บทที่5 อยากเดินเป็นเพื่อน

กว่าจะกลับได้ก็ปาไปหกโมงกว่า ความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้น้องรอ คนเป็นพี่จึงขับรถพามากินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ราคาหลักร้อยแต่วิวหลักล้านเพราะติดแม่น้ำ

จากที่อยู่ในอารมณ์หงุดหงิด เด็กน้อยกลับตาตื่น มองไปรอบๆพร้อมกระชับแว่นอยู่ตลอดเวลา เธอไม่เคยมาในที่แบบนี้ มันเหมือนกับในนิยายที่เคยเขียนแต่นั่นเป็นเพียงความรู้สึกที่ต้องจินตนาการตามภาพในอินเตอร์เน็ต แต่ตอนนี้เธอได้มาสัมผัสมันเอง ยิ่งใกล้ค่ำมีดวงไฟเปิดอยู่ด้วยทุกอย่างมันจึงดีกว่าที่คิด

ใบหน้าหล่อเหลาผุดยิ้มบางๆ มองน้องรหัสไปพร้อมบริการทั้งตัวเองและคนตัวเล็ก เนื่องจากร้านมีคนขายแค่คนเดียว ลูกค้าจึงต้องดูแลตัวเอง

“ชอบเหรอแว่น?”

“ค่ะ ปันว่าน่ารักดี วิวก็ดี” อยากมาอีก

“คนก็หล่อด้วย” เท้าคางแล้วมองหน้าน้องด้วยรอยยิ้มหวานๆ บอกเป็นนัยๆว่าพี่เองที่หมายถึง ทว่า...

“หมายถึงพ่อค้า”

“พี่สิวะ!” ศอกลื้นเลยกู แต่นั้นก็ทำให้มาวินเห็นว่าเด็กหน้านิ่งก็ฉีกยิ้มกว้างเป็นกับเขาเหมือนกัน แก้มน่าหยิกชะมัด

ระหว่างรอก๋วยเตี๋ยว ทั้งคู่ก็พูดคุยเรื่องนั่นนี่เพื่อฆ่าเวลา โดยส่วนมากจะเป็นคนที่โตกว่าที่เป็นฝ่ายชวนคุย เพราะน้องพูดไม่เก่งถนัดแต่รับฟัง จนกระทั่งโทรศัพท์ในกระเป๋าผ้าของเธอสั่น บทสนทนาจึงเงียบลง

“ค่ะแม่” นิ้วเรียวไม่รีรอที่จะกดรับสายแต่ก็ไม่ได้ลุกไปคุยที่อื่น ทำให้คนตรงหน้าได้ยินไปด้วย

(ปันยุ่งอยู่ไหมลูก?)

“ไม่ค่ะ คุยได้ค่ะ” คิ้วบางเผลอขยับเลื่อนเข้าหากัน วันนี้น้ำเสียงมารดาฟังดูนุ่มนวลจนน่าขนลุก

(แม่จะบอกว่าเย็นวันศุกร์มาทานข้าวที่บ้านนะลูก)

“เย็นวันศุกร์เหรอคะ?” ถามย้ำอย่างไม่แน่ใจเพราะปกติเธอก็กลับบ้านทุกๆวันเสาร์อยู่แล้ว จะมีก็แต่สัปดาห์ที่ผ่านมาเพราะอยากปั่นนิยายให้เสร็จ

จังหวะนั้นพ่อค้าก็มาเสริฟ ปันปันจึงโค้งหัวให้ทั้งพ่อค้าที่วางถ้วยก๋วยเตี๋ยวลงตรงหน้า กับพี่รหัสที่จับคู่ตะเกียบกับช้อนแล้ววางลงในถ้วยให้ เป็นการขอบคุณ

มาวินก้มหน้าปรุงก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง พอเสร็จกำลังจะตักเข้าปากก็เห็นว่าคนตัวเล็กยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จก็จัดการใส่น้ำตาล น้ำปลา พริกน้ำส้มให้อย่างละช้อน ตามด้วยพริกป่นเล็กน้อยเพราะเจ้าตัวเป็นโรคกระเพาะจึงต้องลดความเผ็ด ก่อนจะคนให้เข้ากันแล้วเลื่อนถ้วยนั้นไปตรงหน้าเด็กสาว

ปันปันไม่ได้ว่าอะไร จากที่เคยชิมรสมือของพี่มาวินอยู่หลายครั้งก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นทำกับข้าวอร่อย แบบที่ต้องซูฮกกันเลยทีเดียว บางทียังแอบเขินเพราะตัวเองทำกับข้าวไม่เป็นเลย

“แม่โทรตามให้กลับบ้านล่ะสิ” พอเห็นมือน้อยเก็บ

โทรศัพท์ใส่กระเป๋ามาวินก็ถามขึ้น การที่ได้ฟังคนตรง หน้าคุยโทรศัพท์กับคนที่บ้าน มันก็พลอยทำให้คิดถึงแม่ของตัวเองขึ้นมาบ้าง ไม่กี่วันก่อนที่คุณนายบอกจะยกมรดกให้ปุ๊กกี้เขายังไม่ได้โทรกลับไปเลย

“ค่ะ” ตอบสั้นๆแล้วก้มหน้าก้มตากิน และแน่นอนว่าพี่มาวินปรุงก๋วยเตี๋ยวอร่อยเหมือนเดิม

“ท่านคงคิดถึงแหละ ลูกสาวออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว”

“ค่ะ” ตอบเรียบๆไม่ได้อธิบายอะไรต่อ ถามว่าคิดถึงไหมก็คงคิดถึงแหละมั้ง แม่ถึงได้พูดเสียงหวานปานน้ำผึ้งขนาดนั้น ผิดจากปกติที่เอาแต่ตะคอกเสียงใส่ลูกคนนี้

“ดีแฮะ คิดถึงกันไปหากันสะดวกดี” พูดด้วยรอยยิ้ม พลางเว้นช่วงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะถามอะไรกลับมาให้บทสนทนาระหว่างเรายืดยาว ทว่าก็ไม่ น้องรหัสเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินทำเหมือกูเป็นหัวตออยู่ตรงนี้ “ถามจริง เธอไม่คิดจะถามอะไรเกี่ยวกับพี่บ้างเลยเหรอวะ?”

หงุดหงิดนะเว้ย ทีเขายังอยากรู้เรื่องของเธอเลย

“ไม่ค่ะ” คำตอบน่ารักมาก ดีจริงๆ

“บ้านพี่อยู่เชียงใหม่” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมากระชับแว่น ใบหน้าเรียบนิ่งแววตาก็เรียบเฉยราวกับจะสื่อว่าพูดทำไมไม่อยากรู้ ทำเอาคนหล่อเป็นท้อพ่นลมหายใจเสียงดัง “กินต่อเถอะ”

เด็กนี่! มารยาททางสังคมโคตรจะติดลบ

 “ปลาทูบอกว่าบ้านพี่วินทำสวนส้ม”

“อื้ม” เงยหน้าขานรับอย่างรวดเร็ว “อยากไปเหรอ? ไปไหมพี่จะพาเธอเที่ยวเอง จะสวนส้มหรือเชียงใหม่จะพาทัวร์ให้หมด” ใบหน้าหล่อยิ้มร่า ดีใจที่น้องเริ่มสนใจตัวเองบ้างแล้ว

“เปล่าค่ะ”

“อ้าว” ถึงกับร้องอ้าวออกเสียงพร้อมกับรอยยิ้มที่หายไป

“ปันแค่ไม่เคยเห็นหรือได้ยินพี่วินพูดว่าจะกลับบ้านเลยสักครั้ง” นี่ก็เปิดเทมอมาหลายเดือนแล้วนะ “พี่วินไม่คิดถึงบ้านบ้างเหรอคะ?”

“ก็...คิดถึงสิ ทำไมพี่จะไม่คิดถึง” ตอบด้วยใบหน้าเจื่อนๆ อยู่ๆมาถามกันแบบนี้เล่นเอาไปไม่ถูกเลยยกมือขึ้นเกาท้ายทอย

“คิดถึง แล้วทำไมพี่วินไม่กลับบ้านบ้างละคะ?”

“นั้นสิ” อยู่ๆก็มีเรื่องให้หาคำตอบกับตัวเองไม่ได้ ทั้งที่ปกติจะกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ ทว่าตั้งแต่เปิดเทอมปีนี้เขายังไม่ได้กลับบ้านเลย มันเหมือนมีอะไรมาค้ำให้...ไม่อยากกลับบ้าน

“พี่...วินจ้อง...หน้า...ปันทำไมคะ?” คิ้วเรียงสวยเลื่อนเข้าหากันพลางเลื่อนแว่นตาขึ้นสันจมูก เขาเอาแต่จ้องหน้าไม่พูดไม่จา แถมยังยิ้มกริ่มแบบนี้มันแปลว่าไง

แปลว่าเป็นบ้าหรือเปล่า?

ถึงกระนั้น ในเมื่อเขาไม่พูดเธอก็ไม่อยากจะถาม ก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวต่อ

วันต่อมา

เดินเข้ารั้วมหาลัยได้เพียงไม่กี่ก้าว ปันปันก็เกิดอาการตกประหม่าเมื่อสายตาหลายต่อหลายคู่ต่างหันมาทางนี้ แต่ไม่ใช่มองเธอนะ

“เดินช้าๆหน่อยสิ...แว่น” คนที่ตามมาด้านหลังโวยวาย อยากแกล้งเรียกน้องว่าหื่นแต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะอาย ก่อนจะเร่งฝีเท้า คว้าร่างเล็กของน้องรหัสมากอดคอพร้อมบังคับให้เดินไปด้วยกัน “ขาก็สั้น ทำไมก้าวยาวจังวะ”

“แล้วพี่วินจะเดินตามทำไมล่ะ” ปกติเขาเดินมาเรียนที่ไหนกัน

“ก็วันนี้พี่อยากเดินเป็นเพื่อนเธอ”

“ถามปันก่อนไหม?” ปัดแขนอีกฝ่ายออก ใครอยากให้เขาเดินเป็นเพื่อนกัน คนมองกันเยอะแยะเขาไม่รู้บ้างเลยหรือไงกัน “ปันชอบเดินคนเดียว”

“พี่ถึงมาเดินเป็นเพื่อนนี่ไง” ปันปันหันไปจ้องหน้า สงสัยว่าระบบหูของเขามันรวนหรือยังไงถึงได้ไม่เข้าใจที่พูด

“ปันปัน” เสียงสดใสร้องตะโกนมาจากม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะ ทำให้เจ้าของชื่อต้องละสายตาจากคนยียวนแล้วเดินไปหาเพื่อน ถึงตัวสองสาวก็โผกอดกันราวกับไม่ได้เจอกันแรมปี

“มานั่งๆ” หลังจากที่ผละกอดปลาทูก็ตบลงที่ว่างข้างๆให้เพื่อนนั่ง ปันปันก็นั่ง พลางเหลือบมองหน้าพี่รหัสที่นั่งลงอีกฝั่งตรงข้ามกัน “ฉันมีของฝากให้เธอด้วย”

“อะไรเหรอ?” เสียงของเพื่อนทำให้คนตัวเล็กต้องหันไปสนใจ

“นี่!” ชูถุงกระดาษขึ้นแล้วเลื่อนไปตรงหน้าเพื่อน

ดวงตาเป็นประกายลุ้นว่าถ้าเพื่อนเห็นแล้วจะชอบไหม “เปิดสิ”

“อื้ม” มือบางล้วงเข้าไปหยิบกล่องใบใหญ่ออกมา ตัวกล่องเป็นสีชมพูผูกริบบิ้นสีแดง ทำเอาสงสัย “อะไรอะปลาทู?”

“เปิดๆ” พยักหน้าคะยั้นคะยอ ปันปันจึงดึงริบบิ้นออกแล้วเปิดฝากล่องเห็นเป็นชุดนอน ที่ไม่ใช่ชุดนอนปกติ

อึก!

มันเป็นชุดนอนไม่ได้นอน แถมยังสีแดงแรงฤทธิ์อีกต่างหาก เล่นเอาทั้งโต๊ะตาตื่นทำตัวไม่ถูกไปตามๆกัน แม้แต่คนเป็นสามียังไม่รู้เลยว่าเมียตัวดีจะดื้อได้ขนาดนี้

มาวินที่เคยแตะเนื้อต้องตัวเด็กน้อย นาทีนี้ในหัวจินตนาการไปแล้วเรียบร้อย ตัณหาชิบหายเลยกู!

พรึบ!

คนตัวเล็กรีบปิดฝากล่องอย่างไว ก่อนจะหันไปมองค้อนคนหัวเราะชอบใจด้วยใบหน้าที่ระเรื่อสีหวาน ต่อหน้า

ต่อตาผู้ชาย แกล้งกันได้แรงมาก

“ยัยทิงเจอร์!”

“คิกๆ ฉันล้อเล่น” คนถูกใจยกมือขึ้นปิดปากขำ ก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กให้ “อันนี้ของจริง”

ความจริงเธอแค่อยากแกล้งอีกฝ่ายเล่นเฉยๆ เพราะเวลาปันปันโกรธ งอนหรือโมโห แก้มใสจะพองลมขึ้นสีน่ามองจนน่าบีบ

และมันไม่ได้มีแค่ปลาทูที่คิดแบบนั้น คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทบอยากจะฟัดแก้มเด็กน้อยด้วยจมูกตัวเอง บ้าเอ๊ย!

“ไม่เปิดแล้ว” เธองอนกอดอก แต่ทั้งโต๊ะกลับอมยิ้มเอ็นดู

“ไม่งอนสิขอโทษ…ดีกัน” ซบหัวกับไหล่เพื่อน ออดอ้อน

“นี่ถ้าผัวงอนบ้างแล้วง้อแบบนี้ ผัวจะถวายตัวให้หมดทุกอย่าง” อคิณว่าพลางกดจมูกลงกับซอกคอเมีย จนเพื่อนๆทุกคนโอดครวญกันยกใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรที่จะฉุดคนคลั่งรักได้

ปันปันมองแล้วยิ้มบางๆ เห็นคนรักกันแล้วมันหนุบหนับหัวใจ หันมาเปิดกล่องที่ว่า ข้างในเป็นสร้อยข้อมือสีโรสโกลว มีจี้เล็กๆหน้าน้องหมีด้วย น่ารักมาก

ปลาทูเป็นคนใส่สร้อยให้ ผิวขาวกับสร้อยสีหวานตัดกันอย่าลงตัว

“ขอบคุณ” เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ฝ่ายนั้นก็ยิ้มร่าดีใจที่เพื่อนชอบ ก่อนจะใช้สายตาชี้ไปที่พี่หน้าหวาน

“ถ้าอยากขอบคุณก็นู้น” ความจริงสร้อยนี้พี่มาวินเป็นคนฝากเธอซื้อมาอีกที ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะค่อยๆพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ” บอกขอบคุณแต่ไม่สบตา ซึ่งฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ยิ้มบางๆ น้องชอบก็ดีแล้ว ซึ่งโม เมนท์นี้หนุ่มในโต๊ะต่างก็จดบันทึกเอาไว้เรียบร้อย

“กูกับเมียว่าจะจัดปาร์ตี้สละโสด” อคิณโพล่งขึ้นท่ามกลางความยินดีของทุกคน

“คนแรกเลยนะมึง” อาเธอร์นั่งอยู่ตรงข้าม ยื่นมือมาตบไหล่เพื่อน

“นั่นดิ พึ่งขอแต่งไม่กี่วันจะจัดงานแล้ว ไวสุด” มาวินว่าบ้าง ก็ยังยืนยันว่าเห็นแบบนี้แล้วก็อยากมี...

“ช้าไปด้วยซ้ำ” ก้มประทับจูบหน้าผากภรรยาตัวน้อย ทำเอาทุกคนเขินตาม “เย็นวันศุกร์ทำตัวให้ว่างเลยนะพวกมึง”

“เธอด้วยนะยัยหุ่นยนต์ ไปด้วยกัน” พลางควงแขนเพื่อนรักออดอ้อนให้คล้อยตาม

“ฉัน...ค่อยฉลองด้วยวันหลังได้ไหมงะ” แอบรู้สึกลำบากใจ ก่อนหน้านี้เธอรับปากกับมารดาว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน

“แว่นมีนัดกับที่บ้านน่ะ” มาวินอธิบายแทน เรื่องที่น้องไม่ว่างเขาจำได้

“เหรอ?” สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ก็เธอมีเพื่อนเพียงคนเดียวเลยอยากให้เพื่อนอยู่ด้วย “หรือว่าเราจัดวันศุกร์ถัดไปดีไหมคะ เพราะยังไงก็ยังไม่ได้ฤกษ์”

“ไม่ต้องหรอก” ปันปันรีบค้าน “ขาดฉันแค่คนเดียวอย่าทำให้ยุ่งยากเลย” นั้นยิ่งทำให้ปากบางเบะคว่ำ จนมือน้อยต้องยกขึ้นเลื่อนกระชับแว่นตาต่อรอง “งั้น...วันนี้เลิกเรียนเราไปตลาดนัดกันไหม?” จำได้ว่ามีหลายครั้งที่อีกฝ่ายชวนไปเดินแต่ก็ปฏิเสธตลอด งั้นครั้งนี้ถือว่าชดเชยให้

“แทนกันได้ที่ไหน” ยู่ปากทีหนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างยินยอมแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ อย่าว่าแต่ปลาทูหมั่นเขี้ยวปันปัน ปันปันก็หมั่นเขี้ยวปลาทูเช่นกัน ยกมือบีบหมับกับแก้มนุ่มๆเพื่อนเบาๆ