ปฐมบท

[พาร์ท : โหน]

“ไอ้โหน! ชนเว้ย ยินดีด้วยที่เรียนจบ ปวช.”

“ขอบใจมากเพื่อน” ผมชนแก้วกับเพื่อนรู้ใจ วันนี้เรามาก๊งเหล้ากันในวันที่เป็นวันที่น่ายินดีของผม นั่นคือตอ­นนี้ผมอายุยี่สิบสอง เรียนจบ ปวช. ไปก่อนเพื่อน แล้วกำลังจะไปต่อ ปวส. ที่วิทยาลัยช่างใกล้ๆ บ้าน เพราะวิชาภาคปฏิบัติผมได้ดีตลอด

ก็เป็นเรื่องดีที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ เป็นเกียรติของวงตระกูล

“ไอ้โหนมันต่อยตีไปทั่วตั้งแต่สมัย ปวช. 1 แต่ไม่เคยตกวิชาไอ้เดชาเลยนะมึง” มันพูดถึงครูที่ปรึกษาของผม ผมได้แต่แค่นหัวเราะ ผมก็ไม่ได้เก่งไรขนาดนั้น

“มันเก่ง ดูกูดิ ซ้ำชั้นเลย” เพื่อนผมหัวเราะ แล้วผมก็ตบบ่ามันเบาๆ

“เดี๋ยวก็ผ่าน มึงเชื่อกูดิ”

“เออ แล้วชูใจไม่มาเหรอวะวันนี้” อยู่ดีๆ เพื่อนผมก็ถามถึงผู้หญิงคนนึง ผมชะงักที่จะกระดกเหล้า มันเลยตบไหล่ผมหนักๆ “วันจบมึงทั้งที น่าจะมายินดีหน่อยนะเว้ย”

“บ้า ชูใจแม่งติดเรียน” ผมแก้ต่างให้เธอ แต่รู้สึกฝืดคอที่จะแดก เหล้ามันบาดคอซะเฉยๆ “เค้าไม่มาหรอกว่ะ”

“แล้วเมื่อไหร่มึงจะขอชูใจคบซะทีวะ ลีลาอยู่ได้” มันถามผม ผมเลยชกไหล่มันไปที

“ขอคบเหี้ยไร คนจีบชูใจก็เยอะ”

“ดูก็รู้ว่ามึงชอบเขา” เพื่อนผมเสี้ยมใหญ่เลยว่ะ

ถ้าถามถึงชูใจว่าเธอเป็นใคร เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม ผมกับเธอต่างกันมาก ชูใจเรียบร้อยน่ารัก เธอเป็นนักเรียนดีเด่น ผมเคยเรียน ม.3 อยู่กับเธอ ซ้ำชั้นจนเธอขึ้นมาอยู่ชั้นเดียวกัน

เธอเป็นหัวหน้าห้องที่ผมแอบรักมาตั้งแต่ตอนนั้น เพราะดวงหน้าที่เหมือนตุ๊กตา ผิวขาว ตัวเล็กๆ ยิ้มหวานๆ บวกกับนิสัยโคตรน่ารักที่มาคอยเป็นห่วงไอ้เด็กโข่งซ้ำชั้นอย่างผม

แต่ดูผมดิ สุดท้ายก็เรียนไม่จบ ม.3 เพราะเรื่องต่อยตีจนโดนเด้งออกไปเรียน ปวช. ผมมันเป็นคนห่ามๆ ไม่เอาเรียน แต่เพราะชูใจคอยช่วย แล้วเธอก็กำลังติวเตรียมสอบมหาวิทยาลัยสายหมอ ผมเลยไม่อยากให้ชูใจเห็นว่าผมมันไม่เอาไหน เลยตั้งใจเรียน ปวช. จนจบ

จนวันนี้ เราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานาน แล้วผมมันก็เป็นเพื่อนที่แอบรักเธอมานานพอกัน

“นั่นไง พูดถึงก็มาเลย ชูใจมาแล้วว่ะ” ผมหันขวับไปมองข้างหลังทันทีที่เพื่อนผมพูดว่างั้น แล้วก็เห็นร่างเล็กในชุดนักศึกษากำลังเดินเข้ามาหา

มาคนเดียวด้วยว่ะ

“โหน! รอเรานานมั้ย” เธอตะโกนเรียกผม เสียงเล็กๆ ทำให้ผมหลุดฉีกยิ้มออกมา

“นานดิ โห่” ผมเปลี่ยนท่าที ลุกขึ้นให้เธอนั่งเพราะที่เต็ม แล้วชูใจก็คลี่ยิ้มหวาน

“ยินดีด้วยนะที่เรียนจบ ปวช.” เธอยื่นช่อดอกไม้มาให้ผม “อะ นี่ดอกไม้จากเรา ถือเป็นรางวัลที่เรียนจบเนอะ”

“เฮ้ย ขอบใจมาก” ผมเห็นเธอถือช่อดอกไม้มาแล้วแหละว่ะ ก็คิดว่าเอามาให้ผมแหละ เพราะแม่งคงไม่มีคนอื่นนอกจากผมแล้ว “แต่วันหลังไม่ต้องนะ เกรงใจ”

“เล็กน้อยเองจ้า” ร่างเล็กยิ้มหวานตลอดเวลา เธอเป็นผู้หญิงพลังบวกที่ใครก็อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่เว้นแม้แต่ผม

“ท่าจะเรียนหนักเนอะชูใจ กว่าจะมาหาพวกเรา” เพื่อนผมเองมันก็สนิทกับชูใจเพราะเธอชอบมาหาผมบ่อย เราเป็นเพื่อนกันเลยไม่แปลกที่เธอจะรู้ทุกที่ที่ผมไป ในขณะที่ผมก็รู้ แต่ทำเป็นไม่รู้

“อื้อ เรียนหนักมากเลย ตั้งแต่เข้า ปี 2 มาแทบไม่มีเวลากินข้าวอ่ะ” ชูใจพูดกับเพื่อนผม ในขณะที่ผมได้แต่ยืนฟังเพื่อเก็บรายละเอียด

เพื่อนผมมันบอกว่าชูใจก็ชอบผมเหมือนกัน ดูจากที่เธอชอบมาตามผมบ่อยๆ ผมก็เผลอคิดงั้นเหมือนกัน

“แล้วไม่มีคนมาจีบเหรอวะชูใจ เรียนปี 2 แล้วเนี่ย” แล้วเพื่อนผมมันก็ตัวเสี้ยม มันถามขึ้นมาเพื่อหวังให้ผมเปิดประเด็นบอกไปว่าชอบเธอ

แต่ว่า

“ได้ยินแล้วห้ามไปบอกใครนะ” ร่างเล็กกระซิบเพราะเธอไม่ใช่คนชอบปิดบัง แต่ทว่าผมกลับได้ยินเต็มสองหู “... เรามีแฟนแล้วน่ะ”

“เฮ้ย!!!” ทั้งโต๊ะร้องลั่นออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ผมทำช่อดอกไม้ตกพื้น

ตุบ

“พี่เค้ามาจีบเราแล้วววก็ คุยด้วยตั้งนานนน”

“...”

“พี่เค้าเป็นหมออออด้วยนะ”

ผ่านไปสักพัก ชูใจเมาเละอย่างเคย เธอมาที่นี่ทีไรผมจะเสี้ยมให้กินเหล้าทุกที เพื่อนผมแม่งก็ตัวดี แต่วันนี้ผมแทบไม่ได้ทำไรเลย ใจผมมันฝ่อ ได้แต่ยืนดูดบุหรี่อยู่ข้างนอกร้านนั่งชิวแล้วหันไปมองร่างเล็กที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะโดยมีเพื่อนผมคอยลูบหลังให้อยู่

ปกติมันจะเป็นหน้าที่ผม แต่วันนี้เจอเรื่องช็อกโลกมา

ถึงผมจะรู้อยู่แก่ใจแล้วก็เหอะ

ผมดีดบุหรี่ทิ้งแล้วเดินมาหาเธอที่โต๊ะ เพื่อนผมกำลังจะดึงเธอมาหิ้วปีก แต่ผมห้ามไว้

“กูเอง” ผมพูดแล้วช้อนตัวชูใจขึ้นอุ้ม เธอพึมพำไรไม่รู้ตลอดเวลา

“ไม่น่าเชื่อว่ะว่าชูใจจะไม่ได้ชอบมึง” เพื่อนผมที่จะหิ้วปีกเธอเมื่อกี้ก็ดันมาพูดจากระแทกใจ “ทั้งที่พวกกูแทงพนันกันแล้วว่าต้องเป็นมึงชัวร์”

“มันก็ไม่ใช่มาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่ไง?” ผมย้อนกลับไป

“เอ้า ทำไมวะ”

“ก็ถ้าแม่งใช่ ป่านนี้คงคบกันไปแล้ว ไม่รอให้แห้วแดกงี้”

ผมคาบบุหรี่พร้อมกับจุดสูบ ผูกชูใจที่เมามายไว้ด้วยเชือกรัดของ แล้วเอามาผูกไว้กับหลังผม

ผมพาเธอขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป ท้องถนนที่มืดมิดเพราะเป็นช่วงดึกทำให้ผมได้แต่คิดไปไกล ว่าถ้าเกิดผมได้ไปส่งเธอในสถานะแฟนไม่ใช่เพื่อนล่ะก็ มันคงจะดีต่อใจชิบหาย

แต่มันคงไม่มีวันนั้นแล้วว่ะ

ในเมื่อชูใจมีแฟนแล้ว

“งื้อออ” ชูใจครางออกมาเบาๆ เธอพึมพำไรไม่รู้มาตลอดทาง จนผมหิ้วปีกเธอขึ้นแล้วพาเธอขึ้นหอที่เธอพักอยู่

ผมมีแม้แต่คีย์การ์ดสำรองที่ชูใจปั้มไว้ให้เข้าออกห้องเธอได้ คงไม่ต้องบอกว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันแค่ไหน ถึงชูใจจะหวงตัวมาก แต่เธอก็ไว้ใจผมมากเช่นกัน

ชูใจเดินไม่ไหวจนผมต้องช้อนตัวขึ้นอุ้ม เธอร้องออกมา แล้วผมก็คายบุหรี่ทิ้งเพราะเธอเบ้หน้า สงสัยจะเหม็น แล้วผมก็รูดคีย์การ์ดกับห้องเธออีกที

พอเข้าไปในห้องผมก็ปิดประตู เปิดไฟ อุ้มชูใจเข้าไปในห้องนอนแล้ววางเธอลง ผมพ่นลมหายใจ ลูบแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักของตัวเองแล้วพิงกับโต๊ะข้างๆ เตียงอย่างคนอกเดาะ

“พี่โอห์มมม” เสียงละเมอชูใจดังลอดออกมาในตอนนั้น ผมชะงักไป พี่โอห์ม? “พี่โอห์มชูใจจะอ่านหนังสือ ไม่เอาไม่คุยเรื่องผ่าตัดน้าค้า”

“...”

“ชูใจกลัวเครื่องใน ไม่เอาน้า”

ผมเดาะลิ้น พี่โอห์ม ชื่อของแฟนเธอใช่ปะ

มาส่งเขาทำความดียังไม่พอ เขายังละเมอชื่อแฟนให้ได้ยิน งี้ก็สวยดิ

ผมเดินไปขึ้นคร่อมชูใจไว้ เขย่าไหล่เธอเบาๆ แต่เธอก็ไม่ตื่น ผมรู้อยู่แล้วว่าเวลาเมาชูใจหลับเป็นตายไม่ก็ละเมอ แต่ที่ผมทำ ผมแค่อยากเขย่าให้เธอตื่นมารู้ความจริงที่ว่า

“โหนรักชูใจว่ะ”

ผมเองก็รักเธอ