All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 21 - Chapter 30

Isang araw matapos pumutok ang balita tungkol sa tunay na pinagmulan ni Ysabel, hindi na ito mapigilan. Lahat ng media outlet, mula sa primetime TV hanggang sa tabloid ay nagsimulang mag-ulat, mag-speculate at maghukay ng mas malalim pa. “ILANG TAON NA PALANG TAGO: Mr. Verano’s Wife, Anak ng Negosyanteng si Roberto Lagrimas!” “FROM RAGS TO RICHES OR A SETUP?” “REAL IDENTITY OF YSABEL FINALLY REVEALED!” Walang pasabi, ang buhay na tahimik nilang pinangarap ay sinira ng mga titulong kagaya nito. Sa loob ng opisina ng Verano Holdings, tahimik si Leonardo habang pinapanood ang breaking news sa TV. Sa kabila ng malamig na itsura, muling kumuyom ang kanyang kamao. Sa tabi niya, ang PR team ay nakaabang, aligagang nagsasabi ng damage control strategies. “Sir, trending na naman po tayo sa social media. May mga nagsasabing oportunista raw si Ysabel. Kailangan nating linawin—” “Hindi niyo kailangang linisin ang pangalan niya,” malamig ngunit mariing putol ni Leonardo. “Ako na ang bahala.

Tumataas ang tensyon sa media, sa boardroom, at maging sa mga social feeds ng buong bansa. Sa TV, paulit-ulit na iniikot ang mga eksena ng pagpasok ni Ysabel sa Lagrimas Tower ilang araw na nakalipas. Sa Tweet It, trending ang hashtag #YsabelSpeaksOut at #VeranoMoves. Sa Friends, hati ang mga opinyon. May mga humahanga sa tapang niya, at may ilan na sinasabing “ginagamit lang niya ang sitwasyon para sumikat.” Sa Toktok, may mga clips na may caption na “Iconic Walk” at iba naman ay “Gold Digger Alert.” Alam ni Ysabel ang lahat ng ito. Nabasa niya ang ilan, narinig niya ang bulung-bulungan. Pero sa halip na mabawasan ang kumpiyansa niya, mas lalo siyang tumibay. Hindi na siya ang babaeng madaling yumanig sa opinyon ng iba. Ngayon, nakatayo siya sa harap ng isang podium sa isang high-profile press conference. Sa kaliwa niya, nakahanay ang mga flag ng kompanya at ng bansa. Sa kanan, nakapwesto ang malalaking LED screen na may logo ng “Verano Group” at “Lagrimas Holdings.” Nasa gitna s

Tahimik ang gabi sa penthouse ni Leonardo, ngunit sa ilalim ng katahimikan ay may hindi maipaliwanag na bugso ng damdamin. Sa labas ng salaming bintana, kumikislap ang mga ilaw ng lungsod na tila mga bituing nahulog sa lupa. Mga liwanag na walang pakialam sa gulong dumaan sa kanila kanina lang. Mula rito, tanaw ang mga kalyeng buhay pa rin kahit hatinggabi na, ngunit sa loob ng penthouse, tila ibang mundo ang namamayani. Isang mundong limitado lang sa tibok ng kanilang mga puso, sa pagitan ng mga titig at katahimikang mabigat ngunit hindi ganap na nakakabahala. Nakaupo si Ysabel sa malambot na sofa, nakayapak, balot sa manipis na shawl na tila yakap ng isang kaibigang handang magbigay-init sa gitna ng lamig ng gabi. Hawak niya ang tasa ng tsaa, ngunit ang isipan ay malayo, pabalik sa bawat salitang binitiwan sa boardroom, sa bawat tingin na parang punyal na ibinato sa kanila, at sa mga matang puno ng pang-uusig na tila sinasabi. Wala kang karapatan nandito. Narinig niya ang marah

Ang katahimikan sa opisina ni Roberto Lagrimas ay tila isang harinawa ng kasinungalingan. Mabigat, makapal, at nakakasakal. Kahit ang banayad na tunog ng lumang grandfather clock sa sulok ay parang tumatama sa pandinig ni Ysabel na para bang bawat tunog ay isang pagsisinungaling na matagal nang inipon sa loob ng kwartong iyon. Sa gitna ng silid, nakaupo si Roberto sa likod ng kanyang antique na mesa, gawa sa kahoy na imported mula Italy, makintab sa sobrang pag-aalaga. Sa likod niya, nakasabit ang mga diploma, mga certificate ng parangal, at mga lumang larawan ng kanyang pakikipagkamay sa iba’t ibang lider ng bansa at mundo. Sa mga gilid, nakalagay ang mga mamahaling palamuti mula sa iba’t ibang bansa, lahat iyon ay tila props lamang sa isang eksenang matagal nang pinagplanuhan, na ang script ay isinulat ng kasinungalingan. Bumukas ang pinto nang walang abiso, marahas at mabilis. Mabilis na pumasok si Ysabel, matalim ang mga mata, diretso ang lakad, at parang bawat hakbang ay m

Mainit ang sikat ng araw sa Barangay Santo Rosario, ngunit ang lamig na bumalot sa dibdib ni Ysabel ay tila hindi kayang tunawin ng init ng kalikasan. Nakatayo siya ngayon sa harap ng isang lumang bahay na yari sa kahoy at yero. Ang pintura nito’y kupas na, at ang paligid ay puno ng paso ng halaman. Mga rosas, gumamela, at ilang paso ng yerba buena. Tahimik. Payapa. Pero sa likod ng katahimikan na iyon, ay isang katotohanang matagal niyang hindi hinanap o baka natakot siyang matagpuan. Naramdaman niyang mas bumibigat ang bawat paghinga. Hindi ito katulad ng bigat na dulot ng pressure sa board meetings ng Verano Group. Iba ito, parang bawat tibok ng puso niya ay humahampas nang mas malakas, mas mabilis, mas magulo. “Pwede ka nang pumasok,” ani ng matandang komadrona, na tila kanina pa siya tinitingnan nang may kakaibang awa sa mga mata. Bumukas ang pintuan at pumasok si Ysabel, marahang sumasayad ang takong ng sapatos sa lumang sahig na kahoy. Sa loob, naroon ang isang babae. Naka