Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลามายุค 80 พร้อมระบบทำฟาร์มแสนห่วย: Kabanata 21 - Kabanata 30

“เกิดอะไรขึ้นครับ” หลิวตงตงถาม ย่าหลิวจับกล่องเหล็กที่ขึ้นสนิมแน่นมองลูกชายกับลูกสะใภ้ของตัวเอง “เงินของฉันหายไปไหน! ต้องเป็นบ้านรองแน่ ๆ ที่เอาไป ฉันเลี้ยงบ้านรองไม่ดีหรืออย่างไรถึงมาทำแบบนี้!” “ผมว่าแม่คงเข้าใจอะไรผิดนะครับ ผมไม่ได้เอาเงินของแม่ไป ไม่มีใครเข้าไปในห้องของแม่เลย” หลิวตงตงอธิบายพลางขมวดคิ้ว วันนี้ที่บ้านมีเพียงบ้านรองกับบ้านสาม เงินจะหายไปได้อย่างไร “วันนี้บ้านรองทำความสะอาดบ้านค่ะแม่” หลิวถิงเหยาบอก หลิวตานมองหน้าอาเล็กก่อนหันไปหาย่าของเธอ “ฉันไม่ได้เข้าห้องนอนของย่านะคะ ย่าปิดห้องเอาไว้ไม่ได้ฝากกุญแจไว้กับใครฉันจะเปิดได้อย่างไร” “นั่นสิ ฉันกับหลานสาวกลับมาถึงบ้านพร้อมกันไม่มีใครเข้าไปในห้องของพ่อแม่สามีเลยนะคะช่วงกลางวันที่ผ่านมา” อาสะใภ้สามพยักหน้ายืนยัน “พี่สะใภ้พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีส่วนแบ่งกับบ้านรองนะ” หลิวถิงเหยากอดอก “แบบนี้แม่จะเอาอย่างไรคะ เงินที่หายคงไม่ใช่เงินที่จะให้ฉันไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยใ

“แรก ๆ คงลำบากหน่อย แม่เฒ่าหลิวนี่ก็ใจร้ายจริง ๆ ไม่ให้เงินบ้านรองด้วย ถ้านายหายืมไม่ได้จะไม่อดตายกันเลยหรือ” หลิวตงตงโกหกหัวหน้าหมู่บ้านว่าที่มีเงินก่อนหน้านี้เขายืมสหายของเขามา ปีหน้าจะต้องเอาไปคืนแล้วต้องรีบหาเงินไม่อย่างนั้นจะไม่มีคืน และการเป็นทหารทำให้เขารู้จักคนมาก คนอื่นจึงเชื่อเรื่องนี้ง่าย หลิวตานยืนฟังทั้งสองเงียบ ๆ จนถึงเวลาต้องแยกย้าย ก่อนกลับบ้านเช่าท้ายหมู่บ้านเธอให้พ่อแวะสหกรณ์เพื่อซื้อของกลับไปทำอาหารกิน เนื่องจากว่าช่วงนี้เธอคงไม่ได้เข้าป่าบ่อย ๆ เพราะมีเรื่องให้ทำอีกมาก ยังดีที่ว่าบ้านเช่าอยู่ห่างจากบ้านใหญ่หลิวไม่อย่างนั้นพวกเธอจะต้องมาทนบ้านใหญ่หลิวโอ้อวดอีกแน่ โดยเฉพาะย่าหลิวที่ตอนนี้ได้ยินว่าโอ้อวดว่าที่ลูกสะใภ้สี่มาก กลับถึงบ้านแม่และน้องชาย น้องสาว ช่วยกันทำความสะอาดบ้านเสร็จหมดแล้ว คืนนี้ทั้งห้าคนนอนแยกห้องกันเป็นคืนแรก ผ้าห่มบาง ๆ ที่ใช้ห่อเสื้อผ้ามาถูกนำมาให้ลูกสาว ลูกชายได้ใช้ ใต้เตียงเตายังจุดเตาไฟ ทั้ง ๆ ที่อากาศไม่ได้หนาว แต่หลิวตานคิดว่าบ้านหลังนี้อากาศค่อนข้างเย็นกว่าบ้านเด

ชีวิตของบ้านรองหลังแยกบ้านออกมาแล้วช่างเรียบง่าย หลิวตานเลือกทำฟาร์มผักคนเดียวโดยบางวันจะมีน้องชาย น้องสาว เข้ามาช่วย แต่บางวันทั้งสองจะไปช่วยพ่อแม่เพราะงานหนัก และที่หลิวตานไม่ไปช่วยคนอื่นบางวันเธอจะเข้าป่าหาปลา หาไก่ หาของป่ามาให้คนที่บ้านได้กินของอร่อยและมีประโยชน์ “พ่อคะ ฉันอยากเรียนหนังสือ” ระหว่างพักกลางวันและน้องทั้งสองนอนพักในบ้าน หลิวตานใช้โอกาสนี้ในการคุยกับพ่อแม่ของเธอ ก่อนหน้านี้พวกเธอต่างรู้กันว่าพ่อกลับบ้านมาด้วยเงินก้อนหนึ่ง ในอนาคตถ้าไม่คิดต่อยอดมันจะหมดไปง่าย ๆ ส่วนแปลงนาเธอไม่คิดว่ามันจะสร้างรายได้ให้ที่บ้านได้มากพอ จ้าวเหม่ยเห็นสีหน้าลำบากใจของสามีจึงเข้ามาพูดแทน “เสี่ยวตาน ที่บ้านพวกเราไม่ได้มีเงินมากพอจะส่งลูกกับน้องเรียนได้ บ้านเรามีเงินส่งก็จริงแต่มันคงเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น” ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ลูก ๆ ได้เรียนหนังสือ หากหลิวตานเข้าโรงเรียนน้องชาย น้องสาวก็ต้องได้เรียนด้วย หากเป็นเมื่อก่อน หลิวตงตง จ้าวเหม่ยคงสามารถสนับสนุนการเรียนของลูกได้ และคนเป็นพ่อไม่สามารถหารายได้เข้าบ้านได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว “ใช่แล้วเสี่ยวตาน ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากให้ลูกได้เรียน แต่การเรี

พอมาถึงโรงเรียนหลิวตานพาน้องชาย น้องสาวไปส่งที่ห้องเรียนก่อนมายังห้องเรียนของตนเอง เพราะกลัวว่าถ้าไม่ไปส่งเด็ก ๆ จะหลง ไม่ก็ถูกเด็กคนอื่นรังแกเอา “หยวนเฟิง” หลิวตานยิ้มและเอ่ยชื่อคนตะโกนเรียกเมื่อครู่ สือหยวนเฟิงหรือหยวนเฟิงที่เธอเรียกเขาเป็นสหายคนแรกของเธอเมื่อเข้าสู่ห้องก่อนทำความรู้จักกัน ครั้งแรกที่เจอหน้ากันสือหยวนเฟิงเข้ามาทำความรู้จัก บอกว่าเธอน่ารักและยังเรียนเก่งเทียบกับเขาที่ขึ้นชื่อว่าเรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน อีกทั้งสองวันที่แล้ว ตอนมาเรียนวันแรกเธอถูกสหายในห้องแกล้ง ถึงสามารถจัดการได้แต่ตอนมีคนช่วยเหลือมันก็ดีไม่ใช่หรือ “นั่งตรงนี้สิ ทำไมวันนี้ถึงมาสาย” หลิวตานนั่งลงเก้าอี้ที่อีกฝ่ายบอกพลางมองนาฬิกาติดผนังแล้วส่ายหน้า “ยังไม่สายสักหน่อย ครูยังไม่เข้าห้องด้วยนายพูดเกินไปแล้ว” “ฮ่า ๆ” สือหยวนเฟิงหัวเราะ “นั่นสิ” โรงเรียนประถมครูเข้าห้องสายทุกวันถึงแม้ว่าจะเป็นคาบสอนแล้ว เพราะมีเด็กนักเรียนหลายคนต้องใช้เวลาเดินเท้ามาโรงเรียน ครูประจำชั้นจึงอนุญาตให้เด็กเข้าสายได้ ต้องบอกว่าหลิวตานมีครูประจำชั้นที่ค่อนข้างดีในระดับหนึ่ง นั่งคุยเล่นกับสือหยวนเฟิงได้สักพักก็เข้าสู่เวล

ระหว่างเดินไปเรียนมีคนมองบ้างแต่พวกเธอไม่ได้สนใจ มีชาวบ้านบางคนที่ออกไปทำงานร้องทักบ้าง หลิวตานก็บอกเป็นผักที่จะนำไปขายหน้าโรงเรียน บางคนขอดูแต่พอถามราคาก็เดินหนี หลิวตานไม่ยอมแพ้ใครถามก็เปิดตะกร้าให้ดู เป็นการทดลองตลาดก่อนค้าขายจริงวันนี้หลิวตานนำผักกาดมาด้วยเพียงสามสิบหัว ขายหัวละสามเหมา ในขณะที่หลายคนบอกแพงเกินไป แพงมากกว่าเนื้อหมูแต่หลิวตานไม่ลดราคาให้ เพราะมันมีคุณภาพที่เกินราคา วันนี้สามพี่น้องออกจากบ้านเช้ากว่าทุกวันและมีเวลาเหลืออีกเป็นชั่วโมงที่ต้องเข้าเรียน จัดการหาที่วางตะกร้าดี ๆ หลิวตานก็ร้องเรียกลูกค้า โดยที่มีน้องทั้งสองคอยช่วยอยู่ข้าง ๆ “ผักกาดอวบ ๆ จ้า กรอบ หวาน นำไปผัดใส่น้ำมันหอยไม่ต้องปรุงอะไรเพิ่ม” ครั้งนี้หลิวตานนำกระสอบขาวสะอาดมาด้วย จึงนำผักกาดในตะกร้าออกมาวางเรียงรายกันให้เห็นผักกาดขาวที่อวบมาก คนที่นี่ปลูกไม่ได้แบบนี้อย่างแน่นอน ผู้หญิงวัยรุ่นที่น่าจะออกมาซื้อของเดินผ่านมาหน้าโรงเรียนพอดี ได้ยินว่ามีผักกาดอวบจึงเดินมาดู “หนูน้อย พวกเธอขายผักกาดกันหรือจ๊ะ พี่สาวขอดูได้หรือไม่” ผักกาดต้นอวบถูกหยิบขึ้นมาให้ลูกค้าได้ดู หลิวตานกล่าวยิ้ม ๆ “พี่สาว วันนี้ฉันก