All Chapters of ย้อนเวลามายุค 80 พร้อมระบบทำฟาร์มแสนห่วย: Chapter 11 - Chapter 20

“ฉันอยากกินเนื้อไก่มากกว่า” หลิวอิ๋งอีหน้างอ “พี่อยากกินเนื้อปลาก็กินไปเลย วันนี้ฉันจะกินเนื้อไก่” ว่าแล้วหันมามองไก่ในมือของพี่สาวตาเป็นมัน เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง “พอแล้ว วันนี้จะมีทั้งไก่และปลา ย่างดอาหารพวกเราแล้วอย่างไรไม่ต้องไปง้อหรอก พี่สาวผู้นี้จะหาของกินดี ๆ มาให้เอง!” “เย้!” ตอนแรกหลิวเหอสวี่กับหลิวอิ๋งอีเศร้ามากเมื่อถูกงดอาหาร ลำพังส่วนแบ่งแต่ละวันน้อยแล้วยังไม่มีเนื้อให้กิน พอได้ยินพี่สาวจะพาเข้าป่าก็หายเศร้าทันที ยิ่งมีไก่ให้จับไม่ต้องบอกสองพี่น้องรู้ได้ทันทีว่ามันจะเป็นอาหารของพวกเขา หลิวตานลงไปดูกับดักปลาพบว่ามีปลาสองตัวค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียว ที่ได้น้อยเพราะมันตัวใหญ่ด้วย แต่ไม่ได้จับเพิ่มเนื่องจากมีไก่อยู่แล้ว ในเมื่อเอาเข้าไปบ้านไม่ได้อย่างนั้นต้องแปรสภาพก่อน จัดการก่อไฟด้วยความรู้ที่มี จัดการไก่กับปลาและย่างด้วยเกลือ ต้องบอกว่าหลิวตานคิดไม่ผิดหยิบเกลือในบ้านมาด้วย ถ้าถามว่าใช้อะไรจัดการเชือดไก่ก็เป็นมีดที่พ่อของพวกเธอทิ้งเอาไว้ให้ หลังวางปลาลงบนไฟหลิวตานหันไปบอกน้องสาว “เสี่ยวอีดูแลอาสวี่ดี ๆ พี่จะออกไปข้างนอก นานหน่อย” “ฉันจะดูแลพี่ชายอย่างดีค่ะ” หลิงอิ๋งอีพยั

โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยเธอลงมือปลูกผักกาดเพิ่มอีกสองหัว พอได้ในสิ่งที่ต้องการรีบขุดเอาไปซ่อนไว้ในห้องนอน ผักอวบแบบนี้ต้องอร่อยและหลิวตานจะให้แค่คนที่บ้านได้กิน หลิวตานเดินเข้าบ้านหลังนำถังที่ซ่อนผักกาดเข้าไปในห้อง เจอเข้ากับย่าหลิวที่กลับมาถึงบ้านพอดี “ฉันไม่อยู่ไม่เคยคิดที่จะทำงานบ้านเลยใช่ไหม” “ฉันทำแล้ว ลูกสาวของย่านู้นทำเลอะแล้วไม่เก็บ” หลิวตานตอบโต้ มองหลิวถงเหยาที่นั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ พื้นด้านล่างที่เคยสะอาดตอนนี้เต็มด้วยเปลือกเมล็ดแตงโม หลิวตานเพิ่งทำความสะอาดไปยังไม่ทันถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ และก่อนเดินไปหลังบ้านมันยังสะอาดอยู่ คนที่ทำให้พื้นไม่สะอาดย่อมเป็นคนที่อยู่ในบ้าน “ฉันไม่ได้ทำ หลานของแม่นั่นแหละไม่ยอมทำงานบ้าน บอกให้ทำ ๆ ก็ไม่ทำ”  “เฮอะ สักวันฉันจะบอกพ่อของหล่อน ให้หย่ากับแม่ของหล่อนไปเลย นอกจากได้แต่ลูกผู้หญิงแล้วลูกชายยังไม่สมประกอบอีก น่าสมเพชจริง ๆ” ย่าหลิวชี้หน้าหลานสาวแล้วพูดต่อ “ลูกชายฉันเป็นทหารต่อให้เขาเคยแต่งงานมีลูกมาแล้วคนอื่นก็อยา

 ตอนเย็นคนทำงานเริ่มทยอยกลับมาบ้านกันแล้ว จ้าวเหม่ยกับลูก ๆ เดินตามหลังบ้านของพี่ชายสามีกลับจากแปลงนา ยังถืออุปกรณ์กลับมาด้วย  หลิวตานคิ้วกระตุกเพราะอุปกรณ์มาอยู่ที่แม่ของเธอหมด! จึงเอ่ยถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “ทำไมแม่ถึงใช้อุปกรณ์เยอะขนาดนี้คะ ฉันว่าถ้ามันเยอะเอาไว้ที่แปลงนาไม่ดีกว่าเหรอ” ลุงใหญ่มองหลานสาวอย่างดูถูก “นี่อย่าโง่ไปหน่อยเลย เอาไว้ที่แปลงนามันก็ถูกขโมยไปสิ” “แม่ของฉันทำงานเหนื่อย ๆ ยังต้องแบกของหนักกลับมาบ้านแบบนี้ฉันว่ามันไม่ถูกต้อง”  อาสามรีบห้าม “อาสามต้องขออภัยหลานสาวด้วย อาสามกับอาสะใภ้ถือของมาไม่หมดจึงต้องพึ่งแม่ของหลานให้ช่วย” “ค่ะ” หลิวตานไม่ออกความเห็นต่อ แต่ไปหยิบน้ำมาให้แม่กับน้องทั้งสองคน ทุกคนเมื่อมาถึงต่างนั่งพักหน้าบ้านจับกลุ่มหารือกันถึงเรื่องต่าง ๆ ว่าวันนี้ทำอะไรไปแล้วบ้าง พรุ่งนี้ต้องทำอะไรต่อ “หญ้าถอนเสร็จแล้ว เร็ว ๆ นี้คงได้เก็บเกี่ยว ผมว่าพวกเราหาเวลาพักสักวันเถอะครับ

 รถทหารขับออกไปแล้วหลิวตานถึงได้กลับเข้าห้องนอนไปหาหลิวตงตงที่นอนรอในห้อง “พ่อเป็นอย่างไรบ้างคะ ปวดตรงไหนไหม หรือว่าหิวไหมฉันจะไปหาอะไรให้กิน” “ไม่ต้อง ๆ พ่อขอนอนหน่อย อีกอย่างพ่อไม่ได้เป็นอะไรมาก” หลิวตงตงบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม “ค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกฉันนะคะ กระเป๋าใบนี้ให้เอาไว้ตรงไหนคะ” หลิวตานชี้ไปด้านหลังที่สะพายกระเป๋าเอาไว้ หลิวตงตงมองกระเป๋าเป้ลายทหารที่เขานำติดตัวกลับมาเพียงใบเดียว “เอามาให้พ่อ เสี่ยวตานจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ” หลิวตานนำกระเป๋าส่งคืนให้พ่อเสร็จค่อยออกกไปต้มน้ำร้อนเอาไว้ก่อนกลับมาทำความสะอาดบ้านต่อ เพียงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จแล้ว น้องชาย น้องสาวกลับมาถึงบ้านพอดี หลิวอิ๋งอีกระซิบพี่สาวอย่างอัดอั้น “ฉันนำเรื่องนี้ไปบอกแม่ ย่าบอกว่าไม่ให้แม่กลับมาหาพ่อค่ะ บอกว่าพ่อไม่ได้เป็นอะไรไม่ต้องกลับมา แล้วก็ไม่ให้คนอื่นกลับมาด้วยเพราะอาสามอยากกลับมา” “พี่ต้มน้ำร้อนเอาไว้ เสี่ยวอีเอาเข้าไปให้พ่อหน่อย” แต่หลิวตานไม่ได้สนใจเพรา

 “เถียงคำไม่ตกฟาก! อี้เหิง อี้ผิง อี้ข่ายของฉันพวกเขาอุตส่าห์เป็นตัวแทนไปเรียนหนังสือ ให้มีหน้ามีตาไม่อย่างนั้นพวกแกจะพากันขายออกหรือ มีแม่ออกลูกพิการแบบนี้ใครจะอยากแต่งสะใภ้!” “ย่าไม่คิดว่าเป็นเพราะพ่อบ้างเหรอคะ บ้านยายของฉันแข็งแรงทุกคน” ถึงไม่ได้คลุกคลีกับบ้านยายแต่พวกเขาไม่ได้มาวุ่นวายทางฝั่งนี้และยังคงต้อนรับแม่ของเธอเวลากลับบ้าน “ดี! ดีมาก สะใภ้รองเลี้ยงลูกให้ถอนหงอกคนแก่แบบนี้ วันนี้บ้านรองไม่ต้องกินข้าว ใครให้ข้าวบ้านรองบ้านนั้นก็ไม่ต้องกิน!” ย่าหลิวออกคำสั่ง “แม่ครับ” “อะไร” ย่าหลิวหันไปหาลูกชายคนที่สาม หลิวตานรีบห้าม “ไม่ต้องค่ะอาสาม หากย่าจะทำแบบนี้ฉันก็ไม่ได้ว่า ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าถ้าบ้านใหญ่ไม่มีปู่ย่าแล้วจะอยู่กันอย่างไร คงตลกน่าดูเลย” “หลิวตาน!” “ฉันรู้จักชื่อของฉันค่ะ” หลิวตานเลิกสนใจคนอื่นแล้วไปหยิบตะกร้าพาน้องสาวเข้าป่าไปหาของกินทันที ที่บ้านมีพ่อและแม่อย