Ep.4 หรือจะมากกว่าเพื่อน (2)

พลั่ก!

“ไอ้โหน ไอ้บ้า!” ทันทีที่จบคำสารภาพ หมอนก็ถูกขว้างมาฟาดหน้าผมเต็มแรงด้วยมือของชูใจ เธอเปลี่ยนอารมณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่โคตรอายสุดขีดเปลี่ยนเป็นโมโหสุดใจ “ฉวยโอกาสอ่ะ ทำไมถึงทำแบบนี้!”

“ก็เราเมา” ผมปัดหมอนอีกใบที่เธอขว้างใส่ ก่อนที่จะผุดลุกขึ้นไปคว้าข้อมือเธอไว้เมื่อเห็นว่าร่างเล็กทำท่าจะปาตุ๊กตาหมีใส่ผมอีก “เราเมาทั้งคู่ เรารักเธอมานานนะชูใจ เราไม่เคยทำไรเธอมาตลอดที่คบนะเว้ย”

“...”

“แต่วันนั้น... แม่งเมาจริงๆ” ชูใจนิ่งไป ลดมือลงตอนที่ผมผ่อนแรงกำข้อมือเธอ ร่างเล็กเม้มปากแน่น ชักมือออกมากอดตัวเอง

“ระ... เรารับไม่ได้อ่ะ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเคยเห็นแม้แต่พ่อเราเอง” เธอพูดแล้วหน้าขึ้นสี “แล้วยิ่งเป็นโหนที่เป็นเพื่อนสนิท... เราไม่รู้เลย ว่าเราต้องรู้สึกยังไง”

ในวินาทีนั้น คำว่าเพื่อนสนิทมันแทงใจผมอย่างแรง

“มองเราเป็นมากกว่านั้นไม่ได้เหรอวะชูใจ” ผมพูดกับเธอ อ้อนวอนเธอ “เราขอโทษที่ทำมันลงไป เราแค่พลั้ง แต่เราเชื่อว่าเราจริงใจกับเธอ”

“...”

“เราจริงจังว่ะ มองเราเป็นผู้ชายคนนึงสักทีดิ”

“แต่โหน...” ชูใจตั้งท่าจะพูด แต่ผมไม่อยากจะฟัง ผมเลื่อนหน้าเข้าไปแนบจมูกลงกับจมูกเล็กๆ ของเธอ ก่อนที่จะกดริมฝีปากลงไป ประทับจูบหนักแน่นกับกลีบปากบางของเธอ

ชูใจเบิกตากว้าง เพราะผมลืมตาอยู่ผมเลยเห็น ผมไม่อยากเป็นผู้ชายที่เธอไม่ชอบ แต่อดไม่ไหวที่จะแสดงให้เธอรู้ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน ผมอยากได้เธอเป็นแฟนมากแค่ไหน

ไม่รู้ว่าไอ้จูบนี้จะทำให้เธอรู้ไปถึงไหน

แต่ผมรู้แค่ว่า ผมอยากทำ

แล้วผมก็จะทำ

“... โหน” ชูใจเรียกชื่อผมเสียงอ่อนตอนที่ผมผละออกไป ผมเงยหน้าขึ้นมองปากเธอ หลบตาเธออย่างรวดเร็ว

“โทษนะ”

“...”

“อดไม่ไหว” ชูใจหน้าขึ้นสีเหมือนมีใครเอาสีแดงมาป้ายหน้าเธอ ผมพูดไรไม่ออกเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น เม้มปากแน่นตอนที่กำมือแน่นแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเธอหนักๆ แบบจงใจทำมันไปลวกๆ “ทีนี้ก็รู้แล้ว เรากลับก่อนละกัน”

“...”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามารับเธอแต่เช้า”

“...”

“รอด้วยนะ”

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันนั่งนิ่งอยู่ภายในห้อง ทั้งตัวอยู่ในชุดนอน พร้อมกับแว่นตากรองแสงที่ใส่เวลาเล่นคอมพิวเตอร์ หน้าจอตอนนี้เป็นไทม์ไลน์เฟสบุ๊ค มีโพสน์ล่าสุดของโหน เป็นสิ่งที่เขาแชร์มาจากเพจแนวโพสน์ระบายความในใจ

ใจความนั้นน่ะ

‘รักเธอ แต่เธอไม่รู้’

1990’s

ตึกตัก

ทำเอาฉันใจเต้นเลยนะ

หลังจากโหนกลับไป ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองลอยละล่องไปในอากาศตอนที่รู้สึกได้ว่าเขาจูบฉัน ริมฝีปากที่หยาบกร้านเพราะไม่ได้ทาลิปมัน แต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด เขาไม่ได้ทำมากไปกว่าการแตะปาก แต่แค่นี้ก็ทำให้ฉันรู้สึก

แบบ... ยังไงดีล่ะ มันแปลกๆ นะ ที่มารู้สึกแบบนี้กับเพื่อนสนิท

มันหวั่นไหวไปทั้งใจเลย

“ฮือ” ฉันก้มหน้าลงซุกหมอนที่วางทับบนหน้าตัก เอาไว้วางศอกเวลาพิมพ์อ่ะ แต่ตอนนี้มันเป็นที่กำบังหน้าที่แดงก่ำของฉันเป็นอย่างดีเลย

โหนที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่แรก เขาเป็นเด็กเกเรซ้ำชั้นหลายปีจนมาอยู่ชั้นเดียวกับฉัน เขาเป็นผู้ชายที่ดิบเถื่อน ไม่ใช่ผู้ชายสุภาพ แต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่เขาคอยปกป้องฉันตลอดเวลา

เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... ที่ฉันเผลอให้เขาเอาตัวเข้ามาใกล้ชิดฉันมากขนาดนี้

ที่ฉันหยุดลิฟต์แล้วถามตอนนั้น เพราะอยากรู้แค่นั้นจริงๆ ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้เลย ก็เคยได้ยินเพื่อนที่คณะที่พอมีแฟนแล้วมาเล่าอย่างเปิดเผยให้ฟังอยู่เหมือนกัน แต่สำหรับฉัน... มันยังห่างไกลจากฉันมาก เพราะฉันไม่เคยมีแฟนเลย

พอมีแฟนเป็นพี่โอห์มคนแรก เขาดันเลวจนไร้ที่ติ จนฉันเกิดรู้สึกเข็ดกับเรื่องพวกนั้นขึ้นมา เพราะไม่คิดจะอยากมีกับใครด้วย แม้ว่าสำหรับโลกใบนี้ในปัจจุบันมันจะเป็นเรื่องทั่วไปมากก็ตามเถอะ

ไม่รู้สิ แต่พอเป็นโหน ก็ไม่รู้สึกว่าผิดอะไรนะ

... นี่ฉันคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ

“หวั่นไหวกับเพื่อนตัวเองนี่มันไม่ดีเลยนะ” ฉันงึมงำกับตัวเอง แว่นกรองแสงหล่นไปอยู่ตรงสันจมูกเล็กๆ ของฉัน ฉันดันมันขึ้นมา ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีคนทักแชทเข้ามาหา

ใจฉันสั่นเมื่อเห็นว่าเป็นโหน

ชื่อ โหน : ส่งรูป

เขาส่งรูปมา เป็นรูปที่เขากำลังนั่งอยู่กับเพื่อนๆ ที่วิทยาลัยอาชีวะของเขา ทั้งที่ตลอดมาเขาไม่เคยทำแบบนี้กับฉัน อย่างมากก็มีแค่ฉันทักไปปรึกษา ไม่ก็เขาทักมาเพราะชวนคุยเรื่องที่มีเหตุผล

โหนไม่เคยแสดงออกมากขนาดนี้เลย

ติ๊ง

ฉันชะงักเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความอีกครั้งตอนที่กดอ่านแล้วปิดช่องแชทลงไป ฉันไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี แต่พอมันเด้งขึ้นมาอีกที

ชื่อ โหน : มากินเหล้ากับเพื่อนนะ

ชื่อ โหน : แต่ไม่ต้องห่วง ถึงเมาแค่ไหนพรุ่งนี้ก็จะไปรับเธอ

มาทำแบบนี้ มารายงานกันแบบนี้อ่ะ...

มันไม่ต่างอะไรกับการที่เขากำลังแสดงออกว่าฉันเป็นแฟนเขาเลยนะ โหนบ้า

ฉันนอนไม่หลับจนถึงตอนเช้า ได้แต่ตื่นมาแปรงฟันด้วยท่าทางงัวเงีย

เพราะเขาแท้ๆ เลย เพราะโหนจูบฉันเมื่อเย็นวาน เลยทำให้ฉันเอาแต่นึกถึงแต่มันจนนอนไม่หลับแบบนี้

ฉันแปรงฟันไปก็ทำหน้ามุ่ยไป ตาปรือๆ มองกระจก ก่อนที่จะบ้วนปาก

ไม่ไหวเลยนะเรา

ฉันอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา มัดผมจุกลวกๆ แล้วเตรียมเสื้อกันหนาวสีเขียวแสบตาคู่ใจเพราะในคลาสมันหนาว ฉันมองตัวเองในกระจก แต่งหน้าปัดแก้มอ่อนๆ

เป็นนาทีที่ฉันยืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจก ดูว่าตัวเองน่ารักแล้วรึยัง ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่แปลกมากเลย

ใช่สิ! ฉันนึกถึงโหนที่จะมารับเช้านี้แล้วก็เลยทำแบบนี้

นี่มันชักจะแปลกๆ แล้วนะ

ฉันส่ายหน้าให้ตัวเอง เลิกมองในกระจกแล้วถือกระเป๋า เตรียมโทรศัพท์มือถือกับเงินใส่กระเป๋าตังค์ พ่อแม่มักจะส่งเงินมาให้ฉันทุกเดือนเสมอ เพราะเค้าบอกว่าฉันมีหน้าที่ตอนนี้คือเรียนอย่างเดียว

แต่ถามว่าห้ามเรื่องแฟนมั้ย ก็มีเคืองๆ บ้าง แต่ไม่ถึงกับกีดกันไม่ให้มีเลย ถ้ามีก็คงไม่ว่าอะไร แค่อาจจะยังไม่ให้อยู่ด้วยกัน... มั้ง

ฉันคิดได้แบบนั้นก็หน้าร้อนขึ้นมา

คิดอะไรอยู่! ไม่ได้อยากมีแฟนแล้วซะหน่อย ก็บอกไปแล้ว

“เฮ้อ” ฉันพ่นลมหายใจตอนที่เอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ก็แทบเด้งตัวกลับไปข้างในอย่างรวดเร็ว “อะ! ทะ ทำไมไม่เคาะประตู”

เพราะโหนอ่ะ โหนยืนเล่นโทรศัพท์รออยู่หน้าประตู เหมือนเขายืนรอฉันมาสักพักแล้ว

“เผื่อแต่งตัวอยู่” เขาพูดออกมาสั้นๆ ฉันหน้าร้อนวาบ เพราะพอเขาพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็เผลอพาลไปคิดถึงคืนนั้นที่เขาพลั้ง “ไปเหอะ วันนี้เธอมีเรียนเช้า”

“อะ... อือ” ฉันครางรับ ก่อนที่จะเดินตามเขาต้อยๆ

มาสังเกตดูแล้ว ตัวของโหนสูงมาก แล้วเขาก็ดูจะมีเนื้อมีหนังขึ้นด้วยนะช่วงนี้ พอใส่เสื้อฮู้ดเปิดแขนแบบนั้นเห็นกล้ามแขนนิดๆ ด้วย

นี่เขาเริ่มเล่นกล้ามแล้วเหรอ?

แปลกเนอะ ปกติไม่ยักจะคิดเล่น เห็นโหนบอกว่าต้องกินอัดเยอะๆ เขาเป็นคนกินน้อย ไม่ค่อยชอบ

ทำไมถึงเล่นกันนะ