CHASED BY MY HOT BOSS のすべてのチャプター: チャプター 151 - チャプター 160

WALA na naman sa mood si Calvin. Nakayag ko kasi siyang pumunta sa Negros. Aayaw pa sana siya pero pinapili ko siya. Inaalala niya ang maiiwang nobya dahil hindi siya nakapagpaalam. Biglaan na naging pag-alis ko. Ayokong magpatumpik-tumpik pa at maghintay na maging huli ang lahat. Sakay kami ng private plane na pag-aari namin. Ilang minuto lamang ay makakarating na kami sa Negros. Maigi na lamang at andiyan si Daddy para tulungan akong mahanap ang mag-ina ko. "Umayos ka nga, Calvin. Wala ka man lang ka-support-support sa akin. Naging kaibigan pa kita." Natatawang sabi ko. Napalingon si Calvin sa puwesto ko. "Pare, I support you. Remember, noong nagpanggap kang bartender kay Giselle. Pasalamat ka, hindi ko sinabi sa kanya na isa ka sa may-ari ng bar at hindi isang simpleng empleyado lamang..." Napailing ako, sabay tawa nang mahina. “Kung sinabi mo siguro noon, baka hindi niya ako pinansin. Ayoko rin sa babae na palagi na lang tinitignan ang estado ko sa buhay. Dahil sa isa akong V

NATAHIMIK ako na natitigilan. Parang biglang tumigil ang paligid ko. Hindi ko inaasahan ang diretso niyang pagsabi. “I'm here to make things right, Giselle,” marahan kong sabi. “Kung nasaktan kita noon, babawi ako sa lahat ngayon. Pero huwag mo naman akong pagkaitan ng karapatan sa anak natin, dahil alam kong akin ‘yan.” Hindi siya sumagot. Sa halip, napatingin siya sa tiyan niya. Doon sa maliit na umbok na kanina ko pa napapansin. “Inamin ko naman na sa'yo na ikaw ang ama nito. Kung gusto mong panagutan ang anak ko, panagutan mo. Pero 'wag mo na akong isama, Adrian,” mahina niyang sabi. “Gusto ko ng tahimik na buhay. Malayo sa lahat at maging sa'yo. Papayagan kitang makita ang anak ko sa oras na ipanganak ko na siya. Tama ka naman kasi, anak mo ito. Hindi ito mabubuo kung wala ka." Napailing ako. Sobra ang galit niya sa akin kaya pati ang panagutan siya ay itinatanggi niya. “Kahit pa gano’n, hindi pa rin ako aalis.” Lumapit ako nang tuluyan, halos magkalapit na ang mukha namin.

DINALA kami ni Mang Lito sa bahay na aming tutuluyan habang nasa Negros. At pagkapasok na pagkapasok namin ni Calvin sa loob ng bahay ay mabilis kong kinuha ang vase sa na nasa side table. Inihagis iyon at nagkabasag-basag. Nagkapira-piraso sa sahig na tiles. Hinihingal akong napameywang dahil sa sibrang galit. Nakatayo lamang na pinapanood ni Calvin ang kilos ko. "Pare, tama na 'yan. Kumalma ka. Hindi naman masusulusyunan ang problema mo sa pagwawala mo. Dapat umisip ka ng paraan para makuha mo si Giselle at hindi matuloy ang kasal niya sa Romano na 'yon," awat ni Calvin sa akin. Nilingon ko siya. Madilim pa rin ang mukha ko sa sobrang galit. “Paano akong kakalma, Calvin?!” mariin kong sabi habang pinipigilan ang panginginig ng kamay ko. “Minadali kong makarating dito sa Negros! Dahil gusto kong sabihin sa kanya na hindi totoong buntis si Charry. Pagkatapos ngayon, malalaman ko na ikakasal siya sa ibang lalaki?!” “Adrian—” “Hindi mo naiintindihan!” putol ko. “Hindi lang basta ba

“GOOD morning po, Tita,” marahan kong bati, kahit ramdam ko ang panginginig ng kamay ko. “Nandito po kami para humingi ng basbas n’yo. Andito po ang aking ama at ang Lolo ko para ako'y suportahan." “Wala kayong karapatang humarap sa akin!" Singhal niya. Mabilis niyang binalingan si Giselle. “At ikaw, Giselle! Sinabi ko na sa’yo, ayoko nang makita ang lalaking ‘yan sa pamamahay natin. Pero matigas pa rin ang ulo mo!" “Ma, please,” pagmamakaawa ni Giselle. “Pag-usapan po natin ito ng maayos. Ang gusto ko po ay si Adrian pa rin. Alam ninyo pong hanggang ngayon ay mahal ko pa siya." “Tumahimik ka!” sigaw ni Tita Gigi. “Hindi mo alam ang pinagsasabi mo! Mahal mo siya pero ikaw ba, mahal ka niya? Pinoprotektahan kita sa kahihiyan at ‘yan ang isusukli mo sa akin? Sa harap pa nila?!” Napahakbang ako paabante. “Kung kahihiyan ang iniisip n’yo, ako ang harapin n’yo. Ako ang ama ng dinadala ni Giselle. At kung may dapat mapahiya, ako ‘yon. Hindi po siya.” Sandaling natahimik si Tita Gi

PINAGMAMASDAN ko si Giselle habang tulog na nakahiga sa hospital bed. Ngayon lang ako nadapuan ng sobrang takot. Akala ko ay tuluyan nang mawawala ang anak namin. Pangalawang beses na itong nangyayari at ayoko na itong maulit pa. "I'm sorry, kung ako pa rin ang dahilan kung bakit nalalagay sa alanganin ng anak natin at ang kalusugan mo. Dapat ako ang unang po-protekta sa'yo, pero ako pa rin ang unang nakakasakit sa'yo, Giselle," mahina kong sambit. Marahan kong ginagap ang isang kamay niya at dinala iyon sa labi ko. Hinaplos ko ng marahan ang likod ng kamay niya, tila umaasang maramdaman niya ang paghingi ko ng tawad sa bawat dampi. Tahimik lang ang paligid—tanging tunog lang ng makina at mahinang tulo ng suwero ang maririnig. “Hindi ko alam kung paano ko pa mababawi lahat ng ‘to,” mahina kong sabi habang nakatingin sa kanya. “Pero kahit ilang beses mo pa akong itaboy, hindi ako lalayo. Hindi ko na kayang mawala kayo ni baby.” Napasinghap ako nang bahagyang gumalaw ang daliri niya