ตอนพิเศษ 1

ตอนพิเศษ 1

“คุณพ่อขา...เสร็จหรือยังคะ หนูณิรอนานแล้วนะ!”

เสียงใส ๆ ของเด็กหญิงณิศราในวัยสิบขวบตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อที่ยังไม่ลงมาจากชั้นสองเสียงดัง พลางชะโงกหน้าไปส่องที่ช่องบันไดด้วยใบหน้ายับยุ่ง หัวคิ้วทั้งสองข้างขยับเข้าหากันแทบผูกเป็นโบ

วันนี้เป็นวันหยุดของครอบครัว คุณพ่อบอกว่าจะพาหนูณิกับน้องดลย์น้องชายวัยสองขวบของเธอไปเที่ยวสวนสนุกตอนเก้าโมงเช้า แต่นี่มันสิบโมงกว่าแล้ว คุณพ่อยังไม่ลงมาเลย สาวน้อยจึงเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

“คุณพ่อทำงานอยู่ลูก ใจเย็น ๆ ยังไงก็ได้ไปค่ะ” ณิชาซึ่งมีร่างป้อมของเด็กชายพัทธดลย์หรือน้องดลย์นั่งอยู่บนตักเอ่ยบอกลูกสาวให้ใจเย็น ๆ ก่อน เรื่องนี้จะโทษวินทร์ก็คงไม่ถูก เพราะเธอรู้ว่าเขาเคลียร์ตัวเองให้ว่างไว้เรียบร้อยแล้ว แต่จู่ ๆ ก็ดันมีงานด่วนเข้ามาเสียอย่างนั้น และเป็นงานที่ไม่มีใครสามารถตัดสินใจแทนได้ วินทร์เลยต้องจำใจใช้เวลาของครอบครัวไปคุยกับคู่ค้าจากฝั่งอเมริกาผ่านวิดิโอคอนเฟอเรนช์

“นานเกินไปแล้วค่ะคุณแม่ หนูณิหิวข้าว” เด็กหญิงณิศราเดินทำหน้ายุ่ง ๆ เข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ มารดา เหลือบมองน้องชายตัวน้อยที่ปากกำลังดูดนมจากกล่องแต่สายตามองมาที่ตนตาแป๋วแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงไปฟัดพุงเล็ก ๆ ของน้องอย่างมันเขี้ยว “มองอะไร มองหน้าหาเรื่องเหรอ นี่แน่ะ! นี่แน่ะ!”

เด็กชายพัทธดลย์คายหลอดแล้วส่งเสียงร้องเอิ๊กอ๊ากขึ้นมาอย่างถูกอกถูกใจและจั๊กจี้ สองมือเล็ก ๆ คอยปัดป้องใบหน้าพี่สาวให้ออกห่าง พร้อมทั้งขยับตัวหนี ปีนลงจากตักผู้เป็นแม่และเดินเตาะแตะหนีไป แต่ก็คอยหันมามองข้างหลังเรื่อย ๆ เพื่อดูว่าพี่สาวจะตามมาหยอกล้อตนต่อหรือเปล่า

“ณิ มาเล่น” เมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ไม่ได้วิ่งตามมา หนุ่มน้อยก็หยุดเดินแล้วกวักมือเรียกให้พี่สาวมาเล่นกับตน

“ไม่เอา ไม่เล่น เดี๋ยวเหนื่อยก่อน” ณิศราส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกวักมือเรียกให้น้องชายเดินกลับมา แล้วหันไปงอแงกับผู้เป็นแม่ที่นั่งยิ้มมองตนกับน้อง “หนูณิหิวข้าวค่ะ เมื่อไหร่คุณพ่อจะเสร็จ”

“เดี๋ยวแม่ไปดูขนมปังในครัวให้กินรองท้องไปก่อนระหว่างรอคุณพ่อ โอเคไหมคะ” ณิชาถามพลางยกมือขึ้นไปลูบศีรษะทุยสวยของลูกสาว ณิศราเอาแต่ใจและอารมณ์ร้อน หงุดหงิดง่าย รู้สึกอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น แต่เธอซึ่งเป็นแม่ก็เลือกเอาความใจเย็นเข้าสู้ ทำให้ลูกสาวคนนี้ยอมอ่อนลง เชื่อฟังเธออย่างมีเหตุผล แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความงอแง เอาแต่ใจตามประสาเด็กทั่วไป

“หนูณิไม่อยากกินขนมปัง หนูณิอยากกินไก่ย่างกับปลาเผาค่ะ” สาวน้อยยู่ปาก รู้สึกไม่อยากกินขนมปังเอาเสียเลย เพราะทุก ๆ เช้าก่อนไปโรงเรียน เธอก็จะได้กินแต่ขนมปังทาแยมผลไม้กับนม หรือไม่ก็ข้าวต้มหมูสับ มีบ้างที่ได้กินหมูปิ้งหน้าโรงเรียนที่อร่อยกว่าหลายเท่า หากก็น้อยครั้งนัก เพราะคุณแม่ไม่อนุญาตและบอกว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ

“จะกินทั้งสองอย่างเลยเหรอคะ หนูกินไม่หมดหรอก เลือกมาแค่หนึ่งอย่างก็พอค่ะ” ณิชาต่อรอง อย่างไรวันนี้ก็เป็น Freeday เธอไม่อยากกะเกณฑ์อะไรลูกมากนัก ตามใจแต่พอเหมาะ เธอไม่อยากให้ลูกเสียคนแต่เด็ก

“ปา ปา” เด็กชายพัทธดลย์ที่ยืนกอดและคลอเคลียกับขาผู้เป็นแม่เงยหน้าขึ้นมาพูด ตาโตขึ้นอย่างสนอกสนใจเมื่อได้ยินชื่อสัตว์ที่จำได้ว่ามันแหวกว่ายอยู่ในน้ำ หนุ่มน้อยเคยเห็นตอนที่คุณพ่อคุณแม่พาไปทำบุญที่วัด กับพาไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาล “ไปดู ปา”

“เดี๋ยวแม่พาไปดูครับ แต่รอคุณพ่อทำงานเสร็จก่อนนะครับ” ณิชาบอกพลางก้มลงไปหอมศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดูและรักใคร่สุดหัวใจ ก่อนจะหันไปหอมเด็กหญิงณิศราที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วย

ทุกครั้งที่เธอได้เห็นพัฒนาการของเด็กชายพัทธดลย์ ก็อดที่จะหันมามองลูกสาวคนโตพร้อมกับจินตนาการย้อนกลับไปไม่ได้ ว่าตอนที่เด็กณิศราอายุเท่านี้จะเดินหรือพูดได้แล้วหรือยังและจะพูดเก่งแค่ไหน วินทร์คงรู้สึกดีมากตอนที่ได้ยินลูกเรียกพ่อคำแรก

วินทร์ที่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรก็คอยเล่าเรื่องของลูกในช่วงเวลาที่เธอไม่อยู่ให้ฟังบ่อย ๆ พร้อมกับเปิดรูปพัฒนาการต่าง ๆ ของลูกที่เขาถ่ายเก็บไว้หลายอัลบั้มให้เธอดู มันก็พอทดแทนและเยียวยาเธอได้บ้าง มีหลายครั้งที่เธอน้ำตาซึม เพราะเธอทั้งเสียใจและเสียดายช่วงเวลาเหล่านั้น แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าเธอไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ ทำได้เพียงแค่ยอมรับอดีตและตั้งใจทำหน้าที่แม่ต่อจากนี้ให้ดีที่สุด

“กินทั้งสองอย่างไม่ได้เหรอคะ” สาวน้อยผมเปียสองข้างต่อรองพร้อมเอียงหน้านิด ๆ ทำตาปริบ ๆ ส่งไปให้เผื่อมารดาจะใจอ่อนเหมือนที่ชอบทำกับผู้เป็นบิดาบ่อย ๆ

“แล้วหนูจะกินหมดเหรอคะ ถ้าสั่งมาทั้งสองอย่าง”

“คุณพ่อก็ช่วยกินด้วยไงคะ คุณพ่อชอบกินไก่จะตาย” ณิศราเอ่ยออกมาซื่อ ๆ เพราะเธอมักจะเห็นบิดากินไก่อยู่บ่อย ๆ จึงคิดว่าคุณพ่อน่าจะชอบกินไก่มาก

ณิชาได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้ายิ้ม ๆ อย่างอ่อนใจ วินทร์ไม่ได้ชอบกินไก่ขนาดนั้น หากแต่เนื้อไก่ตรงส่วนอกมีโปรตีนช่วยเสริมสร้างกล้ามเนื้อได้มากกว่าเนื้อสัตว์ชนิดอื่น ๆ เขาจึงมักจะกินมันเป็นประจำ เลยทำให้ลูกเข้าใจว่าเขาชอบกินไก่สินะ

“งั้นเดี๋ยวลองถามคุณพ่อก่อนเนอะว่าวันนั้นคุณพ่อจะกินไก่ไหม กินบ่อย ๆ คุณพ่ออาจจะเบื่อ” เห็นความพยายามของลูกแล้วณิชาก็ปฏิเสธไม่ลง และการที่เธอบอกให้ลูกไปถามความเห็นจากคนเป็นพ่อก็ไม่ต่างอะไรกับการอนุญาต เพราะรายนั้นไม่เคยขัดใจลูกสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงเขาก็พร้อมจะหามาประเคนให้ลูกเสมอ

“ก็ได้ค่ะ” ว่าจบสาวน้อยผมเปียก็หันไปมองบันไดบ้านอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาบ่นกับมารดาเรื่องที่คุณพ่อคุยงานไม่เสร็จเสียที “คุณพ่อช้ามากเลยค่ะ ตอนแรกก็บอกแค่แป๊บเดียว ๆ แต่นานมากแล้วนะคะ หนูณิเบื่อจัง”

“คุณพ่อมีงานด่วนเข้ามาค่ะ อีกเดี๋ยวคงคุยเสร็จ ใจเย็น ๆ ค่ะ ยังไงวันนี้ก็ได้ไป”

“ณิ ใจเย็น” เด็กชายพัทธดลย์พูดตามผู้เป็นแม่ด้วยอยากมีส่วนร่วมในการสนทนา ณิชาอุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนตักแล้วก้มลงไปฟัดที่แก้มนุ่ม ๆ

“ใช่ค่ะ น้องดลย์บอกให้พี่หนูณิใจเย็น ๆ ก่อนครับ”

“ใจ เย็น” หนุ่มน้อยไม่พูดเปล่า ยื่นนิ้วป้อม ๆ ไปจิ้มจมูกพี่สาวหมายจะหยอกล้อ ก่อนจะรีบดึงนิ้วตัวเองกลับมาแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อถูกคนเป็นพี่อ้าปากงับ

ณิชามองลูกทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม รู้สึกสุขไปทั้งใจที่เห็นดวงใจของตนทั้งสองคนรักใคร่กลมเกลียวกัน ตอนแรกก่อนที่จะคลอดเด็กชายพัทธดลย์เธอกังวลว่าเด็กหญิงณิศราอาจจะน้อยใจและอาจจะคิดว่าน้องจะมาแย่งเวลาของพ่อกับแม่ที่เคยเป็นของตนไป ด้วยตลอดแปดปีที่ผ่านมานั้นณิศราเป็นลูกคนเดียว เป็นหลานคนเดียวของปู่กับย่า ถูกเลี้ยงมาอย่างเอาอกเอาใจ ทุกคนทุ่มเทเวลาและความรักให้แก่เด็กหญิงแต่เพียงผู้เดียว

กระทั่งตอนนี้ผ่านมาสองปีแล้ว ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอเป็นกังวลเลยสักนิด ณิศรารักเด็กชายพัทธดลย์ ช่วยพ่อกับแม่เลี้ยงน้อง ยามน้องร้องไห้ก็พยายามปลอบ คอยเล่นกับน้องในยามที่แม่เข้าห้องน้ำ หรือในยามที่แม่ทำอาหารอยู่ในครัว ไม่เคยมีท่าทีน้อยอกน้อยใจอย่างที่เธอคิดเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไงเด็ก ๆ รอคุณพ่อนานเลยใช่ไหม หืม ?” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงสับเท้าเดินลงบันไดมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่ณิชากับลูก ๆ มักจะได้รับอยู่เสมอ

“นานมากกก...” เด็กหญิงณิศราลากเสียงยาวพร้อมกลอกตาไปมา สาวน้อยยกมือกอดอกแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น เพื่อบอกให้รู้ว่าเธอกำลังงอน

วินทร์ยิ้มเมื่อเห็นท่าทางน่าเอ็นดูนั้น หันไปสบตากับภรรยาที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แวบหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วสืบเท้าเข้าไปนั่งข้าง ๆ สาวน้อยแสนขี้งอนของเขา

“งอนคุณพ่อเหรอคะ” คนเป็นพ่อถามเสียงนุ่ม อ่อนโยน พลางยกตัวคนขี้งอนขึ้นมานั่งบนตัก กดจมูกหอมบริเวณขมับหนัก ๆ อย่างมันเขี้ยว “พ่อขอโทษนะคะ งานมันด่วนมากจริง ๆ หนูณิไม่งอนพ่อได้ไหมคะ”

“งอน แม่ ณิงอน” เด็กชายพัทธดลย์รีบหันไปฟ้องมารดา ณิชายิ้มเอ็นดู ไม่พูดอะไร ยกมือขึ้นลูบศีรษะแล้วก้มลงจูบ

“ใช่ครับ พี่หนูณิงอนพ่อ น้องดลย์บอกพี่หนูณิหายงอนพ่อหน่อยเร็ว”

“ณิ หายงอน พ่อ” หนุ่มน้อยพูดตามที่ผู้เป็นพ่อบอก

วินทร์ก้มหน้ามองสาวผมเปียที่นั่งบนตัก แล้วเอ่ยต่อ “หายงอนพ่อนะครับ เดี๋ยววันนี้พ่อตามใจทุกอย่างเลย”

“พี่วินทร์...” ณิชารีบทำเสียงเข้มปรามผู้เป็นสามี ลูกงอนทีไร เขาเป็นแบบนี้ทุกที ตอนปกติก็ตามใจกันมากอยู่แล้ว นี่ยังมาให้คำมั่นสัญญาจะว่าจะตามใจกันทุกอย่าง เธอคิดว่ามันเกินไป ตามใจมาก ๆ ลูกจะเสียคนเอาได้

“คุณพ่อพูดจริง ๆ นะคะ” เด็กหญิงณิศราหันขวับมามองคุณพ่อ ถามพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง เธอชอบการถูกตามใจเป็นที่สุด

ชายหนุ่มมองหน้าเมียกับลูกสาวสลับกันด้วยความหนักใจ ก่อนหน้านี้เขาลืมไปว่าณิชาก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยจึงหลุดปากยื่นข้อเสนอว่าจะตามใจลูกทุกอย่างออกไป ถ้าเขานึกได้ก็คงไม่พูดออกมา เพราะที่ผ่านมาเขามักถูกเธอดุเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่จะให้เขาทำอย่างไรเล่า เพียงแค่เห็นแววตาอ้อน ๆ ของลูกที่ส่งมาให้ ใจเขาก็เหลวเป็นน้ำไปในทันทีทันใด

ครั้นหันไปมองเมียก็เจอสายตากดดัน ครั้นหันกลับมามองลูก ดวงตากลมโตก็เต็มไปด้วยประกายของความหวัง

เอาไงดี ?

เขาไม่อยากทำให้ลูกผิดหวัง แต่ก็ไม่อยากขัดใจเมีย เรื่องงานที่ว่าหิน ที่ว่ายาก ยังไม่เท่าการตัดสินใจในครั้งนี้เลย

“ชา...แค่วันนี้วันเดียว” ชายหนุ่มต่อรองกับภรรยา หลังจากตรึกตรองดูแล้วว่าเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง ลูกคงไม่เรียกร้องอะไรมากมาย อย่างมากก็คงจะอ้อนขอของเล่นอย่างที่ชอบอ้อนบ่อย ๆ เท่านั้น คงไม่เสียหายสักเท่าไร

เป็นแบบนี้ทุกที

ณิชาถอนหายใจพลางส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจกับสามี ไม่เคยใจแข็งกับลูกได้เลยสักครั้ง “ตามใจเถอะค่ะ”

“เมียพี่น่ารักที่สุด” ว่าจบเขาก็โน้มใบหน้าเข้าไปจูบแก้มภรรยาหนัก ๆ อย่างให้รางวัล ก่อนจะหัวเราะเสียงดังเมื่อได้สายตาเขียวปั๊ดตอบกลับมา

“พ่อ หอม ๆ” เด็กชายพัทธดลย์ที่เห็นคุณพ่อหอมแก้มคุณแม่ ก็อยากให้พ่อหอมตนบ้าง จึงเอียงแก้มนุ่ม ๆ พร้อมชี้บอกให้บิดาเข้ามาหอม

วินทร์ไม่รอช้า กดจมูกโด่งฟัดแก้มลูกชายหนัก ๆ ทั้งสองข้างให้ชื่นใจ ก่อนจะเอียงแก้มตัวเองให้ลูกหอมกลับบ้าง

“หอมพี่หนูณิด้วยครับ เดี๋ยวพี่หนูณิน้อยใจ”

“ณิ หอม ๆ” หนุ่มน้อยลุกขึ้นแล้วขยับเข้าใกล้พี่สาว ทำปากจู๋แล้วจุ๊บเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของพี่ พร้อมทำเสียงจุ๊บ ๆ ตามที่คนเป็นพ่อบอก

เด็กหญิงณิศรารู้สึกถึงความชื้นที่แก้มของตน จึงยกมือขึ้นแตะดูเบา ๆ ก่อนจะโวยวายออกมา

“อี๋! น้องดลย์! น้ำลายเต็มแก้มเลย!!”

ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่และน้องชายหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันเสียงดัง