Semua Bab มาเฟียจ้าวชีวิต: Bab 21 - Bab 29

“พี่บลู...” อดัมเอ่ยอย่างนุ่มนวลย้ำให้หญิงสาวที่ตอนนี้หลบตาเขาเอ่ยเรียกเขาแบบที่เขาอยากได้ยิน            “พี่บลู...” น้ำฟ้าเอ่ยออกมาอย่างที่อดัมต้องการ            “พี่บลู...เรียกเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน...โดยเฉพาะเวลาที่พี่อยู่ในตัวนาวา” อดัมพูดออกมาอย่างนุ่มนวลจนตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้เขาอยากให้หญิงสาวตรงหน้าเป็นแบบนี้ไปตลอด โดยเฉพาะยามที่เธอเอียงอายหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด            “ปล่อยได้แล้ว...” น้ำฟ้าร้องพร้อมกับดันตัวเองออกจากอดัม แต่ทุกอย่างที่เธอต้องการไม่เป็นไปตามที่เธอต้องการ            “คงไม่ได้แล้วละ” อดัมเอ่ยออกมาพร้อมกับขยับสะโพกเสียดสีกับเธอ น้ำฟ้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอรับรู้ถึงบางอย่างที่กำลังดุนดันเสียดสีก

“เป็นอะไรว๊ะ...จะสนใจทำไม...ผู้หญิงก็แค่ผู้หญิง...จะอยู่จะไปก็ช่างสิว๊ะ...” อดัมบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมคำพูดแค่นั้นถึงทำให้เขาเหมือนคนหายใจไม่ออก และหงุดหงิดไอ้เรื่องความรู้สึกแบบวัยรุ่น รักๆใคร่ๆ ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นในตัวเขา เพราะเขาเป็นหัวหน้ามาเฟียแห่ฟิลา-เดลเฟีย ผู้สืบทอดของอีธาน เบนเน็ต ไม่มีทางจะรู้สึกอะไรกับผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้นรวมถึงเธอคนนั้นด้วย            น้ำฟ้าเมื่อออกมาจากห้องนอนในแบบที่เธอก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองหลังจากที่พูดประโยคนั้นไปแล้ว แต่เธออยากไปจากเขาผู้ชายที่ข่มขืนเธอครั้งแรก ใช่!ครั้งแรกของเธอ เขาบังคับเธอทั้งๆที่เธอไม่เต็มใจ แต่เมื่อสักครู่นั้นมันเป็นการสมยอมจากเธอ “ทำไมเราถึงทำแบบนั้นกัน” น้ำฟ้าพึมพำกับตัวเอง            “อ๊ะ!” ขณะที่เธอเดินไปเดินมา สายตาเธอก็ไปสะดุดกับกับถุงกระดาษมากมายเกือบสิบถุงวางอยู่บนโต๊ะ น้ำฟ้าเดินเข้าไปใกล้กลุ่มถุงนั้นและชะโงกหน้ามองเข้าไปในถุง เธอก็เห็

“นาย!” เจอาร์ให้เสียงเมื่อคนที่เขารออยู่กลับเข้าอีกครั้งก็เลยเที่ยงคืนมาเกือบสามสิบนาที            “ทำไมพี่ยังไม่นอน”            “คุณอดัมก็รู้กฎดีนะครับ...ว่าจะต้องไม่เกินเที่ยงคืน” เจอาร์กล่าวย้ำและการที่เจอาร์เอ่ยเรียกชื่อ ‘คุณอดัม’ เพราะเป็นเรื่องสิเรียสมากจริงๆ คนทั่วไปที่อยู่ภายใต้ของแก็งจะเรียกว่าท่านอดัม แต่สำหรับเจอาร์แล้วเขาเรียกเพียงแค่ ‘นาย’ เพราะนี้เป็นกฎที่เขากับอดัมต้องปฎิบัติ คือ ถ้าอดัมออกไปไหนเพียงลำพังจะต้องกลับหรือแจ้งให้เจอาร์รู้ภายในเที่ยงคืนของวันนั้น เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้แก้ไขทัน            “ผมขอโทษครับ” อดัมเข้าใจดี เพราะถ้าตัวเขาเป็นอะไรไปนั่นหมายถึงเจอาร์บกพร่องต่อหน้าที่ และแน่นอนโทษของคนที่บกพร่องต่อหน้าที่ คือ ‘ตาย’ สถานเดียว        &n

“ฮึม!...” น้ำฟ้าหรือนาวาได้แต่ถอนหายใจให้กับตัวเอง เมื่อตอนนี้ล่วงเลยเวลาที่อดัมแจ้งกับเธอไว้มากกว่าสามชั่วโมง “อย่าเสียใจ!” เธอได้แต่บอกกับตัวเองว่าอย่าได้รู้สึกอะไร แต่ทำไมอารมณ์และความรู้สึกของเธอตอนนี้ถึงไม่ทำตามเสียงในหัวของตัวเอง และน้ำตาเจ้ากรรมก็คลอเคล้าและค่อยๆไหลออกจากดวงตาสีน้ำตาลเข้ม            น้ำฟ้ายืนขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งมานานกว่าสามชั่วโมง และยืนลังเลว่าจะกลับเข้าห้องนอนหรือควรไปหาอะไรกินเพื่อตัวเอง ‘เพื่อตัวเอง’ เมื่อตัดสินใจมือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาบนแก้มเนียนและเดินไปยังโซนห้องครัวและหาอะไรออกมาทำกินง่ายๆเพื่อประทังชีวิต                       อดัมที่นั่งอยู่ในโรงภาพยนต์โดยมีลิเลียเคียงข้างพร้อมด้วยเจอาร์ที่ถูกหญิงสาวแกมบังคับให้มาดูกับเธอด้วย อดัมไม่ได้ให้ความสนใจกับจอภาพขนาดใหญ่ตรงหน้า เมื่อดวงตาเขียวมรกตเอาแต่มองนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอดเวลา &n

เสียงกรีดร้องของน้ำฟ้าดังออกมาพร้อมกับร่างกายที่เกร็ง เมื่อนิ้วเพียงนิ้วเดียวของอดัมที่ส่งเธอถึงจุดปลดปล่อย รอยยิ้มมุมปากปรากฎที่ใบหน้าของอดัมอีกครั้งทันที น้ำฟ้าปรือตามองรอยยิ้มนั้นและใบหน้าที่แดงอยู่แล้วกลับสีจัดขึ้นเมื่อนิ้วที่สร้างสวรรค์บนดินให้เธอ อดัมเอาเข้าปากตัวเองและดูดกลืนกินธารน้ำที่ติดนิ้วมาจนไม่เหลือให้เห็น            “อ๊ะ!” น้ำฟ้าร้องออกมาเมื่ออดัมเคลื่อนตัวไปที่ระหว่างขาเรียวนั้นและจับขาทั้งสองพาดไหล่เขาโดยที่เขานั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างตัวเธอ และสิ่งที่เธอคิดไว้ก็ใช่! เมื่อนัยน์ตาเขียวมรกตจับจ้องดอกกุหลาบงามที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยธารน้ำ            “อย่า....อ้าร์ส อ้าร์สสส” เสียงห้ามที่ออกจากปากของน้ำฟ้าช้าไป เมื่อลิ้นหนาสัมผัสโลมเลียสิ่งที่นัยน์ตาเขียวมรกตจ้องก่อนหน้านี้ เสียงห้ามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางโดยทันที มือเล็กกำแน่นผ้าปูที่นอนจนเส้นเลือดหลังมือของน้ำฟ้าปูดโปนเมื่อลิ้นหนาของชายตรงหน้าเลื้อยเลียบริเวณนั้นอย่างชำนาญ น้ำฟ้าค