All Chapters of สุดที่ร้าย : Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 12 : อยากมีแฟนเป็นหมอแหวะ!!"ไปโรงพยาบาลเถอะแพร อาการแกดูแย่มากเลยนะ" ริสาลูบมือลงที่แผ่นหลังบางเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่กลับมาถึงห้องแพรชมพูก็เอาแต่อาเจียนออกมาหลายครั้งจนหน้าซีดตัวเขียวไปหมด"ไมเกรนเราคงจะขึ้นน่ะ บวกกับพิษไข้ด้วยเลยเป็นหนัก แต่แค่นอนพักก็คงหายแล้วไม่ต้องห่วงนะ" ร่างบางถูกพยุงออกจากห้องน้ำเข้ามาจนถึงเตียงนอน ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยมีเพื่อนสนิทอย่างริสาคอยดูแลอยู่ใกล้ ๆ"ไม่ห่วงไม่ได้! เอาเบอร์พี่ชายแกมาซิ เราต้องต่อว่าหน่อยแล้ว" ริสาคว้าหมับเข้าที่โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่หัวเตียง เจ้าของเครื่องเกิดอาการลนลานขึ้นมาในทันทีเพราะเกรงว่าความลับจะแตก"แบตฯ หมด""อืม ปิดไฟนอนได้แล้ว ง่วงแล้วเนี่ย" คนโล่งใจทำท่าทางง่วงเหงาหาวนอน จนเจ้าของห้องต้องยอมปิดไฟลงจนมืดสนิท ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงยังพื้นที่ข้าง ๆ เพื่อเฝ้าดูอาการคนป่วยอย่างใกล้ชิด"เรายังไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเลยนะ พี่ชายแพรว่าไงบ้างอ่ะ เรื่องที่แอบหนีมาเมืองไทย?" เสียงของริสาเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืด"นางก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็อย่างที่รู้กันว่าพ่อเราเข้มงวดแค่ไหน หนีมาแบบนี้มันก็ไม่แปลกอะไรหรอก""น้องไม่สบายขนาดนี้ยัง

Chapter 14 : ตามใจ NC🔥ในเมื่อเด็กน้อยอยากจะแกล้งกันดีนัก มีเหรอที่คุณหมอที่สุดแสนใจดีอย่างเขาจะไม่ตามใจ"อ๊ะ!"ร่างบางถูกดันจนติดผนังห้องน้ำในระหว่างที่เธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ดวงตาสวยเบิกโพลงเมื่อถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว"อื้อ~" คนตัวสูงโน้มใบหน้าลงไปงับที่ริมฝีปากล่างของเธออย่างหมั่นเขี้ยว จากที่บวมเจ่ออยู่แล้วก็ยิ่งบวมขึ้นไปอีก"ในห้องน้ำเลยเหรอคะ?""อยากลองดู"ใช่...ผู้หญิงคนนี้กำลังทำให้คนรักสะอาดอย่างเขาอยากจะลองทำในสิ่งที่ไม่คิดจะทำมาก่อนมือเรียวใหญ่ยกขึ้นมาบีบคอของแพรชมพูเบา ๆ ยกใบหน้าสวยให้เชิดขึ้น หัวใจด้วยน้อยกระหน่ำเต้นแรงราวกับเสพติดความรุนแรงและเร้าร้อนของอีกคนไปแล้ว ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะแสยะยิ้มมุมปากมองร่างเล็กในเงื้อมมือเขาที่จะบีบก็ตายจะคายก็ฟื้นคล้ายกับกำลังพึงพอใจในผลงานของตนเอง"วันนี้คุณยั่วผมมากรู้ตัวไหม?""รู้สิคะ แพรตั้งใจ""ครับ ผมจะไม่ทำให้ความตั้งใจคุณสูญเปล่า""อื้ม~" นอกจากริมฝีปากเล็กจะถูกฉกชิงความเป็นอิสระแล้ว คุณหมอหนุ่มยังเพิ่มแรงในการดูดดึงหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนแพรชมพูแทบขาดอากาศหายใจ เสียงหายใจดังกระเส่าแทบขาดห้วง น้ำลายชื้นแฉะเลอะไปทั่วใบหน้าสวยหวานย

Chapter 16 : ดูถูก NCแพรชมพูนิ่งไปกับเสียงตะคอกของอีกคน เธออึ้งและตกใจมากเพราะไม่คิดว่าคนที่สุภาพและอ่อนโยนจะมีอารมณ์โมโหร้ายแบบนี้ ร่างเล็กยืนตัวสั่นยิ่งถูกสายตาคมจ้องมองมาเธอก็ยิ่งนึกกลัว"คุณรู้ไหมว่าภาพนี้มันสำคัญกับผมขนาดไหน?" คนตัวสูงแววตาแดงก่ำเดินตรงเข้ามาประชิดตัว แพรชมพูก้าวถอยหลังหนีหลายก้าวจนแผ่นหลังติดผนังห้อง"แพรขอโทษค่ะ เดี๋ยวแพรจะเอาไปใส่กรอบให้ใหม่นะคะ" น้ำเสียงที่เปร่งออกมาดังสนั่นห้องทำเอาแพรชมพูก้มหน้างุด เธอรู้สึกผิดแต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นและก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าภาพนั้นมันจะสำคัญกับเขาขนาดนี้"คุณคิดว่าแค่นั้นมันจะเพียงพอรึไง ความไม่ระวังของคุณถ้าทำเกิดว่าทำทรัพย์สินผู้อื่นเสียหายมากกว่านี้ หรืออาจจะเป็นเหตุการณ์อื่นที่ถึงแก่ชีวิต แค่คำว่าขอโทษคำเดียวคิดว่ามันชดใช้กันได้รึยังไง!" คาเดลยังคงพ้นคำต่อว่าและตำหนิเธอไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ"แล้วแพรทำใครตายรึยังล่ะคะ มันก็แค่กรอบรูปแตกคุณจะอะไรนักหนา งั้นเอามานี่ค่ะแพรจะเอาไปอัดกรอบให้ใหม่เอง" เธอเถียงกลับเสียงดัง พร้อมทั้งยื้อแย่งภาพวาดแผ่นนั้นกระทั่ง....แคว่ก!!กระดาษแผ่นหนาฉีกขาดทันทีที่คนตัวเล็กดึงทึ้

Chapter 18 : พังไม่เป็นท่าร่างสูงโปร่งกลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาตีห้าของอีกวัน เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยเขาจึงเลือกที่จะค้างคืนที่ไนต์คลับของฟลินซ์ แต่เมื่อมาถึงห้องคนที่ควรรอเขาอยู่ที่นี่กลับไม่เห็นแม้เงาคาเดลยืนมองเตียงนอนของตนเอง ตอนนี้ทั้งผ้าปูที่นอนและผ้าห่มผืนใหม่ถูกเปลี่ยนและจัดเข้าที่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนภาพเหตุการณ์เมื่อคืนจะฉายเข้ามาในความทรงจำ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ต้องมารองรับอารมณ์ของเขาทั้งที่เธอไม่ควรจะต้องเผชิญเรื่องแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิดต่ออีกคนน้ำตาและเสียงอ้อนวอนขอให้หยุดของแพรชมพูยังติดตาและก้องอยู่ในหู....วันนี้เขาไม่ได้ให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดห้อง ก็คงจะเป็นฝีมือของใครไม่ได้นอกจากคนที่เพิ่งจะย้ายกระเป๋าออกไป ขนาดถูกทำร้ายเธอยังมีกะจิตกะใจจัดเตียงนอนให้ใหม่ ยิ่งคิดมันก็ทำให้คาเดลถึงกับต้องนั่งลงกุมขมับมือเรียวยาวหยิบเช็คใบเดิมที่หัวเตียงขึ้นมาดู เธอคืนมันให้กับเขาโดยที่เช็คใบนั้นยังไร้ร่องรอยของการเติมตัวเลยลงไปเหมือนเดิม และถึงแม้จะกระหน่ำโทรหาแพรชมพูอีกกี่รอบก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้อยู่ดี หนำซ้ำสิ่งที่เพิ่งได้ยินมาได้ทำให้คาเดลถึงกับ

Chapter 20 : ข้อตกลงหน้าต่างกระจกใสบานเลื่อนยังคงมีสายลมจากด้านนอกบนตึกชั้นสิบสองพัดโชยเข้ามาจนม่านสีขาวพริ้วไหวไปตามแรง วิวทิวทัศน์เบื้องหน้าล้วนเป็นตึกสูงประดับประดาด้วยแสงไฟในยามค่ำคืนยังคงพอที่จะช่วยให้ผู้ป่วยที่กำลังยืนรับลมสดชื่นขึ้นมาได้บ้าง สองคืนแล้วที่แพรชมพูอยู่ที่นี่ ถึงจะหรูหราและสะดวกสบายแต่ขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลก็ไม่มีใครอยากจะอยู่นาน ๆแผลที่มือเริ่มยุบและหายเจ็บบ้างแล้ว ตามที่แพทย์เจ้าของไข้แจ้งพรุ่งนี้เธอก็จะสามารถอกจากโรงพยาบาลได้ ถึงแม้จะรู้สึกดีใจที่จะได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอก แต่สิ่งที่ติดอยู่ในใจตอนนี้นั้นยังคงไม่สามารถหาทางออกให้กับตนเองได้ โดยเฉพาะเงินสิบล้านบาทเจ้าปัญหาที่นอนนิ่งรออยู่ในบัญชีก็อก ก็อก ก็อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้แพรชมพูสะดุ้งตัวโยนหลุดออกจากภวังค์ความคิด รีบหมุนตัวกลับมองไปยังหน้าประตูก่อนจะเห็นคุณหมอหนุ่มคนเดิมเดินเข้ามา แต่ครั้งนี้เขากลับมาด้วยชุดสูทสีดำอย่างเป็นทางการ สลัดคราบศัลยแพทย์ผู้ภูมิฐานกลายเป็นนักธุรกิจที่ทรงเส่นห์และน่าค้นหา"คุณเป็นยังไงบ้างครับ ผมเพิ่งกลับมาจากประชุมที่หัวหินเลยไม่ได้มาเยี่ยมคุณเลย?""ฉันหายแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะท