All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 51 - Chapter 60

Tahimik ang gabi ngunit ramdam ang bigat ng nangyari sa warehouse. Sa loob ng private resthouse ni Leonardo sa labas ng Maynila, nakaupo si Ysabel sa gilid ng kama, nakayakap sa kumot habang pinagmamasdan sina Victor at Zenaida na ngayon ay natutulog sa kabilang kwarto. Sariwa pa sa kanyang alaala ang takot at kaba nang marinig niya mula sa kidnapper ang lugar kung saan ikinulong ang mga ito. Sariwa din sa isip niya nang marinig ang mga putok ng baril na akala niya ay tumapos na sa buhay ni Leonardo. Mula sa pintuan, nakasandal si Leonardo, tahimik na pinagmamasdan si Ysabel. Alam niyang malalim ang iniisip nito. Kanina pa siya nag-aalinlangan kung lalapitan ba o hahayaan muna itong mapag-isa. Ngunit nang makita niyang bahagyang nanginginig ang balikat ng asawa, lumapit siya. “Ligtas na sila,” mahinang sabi ni Leonardo habang umupo sa tabi nito. “Wala na tayong dapat ipangamba.” Napasinghap si Ysabel, pilit na ngumingiti ngunit halata sa mata ang pagod at lungkot. “Hindi ko alam

Sa labas, ang mahinang lagaslas ng ulan ay parang mabibigat na bulong na bumabalot sa buong paligid. Minsan ay may kasamang pagaspas ng mga dahon mula sa mga punong nakapalibot, at paminsan-minsan ay ang marahang kulog na nagbabadya ng mas malakas na buhos. Sa loob ng pribadong opisina, isang malapad na silid na may mataas na kisame at makapal na kurtinang kulay maroon, nakaupo si Leonardo sa kanyang malaking desk na yari sa mamahaling kahoy. Ang lamig ng ekspresyon sa kanyang mukha ay tila walang puwang para sa awa, ngunit sa ilalim nito ay nag-aalab ang galit. Isang apoy na walang ibang patutunguhan kundi paghihiganti. Sa ibabaw ng mesa ay nakakalat ang mga dokumento, larawan, at ilang ebidensyang nakuha ng kanyang mga tauhan. Ilang kandilang nakasindi sa gilid ng silid ang nagbibigay ng dim na liwanag, sapat para magbigay ng matalim na anino sa bawat sulok. Ang amoy ng mamahaling sigarilyo na kanina lang niya iniwan sa ashtray ay nananatili pa sa hangin, halong amoy ng luman

Nasa opisina siya sa 2nd floor ng mansion, nakasandal sa swivel chair na tila ba ito ang tanging bagay na sumusuporta sa bigat ng iniisip niya. Sa kanang kamay, mahigpit niyang hawak ang isang baso ng brandy; ang amber na liquid ay bahagyang nanginginig sa bawat paghinga niya. Sa tabi ng mesa, nakatayo si Ysabel, nakayakap sa sariling katawan na para bang iyon lang ang nagtatakip sa kanya mula sa lamig ng takot na nararamdaman. Sa mukha niya, malinaw pa rin ang bakas ng pagod at kaba mula sa mga nangyari ilang oras lang ang nakalipas. "Sigurado ka ba sa nakuha mong impormasyon?" mahina niyang tanong, ngunit sapat para punuin ng alingawngaw ang tahimik na opisina. May halong pag-aalinlangan ang kanyang boses, pero mas nangingibabaw ang takot. Ang takot na baka totoo ang hinala ni Leonardo. Bumaba ang tingin ni Leonardo sa hawak niyang folder. Nandoon ang mga larawan ng mga transaksyong naganap sa dilim. Mga kopya ng text messages na may halong pagbabanta at mga financial reco

Habang may inaasikaso si Leonardo sa opisina niya sa mansion. Biglang may kumatok sa pinto. “Pasok,” aniya. Pagbukas ng pinto ay naroon si Ysabel. Nakangiti at lumapit sa table niya. Para bang may gustong sabihin. “Hmm, anong meron? May kailangan ka ba sa akin?” Agad na umiling si Ysabel. “Wala. May gusto lang na magpaalam sa’yo at magpasalamat.” “Ha?” nagtatakang sagot ni Leonardo. Pagkatapos ng ilang minuto, pumasok sina Victor at Zenaida sa opisina, kapwa nakangiti ngunit bakas pa rin sa mukha ang pagod mula sa pinagdaanan. “Leonardo, anak…” bungad ni Victor, “hindi namin alam kung paano ka mapapasalamatan. Kung hindi dahil sa’yo, baka…” Natigilan siya, tila ayaw tapusin ang iniisip. Lumapit si Zenaida at mahigpit na niyakap si Leonardo. “Maraming salamat, iho. Hindi lang para sa pagligtas sa amin… kundi para sa pagmamahal mo kay Ysabel. Iba ang tibok ng puso ng taong handang lumaban para sa pamilya ng taong mahal mo.” Bahagyang ngumiti si Leonardo. “Wala pong an

Matapos ang mahabang araw ng tensyon, bahagya nang kumalma ang paligid sa loob ng mansion. Ngunit hindi lahat ay payapa. Lalo na si Zenaida, na kanina pa hindi mapalagay. Kanina pa niya napapansin ang mga sulyap ng asawa niyang si Victor kay Elvira. Bagama’t wala namang masyadong masama sa kilos ng dalawa, ramdam niya ang kakaibang atmosphere tuwing magtatama ang kanilang mga mata. At bilang asawa, hindi niya mapigilang makaramdam ng selos. Naupo siya sa isang sulok ng malaking sala, hawak ang baso ng tubig pero hindi iyon iniinom. Doon siya naabutan ni Ysabel, na agad na nakahalata sa mabigat na ekspresyon ng kanyang ina. “Nay, okay ka lang ba? Kanina pa kita napapansin na parag malayo ang iniisip mo. Bakit po?” “Anak, ewan ko ba. Siguro, oo, nagseselos ako sa kanila. Kahit sabihin ko sa sarili kong matagal na iyon, may sakit pa ring taglay.” Nagulat si Ysabel sa prangkang sagot ng ina. Hindi niya akalain na aaminin ito agad sa kanya. “Selos? Kanino?” “Kanino pa ba? Kay Elvi