All Chapters of มาเฟียจ้าวชีวิต: Chapter 11 - Chapter 20

อดัมชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องพยศ หลังจากที่แอบมองท่าทางของเธอบนเรือ ตอนที่เธอไม่ได้มองมาทางเขา ที่บนเรือนั้นอดัมก็ทำการผสมยากล่อมประสาทที่ไม่ถึงขั้นยานอนหลับและพรมไว้ที่ผ้าเช็ดหน้าและใส่มาในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเอาไว้ใช้ยามที่เธอออกฤทธิ์ ยาตัวนี้มีเพียงแค่กล่อมประสาทอ่อนๆ ให้คนที่สูดดมคล้อยตามคำสั่งเท่านั้น จะว่าไปยาตัวนี้ก็จะคล้ายๆกับยาที่เขาไว้ใช้สอบสวนนักโทษให้เปิดเผยความจริง และคาดว่ากว่าเธอจะรู้สึกตัวตอนนั้นเขาคงถึงอังกฤษแล้ว เจอาร์ได้แต่แอบชำเลืองมองเจ้านายและหญิงสาวที่ต้องใช้นามว่า นาวา เบนเน็ต อย่างไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าถ้าถึงอังกฤษแล้วจะเกิดอะไรขึ้นแต่นั้นไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับว่าถ้านายหญิงนีน่าทราบเรื่องนี้เจ้านายของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป “ให้คนเตรียมรถเลย...เดี๋ยวอีกสิบห้านาที ผมจะเข้าบริษัทฯ...” อดัมหันมาพูดกับเจอาร์เมื่อรถแล่นจากสนามบินฮีทโธรว์มุ่งหน้าสู่คฤหาส์ใจกลางกรุงลอนดอนที่เป็นบ้านของอลันพี่ชายเพียงคนเดียวของเขา และเมื่อพูดจบอดัมที่มีหญิงสาวในอ้อมแขนที่เขานำตัวมาจากเมืองไท

อดัมถอดแก่นกายออกมาทันที และถอยมานั่งบนเก้าอี้โซฟาขนาดใหญ่ คริสติน่าล้มตัวลงนอนแทบเท้าอดัมอย่างคนหมดแรง และมีเพียงลมหายใจของหญิงชายที่ต่างก็เอาอากาศเข้าปอด อดัมดึงเกราะป้องกันที่มีธารน้ำขุ่นคึงขังอยู่ในนั้นออกและโยนทิ้งไปที่ถังขยะใบเล็กใกล้ๆอย่างไม่สนใจ คริสติน่าหลังจากที่ได้พักเหนื่อยก็คลานเข่าเข้ามาหาอดัมและมาหยุดที่ระหว่างขาของเขา อดัมก้มมองหญิงสาวเบื้องล่างที่ตอนนี้เธอไม่ต่างไปกับนางทาสที่มีหน้าที่ปรนเปรอเจ้านายอย่างเขา คริสติน่าก้มหน้าพร้อมอ้าปากแลบลิ้นออกมาและเริ่มโลมเลียแก่นกายที่ถึงแม้จะปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่ลดขนาดลงเลย และนั่นก็คงเป็นผลมาจากยาที่เขากินเข้าไป อดัมเพียงยิ้มเล็กน้อยเมื่อคริสติน่ากำลังอ้าปากและดูดกลืนท่อนแก่นกายที่คับปากเธอ อดัมครางออกมาอย่างพอใจเมื่อสาวมากประสบการณ์อย่างเธอรู้ว่าจะต้องจัดการกับแก่นกายของเขาแบบไหนที่จะทำให้เจ้าของสุขสมอย่างถึงที่สุด อดัมเด้งสะโพกเพื่อให้ตัวตนของเขาเข้าไปลึกที่สุดเมื่อคริสติน่าดูดรั้งจนแก้มเธอตอบอย่างเห็นได้ชัด อดัมร้องครางออกมาเสียงดังเมื่อช่องปาก คริสติน่าสร้างความเสียวซ่านให้เขา

“เฮเลนคะ...หนูขออยู่คนเดียวได้มั้ยคะ...ขอบคุณนะคะ” น้ำฟ้าหันไปพูดกับเฮเลนพร้อมรอยยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเธอ และทรุดตัวลงนอนอีกครั้ง เพราะน้ำฟ้ารู้สึกว่าเรี่ยวแรงก่อนหน้านี้หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ “คะ...ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกดิฉันได้นะคะ” เฮเลนพูดก่อนที่จะออกจากห้องไป ปล่อยหญิงสาวไว้ตามที่เธอต้องการ น้ำฟ้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งและคิดว่าเธอไม่ควรจะมาเสียน้ำตาให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอและผู้ชายคนนี้ ความอ่อนแอมันไม่ช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์ที่เธอต้องเผชิญทั้งจากผู้ที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’ และ ‘ไอ้ผู้ชายแปลกหน้า...นามว่าอดัม’ อดัมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเพราะถึงตอนนี้ผู้หญิงในอ้อมแขนเขาแม้เธอจะลืมตาแต่เธอก็ไม่ขยับหรือขัดขืนต่อต้านเขา เธอทำเพียงอย่างเดียวคือนอนนิ่งๆ และกะพริบตาตามธรรมชาติเท่านั้น “เธออายุเท่าไหร่?” น้ำฟ้าเหลือกตาขึ้นมามองอดัม และขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าเขาจะอยากรู้ไปทำไม “ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” น้ำฟ้ากลับพูดอีกอย่าง อดัมเลิกคิ้วและยิ้มที่มุมปาก และยอมปล่อยแขนปล่อยมือที่พันธนาการเธอไว้ น้ำฟ้าค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดนั้นจากช้าๆก็

เจอาร์และคนขับรถที่นั่งอยู่ด้านหน้าได้แต่เงียบกับสงครามย่อมๆ ที่เบาะหลัง แต่สำหรับเจอาร์แล้วนี้ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาเห็นผู้หญิงของ เจ้านายที่กล้าพอที่จะสร้างความขุ่นเคืองไม่พอใจให้กับผู้เป็นนาย            “ไหนเธอบอกอีกครั้งสิว่า...ชื่ออะไร” อดัมจ้องเข้าไปในตากลมที่ตอนนี้ใบหน้าเหเกเพราะความเจ็บปวดที่ข้อมือ            “น้ำฟ้า...อุ๊บ!” น้ำฟ้าย้ำชื่อตัวเองอีกครั้ง และเมื่อสิ้นเสียงนั้นปากงามก็โดนปิดโดยปากหยักของคนที่นั่งข้างๆ น้ำฟ้าขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อลิ้นร้ายถูกส่งเข้ามา พร้อมมือหนาอีกข้างก็ทำงานอัตโนมัติโดยบีบปลายคางเธอเพื่อให้เธอเปิดทางของลิ้นร้ายเข้าไปในโพรงปากดูดดื่มความหอมหวานปานน้ำผึ้งจากปากบางสีชมพูระเรื่ออย่างธรรมชาติ และเมื่อเวลาผ่านไป    มือน้อยๆที่เป็นอิสระพยายามจะผลักอกหนาให้พ้นทางก็เริ่มอ่อนแรงลงเมื่อมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย            &ld

“เดี๋ยวฉันต้องออกไปทำงาน...เธอพักผ่อนอยู่ที่นี่แล้วกัน...อยู่ได้มั้ยคนเดียว” อดัมลุกขึ้นหลังจากที่จัดการกับอาหารเช้าเสร็จ เขาก็หันมาพูดกับน้ำฟ้า            “…ที่ไหนที่ไม่มีนาย...ให้รำคาญหูรำคาญตา...ฉันก็อยู่ได้อย่างมีความสุข...เชอะ!” น้ำฟ้าพูดพร้อมกับลุกขึ้นหยิบจานเปล่าแก้วเปล่าเดินไปโซนครัวเพื่อล้างเก็บ            “นี่เธอ!...ฝากไว้ก่อนเถอะ” อดัมหันมามองพร้อมเม้มปากแน่นอย่างระงับอารมณ์ไม่พอใจความอวดดีของหญิงสาวตรงหน้า            น้ำฟ้าไม่สนใจและเกรงกลัวต่อคำอาฆาตนั้น เมื่ออดัมหันหลังเดินกลับไปห้องนอน น้ำฟ้าก็แลบลิ้นใส่แผ่นหลังที่องอาจนั้น เจอาร์ได้แต่ยิ้มและกลับเข้าห้องตัวเองไป เพื่อเตรียมตัวเพราะเขาต้องไปกับเจ้านายเขาด้วย            อดัมกลับออกมาอีกครั้งด้วยเครื่องแต่งกายอีกแบบ น้ำฟ้าหันไปมอง