All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 81 - Chapter 90

เจียงเสี่ยวชุนเมื่อถูกตบอย่างแรง ก็ยิ่งดิ้นรนหนักขึ้นกว่าเดิม "พวกสารเลว! พวกแกมันสัตว์นรก!"ผู้จัดการมองเจียงเสี่ยวชุนด้วยความหวาดหวั่น ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเหลือบมองสีหน้าของเว่ยเฉิงฮว่าอย่างระวัง"คุณเว่ยครับ เด็กคนนี้ไม่เชื่อฟัง งั้นเปลี่ยนเป็นคนที่เชื่อฟังดีกว่า"เขาดึงแขนเซิ่นหรูซวงอย่างไม่ปรานี ผลักเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเว่ยเฉิงฮว่า"คุณเว่ยดูสิครับ เด็กคนนี้ก็เป็นนักเรียนมัธยมเหมือนกัน หน้าตาสวยกว่าอีกคนเยอะ หุ่นก็ดีกว่า"เว่ยเฉิงฮว่าใช้มือกดเจียงเสี่ยวชุนไว้ อีกมือโอบเอวเซิ่นหรูซวง สายตากวาดมองใบหน้าเธออย่างพินิจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ"น้องสาวคนนี้หน้าตาน่ารักจริง ๆ""แต่..."เขากระชากตัวเธอขึ้นมานั่งบนตัก "แต่ฉันจะเลือกทำไมล่ะ? ฉันเอาทั้งสองคนเลยดีกว่า"กลิ่นน้ำหอมฉุนเฉียวจากตัวเขาทำให้เซิ่นหรูซวงแทบอาเจียนเว่ยเฉิงฮว่ายังมีหน้าถามต่อ "น้องสาวชื่ออะไรเหรอ? ฉันชอบเด็กวัยนี้ที่สุด ยังใสซื่อดี"เซิ่นหรูซวงเงยหน้าขึ้น สบตากับเจียงเสี่ยวชุนที่ดวงตาแดงก่ำเจียงเสี่ยวชุนเบิกตากว้างทันทีที่เห็นเธอเซิ่นหรูซวงตอบเสียงเบา "ฉันชื่อ"สายตาเธอเหลือบไปเห็นขวดเหล้าบนโต๊ะ มือคว้าคอขว

เว่ยเฉิงฮว่าขยับตัวรวดเร็ว ก่อนที่เซิ่นหรูซวงจะทันได้ตั้งตัว ร่างของเธอก็ถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรงหัวเข่ากระแทกพื้นเต็มแรง ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่างในชั่วพริบตา เธอทรุดตัวลง มือยันพื้นไว้ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่หญิงสาวรอบข้างต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ รีบถอยหนีอย่างหวาดกลัว สายตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกต่อกลุ่มชายตรงหน้าเสียงสบถของเว่ยเฉิงฮว่าดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ "วันนี้ฉันจะจัดการแกให้จบ!"เซิ่นหรูซวงยกมือขึ้น ฟาดออกไปอย่างแรง "ถอยไป!"เว่ยเฉิงฮว่าหลบวูบ ถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างหยาบคายเซิ่นหรูซวงรีบลุกขึ้น คว้าขวดไวน์ไว้แน่น ถอยไปยืนที่มุมห้อง สายตาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเว่ยเฉิงฮว่าตลอดเวลานั้น ซิงจือเหยียนยังคงนิ่งเฉย ไม่แม้แต่จะขยับตัวเซิ่นหรูซวงรู้สึกอับอาย เธอเคยหวังว่าเขาจะมองเห็นความถูกผิด แต่เธอคิดผิดอย่างมหันต์เว่ยเฉิงฮว่าปาดมุมปาก ยิ้มเย็นอย่างน่าขนลุก "กลัวแล้วเหรอ เซิ่นหรูซวง? ตอนที่ฟาดฉันด้วยขวดไวน์ ทำไมไม่กลัวล่ะ?"เขาก้าวเข้ามาอย่างคุกคามซิงจือเหยียนเอ่ยเสียงต่ำ "พอแล้ว"เว่ยเฉิงฮว่ากดเสียงลง "คุณซิง เธอเพิ่งใช้ขวดไวน์ฟาดผมนะคร

ซิงจือเหยียนเพียงแค่หลุบเปลือกตาลงเล็กน้อย สายตาเรียบเฉยไร้คลื่นอารมณ์ มองกลุ่มนักเรียนเหล่านั้นเพียงแวบเดียวทันใดนั้น ทุกคนก็เหมือนดอกไม้เหี่ยวเฉา ก้มหน้าลงอย่างหมดแรงเจียงเสี่ยวชุนเห็นดังนั้น มุมปากกระตุกเบา ๆ เธอจ้องเขม็งไปยังกลุ่มชายหญิงตรงหน้าใจปลาซิว!เซิ่นหรูซวงสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามรักษาความสงบ มองซิงจือเหยียนด้วยสายตาเย็นชา "คุณมีธุระอะไร?"แม้จะพยายามควบคุมอารมณ์ แต่เสียงแหบพร่าก็ไม่อาจปิดบังได้เธอแสยะยิ้มอย่างประชดประชัน "หรือจะให้ฉันดื่มเหล้าที่เหลือจากเมื่อคืน?"ทันใดนั้น เสียงส้นสูงกระทบพื้นก็ดังขึ้นจากหน้าห้อง พร้อมกับเสียงของเว่ยอวิ่นลู่"ทำไมถึงยืนกันอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปล่ะ?"เว่ยอวิ่นลู่ในชุดเดรสยาวสีขาว รูปร่างเพรียวบางสมส่วน งดงามและบริสุทธิ์ราวกับเทพธิดากลุ่มนักเรียนชายหญิงถึงกับตาค้าง สายตาเต็มไปด้วยความตะลึงเว่ยอวิ่นลู่เดินเข้ามา คล้องแขนซิงจือเหยียนอย่างสนิทสนม ยิ้มละไม "พวกเธอเป็นเพื่อนของหรูซวงใช่ไหม? ฉันกับจือเหยียนมาเยี่ยมหรูซวง ไม่ต้องเกร็งนะ"เด็กหนุ่มคนหนึ่งพยักหน้าอย่างงงงัน จนถูกเด็กสาวข้าง ๆ ตบหัวเบา ๆ ถึงได้ตั้งท่าทางให้เรียบร้อย

เซิ่นหรูซวงคิดในใจนี่มันอะไรกัน?เมื่อคืนเขาบังคับให้เธอดื่มเหล้าแรงถึงสิบแก้ว วันนี้กลับมาทำเรื่องแบบนี้อีก นี่มันตบหัวแล้วลูบหลังกันชัด ๆคำว่ามือที่สามที่เพิ่งพูดออกมา ซิงจือเหยียนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกออกจากตัวเธอ กลิ่นอ่อน ๆ ที่เคยอบอวลก็จางหายไปพร้อมกับเขาเซิ่นหรูซวงกอดแก้วน้ำแน่น ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มเสียงทุ้มต่ำของซิงจือเหยียนลอดผ่านผ้าห่มเข้ามา "ใครกันที่มองเธอเป็นมือที่สาม?"เซิ่นหรูซวงหัวเราะเย็นชา ตอบกลับอย่างไม่ลังเล "ฉันขออวยพรให้คุณกับคุณหนูเว่ยมีลูกเร็ว ๆ นะคะ"เธอคลุมโปงไว้ ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก ไม่ได้ยินคำตอบของเขา มีเพียงเสียงฝีเท้าของซิงจือเหยียนที่เดินจากไป และคำพูดสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้"อย่าลืมกินซุปไก่ด้วย"เสียงเปิดประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้น ตามด้วยเสียงปิด เซิ่นหรูซวงจึงค่อย ๆ โผล่ออกมาจากผ้าห่มเธอหลบแขนที่กำลังให้น้ำเกลืออย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง สายตาหยุดอยู่ที่ซุปไก่ร้อน ๆ บนโต๊ะข้างเตียงกลิ่นน้ำมันจากซุปไก่ลอยมาแตะจมูก ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้จนท้องไส้ปั่นป่วนเธอขมวดคิ้ว ลุกจากเตียง หยิบกระติกเก็บความร้อนขึ้นมา กำลังจะเดินเข้า

วันนั้น เป็นวันคล้ายวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบแปดปีของคุณปู่ซิง งานเลี้ยงฉลองจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ มีคนจากตระกูลซิงมาร่วมงานนับร้อยคนหนึ่งในนั้น คือเซิ่นหรูซวงแม้ตระกูลซิงจะมีพระคุณเลี้ยงดูเธอมา แต่เมื่อคุณปู่ซิงเชิญเธอไปงานเลี้ยง เธอก็ลังเลอยู่ไม่น้อยเพราะครั้งนี้ พ่อแม่ของซิงจือเหยียนก็จะมาด้วยธุรกิจของตระกูลซิงแผ่ขยายไปทั่วโลก พ่อแม่ของซิงจือเหยียนดูแลกิจการฝั่งต่างประเทศ จึงแทบไม่เคยกลับบ้านแต่ทุกครั้งที่กลับมา เซิ่นหรูซวงจำได้แม่นในชาติก่อน เธอก็เคยร่วมงานวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบแปดปีของคุณปู่ซิง พ่อแม่ของซิงจือเหยียนก็มาร่วมงานตอนนั้น ข่าวว่าเธอตั้งครรภ์แพร่สะพัดไปทั่ว พ่อแม่ของเขาก็รู้เรื่องแล้วเธอจำได้ดีว่า แม่ของซิงจือเหยียนเฉวียนชูม่าน เป็นหญิงสาวผู้สง่างาม อ่อนโยน และเรียบร้อย สวมกี่เพ้าสีเขียวเข้ม แม้อายุจะล่วงเลยสี่สิบกว่า แต่ยังดูเหมือนหญิงสาววัยสามสิบต้น ๆสายตาที่เธอใช้มองซิงจือเหยียน เต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจของแม่ที่มีต่อลูกชาย เมื่อมองคนอื่นก็สุภาพเรียบร้อยยกเว้นตอนที่มองเธอ สายตานั้นเย็นชา เหมือนกำลังประเมินสินค้า เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักว่าเธอมีมูลค่ามาก