All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 41 - Chapter 50

Mainit ang ilaw ng mga camera, tila natutunaw ang bawat taong nakaharap dito. Sa isang sulok ng isang high-end café sa Makati, nakaupo si Brandon Cruz, ang lalaking ipinapakilalang dating nobyo ni Ysabel noong siya’y labing-pitong taong gulang pa lamang. Tall, maputi, at may guwapong mukha na halatang sanay sa atensyon, ngunit ngayon ay may bahid ng kaba sa kanyang mga mata. Ang ngiti niya ay hindi buo, pilit, gaya ng taong naghahalo ang hiya at depensa sa sarili. to Nakasuot siya ng dark blue polo shirt at isang mamahaling relo na bahagya niyang tinatakpan ng manggas, para bang ayaw niyang mahusgahan ng publiko sa pamamagitan ng kanyang kayamanan o estado ngayon. Sa harap niya, nakapuwesto ang isang kilalang TV host at investigative journalist, Mica Soriano. Hawak nito ang ballpen at nakabukas ang recorder, tila handang hukayin ang kahit pinakamalalim na sikreto. Sa paligid, naroon ang mga cameraman, ang producer na nakasenyas mula sa gilid at ilang miron na halatang sabik

Matapos din ang magaan pero makahulugang pag-uusap nina Ysabel at Brandon sa sulok ng tahimik at marangyang restaurant, tila lumipas lang ang oras nang hindi nila namamalayan. Ang ilaw mula sa chandelier sa itaas ay nagbabalot sa kanila ng gintong liwanag, habang ang mahinang himig ng piano ay tila bumabalot sa bawat salitang kanilang binibitawan. Si Brandon, tulad ng dati, ay magaan kausap. Puno ng kabiruan, ngunit sa bawat tawa at biro ay may bahagyang lungkot na hindi maitago sa mga mata. Alam ni Ysabel na kahit pa matagal na silang tapos, may mga sugat na hindi basta naghihilom, lalo na’t galing iyon sa isang panahon kung saan pareho silang naniniwalang sila na ang “para sa isa’t isa.” "Salamat ulit, Brandon," mahinang sabi ni Ysabel, bahagyang nakayuko habang inaayos ang bag. "Hindi ko alam kung paano ko mababayaran ‘yong ginawa mo para sa akin." "Ysabel," sagot ni Brandon, nakatingin nang diretso sa kanya, "ang mahalaga, malinaw na sa publiko na walang katotohanan ‘yong bal

Maaga pa lang ay gising na si Ysabel. Tahimik ang bahay, ngunit hindi iyon katahimikan ng kapayapaan kundi katahimikan na tila may bigat sa hangin. Buong magdamag ay iniisip niya ang malamig na anyo ni Leonardo kagabi, ang tikom nitong labi, at ang tingin na parang may distansya sa pagitan nila. Alam niya ang dahilan. Nagselos ito ng sobra kay Brandon. Kaya ngayon, sa ilalim ng ginintuang liwanag ng umaga, nagpasya si Ysabel na bumawi. Naglabas siya ng longganisa, itlog, at kape. Paborito ni Leonardo. Hindi siya magaling magluto, pero naniniwala siyang mas mahalaga ang sincerity sa bawat luto kaysa sa pagiging magaling. Tahimik ang paligid. Sa labas, may mga ibong kumakanta at marahang umiihip ang hangin. Dumadampi sa kanyang balat ang init ng araw mula sa bintana, at sa mesa, naghihintay ang tasa ng kape na kumukulo pa sa coffee press. Ngunit sa sobrang pag-iisip kung paano niya sisimulan ang paliwanag mamaya, hindi niya napansin na masyadong malakas ang apoy ng kanyang niluluto.

Maagang nagising si Ysabel. Mula sa malalaking bintana ng silid, dumadaloy ang malambot na liwanag ng araw, sumasayad sa mamahaling kurtina at sa makinis na sahig na kahoy. Bumaba siya sa dining area, amoy agad ang bagong bake na croissant at amoy din ang bacon and eggs. Sa mahabang dining table, nakaupo na si Leonardo, suot pa ang simpleng puting shirt at pajama pants. Hawak niya ang kanyang tablet, binabasa ang business updates na ipinadala ng kanyang assistant. “Good morning,” bati ni Ysabel, pagkatapos ay naupo sa tapat niya. Tinignan siya ni Leonardo at bahagyang ngumiti. “Good morning, Ysabel. Nakatulog ka bang maayos kagabi?” “Medyo,” sagot niya habang nilalagyan ng apricot jam ang croissant. “Pero… iniisip ko pa rin yung party kagabi. ‘Yong pag-aaway niyo ng Mommy ni Marco.” Alam agad ni Leonardo kung saan patutungo ang usapan. “Kung itutuloy mo ‘yang tungkol kay Elizabeth, huwag mo nang masyadong isipin. Alam ko kung gaano siya kabastos sa’yo at hindi ako papayag. Never.

Bumigat ang hangin sa loob ng lumang bodega. Sa katahimikan, malinaw na malinaw ang kaluskos ng mga bote na gumugulong sa sahig at ang mabibigat na yabag ng mga armadong lalaki. Mabaho ang halimuyak ng lumang langis at kalawang na tila ba kumakapit sa balat. At ngayon, tiyak na alam ng mga ito na naroon sina Leonardo at Ysabel. Mula sa dilim, lumabas si Leonardo, mabigat ang bawat hakbang. Nakataas ang dalawang kamay niya, ngunit hindi iyon tanda ng pagsuko. Bagkus, isang paraan iyon para ilihis ang atensyon ng mga kalaban mula kay Ysabel. “Ako ang kailangan n’yo, ‘di ba?” malamig ngunit matatag ang boses niya. “Pakawalan n’yo na sila.” Tumawa ang isa sa mga lalaki, malaki ang pangangatawan at may mahabang peklat sa kaliwang pisngi. “Kung gano’n kadali, sana noon pa,” tugon nito na may halong pang-aasar. “Pero kailangan naming siguraduhin na hindi ka lalaban.” “Mas gugustuhin kong mamatay kaysa makita silang masaktan,” mariing sagot ni Leonardo, ang mga mata’y matalim at walang