All Chapters of CHASED BY MY HOT BOSS: Chapter 141 - Chapter 150

Adrian's POV NAPADAKO ang tingin ko sa pinto nang may marinig akong sumigaw. Parang boses iyon ni Giselle, tinatawag ang pangalan ko. Bigla akong kinabahan. Kaya napatayo ako at nagmamadaling lumabas ng opisina ko. Tumambad sa akin si Charry, nakatayo lang siya habang si Giselle ay namimilipit sa sakit na nakaupo. “Charry!” madiin kong tawag habang mabilis akong lumalapit. Kita ko ang pagkabigla sa mukha niya nang makita akong papalapit. “A-Adrian…” mahina niyang sambit. “What did you do to her?!” halos pasigaw kong tanong, sabay hawak sa magkabila niyang braso. Niyugyog ko siya, hindi mapigil ang galit ko. “Ano’ng ginawa mo kay Giselle?!” “W-Wala akong ginagawa sa kanya…” nanginginig ang boses ni Charry. Kita ko ang takot sa mga mata niya habang bahagyang umatras. “Adrian! Tulungan mo ako!” malakas na sigaw ni Giselle. Agad akong napalingon sa kanya. Binitiwan ko si Charry at mabilis na lumapit kay Giselle. Lumuhod ako sa harap niya. “Giselle…” hinawakan ko siya sa balikat.

HUMAHANGOS na lumalapit si Daddy sa akin habang tulak-tulak ng wheelchair ni Lolo. "Adrian, kumusta si Giselle?" Bungad na tanong ni Daddy. Napadako ang tingin nila kay Eliza na tahimik na nakaupo sa bangko. "She's out of danger, and our baby..." sagot ko. "Oh, bakit ka nasa labas? Sinong kasama niya sa loob?" tanong pa ni Daddy. "Nasa loob po si Tita Gigi, ang Mama ni Giselle." "It's all your fault, Adrian. Pati ang apo ko sa tuhod ay namimiligro." Galit na turan ni Lolo at paninisi aa akin. Sa sulok ng mata ko, nakita ko si Eliza na tumayo at umalis. Para siguro bigyan kami nina Daddy ng oras na makapag-usap. Tumango-tango ako at saka malalim na bumuntong-hininga. "Aakuin ko po na kasalanan ko. Pero hindi ko alam na buntis si Giselle," sagot ko. Nagtagis ang bagang ni Daddy na humarap sa akin. "Because you are just thinking about yourself. Wala kang pakialam sa paligid mo. Mayroon ka mang makita, duda ang nangingibabaw sa'yo." Napaamang ako. "So, it mean lang na alam ninyo

NAPAPIKIT si Giselle at napahawak sa tiyan niya, para bang pilit niyang pinipigil ang emosyon. “Kung mahal mo talaga ako, sana noon pa. Sana hindi mo ako pinili bilang pangalawa sa lahat ng desisyon mo, Adrian.” Parang huminto ang paligid. Hindi ko alam kung paano ko siya sasagutin. Alam kong may punto siya. Alam kong sa simula pa lang, ako ang dahilan ng sakit na dala niya ngayon. “Giselle, alam kong huli na para sabihing nagsisisi ako. Pero kung may paraan pa para mabawi ko ‘yong sakit, gagawin ko. Kahit ano.” Napailing siya, hindi na tumingin sa akin. “Ang problema, Adrian… tapos na ako sa ‘kahit ano.’ Nasanay na akong lumaban mag-isa. Natutunan ko na kung paano mabuhay nang wala ka. Bumalik lang ako sa VG para magtrabaho. Aalis din ako at magpapakalayo sa'yo. Gusto kong mamuhay ng malayo sa'yo, kasama ang anak ko." Kumirot ang dibdib ko sa sinabi ni Giselle. Gusto niya akong alisin sa buhay niya. Parang may malamig na hangin na dumaan sa pagitan naming dalawa. Lumapit ako, i

BUONG maghapon na hindi ko napansin si Adrian sa ospital. Mukhang hindi na nga siya magpapakita sa akin. "Pambihita ka, Giselle. Tinaboy-taboy mo kaninang umaga. Pagkatapos, ngayon hinahanap mo," away ng sarili kong utak. Kasama ko pa rin si Mama at lumabas siya para bumibili ng pagkain namin. Mukhang nagutom na naman. Bumubuti na ang lagay ko at baka bukas o sa isang araw ay makalabas na ako ng ospital. Inalis ko muna sa isipan ko ang ginawa ni Charry sa akin. Ayokong muling mapahamak ang anak ko na nasa loob ng sinapupunan ko. Ayoko na may isang mawala pa sa buhay ko. Bumukas ang pinto at pumasok si Mama, kasunod nitong pumasok si Eliza. May dala silang tag-isang supot na may lamang pagkain. "Hi, Giselle. Kumusta na ang pakiramdam mo?" Bati at tanong ni Eliza sa akin habang naglalakad palapit. Habang si Mama ay dinala sa lamesa ang pagkain na dala. "Nakita ko si Eliza sa labas. Kaya isinabay ko na rito. Naikuwento ko na sa kanya na baka makalabas ka na ng ospital. Pasalamat tal

Adrian's POV BUMALIK ako sa bar, halos hawiin ang mga taong nakaharang sa daraanan ko sa sobrang inis. "Oh, anong nangyari sa'yo?" Nagtatakang tanong ni Calvin na napatingin sa akin nang makalapit ako sa kanya. Marahas akong napabuntong-hininga. Saka, napasuklay ng aking buhok. "She's not answering my calls. Ang tagal ko sa labas ng ospital. I just want to talk to her about Charry. Sasabihin ko na ang resulta ng tests," sagot na frustrated. "Pare, may bukas pa naman. Hindi pa naman ata lalabas ng ospital si Giselle. Di ba? E, di sabihin mo bukas." Nailagay ko ang dalawang palad ko sa batok ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bakit ba ako ganito kaapektado? Gusto ko lang naman sabihin ang lahat, pero bakit parang ang bigat sa dibdib? "Adrian, relax. You're too worked up," sabi ni Calvin habang inabot sa’kin ang baso ng alak. "Kung gusto mo, uminom ka muna. Clear your head." Umupo ako sa katabing upuan ni Calvin. Kinuha ang baso at umiling. Uminom ako ng isang lagok bago t