All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 91 - Chapter 100

เมื่อรับสาย เซิ่นหรูซวงก็แสร้งทำเสียงเรียบเฉย "คุณซิง มีธุระอะไรหรอคะ?"เสียงของซิงจือเหยียนยังคงทุ้มต่ำและนุ่มลึกเช่นเคย แต่วันนี้ อาจเพราะเป็นวันที่จะประกาศข่าวหมั้น น้ำเสียงที่เคยนิ่งสงบกลับแฝงไว้ด้วยความอารมณ์ดี ราวกับเสียงเชลโล่ที่บรรเลงอย่างไพเราะและหนักแน่น"คุณปู่บอกว่า เธอไม่อยากมา?"เซิ่นหรูซวงค่อย ๆ ยืดตัวตรง "แล้วไงคะ?"ซิงจือเหยียนตอบเสียงเข้ม "ต้องมา"แม้ในใจจะเริ่มลังเลอยากไป แต่คำพูดที่แข็งกร้าวของเขากลับทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ"อยู่ที่ไหน ฉันจะไปรับ""ห้องเช่า" เธอตอบเรียบ ๆก่อนจะวางสาย ซิงจือเหยียนทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "อีกครึ่งชั่วโมงจะถึง ห้ามไปไหนทั้งนั้น"หลังจากวางสาย เหยียนเหวินอินก็เข้ามานวดไหล่ให้เธอเบา ๆ"จำไว้นะ ต้องเอาเงินคืนมาให้ได้ นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่พ่อของลูกทิ้งไว้ให้ ต้องเอากลับมาให้ได้"เซิ่นหรูซวงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบกำใลหยกที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชักลึกสุดออกมานี่คือของที่พ่อทิ้งไว้ให้จริง ๆ ถ้ามีสิ่งนี้ ตระกูลซิงคงไม่กล้าปฏิเสธหนี้ที่ค้างไว้เหยียนเหวินอินเดินตามหลังมา ถามอย่างสงสัย "ของนี่ไม่ใช่แตกไปแล้วเหรอ? ซ่อมตั้งแต่

มีคนเดินเข้ามาใกล้ ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น "คุณนายซิงคะ ที่นี่จะมีข่าวดีอะไรหรือเปล่าคะ?"เฉวียนชูม่านยิ้มบาง ๆ พลางจับแขนของเว่ยอวิ่นลู่อย่างสนิทสนม สายตาแฝงแววหยอกล้อ หันไปมองชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาอย่างสง่างาม "ไปถามเขาสิ ฉันเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"สายตาของผู้คนที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น หันไปจ้องมองซิงจือเหยียนทันที และในวินาทีนั้น แววตาทุกคู่ก็สว่างวาบซิงจือเหยียนวันนี้สวมสูทสีขาวที่ตัดเย็บอย่างประณีต เส้นผมด้านหน้าถูกหวีเรียบไปด้านหลัง เผยให้เห็นหน้าผากและโครงคิ้วที่สมบูรณ์แบบ ดวงตาสีดำลึกล้ำดั่งสายน้ำ แววตาสงบนิ่ง เปี่ยมด้วยอำนาจและความสูงส่งแม้รูปลักษณ์และฐานะของเขาจะดึงดูดให้คนอยากเข้าใกล้ แต่บรรยากาศรอบตัวเขากลับทำให้ใคร ๆ ต้องชะงัก ชายหนุ่มผู้เย็นชาเช่นนี้ กลับมีเพียงเว่ยอวิ่นลู่เท่านั้น ที่สามารถทำให้เขาเผยความอ่อนโยนออกมาได้เมื่อทั้งสองยืนเคียงกัน ก็ช่างเหมาะสมกันราวกับเทพบุตรและเทพธิดาในกลุ่มคน มีสตรีวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ยิ้มอย่างเป็นกันเอง "คุณซิงคะ คุณกับคุณหนูเว่ยนี่ ใกล้จะมีข่าวดีแล้วใช่ไหมคะ?"เธอมีลูกสาวคนเดียวที่ทั้งสวยและได้รับการทะน

เฉวียนชูม่านหัวเราะเบา ๆ แววตาเต็มไปด้วยความดูแคลน แต่ใบหน้ายังคงยิ้มอย่างสง่างาม"ก็เพราะเป็นคนที่มาจากบ้านเล็กบ้านน้อยนั่นแหละ แค่เงินยี่สิบห้าล้านก็ร้อนรนจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้" เธอหันไปยิ้มให้เว่ยอวิ่นลู่ ถอนหายใจเบา ๆ "ให้เธอย้ายออกจากบ้านซิง ถือเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว"พูดจบ เธอก็เชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง หัวเราะเบา ๆ "ถ้าเธอมีความเข้าใจและเอาใจใส่ได้สักหนึ่งในสิบของลู่ลู่ ก็คงไม่ต้องไปอยู่ในห้องเช่าราคาถูก ๆ แบบนั้นหรอก"ซิงเหอเฟิงที่ใบหน้าเรียบเฉยมาตลอด เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ขมวดคิ้วเล็กน้อย"บ้านซิงไม่มีทางเบี้ยวเงินแค่นี้หรอก อย่าทำตัวต่ำต้อยต่อหน้าคนมากมายเลย มันน่าอาย"เซิ่นหรูซวงพยักหน้าเบา ๆ ราวกับเห็นด้วยกับคำพูดเหล่านั้น แต่ทันใดนั้น เธอก็ยิ้มออกมา"ถ้ามันเป็นเงินเล็กน้อยสำหรับพวกคุณ ก็โอนมาเลยสิคะ ไม่กี่วินาทีก็เข้าบัญชีแล้ว ถ้าโอนมา ฉันก็จะไม่ทำให้พวกคุณเสียหน้าอีก"ใบหน้าของซิงหงปั๋วหม่นลงทันทีเสียงสนทนาของพวกเขาดังไม่ใช่น้อย ยิ่งเมื่อซิงจือเหยียนเป็นที่จับตามอง ผู้คนรอบข้างก็เริ่มหันมาสนใจซิงจือเหยียนพูดเสียงเรียบ "ฉันจะให้ผู้ช่วย

แววตาของซิงจือเหยียนฉายประกายอารมณ์บางอย่างที่ยากจะคาดเดา ดวงตาสีดำลึกล้ำเอ่ยเสียงต่ำ "ทำไมไม่เปลี่ยนชุด?"แขกในคฤหาสน์ซิ่งล้วนเป็นผู้มีอำนาจและฐานะสูงส่ง ทุกคนเติบโตมาพร้อมช้อนทอง สำหรับเซิ่นหรูซวง ลูกสาวคนขับรถที่ถูกซิงตระกูลรับมาเลี้ยง พวกเขาไม่เคยให้ค่าการรับเลี้ยง ก็ยังเป็นแค่การรับเลี้ยง ไม่ว่าจะได้รับความเอ็นดูแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของบ้านนี้ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เธอถูกคุณปู่ซิ่งขับออกจากบ้านก็เป็นที่รู้กันทั่ว ทุกคนจึงยิ่งดูแคลนเธอมากขึ้นบางคนถึงกับกล้าเอ่ยต่อหน้าเธอ เดินเข้าไปใกล้เว่ยอวิ่นลู่ กระซิบเสียงเบาแต่ดังพอให้ทุกคนได้ยิน"คุณหนูเว่ย ต้องระวังเซิ่นหรูซวงนะคะ เธอไม่ยอมเปลี่ยนชุดราตรีก็เพราะอยากโดดเด่น ตั้งใจเรียกร้องความสนใจแน่ ๆ""จริงค่ะ คนที่กล้ากล่าวหาคุณหนูเว่ยเรื่องลอกผลงาน ก็แสดงว่าในใจมีเจตนาไม่ดีอยู่แล้ว ต้องระวังให้มาก"เมื่อเห็นท่าทีของซิงจือเหยียนที่มีต่อเว่ยอวิ่นลู่ ทุกคนก็รีบประจบเอาใจเธอทันทีเว่ยอวิ่นลู่ยิ้มอย่างสง่างาม ในดวงตาแฝงความลึกซึ้ง แต่ใบหน้ายังคงอ่อนโยนไร้ที่ติ"ไม่มีทางค่ะ เซิ่นหรูซวงไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันเชื่อเธอ เธอแค่หลงทางไป

คุณปู่ซิงที่เงียบมาตลอด เดินตรงเข้ามา สายตาขุ่นมัวของเขาจ้องมองเธออย่างหนักแน่น น้ำเสียงแหบพร่าด้วยวัยชรา แต่กลับแฝงไว้ด้วยอำนาจกดดัน"เธอต้องอยู่ต่อ ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เธอไป"เซิ่นหรูซวงยิ้มเย็น ๆ ไม่ยอมก้มหัว "ทำไมคะ บ้านซิงกลายเป็นเรือโจรไปแล้วเหรอ ขึ้นได้แต่ลงไม่ได้?"ซิงฟานโหรวเอ่ยอย่างไม่พอใจ "คุณปู่ จะให้เธออยู่ไปทำไมคะ? เธอก็ไม่ใช่คนของบ้านเราเสียหน่อย"คุณปู่ซิงไม่ตอบอะไร เพียงแค่จ้องมองเซิ่นหรูซวงด้วยสายตาหนักแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปทันใดนั้น หัวหน้าคนรับใช้ที่ตามหลังมาก็เดินเข้ามา ใบหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก น้ำเสียงเป็นทางการและไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ"ขอเชิญคุณหนูเซิ่นกลับไปพักที่ห้องก่อนครับ"เซิ่นหรูซวงมองบรรดาคนรับใช้ที่เริ่มล้อมเข้ามา สีหน้าของเธอค่อย ๆ เย็นชาขณะหมุนตัวเดินจากไป บรรดาคุณหญิงคุณนายก็ยังไม่วายเอ่ยชมเว่ยอวิ่นลู่"ถ้าเซิ่นหรูซวงมีคุณธรรมสักหนึ่งในร้อยของคุณหนูเว่ย ก็คงไม่ต้องตกต่ำถึงเพียงนี้ ใคร ๆ ก็รู้ว่าคนบ้านซิงใจดี คนที่ถูกคุณปู่ซิงไล่ออกไป ไม่มีทางเป็นคนดีแน่"เซิ่นหรูซวงคิดอย่างเย็นชาใช่ เธอไม่ใช่คนดีเธออยู่ในห้องนั้นส