All Chapters of แล้วฉันมาอยู่บนเตียงของตัวร้ายได้ยังไงเนี่ย: Chapter 1 - Chapter 10

“...ให้ตายสิเจ้าคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวงของข้าเลย”ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่แมวส้มเบื้องหน้ากำลังพูดเท่าไหร่นัก..อันที่จริงมันไม่น่าเข้าใจตั้งแต่ที่ฉันพบเจอเจ้าแมวส้มตัวอ้วนนี่พูดได้แล้วไหม..ถึงแม้ว่าไม่อยากยอมรับแต่ว่า..ดูเหมือนฉันจะตายแล้วละสิ ตอนเด็กๆ ฝันเอาไว้ซะไกลแต่พอโตขึ้นมากลับเป็นได้เพียงแต่พนักงานบริษัทเท่านั้น ฉันทำงานมากกว่าสิบสองชั่วโมงต่อวันเพื่อให้รายได้ที่หามามันเพียงพอต่อรายจ่าย..และแน่นอนว่ามันเหนื่อยมากๆไหนใครมันบอกว่าทำงานจนตายไม่มีอยู่จริงไงวะ!!“ดะ..เดี๋ยวก่อนนะ คือว่าฉันแน่ใจว่าตัวเองเสียชีวิตเพราะทำงานหนัก แล้ว..นี่มันคืออะไรกันคะ”แมวอ้วนตัวนั้นยกเท้าหน้าขึ้นมากอดอกเอาไว้“นี่แม่หนูเคยได้ได้ยินเรื่องของการพาดวงวิญญาณผู้ล่วงลับเดินทางไปยังอีกมิติหนึ่งรึเปล่า?”ฉันชะงักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มทำความเข้าใจในคำกล่าวของแมวส้มที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้า..พุงน้อยๆ นั่นขอจกสักทีได้ไหมนะ“อย่าได้มองข้าด้วยสายตาแบบนั้น..อีกทั้งห้ามเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะต้องตัวข้าด้วย!!”ราวกับว่าเจ้าแมวอ้วนตัวนั้นอ่านใจได้เลย“ฉันเคยอ่านนิยายค่ะ..มีการสวมร่างเยอะแยะจะตายไปทั้งในเกมและในนิยาย หร

บุรุษเบื้องหน้ากำลังจ้องมองหน้าเธอด้วยแววตาที่เรียบเฉย เขาดูเย็นชาและเข้าถึงยากมากพอสมควร..แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอไม่สามารถหันมองไปทางอื่นได้..คือเสียงหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง“เช่นนั้นข้าขอยืนตากลมตรงนี้สักครู่จะเป็นการรบกวนเลดี้ไหมครับ”ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอนั้นจะอยู่ภายใต้หน้ากากขนนก แต่ทว่าลูตินยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนถึงเรือนแก้มที่กำลังขึ้นเป็นสีกุหลาบ..นี่คือสถานการณ์ที่เขาชินชาซะแล้วละสิ สตรีมากมายต่างมีท่าทีที่ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นักเมื่อพวกนางกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขาเขินอายและประหม่า..อีกเดี๋ยวดวงตาคู่นั้นคงจะต้องมองเขาด้วยความหลงใหลอย่างแน่นอน“ด้วยความยินดีค่ะ”เอโลอีสก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับขยับไปยืนอยู่ข้างๆ ระเบียง“พึ่งมาที่นี่ครั้งแรกอย่างนั้นสินะครับ เลดี้ดูประหม่ามากๆ เลย”เธอส่งยิ้มจางๆ ให้เขา“ค่ะ ข้ามาที่นี่เพราะมีเพื่อนแนะนำมา อีกทั้งข้าได้ยินถึงชื่อของงานเลี้ยงหน้ากากที่แสนจะน่าตื่นเต้นมาตั้งนานแล้ว”สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอสบายใจได้เลย คือเหล่าตัวเอกของเรื่องนี้ไม่มีวันมาที่นี่อย่างแน่นอน ทั้งนางเอก นางร้ายและพระเอกของเรื่อ

อา..ถ้อยคำที่อีกฝ่ายกล่าวออกมานั้นมันช่างเย็นชาและไร้เยื่อไยสิ้นดี จะว่าไปแล้วนั่นคือแกรนด์ดยุคอองดรีไม่ใช่หรือ..ชายผู้ร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิ ตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้ และเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้นางเอกของเรื่องต้องพบเจอกับความยากลำบากแกรนด์ดยุคผู้ไม่เคยมีความรักให้ใคร..เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเอกของเรื่องด้วย ในความรู้สึกของท่านแกรนด์ดยุคมีเพียงความรู้สึกอยากเอาชนะพระเอกของเรื่องนี้เท่านั้นเองหมอนี่เป็นตัวร้ายที่ธงดำปี๋แบบสุดๆ เลย..อยากได้เพราะแค่อยากเอาชนะ ไม่ได้รัก..นั่นนางเอกนะโว้ยไม่ใช่สิ่งของที่แค่อยากครอบครองเอาไว้ก็แย่งมาน่ะในตัวนิยายบรรยายเอาไว้ถึงความหล่อเหลาของท่านแกรนด์ดยุคได้อย่างชัดเจน จุดเด่นของเขานั้นคือดวงตาที่มีสองสี..ที่เหมือนสุนัขไซบีเรียอะไรแบบนั้น คุณนักเขียนบรรยายเอาไว้ว่านั่นคือจุดด่างพร้อยที่กลับกลายมาเป็นจุดเด่นบนใบหน้า เพราะมันทำให้เขาดูลึกลับและน่าค้นหาเอโลอีสถอนหายใจเบาๆ คนแบบนั้นเธอไม่ควรไปยุ่งด้วยเลย จากนี้เธอต้องระวังให้มากหากเจอคนที่มีดวงตาคนละสีจะต้องหลีกหนีให้ไกลไปเลย!“ทำไมกันคะ..ทั้งๆ ที่ข้ารักท่านมากมายขนาดนี้แท้ๆ แต่ท่านกลับเหยียบย่ำความรั

มันอาจจะมีเส้นขั้นบางๆ ระหว่างคำว่าใจดีกับโง่งม และเส้นบางๆ ที่ว่านั่นมันทำให้เขาคิดไปในทางโง่งมมากกว่า..จะมีสตรีที่ไหนใจดีถึงเพียงนั้น..หรือในบางทีเจตนาของเอโลอีสอาจเป็นการซื้อตัวเขาเพื่อนอนกับนางก็เป็นได้ หากเป็นเช่นนั้นมิใช่ว่าจุดประสงค์ของเราทั้งคู่นั้นกำลังตรงกัน เธอและเขาต่างกำลังวาดฝันถึงท่วงท่าต่างๆ ที่เราจะกระทำกันบนเตียงนอน..“ข้าจะรับเงินทองมากมายจากเลดี้ได้อย่างไรกันครับ..ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก”เขาพยายามจะยื่นเงินคืนเธอแต่ทว่าเอโลอีสกลับกุมมือของเขาเอาไว้“เงินจำนวนนี้ ข้าให้ท่านลูเซียนด้วยความเต็มใจนะคะ อีกทั้งข้าไม่ได้เดือดร้อนเลยแม้แต่นิดเดียว และนี่คือเงินส่วนตัวของข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับเงินของตระกูล ท่านลูเซียนสบายใจได้เลยนะคะ เพราะจะไม่มีใครตามมาทวงเงินจำนวนนี้กับท่านในภายหลังอย่างแน่นอน”ลูตินอยากจะหัวเราะออกมาเหลือเกินแต่ทว่าเขาต้องกลั้นรอยยิ้มนั้นเอาไว้“ข้าไม่ได้กังวลในเรื่องนั้น เพราะว่าข้าเชื่อใจในตัวของเลดี้อยู่แล้วครับ แต่สำหรับข้าแล้วจะเป็นฝ่ายรับเพียงอย่างเดียวนั้นไม่ได้ ข้าควรจะตอบแทนเลดี้ด้วย..คนอย่างข้าก็มีเพียงร่างกายนี้เท่านั้นที่จะตอบแทนท่านได

ซีโมนและเคาน์มาเอลมองหน้ากันไปมาเมื่อพวกเขาได้ยินคำกล่าวห้ามที่มันแปลกประหลาดเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องสตรีกันและไม่เคยแย่งสตรีกันด้วยแล้วทำไมวันนี้..“ลูติน หากเจ้าจะเข้าไปทำความรู้จักกับเลดี้อแลงเราทั้งคู่ก็ไม่ได้จะขัดขวางหรือต่อว่าอะไรหรอกนะ หากเจ้าถูกใจสตรีผู้นั้นเราทั้งคู่ยินยอมถอยเพื่อให้เจ้าได้เข้าไปทำความรู้จักกับนางอยู่แล้ว”เคาน์มาเอลกำลังกล่าวห้ามเพื่อไม่ให้สหายทั้งสองของเขามีปากเสียงกัน แต่ทว่าซีโมนไม่เคยเถียงชนะลูตินเลยสักครั้งอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นจะเรียกว่าสู้กันก็คงจะไม่ถูกต้องเท่าไหร่นัก“ข้าไม่ได้จะเข้าไปหาเลดี้อแลง และพวกเจ้าก็ห้ามไปหานางด้วย..”ลูตินสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นนั่นทำให้ซีโมนและมาเอลมองไปที่ลูตินอย่างไม่เข้าใจ“นี่ลูติน เจ้าไม่ได้มีความคิดที่จะเข้าหานางเรื่องนั้นมันก็ปกติดีไม่มีใครไปว่าอะไรเจ้าหรอก แต่เจ้าไม่เข้าหานางแล้วมาห้ามพวกข้าสองคนอันนี้ผิดปกติแล้วล่ะ!”มาเอลเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ เขากำลังมึนงงในท่าทีของสหายรักมากเหลือเกิน นี่หากไม่ติดว่าเราเป็นเพื่อนกันมาหลายสิบปี เขาไม่มีทางยินยอมฟังหมอนี่อย่างแน่นอน“ข้ามีเหตุผลของข้า..”ซีโมน