All Chapters of She Was My Wife, Never My Love—Until I Lost Her...: Chapter 11 - Chapter 20

Pagkatapos ng mga salitang binitiwan ko, iniwan ko si Bart. Hindi ko na inintindi kung magagalit siya. Sagad na ako.Diretso akong umupo sa desk ko. Hinila ang mouse, binuksan ang schedule file, at mabilis na sinilip ang buong araw ni Bart. Pinrint ko ito, maayos na ini-stack, at dinala sa mesa niya. Ang bilis ng kilos ko. Sinisiguradong hindi niya ako maabutan. Pagkatapos, bumalik ako sa desk ko at sinimulan ang pag-check ng ibang updates na kailangan ko munang makita bago ipasa sa kanya.Maya maya, bumukas ang pinto. Pumasok si Bart. Hindi ko siya tiningnan. Pinagpatuloy ko lang ang pag-type, pero ramdam ko ang presensya niya.Parang hangin lang siyang dumaan sa likod ko, pero may bakas ng lamig na naiwan sa balat ko.Pagpasok niya. Agad ring tumunog ang intercom. Dinampot ko ang receiver. “Divinagracia office,” malamig kong bati—pormal, walang halong lambing o pag-aalok ng tulong.“I need the Batangas project report,” boses ni Bart ang umalingawngaw sa reciever.“On your desk in

Bumigat ang pakiramdam ko habang tumatagal ang titigan nina Bart at ng lalaking may-ari ng kotse. Hindi iyon simpleng tinginan lang; may laman, may bigat. Parang dalawang sundalong matagal nang may laban pero ngayon lang muling nagharap. Kahit walang salita, halata sa tikas ng kanilang tindig na may nakaraan o matinding hindi pagkakaunawaan.Napaatras ako nang humakbang si Bart. Para bang lalapit siya. Bago pa siya makalapit nang husto, mabilis akong sumakay sa kotse. Wala na akong pakialam kung ano man ang isipin niya o ng ibang nakakita. Basta ang gusto ko lang ay lumayo sa tensyon na nangyayari ngayon.Pagkasara ng pinto, sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa aircon. Pero kahit gaano kalamig, hindi nito nabawasan ang init na iniwan ng titigan nila. Parang naiwan sa loob ng dibdib ko ang apoy na sinindihan nila.Patakbo namang pumunta sa driver’s seat ang lalaki. Halata sa bawat galaw niya ang pagmamadali, pero hindi nawawala ang tingin niya kay Bart hanggang sa makapasok siya

Lutang ako habang naglalakad papunta sa unit namin ni Bart. Para bang bawat hakbang ko ay may bigat na hindi ko alam kung mula ba sa pagod, sa sakit ng ulo, o sa kung anong klaseng tensyon na naiwan sa hapunan kanina.Nag-insist si Jyrone na ihatid ako. Same building lang naman daw kami, at gabi na rin. Isa pa, wala akong dalang kotse. At bilang isang “gentleman,” sabi niya, obligasyon niyang siguraduhing makauwi akong ligtas. Hindi ko na rin tinanggihan. Mas madali kasing umayon na lang kaysa makipagtalo pa. Pero matapos niya akong ihatid sa mismong pinto ng unit, agad din siyang umalis—isang mabilis na paalam, walang kahit anong dagdag na drama.Pagkabukas ko ng pinto, sinalubong ako ng malamig na tinig. “Umuwi ka pa…”Napahinto ako. Patay ang ilaw ng buong unit, tanging liwanag mula sa telebisyon ang siyang nagbigay ng anino sa sala. Ang mukha ni Bart ay natatabunan ng dilim, pero ramdam ko ang lamig ng presensya niya.Hindi ako sumagot. Tahimik kong hinubad ang sapatos at maingat

Chapter 14 – Boundaries Crossed“Ano bang ginagawa mo?” Inalis ko ang braso niya sa balikat ko at tumayo.Pero tumaas lang ang sulok ng labi niya at tumayo rin. “They asked for proof, Mama wanted to know if you’re fine—if we’re fine…”Hindi ako sumagot. Tumitig lang ako sa kanya, pero dibdib ko, ang bilis ng pag-angat-baba. Nakakapangigigil siya. Matapos niya akong galitin, paiyakin, ipahiya, tapos ngayon, a-acting siyang malambing sa mga magulang namin. Nakakabuwisit siya.Lumapit ako sa pinto. Binuksan ko iyon at hinarap siya. “Tapos ka nang kumuha ng katibayan… lumabas ka na,” diretso kong sabi.Napatitig siya sa akin. Tumiim ang panga, pero hindi nagsalita. Hindi rin siya kumilos. Nilahad ko ang kamay ko, iminumuwestra ang bungad ng pinto. Saka lang siya tumayo, pero ni minsan ay hindi niya ako nilubayan ng tingin.At sa pagkakataong ’to, hindi ako umiwas. Nakipagtitigan ako. Siniguro kong lamig ang maramdaman niya, gaya ng lagi niyang pinaramdam sa akin.Pagkalabas niya, agad ko

Sabay kaming dumating ni Bart sa isang five-star hotel. Unang huminto ang kotse niya sa harap kung saan may nakalatag na red carpet. Pero hindi kami sabay naglakad. Nasa likuran niya lang ako. Pwestong nababagay sa akin. Mukhang alerto ako, pero utak ko, si Jyrone ang laman.Tinanggihan ko kasi siya. Sinabing hindi maganda tingnan na ako bilang secretary ni Bart, ay date ng business rival niya. At saka, kasama nga rin ako sa party, pero hindi makiki-party kundi magta-trabaho.Pigil akong napabuga ng hangin. Habang nakatingin kasi sa likod ni Bart, nagtaka ako, parang sadya kasing pareho ang style ng suot namin.Ang suot ang bigay niya, isang black sparkling lacy dress na mahaba hanggang sahig. Sa unang tingin, mahinhin at elegante—walang kahit anong skin na makikita sa harap, pero lantad ang hubog ng balikat at likod ko. Nakayakap ang damit sa kurba ng baywang ko, sapat para mapansin ng lahat.Si Bart naman, naka-classic black suit na may crisp white polo at dark tie na tumutugma sa