Ep.4 หรือจะมากกว่าเพื่อน (1)

ตึกตัก

ฉันแอบใจเต้นให้กับคำพูดของโหนก่อนจะหลบสายตาเขาแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์แต่โดยดี ตั้งแต่คบกันมาก็รู้สึกได้ว่าฉันไม่เคยตามโหนทันเลย เขาคิดอะไรอยู่ฉันก็ไม่รู้ เขาแอบรักฉันมาหลายปีฉันก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าฉันซื่อบื้อเกินไปหรือเพราะเขาซ่อนความในใจเนียนไป

เป็นครั้งแรกที่ฉันมองเขาเป็นมากกว่า... เพื่อน

แต่ไม่ได้เป็นคนรักหรืออะไรทั้งนั้นอ่ะ ก็แค่มองเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่คิดจะจีบฉัน

แค่นั้นจริงๆ นะ

“ว่าง่ายดีนะ” เขาฉีกยิ้มตอนที่เอาหมวกกันน็อคมาสวมศีรษะตัวเองบ้าง ท่าทางที่ดูเท่ดีไม่เหมาะกับโหนที่ฉันเคยมองเป็นแค่เพื่อนทำให้ฉันเผลอมองตาม ก่อนที่จะ “น่ารัก”

โอ้ย

ฉันหน้าร้อนวูบไปกับประโยคนั้น แล้วรีบเอาฝาหมวกกันน็อคปิดหน้าที่แดงก่ำของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น

อะ ไอ้โหนบ้า

พอเห็นว่าฉันเมินไม่ยอมพูดอะไร โหนได้แต่ยิ้มมุมปาก เขาเดินมาตรงหน้าฉัน จ้องหน้าฉันผ่านหมวกกันน็อค แต่เชื่อเถอะ เขาจะไม่มีทางได้เห็นสีหน้าฉันแน่นอน ฉันจะไม่เปิดให้เขาดูเด็ดขาดว่าฉัน...!

หมับ

“... โหน!” ฉันร้องออกมา เมื่อแทนที่โหนที่เดินมาหยุดตรงหน้าฉันกับมอเตอร์ไซค์จะเดินไปคร่อมตรงที่นั่งหน้าคนขับ เขากลับกวาดขาข้ามที่นั่งข้างหลังฉันเพื่อซ้อนหลังฉันขับอีกที

“นั่งหน้าไม่ค่อยถนัด” เขาพูดหน้ามึนๆ พร้อมกับเอื้อมมือยาวๆ ไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ดังครืน เด็กแพทย์และคณะต่างๆ ที่เดินกันขวั่กไขว่ในมหาลัยเริ่มหันมาให้ความสนใจเราทั้งคู่ ประมาณว่าเป็นแฟนกันเหรอไง

มันจะไม่แปลกเลย ถ้าฉันไม่ได้เป็นดาวมหาลัยคณะแพทย์ ฮือ

“โหน นี่มันลวนลามเราชัดๆ ไปนั่งหน้าเลย!” ฉันกระซิบเสียงหนักกับเขาที่เริ่มเข้ามาแนบชิดอย่างอายๆ โหนหัวเราะลั่น

“ทุกคนมันเข้าใจตั้งนานแล้วว่าเราเป็นแฟนเธอ ก็ชูใจแม่งเรียกเรามารับส่งเธอบ่อยซะขนาดนั้นอ่ะ” เขาเอียงหน้ามาข้างแก้มฉัน “หรือไม่จริง?”

ฉันหน้าร้อนจนชา เพราะมันก็เป็นเรื่องจริง

แต่ตอนนั้นเพราะฉันไว้ใจเขา คิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่ฉันเชื่อใจได้ต่างหาก

“... ก็ไม่คิดว่าจะไว้ใจไม่ได้แบบตอนนี้” ฉันพูดเสียงอ้อมแอ้ม และดูเหมือนโหนจะจุกกับคำพูดนั้น

“ก็ใช่ ถ้าหมายถึงเรื่องคืนนั้น” เขาโพล่งขึ้นมาเหมือนอ่านความคิดฉันได้ ขับรถออกไปจากรั้วมหาลัยราวกับรู้ว่าฉันอยากออกไปให้พ้นสายตาของทุกคนที่นี่

ฉันเงียบ เพราะฉันเองก็อยากรู้คำตอบ อยากรู้ว่าคืนนั้นเราไปถึงไหนกัน โหนได้ทำอะไรฉันลงไปมั้ย มันเป็นความรู้สึกสับสนมึนงงมากกว่า แต่มันไม่ได้อยากร้องไห้ฟูมฟาย เพราะยังไม่แน่ชัดว่าเราเป็นอะไรกันไปแล้ว

“แต่เรื่องคืนนั้น”

“...”

“เราจะรับผิดชอบเธอเอง”

ฉันเบิกตาโตออกมาทันทีหลังจากได้ยินประโยคนั้น

นั่นหรือว่าเขาจะ...

[พาร์ท : โหน]

เพราะผมใช้คำพูดคลุมเครือ ชูใจถึงได้โกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟ

“โหนบ้า!” เธอตีหลังผมดังอั่กตอนที่เธอพยายามจะให้ผมหยุดรถเพราะเธอเข้าใจว่าผมพลั้งทำไรเธอไปจริงๆ พอผมไม่หยุดเธอเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากลงมือตี คำด่าของเธอไม่สะทกสะท้านหนังหน้าหนาๆ ของผม แต่แรงที่เธอตี แม่งก็ไม่ได้เจ็บ “โหนทำแบบนั้นลงได้ยังไง เราเป็นเพื่อนกันนะ แล้วชูใจก็บอกแล้วว่าชูใจยังไม่อยากทำอะไรกับใคร ถึงจะเป็นแฟน!”

แต่ก็แอบจุกดีเหมือนกัน

ผมทนให้เธอตี จนมาถึงหอพักเธอ ผมก็หยุดรถแล้วเบี่ยงตัวไปคว้าข้อมือเธอเอาไว้เพราะเริ่มแสบหลัง

“ฟังก่อนได้มั้ยวะ”

“ไม่อ่ะ นี่เหรอเพื่อนที่เราไว้ใจ โหนก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายคนอื่นที่หวังแค่จะมากินเรา!” ชูใจพูดคำว่ากินออกมาได้น่ารักมาก แต่ความโกรธผมกลบหมด ผมตั้งขาตั้งมอเตอร์ไซค์แล้วลงมา ก่อนที่จะดึงข้อมือเธอข้างนึง อีกมือรั้งเอวให้เธอลงตามมาจากรถ

“เหมือนผู้ชายคนอื่น?” ผมทวนคำ ก่อนที่จะแค่นหัวเราะ “พูดผิดพูดใหม่ได้นะชูใจ”

“...”

“เราไม่ได้เป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยเจอ” ผมพูด ก่อนที่จะช้อนบั้นท้ายเธอขึ้นอุ้มในท่าแบกกระสอบทรายในทันที “แต่เราจะเป็นได้มากกว่าผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยเจอ”

“โหน!”

ชูใจตีหลังผม ดีดตัวไปมาตอนที่ผมเดินเข้าไปท่ามกลางสายตาของทุกคนที่หน้าตึก ผมไม่ได้แคร์ ทั้งที่ใจกำลังจุกที่เธอคิดว่าผมแม่งก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายคนอื่น

ผมยกเธอเข้าลิฟต์ วางตัวชูใจลงบนพื้นลิฟต์

เธอตบหน้าผมทันที

“ไม่ชอบนะ โหนทำแบบนี้กับเรา” เธอพูดขึ้นมา น้ำตาคลอ หน้าแดงไปหมด เหมือนคนกำลังผิดหวังในตัวเพื่อนที่เธอเคยสนิทอย่างผม

ผมหันหน้ากลับไปมองเธอ แรงตบเธอมันไม่ได้แรงเลย แล้วนั่นก็ทำให้ผมแอบผิดหวังนิดๆ

“แค่หยอกเล่นเอง” ผมลูบหน้าตัวเอง ฉีกยิ้มออกมา “จริงๆ เรายั้งตัวเองไว้ได้”

ชูใจชะงักไป เมื่อมันไม่ได้เป็นแบบที่คิด

“... อะไรนะ”

“แค่อยากให้เธอตบเราสักทีอ่ะ ที่เราพลั้งมือเกือบทำไรเธอวันนั้น” ผมพิงหลังกับผนังลิฟต์ที่เป็นกระจก หันไปมองเธอตอนที่ล้วงกระเป๋ากางเกง “ไม่รู้ดิ เธอไม่ชอบถูกปะ”

“...”

“ก็แค่ไม่อยากเป็นผู้ชายที่เธอไม่ชอบ”

ประตูลิฟต์เปิดออกทันทีที่ผมพูดจบประโยคนั้น ผมเห็นชูใจมองผมอย่างอึ้งๆ ผมเลยเอียงคอส่งให้เธอเดินออกไปจากลิฟต์

“ถึงชั้นห้องเธอแล้ว”

“...”

“เรามารับพรุ่งนี้นะ” ผมสบตาเธอ ดันไหล่ชูใจให้ออกไปจากลิฟต์ตอนที่มันทำท่าว่าจะปิด ผมเลยกดเปิดไว้ให้เธอออกไปได้ ก่อนจะโบกมือลา “บาย ชูใจ”

ชูใจยืนมองผม พอเห็นว่าเธอเอาแต่มองผมก็กดปิดลิฟต์

แต่ก่อนที่มันจะปิด

“เดี๋ยวก่อน โหน!” ชูใจเอื้อมมือมากันประตูลิฟต์ไว้ แล้วมันเกือบหนีบมือเธอถ้าผมกดเปิดให้ไม่ทัน

“ทำบ้าอะไร...!” ผมเบิกตากว้าง เมื่อเธอเสือกตัวเข้ามาในลิฟต์ข้างๆ ผม ชูใจมองหน้าผม เธอเม้มปากแน่น

“ชะ... ช่วยเล่าให้เราฟังทีได้มั้ย” เธอโพล่งออกมาอย่างอายๆ ในขณะที่ผมอึ้งไปที่เธอนึกอยากฟังมันขึ้นมา

“...”

“คืนนั้น... โหนทำอะไรกับเราลงไปบ้างเหรอ?”

ผมไม่รู้ว่าชูใจคิดไรอยู่เลยว่ะ เอาจริงๆ

ผมเงียบไปนาน นานจนชูใจเริ่มตัวสั่นเพราะความประหม่า แววตาที่ผมมองเธอตอนนี้... มันไม่ใช่แววตาของไอ้โหนคนที่เป็นแค่เพื่อนเธออีกแล้ว

“แน่ใจเหรอ” ผมแค่นหัวเราะเบาๆ “ว่าเธออยากจะฟัง?”

เรานั่งอยู่ด้วยกันในห้องของชูใจ ผมนั่งอยู่ตรงเก้าอี้เขียนหนังสือของเธอ ประสานมือวางลงบนตักในขณะที่นั่งสั่นขายิกๆ อย่างเครียดๆ ในขณะที่ชูใจนั่งอยู่บนเตียง เธอจ้องมาที่ผมอย่างลุ้นฟังคำตอบ

หลังจากชูใจบอกว่า ใช่ เธออยากฟัง ผมก็ล้วงกระเป๋าเดินตามเธอไปที่ห้อง

ชูใจที่เชิญชวนผมเข้าห้อง ดูเหมือนเธอจะอยากรู้มันจริงๆ

“ถ้าเราเล่าเธอจะรับได้เหรอวะ” ชูใจกลืนน้ำลายลงคอ เธอสบตาผมตาปริบๆ

“ยะ... ยังไงก็ทำไปแล้วนี่ ใช่มั้ยล่ะ?” เธออึกอัก เหมือนกับใจกำลังสับสน “เราแค่อยากรู้เท่านั้นจริงๆ”

“เราจูบเธอก่อน” ผมพูดแทรกขึ้นมาโดยเลือกที่จะพูดออกมาให้ไว ให้ชัดที่สุดเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ขลาดอายไปมากกว่านี้ ชูใจสะดุ้งโหยง เธอเบิกตาโต ก่อนที่จะหน้าแดงก่ำเมื่อผมแค่นหัวเราะตอนที่เล่าต่ออย่างกระดาก “แล้วก็ผลักเธอลงเตียง แล้วก็จับหน้าอกเธอ แล้ว...”

“พอ!” เธอโพล่งขึ้นมา ยกมือขึ้นห้าม “พอเลยนะ น่าอายอ่ะ”

“ก็เราเมาทั้งคู่” ผมเองก็ลูบท้ายทอยตัวเองแรงๆ “เราเองก็ยั้งตัวเองไว้ได้ทัน ก่อนที่จะทำไรลงไป”

“ละ” ชูใจไม่กล้าสบตาผม เธอถามคำถามต่อไปเหมือนเด็กๆ “แล้วได้... เห็นรึเปล่า”

“...”

“เห็นรึเปล่า หน้าอกของชูใจอ่ะ” เธอพูดพร้อมกับมุดหน้าลงกับมือตัวเอง ในขณะที่ผมเองก็กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก คำที่เธอแทนตัวว่าชูใจทำเอาผมอยากลงไปดิ้นตายซะเดี๋ยวนั้น

อะ อายชิบหาย

“... เห็นหมดเลย”