Simula

Naka-krus ang mga braso ko sa dibdib habang nakatanaw sa labas. Traffic crawled across EDSA, headlights unraveling into ribbons of red and white. Brake lights pulsed like restless fireflies. Sa salamin ng opisina, the city melted into colors.

Red. Blue. Yellow. Green.

Kumukutitap sila sa blinds at nagkakalat ng fractured patterns sa desk ko.

Malapit na ang Pasko, pero kahit anong pilit, wala akong maramdaman.

Day bled into night, and night blurred into day. Isang routine na parang kulungan.

Wake, work, go home. Paulit-ulit. Walang humpay.

Hindi ako puwedeng huminto. Dahil kapag huminto ako, baka bumalik ang dati—ang pakiramdam na kulang ako. Mga araw na paulit-ulit kong nire-remind ang sarili ko na hindi ako sapat. Kaya mula noon, bawat kilos ko ay naging tahimik na sigaw: kaya ko. Balang araw, sapat na rin ako.

Pero sa pinakamalalim at pinakatahimik na sulok ng isip ko, may bulong na baka kahit kailan… hindi.

The intercom snapped me out of it.

“Ma’am Aya, it’s already 6 p.m. Do you want me to order dinner for you?” si Lana, maingat ang tono.

I stacked my papers, closed my laptop. “No, I’ll eat at home. You can go ahead. Thanks, Lana.”

Lumabas ako ng opisina at dumiretso sa parking lot. Bahagyang tumango ang guard nang madaanan ko siya.

Pag-upo ko sa kotse, napasinghap ako. My hands rested on the steering wheel, eyes lingering on the empty space ahead. Kinuha ko ang envelope sa dashboard, ipinasok sa laptop bag, at saka lang ako nagmaneho pauwi.

Pagdating sa bahay, sinalubong agad ako ng amoy ng sinigang at ang boses ni Manang Belen.

“Good evening, hija. Naghanda na kami ng hapunan dahil dumating si Zed.”

Halos mabitawan ko ang bag.

“Si… Zed po?”

“Mm. Dumating siya mga alas-singko. May kailangan daw i-review malapit sa planta. Nasa taas siya ngayon.”

Tumango ako, pero ang puso ko kumalabog nang mabilis, parang tambol.

Zed never stayed here. Lagi siyang nasa penthouse sa Makati—malayo rito, malayo sa lahat ng pilit kong itinayong tahanan.

Bakit ngayon?

“Magpapalit lang po ako,” I forced a smile.

Mabilis ang hakbang ko paakyat ng hagdan, pagod ang katawan pero may bahid ng tuwa na hindi ko maitago. Napailing ako at bahagyang bumagal.

Ayan ka na naman, Aya… nananabik.

Pagbukas ko ng pinto, siya agad ang bumungad.

Naka-upo sa gilid ng kama, laptop balanced on his legs, sleeves ng puting polo niya nakatupi hanggang siko. The blue glow of the screen carved sharp lines on his face, highlighting quiet focus.

Work. Always work.

Nag-angat siya ng tingin sandali, barely a second, bago muling bumalik sa laptop.

“I see you’re home,” I said lightly.

“Yes.”

Isang salita lang. Pero mas mabuti kaysa tango.

Nag-shower ako saglit. Paglabas, ganoon pa rin siya—frozen in the same position, eyes locked on the glow.

“I’ll have my dinner. Gusto mo ba ng kape?”

Mabilis siyang tumingin, then back to his laptop. “Yes, please. The usual.”

“Okay.” Napangiti ako nang bahagya bago bumaba.

Habang kumakain, binuksan ko ang emails—campaign proposals, client follow-ups—hanggang halos hindi ko na nalasahan ang pagkain.

Thirty minutes later, I headed to the kitchen. Nandoon si Manang Belen, parang hinihintay akong matapos.

"Ako nang bahala d'yan, apo," aniya, sabay abot ng pinagkainan ko.

"Salamat po, Manang. Ipagtitimpla ko lang si Zed ng kape," marahan kong sagot.

I approached the cupboard and reached for a mug. Kinuha ko ito at naglagay ng dalawang kutsaritang giniling na kape. Binuhusan ko 'yon ng kumukulong tubig mula sa takure, kumalat agad ang amoy—mapait, matapang, pero may init na parang yakap. Dahan-dahang hinalo ko at hinayaang lumanghap ng usok niyon bago ako bahagyang napapikit.

Walang gatas, walang asukal. Puro lang at diretso. Katulad ng mga sagot na hindi kailanman nasasabi.

Maingat kong inilapag ang mug sa ibabaw ng coaster, tapos inilagay sa tray. Pinunasan ko ang gilid para siguradong walang tatapon. Dahan-dahan kong binuhat ang tray, at nagsimulang umakyat ng hagdan. Nang nasa tapat na ako ng pinto, huminga ako nang malalim bago nagpasyang buksan 'yon.

Bigla—

“Aray!”

Tumama ang doorknob sa balakang ko, nabitawan ko nang bahagya ang tray, at kumalat ang mainit na kape sa binti ko. Isang daing ang nakawala bago ko pa napigilan. Coffee spread across the rug, seeping dark like a wound.

Nagmamadali akong tumakbo sa banyo at binuksan ang gripo. Cold water rushed down my skin, hissing against the burn. Hingal. Pira-piraso ang hinga ko habang hinihipan ang napaso.

Sa malabong repleksyon ng salamin, lumitaw siya. Tahimik. Nakakuyom ang panga, matalim ang mga mata.

“Why—?” My voice cracked.

Walang sagot. In one swift motion, binuhat niya ako. The world tilted, faint cologne mixing with bitter steam.

“I didn’t mean to—”

“Hush.” Mababa, deliberate ang tono. Halos malambing. “Don’t bring my coffee again. Next time, I’ll get it. Or I’ll ask Manang.”

Ibinalik niya ako sa kama, nawala saglit, at bumalik na may dalang med kit. Lumuhod siya, binuksan ang ointment, pinisil sa daliri.

The sharp scent of camphor and alcohol stung the air. His cool touch brushed against my skin—steady, precise, almost clinical.

I bit my lip, gripping the sheets to stop the tremor in my hands. Hindi niya ako tiningnan. Ang sugat lang ang hawak ng atensyon niya.

When he finished, he closed the cap, stood, then walked back to his side of the bed. Kasabay niyang nawala ang init.

Tahimik na pumasok si Manang, nag-aalala ang boses.

“Nako, apo, ang hapdi niyan! Ayos ka lang ba?”

Umiling ako, pilit na ngumiti. “Okay lang po ako, Manang.”

Tumango siya, nagbuntong-hininga, at saka inayos ang natapong kape sa sahig. “Magpahinga ka na lang, hija,” bulong niya bago tuluyang lumabas.

Then silence returned, heavier than before.

I turned my back, pressed my face into the pillow. Luha ang humalo sa tela bago ko pa napigilan.

Another night, another silence. Sana sinunod ko sina Nanay at Tatay. Sana hindi ako nagpumilit. Sana hindi nauwi rito—isang kasal na walang pangalan.

Nagising ako bandang alas-kuwatro. Bumaba ako, nagluto ng paborito niyang American breakfast, at pinakiusap kay Manang na siya na ang maghain bago ako bumalik sa kama.

Pagmulat ko, 6:30 na. Wala na siya.

Habang nag-aayos, sinalubong ako ni Manang.

“Nako, ineng, magana namang kumain si Zed kanina,” sabi niya, nakangiti.

I smiled faintly. “Mabuti naman po.”

Pagdating sa opisina, sinalubong agad ako ni Lana.

“After your lunch meeting with the client, may interview ka po for WMN magazine, Ma’am.”

“Okay.” My phone buzzed, but I ignored it.

Sanay na ako sa interviews: controlled smiles, rehearsed lines, never too much.

Lalo na pagdating sa personal life.

No one has to know.

Not even the press.

That I’m married.