All Chapters of มาเฟียจ้าวชีวิต: Chapter 41 - Chapter 50

“……” น้ำฟ้าได้แต่เงียบ สายตาก็ยังคงจับจ้องชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้เธอสับสนกับตัวเองอย่างเห็นได้ชัด และที่ยืนเงียบอยู่นั้นเพราะเธอไม่เข้าใจว่าเขาไปทำอะไรมากลับมาถึงได้รับบาดเจ็บ “จะมองอีกนานมั้ย?” อดัมถามกลับอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิด และนี้คือสาเหตุว่าเขาไม่อยากมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของเขามากนัก แค่แม่คนเดียวเขาก็หนักใจมากพอแล้ว ให้ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อนที่เขาพึ่งรับตำแหน่งนี้เพียงอายุยี่สิบ ช่วงนั้นแม่มาอยู่ที่นี่กับเขาด้วยความเป็นห่วงเขามาก และทุกครั้งที่เขากลับมาบ้านในแต่ละวันเนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยแผลและรอยช้ำมากมาย และแม่จะต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง “เอ่อ....” น้ำฟ้าได้แต่อึกอักไม่รู้จะต้องทำยังไง เพราะถ้าทำตามความรู้สึกของตัวเองตอนนี้คือเธอเป็น ‘ห่วง’ เขาคนนี้ แต่จะให้เข้าไปแสดงความห่วงใย ดูแล้วเขาไม่ต้องการมันเลย “ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันพาไปเอง” อดัมหันไปบอกจาปา ที่กำลังจะเดินไปพยุงน้ำฟ้าที่ได้แต่ยืนนิ่ง เพื่อพาไปพักผ่อน “เดินให้มันเร็วๆ หน่อย” อดัมเข้าไปคว้ามือของน้ำฟ้า และลากเธอให้เด

“…แค่หนีการแต่งงาน...มันจะเป็นสาเหตุที่เธอพยายามจะฆ่าตัวตายเชียวเหรอ...ทั้งๆที่เธอก็หนีออกมาได้แล้ว...ทำไมเธอถึงต้องพยายามจะฆ่าตัวตาย...แล้วการที่เธอไปที่นั่นมันเป็นเหตุบังเอิญหรือเปล่า” อดัมเกิดความสงสัยมากมายเกี่ยวกับหญิงสาว แต่มีความรู้สึกบางอย่างภายใต้จิตใจส่วนลึกของเขาที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร “และตอนนี้คุณบดินทร์พี่ชายของเธอประสบอุบัติเหตุรักษาตัวอยู่ที่นิวยอร์ก...และที่สำคัญพวกเค้าก็กำลังตามหาน้องสาวของเขา” “จะเป็นไปได้มั้ยว่าคนกลุ่มเมื่อเช้าที่ติดตามเรา...จะเป็นคนของนายบดินทร์” “…ผมไม่แน่ใจ...เพราะไม่น่าจะมีใครรู้เกี่ยวกับที่นี่ของนายนะครับ” อดัมพยักหน้าเห็นด้วยกับเหตุผลของมือขวา เพราะนอกจากคนใกล้ชิดเท่านั้นที่รู้ว่าตัวจริงเขาเป็นใคร และรวมถึงสมาชิกแก็ง “กลับบ้าน...แล้วเรื่องนี้อย่าพึ่งให้พ่อกับพี่อลันรู้เด็ดขาด” “ครับ” เจอาร์ตอบรับและเคลื่อนรถออกจากที่จอดมุ่งสู่จุดหมายที่เรียกว่า ‘บ้าน’ ของเจ้านาย “คุณแมรี่...เอาเธอไปไว้ที่เดิมได้เหรอยังคะ” พอลลีน สาวร่างใหญ่สาวใช้ประจำตัวของแม่รี่ เบนเน็ต กล่า

แกร็ก แกร็ก  อดัมกำมือแน่นเมื่อประตูที่เขาพยายามจะเปิดเข้าไปกลับถูกล๊อคไว้ ทำให้อารมณ์ของเขาตอนนี้เดือดดาลอย่างชัดเจน อดัมเดินออกจากประตูนั้นทันที และเพียงไม่กี่นาทีเขาก็กลับมาพร้อมสิ่งที่ไปหยิบมาในมือ            “ผลั๊ก...” กุญแจที่ถูกไขพร้อมกับเสียงผลักประตูเข้าไปในห้องดังกล่าว อดัมยืนมองร่างบางที่ใบหน้าแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานานสงบนิ่งกับลมหายใจที่สม่ำเสมอ ทำให้อารมณ์เดือดดาลที่เกิดก่อนหน้านี้    ของเขาหายจนหมดสิ้นและจากการที่ยืนทอดมองร่างบางพร้อมใบหน้าใสยามหลับทำให้ความรู้สึกบางอย่างเข้าแทนที่ เขาจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกทั้งหมดและขึ้นไปบนเตียงที่มีร่างบางจับจองพื้นที่บางส่วน            “นาวา...” อดัมกระซิบปลุกแผ่วเบาที่แก้มใส            “คุณ....” น้ำฟ้าลืมตาขึ้นมากับเสียงเรียกนั้น ดวงตาก็พบกับดวงตาเขียวมรกตนั้นที่มองอยู่

“อ๊ะ!...” อดัมร้องออกมา เมื่อน้ำฟ้าขยับเรียวขาเข้ารัดเอวเขาและดันสะโพกของตัวเองเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้แก่นกายเขาที่เคลื่อนเข้าไปได้แค่ครึ่งเข้าไปในตัวเธอจนสุดทาง พร้อมใบหน้าบางที่แสดงออกถึงความเจ็บกับการกระทำนั้นของตัวเอง อดัมโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากมนและไล่ต่ำลงมาที่ปากบางสีชมระเรื่อและเจ่อบวมเล็กน้อยจากการกระทำของปากเขา ดอกไม้ตูมที่เบียดเสียดสีกับหน้าอกแกร่งผ่อนคลายลง เมื่ออดัมยังไม่ขยับสะโพกสอบของตัวเอง            “นาวา...ต้องการพี่บลูค่ะ” น้ำฟ้าเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา เมื่อปากหยักผละออกจากเธอเล็กน้อย แขนเล็กเข้าโอบกอดที่ไหล่หนานั้น รอยยิ้มปรากฎที่ปากหยักเมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอนนั้นพร้อมแววตาที่สื่อความรู้สึกที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจส่งไปให้กับดวงตาน้ำตาลเข้มพร้อมกับสะโพกหนาเริ่มขยับอย่างเชื่องช้าในคราวแรกแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นถี่รัวและเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์คนตัวโตที่เสียวซ่านวาบหวามกับการกระทำของตัวเองที่ร่างเล็กตอบสนองกลับได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เสียงกิจกรรมสวา

เมื่อปากหยักของอดัมที่ปลดปล่อยริมฝีปากเธอหลังจากที่เขาดื่มด่ำกับมันอยู่เป็นนานสองนาน เขาก็เลื่อนเข้าดูดรั้งยอดเกสรสีชมพูที่เป็นไตชูชันเชื้อเชิญเขาตั้งแต่ที่เขาใช้มือหนาเขาบีบขยี้จนมันแทบจะแตกคามือเขาอยู่แล้ว อดัมโลมเลียคืนขวัญให้กับยอดเกสรนั้นไม่ให้น้อยหน้ากันทั้งสองข้าง ร่างเล็กได้แต่บิดเร่ากระสับกระส่ายสะโพกเปลือยเปล่าของทั้งสองคนเสียดสีถูไถอย่างขัดใจน้ำฟ้ายิ่งนัก เพราะทันทีที่เขาทาบทับเธอปากเขาก็ประกบปากเธอทันทีและมือเขาก็เข้าจัดการกับกางเกงของเธอจนมันหลุดออกจากร่างเธอไปอย่างรวดเร็วและต่อจากนั้นก็เป็นของเขาที่เขาไปลากมือเธอมาจัดการกับกางเกงเขาที่เขาปลดตะขอกับซิปกางเกงอำนวยความสะดวกให้กับเธอบ้างแล้ว แต่นั้นก็ผ่านมานานมากแล้วในความรู้สึกของเธอ เพราะเขาไม่ยอมย้ายแท่งร้อนที่มันถูไถไปมาบริเวณหน้าขาเธอและตามส่วนต่างๆของเรือนร่างเธอจนเธอรู้สึกเร่าร้อนไปทั่วร่างกาย ที่ต้องการให้เขาเข้ามาเติมเต็ม แต่เขาก็ไม่ยอมทำมันสักที            “พี่บลู....” น้ำฟ้าร้องครางร้องเรียกเขา เมื่อเธออดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว รอยยิ้มมุมปากของ