All Chapters of I SOLD MY VIRGINITY TO MY POSSESSIVE BOSS: Chapter 31 - Chapter 40

Mabilis na hinila ni Alexander si Iris palayo sa mesa. Hindi na niya nilingon si Brigitte, basta’t ayaw niyang makita ang dalaga na binibigyan ng atensyon ang ibang lalaki. “Alexander—” gulat na tawag ni Iris, pero hindi siya makapalag. Ramdam niya ang bigat ng kamay nito sa kanyang braso. Mula sa mesa, sinundan sila ng tingin ni Brigitte. Nakakapit siya sa tabi ni Gabriel, halatang iritable. Lalong sumikip ang dibdib niya nang makita kung gaano ka-protective si Alexander kay Iris. “Relax,” mahina ngunit kalmadong sabi ni Gabriel habang inilapag ang isang pinggan sa harap ni Brigitte. Saglit niyang tinapik ang likod ng kamay nito. “Kumain ka na muna. Hindi ka pa kumakain nang maayos.” May lungkot sa tinig ni Gabriel, pero ayaw niyang ipahalata na nasasaktan siya sa tuwing makikitang magkasama si Brigitte at Alexander. Bahagya pang tumigil ang oras kay Brigitte. Ang simpleng touch na iyon ay ramdam na ramdam niya. Napatingin siya kay Gabriel—at doon, mas lalo siyang nainis. Hindi

Pagbukas ng pintuan ng sasakyan, agad silang sinalubong ng malamig na simoy ng hangin mula sa hardin. Magkahawak ang kamay nina Alexander at Iris habang papasok sa malawak na mansyon. Tahimik silang naglalakad, ngunit ramdam ni Iris ang mahigpit na pagkakahawak ng binata—parang ayaw siyang bitiwan. Ngunit bago pa man makalapit, sa pintuan mabilis na nagbitiw ng kamay ang dalawa. “Baby,” bulong ni Iris, pilit pinipigil ang tawa. “Kahit ba sa pamilya mo, magpapanggap pa rin tayo?” Sandaling natahimik si Alexander bago tumango at ngumisi. “Oo. Lalo na ngayon. Gusto ko lang na tayo muna ang nakakaalam.” Bahagya siyang tinampal ni Iris sa braso, saka sila nagpatuloy sa pagpasok. Nakangiting sinalubong sila ng doña. “Iris, anak… mabuti naman at nakalakad ka na! Ang laking ginhawa sa puso ko na makita kang hindi na naka-wheelchair.” Nagkatinginan sina Alexander at Iris, parehong hindi maitago ang tuwa. May maliit na gasgas pa sa tuhod ni Iris, ngunit hindi iyon alintana. Mas mahalaga

Itinayo ni Gabriel si Iris mula sa pagkakaupo sa gilid ng kalsada. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa braso nito, maingat na inalalayan papasok sa sasakyan. Hindi na napigilan ni Iris ang pag-iyak—pigil man niya kanina, tuluyan na itong bumigay. Tahimik lang si Gabriel sa una, pinagmamasdan ang bawat patak ng luha niya. Para bang bawat hikbi ni Iris ay mga palaso na tumatagos din sa dibdib niya. “Iris, may… may nangyari kay Brigitte,” bulong ni Gabriel. Natigilan sa paghikbi si Iris. Napalingon siya kay Gabriel, halatang naghihintay ng susunod pang sasabihin, kahit takot siyang marinig. Huminga nang malalim si Gabriel bago nagsalita. “Mabuti na lang at nakarating agad si Alexander. Kung ako siguro ang tinawagan niya… baka huli na ang lahat.” Basag ang tinig na sambit niya, sabay punas ng sariling luha. Itinabi niya ang sasakyan at bahagyang ipinatong ang ulo sa manibela. Ang katahimikan ng kalsada’y nagbigay bigat sa bawat salita niya. “Ang sakit, Iris,” garalgal ang tinig niya. “Na

Pagkatapos mapanood ang balita, agad na pinatay ni Brigitte ang TV. Nanlalambot ang katawan niya habang naglalakad papunta sa kusina. Kumuha siya ng gamit, umorder ng pagkain online at saka hinanda ang mesa. Habang inaayos ang mga plato at kubyertos, kusa nang pumatak ang mga luha niya. “Kasalanan mo ito, Brigitte…” bulong niya sa isipan. “Good morning, babe!” Masiglang bati ni Gabriel mula sa pintuan ng kusina. Wala itong kaalam-alam sa bigat ng dibdib niya. Nakangiti ito, may saya sa mga mata. Nilapitan siya at hinalikan sa noo, saka masayang niyakap mula sa likod. “Wow, ang sarap niyan ah! Ready ka na bang maging wife?” biro pa ni Gabriel, punô ng pag-asa na magiging maayos na ang relasyon nilang dalawa. Tipid na ngumiti lang si Brigitte. Pilit niyang itinago ang kirot na nararamdaman. “Kumain ka na, may pupuntahan tayo.” Nagningning ang mga mata ni Gabriel. Hindi na siya nagtanong pa at mabilis silang kumain. Habang sabay na naghahanda, ramdam ang kasiyahan at excitement sa k

Nanigas si Iris sa kinatatayuan niya. Parang biglang tumigil ang oras nang makita niya ang babaeng kaharap niya. “Na…nay?” halos pabulong niyang sambit, nanginginig ang tinig. Dahan-dahang ngumiti si Lorrie, hawak-hawak pa rin ang lumang susi. Tumatagos ang kalungkutan sa mga mata nito. “Iris…” mahina nitong tawag, bago tuluyang tumulo ang luha. “Iris, anak…” Hindi na nakapagpigil si Iris. Humakbang siya papalapit at mahigpit na niyakap ang matanda. Ramdam niya ang panginginig ng katawan nito, parang libo-libong alaala ang biglang sumalubong sa kanilang dalawa. “Kumusta po? Si Ivy? Kasama niyo po ba?” tanong ni Iris, bakas ang pananabik. Umiling lang si Lorrie, mabigat ang ekspresyon. “Ang batang ‘yon… nagpumilit lumuwas ng Maynila. Bibisitahin daw niya ang ate niya.” Nagulat si Iris. ‘Ibig sabihin, nagkita na po sila ng tunay niyang ate?’ “Oo, hija. ‘Yun nga lang… pinagtabuyan naman kami ng ate niya. Hanggang ngayon eh masama pa rin ang loob nito sa akin.” Mahinang buntong-hi