี้น้องมึงเอาจริงนะภพ" ภูมิรพีกลอกกลิ้งลูกตาไปมา ทุกการแสดงออกของน้องชาย ทุกคำพูดและการกระทำของมันอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา"เราก็รู้ตั้งแต่มันพาเข้าบ้านแล้วปะเฮีย ปกติมันเคยพาใครมาซะที่ไหน" "กูเคยคิดนะว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะเอาคนอย่างมันอยู่ได้ พอมาเห็นกับตา กูไม่ติดใจสงสัยอะไรเลย" ภพนิพิฐหลุดเสียงหัวเราะในลำคอแผ่วเบาคนเดียวกันกับคนที่มันอ้างว่าเป็นแค่คนส่งอาหาร! ตอนแรกเขาตั้งข้อสงสัย จะต้องหลงเบอร์ไหนถึงกล้ามายืมเงินเขาแล้วเอาไปให้สาวได้แต่เท่าท

คำพูดดีๆ จากปากของคนที่นั่งอยู่ข้างกันอยู่ในตอนนี้ทำให้ไอติมรู้สึกดีไม่น้อยก่อนหน้านี้เธอรู้จักภูพิงค์ในอีกมุมมองหนึ่ง ผู้ชายขี้เล่น สนุกสนาน วันนี้เธอได้เห็นอีกมุมมองของเขา หญิงสาวระบายรอยยิ้มให้เปื้อนบนใบหน้าด้วยความเต็มใจ ไม่ได้อยากได้ตังค์ของหมอนี่หรอกนะ แค่กำลังคิดได้ว่า ถึงยังไงซะเธอก็ต้องสู้และเข้มแข็งแบบที่ภูพิงค์บอกจริงๆสิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือสู้ สู้ให้ถึงที่สุดของที่สุด นี่แหละคือสิ่งที่ผู้หญิงแกร่งอย่างเธอควรทำ! "ยิ้มอย่างเดียว ฉันโอนแค่สองหมื่นนะ" "บ้า ตังค์น่ะไม่ต้องโอนมา เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวฉันอย่างเดียวก็พอ" "ก๋วยเตี๋ยวเหรอ ได้ดิ ร้านไหนระบุมา รับรองว่าฉันจะพาเธอไปในที่ที่เธออยากไป เธอจะได้กินก๋วยเตี๋ยวในร้านที่เธออยากกิน" ไอติมอมยิ้มก่อนจะเปิดจีพีเอสในโทรศัพท์มือถือ ยื่นให้คนขับ ก่อนจะเอนศีรษะซบลงที่ท่อนแขนแกร่งในท่าผ่อนคลายภูพิงค์ชะงักไปเล็กน้อย แม้มือจะถือโทรศัพท์ที่กำลังเปิดจีพีเอสค้างไว้ แต่สายตาของเขากลับหยุดมองที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา สะอาดสะอ้าน และงดงามทำไมเธอดูเหนื่อยจังวะ แล้วเขาต้องทำยังไงเธอถึงจะหายเหนื่อยและลดความเหนื่อยของเธอลงได้วะ เหมือนว่าเขาจะได้ใช้งา