All Chapters of หลงเพื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

“เรื่องของกู” ผมพูดแค่นั้น แต่ไอ้เค้กเหมือนจะชินชากับท่าทางของผม ตอนผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ มันก็เดินตามเข้ามาตอนที่กวักมือให้เพื่อนมันยืนอยู่หน้าห้องน้ำผมจ้องหน้ามัน ไอ้เค้กปิดประตูห้องน้ำ มันล็อกไว้ แล้วเดินเข้ามาหาผม“แล้วเรื่องของกูล่ะ?” มันย้อนถาม ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ก่อนที่จะสั่นหน้า “ไม่เอางี้ดิโหน มึงแสดงออกมากไปป่าว ตั้งแต่กูบอกชอบมึงจริงๆ ก่อนจบ ปวช. มึงก็หลบหน้ากูตลอด”“กูไม่ได้ชอบมึง” ผมพูดแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ “กูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”“แต่มึงคงจำได้ ตอนที่เราคบกันอ่ะ” มันจุดสายฝนสูบตามผมบ้าง ไอ้เค้กมีสีหน้าเศร้าศร้อย “กูยังลืมมึงไม่ได้นะเว้ย ถึงตอนนั้นกูจะบอกว่ากูแค่คบมึงเล่นๆ เต๊าะเล่นๆ แต่กูเสือกชอบจริงขึ้นมาแล้วอ่ะ”“...”“ละทีนี้จะทำไงอ่ะ ละกูอ่ะ”“มึงก็มีแฟนนี่ ตอนนี้” ผมพูดปัด “เราเลิกกันนานแล้ว กูก็ไม่ได้จริงจังกับมึงเหมือนกัน”“เจ็บดีว่ะ” มันแค่นหัวเราะแกนๆ พอผมพูดตรงๆ ออกมา “มึงก็รู้ กูกับพี่ต้น มีแค่พี่ต้นที่รักกูอยู่ฝ่ายเดียว”“...”“กูไม่ได้รักมันเลย” มันเริ่มตาแดงๆ ผมเลยหันหน้าไปทางอื่น “มึงก็รู้ กูคบพี่ต้นเพราะอะไร มึงหนีไปไม่ได้ตลอดหรอกว่ะโหน”“...”“กูจีบมึงมาเป

ใช่ โหนคออ่อนจริงๆอ่อนกะจะมอมฉันอ่ะสิ!“เราไม่กินแล้วนะโหน มึนหัวแล้ว” ฉันผลักแก้วเหล้าไปไกลๆ ตอนที่โหนชงเหล้ากระดกลงคอกับเพื่อนของเขาเหมือนมันเป็นน้ำเปล่า ตั้งแต่มาเขาก็ชวนดื่มจนฉันมึน ฉันไม่ได้ซื่อจนไม่รู้ว่าโหนจงใจจะแกล้งเหมือนทุกทีแต่ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจเขาแล้ว เพราะตอนที่เห็นเขาเป็นเพื่อน เวลาฉันเมาโหนจะทำแค่มาส่งเฉยๆ แล้วก็กลับ เพราะเวลาเมาฉันจะหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยแต่ครั้งล่าสุด เขาเริ่มทำอะไรๆ ลงไปแล้วน่ะสิ สถานะเราถึงได้ตกอยู่ในความน่าสับสนปนอึดอัดหัวใจแบบนี้!“ไม่ไหวแล้วเหรอ?” โหนถาม เขาดูมีท่าทีสบายๆ “มึง แฟนกูไม่ไหวแล้วว่ะ”เพื่อนของเขาชะงักทุกคน ในขณะที่ฉันเองที่ตั้งท่าจะยกขวดน้ำเปล่าดื่ม น้ำเกือบพุ่งออกจากปากตอนแรกที่เราคุยกัน ฉันลืมบอกไปว่าฉันจะไม่ให้โหนบอกเพื่อนเขาว่าเราจะเป็นแฟนกัน ตอนมาถึงและกินเหล้ากันแรกๆ โหนก็คุยกับเพื่อนเรื่องอื่น ไม่มีใครถามว่าฉันมากับโหนได้ยังไง เพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทกับเขาอยู่แล้ว ฉันเลยคิดว่าไม่มีอะไร แต่ฉันคงประเมินโหนต่ำไปแต่ครั้งนี้ทุกคนดูตกใจมาก“เฮ้ย!” พันนั่งนิ่งในขณะที่เพื่อนคนนึงของโหนร้องขึ้นมา “มึงบอกชูใจไปแล้วเหรอวะ ห

[พาร์ท : โหน] เชื่อปะ ผมเป็นแฟนกับชูใจแล้วจริงๆ ว่ะผมคิดในใจ ฉีกยิ้มอย่างยากเย็นเพราะนอนยกเวทอยู่ หนักเป็นตันในขณะที่แขนผมมันมีนิดเดียว มีดีแค่สูงแค่นั้น ยกขึ้นยกลงไปได้ยี่สิบกว่ารอบก็วางกับที่แล้วสไลด์ลงจากที่นอน แล้วลุกขึ้นมาเบ่งกล้ามดูตัวเองในกระจกเริ่มขึ้นมานิดๆ ล่ะ คุ้มค่าที่เหนื่อยยกไอ้เศษเหล็กนี่มาทั้งอาทิตย์ผมเอาผ้ามาเช็ดเหงื่อที่ไหลเป็นน้ำตก ก่อนที่จะเดินมาชกหมัดกับไอ้พันที่วิ่งบนลู่วิ่งข้างๆ“ดูแลตัวเองดีนี่หว่า” มันพูดตอนที่หอบไปด้วยเพราะวิ่งแรง“มึงมากกว่ามั้ง ไปชอบใครมาถึงได้อยากมายิมกับกู” ผมย้อนกลับ มันนิ่งไป ก่อนที่ไอ้พันจะยกมือมาลูบท้ายทอยตัวเอง“เสือกไปให้ได้อะไร ไปดูแฟนมึงดีกว่า”“ไอ้สัส ชอบใครก็ไม่เคยบอกกูสักคน” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน ก่อนที่จะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงกีฬา กดเข้าไปส่องหน้าเฟสแฟนตัวเองอย่างมีความสุขผ่านมาสองอาทิตย์ที่ผมกับชูใจคบกัน ไม่มีอะไรหวือหวา มีแต่วันๆ ผมก็เหมือนทาสแฟนที่ต้องไปรับไปส่งเธอทุกเช้าเย็น วันไหนไม่มีเรียนก็นั่งแชทคุยกับเธอเพราะช่วงนี้ผมเรียนหนัก บวกกับอยากดูดีเลยเข้ายิมทุกเย็น วันไหนไม่เรียนก็เข้าค่ายมวย ฝึกสมรรถภาพของกล้าม

ลอยเลยอ่ะลอยไปยันวิทยาลัยเลยอ่ะ“มึงคิดบ้าอะไรถึงย้อมผมทองมาเนี่ยไอ้โหน” อาจารย์ที่สนิทสนมเรียกผมมาเทศนาทันทีที่ผมเดินหัวทองเข้าตึกเรียน จริงๆ วิทยาลัยนี้ไม่มีกฎห้ามทำสี แต่คือไม่เคยมีใครบ้าย้อมหัวทองมาอย่างผม“เมาอ่ะจารย์เดชา อย่าดุผมเลย” ผมยกมือไหว้ อาจารย์นั่งพิงกับโต๊ะในห้องพัก ส่ายหน้าอย่างระอา“เรียนดีมาจนจบ ปวช. อย่ามาเปรี้ยวตอนมีแฟนสิวะ”“รู้ได้ไงครับ”“ในนี้ข่าวลือกระจายไปทั่วล่ะ ที่ไอ้เค้กลาออกไปก็เพราะแกใช่มั้ย” ผมเสมองไปทางอื่น พูดตามตรงไม่ค่อยอยากคุยเรื่องนี้เท่าไหร่“เขาคงอึดอัดมั้งผมว่า”“เออๆ ลาออกไปอยู่เชียงรายนู่น หวังว่าคงจะได้เจอคนที่ดีกว่าแก” ผมแค่นหัวเราะ ลูบท้ายทอยตัวเอง ใครๆ ก็สงสารแต่มัน เพราะมันเป็นฝ่ายไป ผมก็นิดหน่อย “แล้วเรื่องเรียนช่วงนี้เป็นไง เรื่องทุน กยศ. แกได้รึยัง”“ไม่แน่ใจ ไม่ได้ตามเลยอ่ะจารย์” ผมกุมมือตัวเองไว้ข้างเป้ากางเกง ตอบไปตามตรง “แค่เรียนจบด้วยเงินแม่ก็บุญแล้วมั้ง”“หางานทำซะ ถ้ากู้ กยศ. ไม่ผ่าน” อาจารย์เดชามักเน้นงี้ประจำ เพราะผมกู้ กยศ. ไม่เคยผ่าน เนื่องจากประวัติการเรียนสมัยก่อนกับบุคลิกที่ดูไม่เอาเรียน ถ้ามันไม่ผ่านอีก ผมคงต้องไปหางาน

สถานการณ์ระหว่างเราเริ่มตกอยู่ในความกระอั่กกระอ่วนนั่นก็เพราะหลังจากที่โหนคว้ามือฉันมาจับเป้ากางเกงของเขา ฉันก็กรี๊ดลั่นออกมาอย่างอับอายแล้วตบหน้าเขา พร้อมกับปิดประตูใส่หน้าเขาเสียงดังอีกด้วย“ก็ช่วยทำให้มันเบาลงหน่อยเหอะ เราตื่นเต้นนะ”ไอ้โหนบ้า!ที่บอกว่าอยากท้องก็แค่หลุดปากพูดออกไปเพราะเมามาก แต่ไม่ได้พร้อมจะโดนทำแบบนั้นจริงๆ หรอกนะฉันอ่ะ มีปมใหญ่เกี่ยวกับครอบครัวอยู่ในใจมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อแม่เป็นหมอทั้งคู่ พี่ชายพี่สาวก็เรียนหมอ จบหมอออกมาหมด เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่พอลูกสาวคนสุดท้องอย่างฉันเกิดมาแล้ว พ่อกับแม่จะกวดขันเรื่องเรียนมากๆ และคาดหวังว่าฉันจะต้องจบมาเป็นหมอตามวงศ์ตระกูลตั้งแต่รุ่นทวดแต่เชื่อมั้ย จริงๆ อ่ะฉันชอบวาดรูป แต่พ่อกับแม่ไม่สนับสนุนอย่างแรง เพราะมันดูเป็นเรื่องเพ้อฝันเกินกว่าจะเอามาทำเป็นอาชีพได้ฉันเคยคิดอยากหลุดพ้นจากความกดดันของพวกเขา แต่ทำไม่เคยได้ ด้วยนิสัยชอบตามใจพ่อแม่ของฉันด้วย ท่านอยากให้ทำอะไรฉันก็ทำ อยากให้เดินไปทางไหนฉันก็ไปเฮ้อ มันสะสมจนกดดันสุดๆ ตอนสอบฉันก็มีโรคประจำตัว คือคลื่นไส้อยากอ้วกทุกครั้งที่สอบเสร็จโหนรู้เรื่องพ่อแม่ฉันดีนะ แต่โ