Ep.2 ภวังค์ (1)

ชูใจสบตาผม เธอเอียงคอเหมือนไม่รู้ ผมเลยลูบหน้าตัวเอง จูบปากเธอเบาๆ แล้วถอดเสื้อตัวเองออก

ทนไม่ไหวแล้วโว้ย

ชูใจถูกจู่โจมจากตัวผม เธอไหลลงไปนอนกับเตียง ในขณะที่ผมจะบีบเต้านมเธอพร้อมกับปรนเปรอเธอด้วยรสจูบ ที่เหมือนมอมเมาเราทั้งสองคนจนเหมือนฝัน

เออ ฝันแน่ ที่ผมจะได้กินชูใจ

“อื้อ”

เสียงครางเบาๆ ดังลอดมาจากปากเล็กๆ ของเธอเมื่อผมจูบไล่มาตั้งแต่หน้าท้องขาวๆ ดึงชุดนอนเธอลงจนกองอยู่ที่เท้า ผมไม่รอไรทั้งนั้น เอามือดึงเสื้อเธอไปไกลๆ แล้วร่นกางเกงในเธอลง

ผมกลืนน้ำลายเอื้อก

กลีบดอกไม้ของชูใจเป็นสีชมพู มีน้ำฉ่ำเยิ้มนิดๆ ตอนนี้เธอนอนปิดขาอย่างอายๆ กลีบเลยปิดสนิท เหมือนกับของเด็กสาววัยแรกรุ่น

คือ... โคตรสวยเลย

ผมตะลึงไปกับความสวยของพื้นที่หวงห้ามของเธอ อยู่ดีๆ ก็หน้าร้อน รู้สึกเหมือนถูกมอมเมาเมื่อชูใจค่อยๆ เอามือมาปิดตรงร่องแฉะเยิ้ม นิ้วเล็กๆ ของเธอสั่นระริก

ผมจับมือเธอดึงออก จับขาเธอให้แยกออกจากกัน แหวกกลีบดอกไม้จนเห็นความอมชมพูในนั้น ก่อนที่ผมจะใช้ปลายลิ้นลากไล่ไปตามร่องสวย

“อะ อา” ชูใจร้องออกมา เธอเอามือมาปิดปากตัวเองไว้ ทิ้งให้ผมเลียแอ่งน้ำหวานของเธอจนฉ่ำ ร่างเล็กครางเสียดเสียว ขาสั่นพั่บๆ เพราะผมจงใจเลียตรงปุ่มเนื้อของเธอ

ชูใจโดนผมเลียจนเยิ้มฉ่ำ เธอนอนหอบหายใจหลังจากผมผละออกไป ความขาวของเธอเตะตาผมในตอนนี้ ผมปลดเข็มขัด รูดกางเกงยีนส์ลง เปิดความผงาดขึ้นมาจนร่างเล็กหน้าแดงก่ำ

“โหน...” เธอเรียกชื่อผมตอนที่ผมยกขาเธอมาพาดข้างเอวสอบ ถูท่อนเอ็นเข้ากับร่องน้ำของเธอ

และก่อนที่ผมจะดันมันเข้าไป

แต่ชูใจกลับ เมาสลบเหมือดกลางอากาศไปในตอนนั้น

“ชูใจ?” ผมเรียกชื่อเธออย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆ เธอก็หลับไป พอตบหน้าเธอเบาๆ ในระหว่างที่พื้นที่หวงห้ามของเรากำลังจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ก็เห็นว่าเธอวูบไปเพราะฤทธิ์เมา

ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังทำเหี้ยไรอยู่ แค่เพราะเบียร์ไม่กี่กระป๋องทำให้เราเกินเลยกันไปได้ขนาดนี้

“นี่กูทำไรอยู่วะ” ผมถามตัวเอง แค่นหัวเราะอย่างรันทดใจ มองความผงาดของตัวเองที่ยังไม่ยอมหดตัวเพราะเรือนร่างอันแสนยั่วยวนของคนที่ให้ผมเป็นได้แค่เพื่อนสนิท

บ้าปะไอ้โหน

อย่างมึง ไม่มีสิทธิ์ได้แอ้มเขาหรอกว่ะ

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับร่างตัวเองที่อยู่ในชุดนอนชุดเดิมกับเมื่อคืน ได้กลิ่นเบียร์จางๆ ที่ปลายจมูกพออ้าปากหาว น่าแปลกที่ทั้งตัวรู้สึกหวิวๆ เหมือนเพิ่งเจออะไรมา

ฉันหันไปมองมือถืออย่างง่วงงุน เห็นแชทเฟสที่แจ้งเตือนขึ้นมาว่าเป็นโหน

ชื่อ โหน : เรากลับก่อนนะ เธอเมามาก นอนได้ล่ะ

ฉันมุ่นคิ้วให้กับข้อความ เอ... เมื่อคืนโหนได้มาหาฉันรึเปล่า จำได้ว่าเขามาที่นี่ แล้วเราก็กินเบียร์กันจนฉันเมา แล้วความทรงจำก็ดับวูบไป

ที่จำได้คือสัมผัสอันอบอุ่น ส่วนคำที่โหนพูดก่อนที่สติของฉันจะพัง คือคำว่าอะไรไม่รู้

ฉันยืดตัวบิดขี้เกียจ ผุดลุกขึ้นยืนเพื่อเข้าไปแปรงฟันล้างหน้าในกระจกห้องน้ำ เสื้อนอนสายเดี่ยวตัวบาง สายที่ไหล่ย่นลงมาจนเห็นรอยแดงจางๆ ที่ไหปลาร้า

ฉันลูบรอยแดงนั่นเบาๆ

ยุงกัดอีกแล้ว

ฉันยืนแปรงฟันล้างหน้าอยู่หน้ากระจก รู้สึกแฮงก์ๆ นิดหน่อย (ตอนแรกไม่รู้จักคำนี้เลย แต่ที่รู้จักเพราะโหนบอกว่ามันคืออาการปวดหัวหนักๆ หลังจากวันที่กินแอลกอฮอล์ไปมากๆ)

พอแปรงฟันล้างหน้าเสร็จ ฉันก็เดินออกไปคว้าผ้าเช็ดตัว พร้อมกับปิดผ้าม่านภายในห้องอย่างระวังตัว ถอดชุดนอนออกพร้อมกับมัดผม พันผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ฉันยืนอยู่หน้ากระจก ปลดตะขอชั้นในออกอย่างไม่ใส่ใจนัก

แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันนิ่งอึ้งไปนิดนึง

“... อะไรเนี่ย” รอยแดงจางๆ เหมือนกับที่ไหปลาร้าผุดไปตามร่องอกของฉัน ไม่ว่าจะตรงเนินอก ต้นขา หน้าท้องเนียน

ไม่รู้สึกคันยุบยิบนะ แต่รอยแบบนี้คิดได้อย่างเดียวก็คือรอยยุงกัด แต่มันเยอะมากจนผิดปกติเลยอ่ะ

ยุงที่ห้องฉันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ต้องซื้อยากันยุงที่เป็นครีมมาทาตัวก่อนนอนแล้วสิ

แล้วโหนจะโดนยุงกัดรึเปล่านะ ก็เมื่อคืนเขามาที่ห้องฉันอ่ะ

ฉันกังวลใจ แต่ไม่มากนัก รีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วเปิดประตูออกมา เลือกชุดชั้นในพร้อมกับเสื้อนักศึกษา เพราะวันนี้มีเรียน ฉันกำลังขึ้นปีสองจึงเป็นเรื่องการศึกษาทฤษฎีซะส่วนใหญ่ เรียนหนักมาก แต่ที่ฉันเรียนหมอ เพราะพ่อแม่อยากให้ฉันเรียนด้านนี้ จะได้เป็นความภาคภูมิใจของบ้าน

แต่ถ้าถามถึงความคิดของฉัน

ไม่รู้สิ... พ่อแม่อยากให้ทำอะไรก็ทำได้ทุกอย่างนั่นล่ะนะ

ฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง พอกดโทรศัพท์ดู ก็เลยจำได้ว่าเมื่อคืนฉันเพิ่งเลิกกับพี่โอห์มไป สาเหตุเพราะเขาโกรธที่ฉันไม่ยอมให้เขาขึ้นมาบนห้องของฉัน

ฉันรู้สึกเจ็บปวด เม้มริมฝีปากแน่นเมื่ออยากจะร้องไห้ แต่รีบลืมมันไปแล้วกดเข้าแชทของโหน

เขายังไม่ออนเลยแฮะ

เอาเถอะ เดี๋ยวค่อยถามตอนที่ออนก็ได้มั้ง ต้องรีบไปเรียนแล้วด้วย

ฉันเดินลงมาจากตึกด้วยสีหน้าอมทุกข์จากเรื่องพี่โอห์ม รวมกับมึนหัวเพราะแฮงก์ จนไม่ทันสังเกตว่ามีคนมารอรับอยู่ใต้ตึก

หมับ

ผู้ชายคนนั้นคว้าแขนฉันไว้จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจ

“วันนี้จะสายแล้วนะ”

พี่โอห์ม เขามาที่หอฉันได้ไงอ่ะ

[พาร์ท : โหน]

ผมนอนไม่หลับ สาเหตุหลักๆ ก็มาจากเธอ

เมื่อคืนเราเกือบไปแล้ว แต่ก่อนที่จะพลาดผมก็มีสติก่อน รีบถอดถอนมันออกมาก่อนที่มันจะพลาดไปกว่านี้ แต่ให้พูดเหอะ ถ้าชูใจรู้ขึ้นมา เธอคงจะเกลียดผมไปจนตายเลยว่ะ แล้วเราแม่งก็คงจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีก

ผมเครียด ซีเรียสจนนอนไม่หลับทั้งคืน วันนี้ต้องทำงานเพราะเป็นวันหยุดเรียนช่างผมเลยตื่นสายได้ เพราเมาจนปวดกบาลเลยตื่นแม่งซะบ่ายโมง

ผมพยายามทำดีเทียบเคียงกับชูใจ ให้เธอรู้ว่าผมมันมีดี แต่เมื่อคืนความเงี่ยนของผมมันกำลังจะทำให้ทุกอย่างพัง

เมื่อคืนชูใจเมาหนัก ไม่รู้ว่าตื่นมาเธอจะแฮงก์จากเบียร์รึเปล่า เพราะวันนี้ผมตื่นมาก็เพลียเป็นบ้า อึดอัดตรงนั้นเพราะไม่ได้ปลดปล่อยเมื่อคืน

พอนึกถึงร่างกายขาวผ่องของชูใจ ผมก็หน้าร้อนจนชา เธอน่ารักจนแทบหลง แต่ผมมันไม่มีสิทธิ์ ผมเลยไม่กล้าพอ

แต่เดี๋ยวก่อนดิวะ เมื่อคืนเธอเพิ่งบอกว่าไอ้เหี้ยโอห์มบอกเลิกเธอเพราะจะขึ้นมาที่ห้องแล้วเธอไม่ยอมแม่งเลยไม่พอใจจนบอกเลิก

หรือผมจะมีโอกาส?

แต่ถึงจะมี เรื่องที่ทำไปเมื่อคืน ผมก็แทบไม่ต่างอะไรจากไอ้เหี้ยนั่น

“... ห่าเอ้ย” ผมสบถออกมาเพราะคิดเหี้ยไรมากมายจนสับสนไปหมด ผมควรทำไงดี ผมเกือบข่มขืนเธอ พอรู้ตัวก็รีบใส่เสื้อผ้าให้ร่างเล็กปกปิดหลักฐานแล้วกลับมาที่ห้อง วูบหลับเพราะฤทธิ์เมาจนลืมซื้อยาแก้แฮงก์มาให้ชูใจกินตอนเช้า

ทำแบบนี้แม่งก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้ผู้ชายเวรๆ ที่จ้องแต่จะฟันผู้หญิงที่ชอบ

ผมขอโทษเธอดีมั้ย บอกเธอดีมั้ยว่าจะรับผิดชอบ

ผมบอกเธอได้มั้ยว่าผมรักเธอมาหลายปีแล้ว

ติ๊ง

ผมชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงแชทเฟสแจ้งเตือนขึ้นมา ควานหาโทรศัพท์ก็เห็นว่ามันตกอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเมาไปแค่ไหน

Shoujai Chutimon : โหน

Shoujai Chutimon : เมื่อเช้าโหนไม่ออนเราเลยไม่ได้ทักไป แต่โหนมารับเราหน่อยได้มั้ย

Shoujai Chutimon : เราบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าเราเริ่มกลัวพี่โอห์มแล้ว เมื่อเช้าเค้ามารอง้อเราจนเราปฏิเสธไม่ได้ แล้วตอนนี้เขาก็จะมารับเราอีก

Shoujai Chutimon : เรายังไม่กล้าพอจริงๆ โหนรีบมาหน่อยนะถ้าอ่านแล้ว

ผมคิดได้แค่นั้นเอง เพราะถ้าเป็นเรื่องของชูใจก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความให้เธอ ก่อนที่จะเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวให้ดูดีเผื่อเธอจะหันมามองผมมากกว่ามันบ้าง ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์กับกุญแจรถออกจากห้องไป

แชทที่ผมส่งไป มันก็แค่คำตอบง่ายๆ

ชื่อ โหน : ได้ รอแปปนะ

ที่คนไม่ดีพออย่างผมจะทำให้เธอได้ทุกอย่าง

โอเค ผมมายืนอยู่หน้ารั้วมหาลัยของเธอ

คนมองผมแบบกล้าๆ กลัวๆ เพราะผมสักทั้งคอ เป็นคนรักในการสักลายไง มองจนผมรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่ชินที่จะถูกเป็นเป้าสายตา

ทันทีที่ผมแว้นรถเข้าไปข้างในมหาลัยแล้วมองไปรอบๆ คนแรกที่ผมเห็นมันยืนอยู่ข้างรถคันสวยคือไอ้เหี้ยนั่น

ไอ้โอห์ม

ผมจ้องหน้ามันเขม็ง ไม่อยากมีเรื่องเพราะเป็นที่สาธารณะเลยทำท่าจะขับรถไปทางอื่น เพราะถ้าเป็นมันเส้นหาเรื่องผมแม่งเดือดตลอดเวลา แต่ดูเหมือนมันจะเห็นผมก่อน

“มึงมาได้ไง?” มันทักทายผมอย่างดิบดีทันที ผมหันไป ทำหน้าเซ็งใส่มัน “มารับ ‘เพื่อน’ เหรอ ไม่ต้องมั้ง น้องชูใจเขารอกูอยู่”

เน้นคำว่าเพื่อนจังเลยนะไอ้สัส ตอกย้ำกูไม่พอเหรอ

ไม่รู้ว่ะ อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าอยากเอาชนะคนอย่างมัน

“มารับเมียว่ะพี่”

“...!”

“พอดีชูใจเป็นเมียผมแล้วตอนเลิกคบกับพี่ พี่คงไม่มีสิทธิ์มารับแล้วอ่ะครับ”

“มึงว่าไงนะ” ไอ้เหี้ยโอห์มกระชากเสียงเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ผมไหวไหล่ ถึงจะดูหน้าด้านไปหน่อยที่พูดไป แล้วถึงผมจะละอายใจที่เมื่อคืนเผลอลงมือกับเธออย่างหน้าไม่อาย แต่พอเห็นมัน ผมแม่งเชื่อเลยว่ะว่า

ผมจะไม่มีทางให้ชูใจตกไปเป็นเมียไอ้ผู้ชายแบบมัน

ถ้าเธอจะต้องมาเป็นเมียใคร

มันก็ต้องเป็นกู คนเดียวเท่านั้น

[จบพาร์ท : โหน]