All Chapters of CHASED BY MY HOT BOSS: Chapter 131 - Chapter 140

"GISELLE..." tawag ko sa kanya habang hinahabol siya. Binilisan pa niya ang paglalakad na ikinainis ko. Napakunot ang noo ko nang salubungin siya ng kaibigan niyang si Eliza, na agad humawak sa kamay ni Giselle at hinila siya palayo. Napatiim ako. Sa kabila ng pagtawag ko, parang wala lang iyon sa kanya. Malalaki ang hakbang ko para maabutan ang magkaibigan. Nang malapit na ako, hinawakan ko si Giselle sa braso. "Wait. Why in a hurry? Kanina pa kita tinatawag. Wala ka bang naririnig?" Nagkatinginan muna sila ni Eliza bago sabay na humarap sa akin. "N-Narinig ko kayo, Sir. Pero kailangan na po naming makaalis ni Eliza," magalang na sagot ni Giselle, iniwasan pa akong tignan. Napadako ang tingin ko kay Eliza. "Can you give us time to talk, please? Don't worry, ibabalik ko rin ang kaibigan mo." Halata ko ang alinlangan sa mga mata ni Eliza. Nagkatinginan muna silang dalawa ni Giselle bago marahang tumango. “Sige... pero sandali lang, Mr. Velasco?” saka binalingan si Giselle. "Su

BAGO pa ako makasagot, narinig ko ang mga yabag mula sa hagdan. Lumingon ako, si Giselle. Naka-simpleng puting blouse at jeans, pero sapat para muli kong maramdaman ‘yung parehong paghanga ko noong una ko siyang makita sa bar ko. Nagtagpo ang mga mata namin. Walang salita. Wala ring ngiti. Saka, siya bumaling kay Tita Gigi. “Mama, ako na po ang bahala rito,” malamig na sabi nito. Tumango si Tita Gigi at tinitigan ako sandali bago tumalikod. “Sige, maiiwan ko na muna kayo rito. Sa kusina lang ako, maghahanda ng almusal natin." Sabi niya saka, tumalikod na at pumunta sa kusina. Pag-alis ni Tita Gigi, tahimik lang kaming dalawa ni Giselle. Hindi ko rin alam kung unang salita ang sasabihin ko. “So… ano na naman ‘to?” tanong ni Giselle, nakatayo pa rin. “Hindi ba’t sinabi ko na sa’yo ang sagot ko kahapon?” Tumingala ako sa kanya. “Alam ko. Pero hindi pa ako sumusuko.” Napailing siya, saka marahang huminga. "Sumuko ka na, Adrian. Hindi na ako babalik pa sa VG." Ngumiti ako nang paya

"ANAK, siguro ka na bang babalik ka sa VG? Tandaan mo, araw-araw mong makikita ang ama ng anak mo," tanong ni Mama. Nabanaag ko ang pag-aalala sa kanyang mukha. Kinausap ko si Mama para sabihin ang desisyon kong bumalik sa VG. Pero hindi ko sinabi ang dahilan. Ayoko na mag-alala pa siya. Ang dami ko nang ibinibigay na problema sa kanya. Lalo ko lamang iyong dinadagdagan. "Hangga’t hindi pa po halata ang tiyan ko, Mama. Pagbibigyan ko lang po si Adrian at pagkatapos ay magpapakalayo-layo na po ako..." sagot ko na nanatiling tikom ang bibig sa totoong dahilan. Pinakatitigan niya ako. Hinawakan ni Mama ang kamay ko. Saka, siya napahinga ng malalim. "Ayokong sisihin ka sa mga desisyon mo sa buhay, dahil alam ko na alam mo ang ginagawa mo. Nariyan na rin 'yan at wala na akong magagawa. Ang gusto ko lang ay maging ligtas kayong mag-ina." "Ma, huwag po kayong mag-alala. Ngayon na nanay na ako, naranasan ko na po ang mga sakripisyo n'yo para sa akin. At katulad n'yo, gagawin ko po ang la

PAGKATAPOS ng naging pag-uusap namin ni Adrian ay hindi na niya ako pinatahimik. Andiyan na magdala siya ng juice o pagkain sa desk ko. Madalas din akong tanungin kung gutom na ako. Noong una, iniisip ko na baka pakitang-tao lang. Hindi ko alam kung maniniwala ako sa mga ipinapakita niya. Nagawa na niya ito dati, ayoko nang umaasa na naman ako. Pagkatapos sa huli ay sasaktan niya ako, kagaya noon. “Did you eat lunch already?” tanong ni Adrian habang abala ako sa pagta-type na nakatayo sa tabi ng pintuan ng opisina niya. Mabilis akong tumango-tango kahit hindi pa. “Yes, Sir.” Ngumiti siya nang bahagya. “You don’t have to lie, Giselle. I saw you skipping lunch again.” Hindi ako nakakibo. Hindi ko alam kung matutuwa ako o maiilang. Kaya ang ginawa ko na lang, ngumiti lang ako ng alanganin at itinuloy ang trabaho ko. Mga dalawang oras ang lumipas, nadatnan ko siyang nakatayo sa tabi ng desk ko, hawak ang bote ng juice. Galing ako sa washroom. “You really should take care of yoursel

TAHIMIK akong naglalakad pabalik sa executive floor, sa aking desk, sa labas ng opisina ni Adrian. Hindi maalis sa akin ang mga sinabi ni Eliza. Paulit-ulit na parang sirang plaka iyon sa utak ko. Napakagat labi ako na itinatago ang takot at kaba. Paano kung malaman na nga ni Adrian ang tungkol sa ipinagbubuntis ko? Gumugulo lang sa akin ang napag-usapan namin ni Sir Aron. Alam ko na hindi siya madaling takasan. Nalaman pa nga niya na nagdadalang-tao, maaring malaman din niya kung saan akong lupalop magtatago. Nang makarating ako sa desk ko, nakahinga ako ng maluwag na hindi man lang ako hinanap ni Adrian. Muli kong itinuon ang isip ko sa trabaho ko. “Oh, hi. Bumalik ka pala. Kaya pala hindi na sinasagot ni Adrian ang mga tawag ko…” Napatingala ako sa babaeng nagsalita. Si Charry na may nakakasuyang ngiti sa labi. Hindi ko siya sinagot. Sa halip, nagbukas ako ng folder sa mesa at nagkunwaring abala. Pero kahit hindi ko siya tingnan, ramdam ko pa rin ang matalim na titig niya. “N