CHASED BY MY HOT BOSS のすべてのチャプター: チャプター 161 - チャプター 170

“ANAK…” mahinang sagot ni Tita Gigi, bahagyang nanginginig ang boses. “Kung ano man ang maramdaman mo ngayon, sundin mo lang ang puso mo.” Napatingin sa kanya si Giselle, bago muling bumalik ang tingin sa akin. “Adrian, hindi ko alam kung kaya ko pa. Nasaktan ako nang sobra.” Tumango ako. “Alam ko. At hindi ko na babaguhin ang nakaraan. Pero kung papayag ka, gusto kong simulan ulit ang bukas na kasama ka. Will you be my wife, Giselle Navarro?" Matagal siyang tumitig sa singsing na hawak ko. Hanggang sa unti-unti siyang ngumiti, mahina, pero totoo. “Nakakainis ka. Tingnan mo nga ang itsura ko, ang haggard ko," bulong niya, sabay tawa nang may halong pag-iyak. Natawa rin ako at bahagyang huminga nang maluwag. “Wala akong pakialam sa itsura mo ngayon. Basta pumayag ka lang na maikasal sa akin. Iyon lang ang hinihiling ko, Giselle." Hindi sumagot si Giselle. Parang nabintin sa ere ang aking paghinga. 'Di naman ako makakapayag na hindi siya sumang-ayon sa kasal na inaalok ko. That

GABI na ng dumating si Mama sa ospital. May dala itong pagkain para sa akin. Si Eliza ay umuwi muna sa bahay. Dito muna siya pansamantala kasama namin ni Mama. Dahil babalik na rin kami sa Manila, kasama sina Adrian." "Ipinagdala kita ng bilin mo. Kumain ka na, Giselle," sabi ni Mama habang inilalapag ang mga pagkain na dala sa mesa. "Ma, kailan po ako makakakabas? Naiinip na po ako. Saka, gusto kong makita sina Bryan at Ella." Napatigil si Mama at humarap sa akin saka napabuntong-hininga. "Tinatanong ka na nga nila sa akin. Hinahanap ka na ng mga bata..." Nalungkot ako para sa dalawang bata. Alam ko na masasaktan sila at madadamay sa desisyong ginawa ko. Hindi ko alam kung matatanggap nila na hindi na ako magpapakasal sa Papa nila. Lumapit si Mama sa gilid ng kama at marahang hinaplos ang buhok ko. “Anak, hindi mo kailangang madaliin lahat. Ang importante ngayon ay gumaling ka muna. Kapag nakalabas ka na rito, saka mo harapin ‘yung mga bata. Hindi mo kailangang ipaliwanag agad a

INAAYOS na ni Adrian ang discharge paper ko at palabas na rin ako ng ospital. Ihahatid lang niya kami sa bahay mamaya at pagkatapos ay uuwi na rin siya. "Ready na ba lahat ng gamit mo?" tanong ni Adrian sa akin at napatingin sa maleta ko. "Oo. Inayos ni Mama." Matamlay na napatingin si Adrian sa akin. Saka, nilapitan niya ako. "As much as I want to be with you, hanggang pag-uwi n'yo sa bahay ay hindi puwede. As a promise, gusto kong masigurado na safe kayo ng baby natin, Giselle. Please, take care of yourself. Pakakasalan pa kita..." Naantig ang puso ko sa sinabing iyon ni Adrian. Tanging mahigpit na yakap ang naiganti ko sa kanya. “Salamat, Adrian…” mahina kong sabi habang nakayakap pa rin sa kanya. Ramdam ko ang tibok ng puso niya sa dibdib ko—mabagal, pero totoo. Para bang gusto kong huminto ang oras. Gusto kong manatili sa mga bisig niya nang matagal. Hinaplos niya ang buhok ko bago bahagyang kumalas sa yakap. “Huwag mo na akong iiyak-iyakan, ha?” may pilit na ngiti sa labi

BUONG magdamag na hindi ako nakatulog dahil sa pag-iisip ng tungkol sa mag-aama. Umaga na at ito ako dilat na dilated pa rin ang mga mata. Hindi naman dapat akong maapektuhan ng ganito dahil unang-una hindi pa ako pumayag na magpakasal kay Romano. Ideya iyon ni Mama para nakaligtas sa kahihiyan. Nagkataon naman na mabilis akong natanggap ng mga anak ni Romano. At sobra pang napalapit sa akin ang mga bata. "Ma, anong almusal po?" tanong ko na pumunta na sa kusina. Napalingon sa akin si Mama. Sinusundan niya ako ng mata habang paupo sa upuan. "Tamang-tama ang gising mo. May padalang pagkain si Adrian para sa'yo. Kumain ka raw ng marami," nakangiting sagot ni Mama. Napadilat ng malaki ang mata ko. "Si Adrian po, nagdala ng pagkain dito? Bakit hindi n'yo po ako kinatok sa kuwarto ko?" Napailing-iling ng ulo si Mama. "Hindi si Adrian ang nagdala ng mga pagkain. Ipinapadala lang niya sa driver niya. Giselle, maghintay ka at magkakasama rin kayong dalawa." Napakamot ako ng ulo ko. Nga

NABIGLA ako nang pagtingin ko sa may pinto ay andoon si Adrian, nakatayo at natitigilan. May hawak itong tatlong pulang rosas. "Adrian... a-andito ka pala. Pasok ka," sabi ko na pilit pinapakalma ang sarili. Para akong kinabahan sa uri ng tingin niya sa amin ni Romano. Nakita ba niya noong niyakap ko si Romano? Sana naman ay hindi. Napatingin ako kay Romano. Napasinghap ako nang maglakad palapit si Romano kay Adrian. Bigla akong kinabahan. Napatayo tuloy ako. "R-Romano..." tawag ko. "Hindi mo kailangang magpaliwanag, Giselle," malamig na sabi ni Adrian, pero hindi nakatingin sa akin. Nakatitig lang siya kay Romano na parang may gustong itanong pero pinipigilan. "Adrian, wala 'yon. Nagkaayos lang kami ni Giselle," mahinahon na sabi ni Romano habang nakataas ang mga palad niya, parang nagpapakita ng kapayapaan. "Kaibigan ko siya. Kaibigan pa rin." Tumikhim si Adrian, pero halatang pinipigilan ang emosyon. "Kaibigan? Gano’n ba talaga kayong magkaibigan?" sagot niya, may halong sar