Semua Bab พันธะจำนนรัก: Bab 21 - Bab 30

มาลินยังคงรู้สึกกดดันจากทางค่าย ที่ให้เธอหาสปอนเซอร์มาร่วมลงทุนผลักดันค่ายนางแบบให้ไปได้ไกลขึ้น แต่แม้ว่าเธอจะพยายามติดต่อไปยังหลายๆ บริษัทแล้ว ก็ยังไม่มีใครตอบรับ เธอพลาดโอกาสแต่งงานกับตระกูลไฮโซ แล้วยังถูกหลอกอีกเธอเพิ่งจะหายจากอาการป่วยที่ทำให้เธอต้องนอนพักมาหลายวัน แม้อาการจะดีขึ้นแต่ตอนนี้ก็ยังรู้สึกปวดอยู่บ้าง และยังไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้เต็มที่ท่ามกลางความรู้สึกเหนื่อยหน่าย มาลินกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถง เสียงเคาะประตูดังขึ้น คิมหันต์เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติ แม้จะดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกอะไร แต่สายตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเป็นห่วง“ยังไม่ดีขึ้นเหรอ” คิมหันต์ถามด้วยความห่วงใยมาลินยิ้มแห้งๆ และพยักหน้าเบาๆ “ยังปวดท้องนิดหน่อยน่ะ แต่ไม่เป็นไร ดีขึ้นมากแล้ว”คิมหันต์มองเธออย่างไม่เชื่อ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และนั่งลงข้างๆ “แต่ดูเหมือนจะยังไม่หายดีเลยนะ ถ้าปวดท้องมาก ให้ฉันพาไปหาหมอไหม”มาลินส่ายหัวทันที “ไม่เป็นไรใกล้จะหายแล้วจริงๆ” เธอพูดพลางพยายามข่มความเจ็บปวดในตัวเองคิมหันต์มองดูท่าทางของเธอด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ก่อนจะพูดต่อ “ฉันมีงานเสนอให้ เธอเคยคิด

มาลินกลับมาจากแคสติ้งงานแสดง ผู้กำกับนัดวันเวลาไว้ให้เธอไปถ่ายทำ มาลินได้แจ้งกับต้นสังกัดของเธอหลังจากได้บทบาทนี้อย่างมั่นใจแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่สายจากคิมหันต์ มาลินรู้ดีว่าเป็นสายจากทางค่าย ที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้"มาลิน ทางค่ายต้องการให้เธอไปทานข้าวกับประธานงานแฟชั่นที่โรงแรมคืนนี้" เสียงของพี่โบว์ดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงของเธอยังคงเรียบเฉยและไม่แสดงถึงการถามหรือคำขอ แต่เหมือนเป็นคำสั่งที่ต้องทำตามมาลินถอนหายใจเล็กน้อย ขณะมองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดรับแสงแดดจากภายนอก เธอเคยปฏิเสธเรื่องแบบนี้ไปหลายครั้งมาก เธออยากใช้เวลาพักผ่อนมากกว่าเดินเข้าสังคม แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางปฏิเสธได้ง่ายๆ โดยเฉพาะเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการผลักดันของค่ายที่ทำให้เธอได้มายืนในจุดนี้"พี่รู้ว่าเธอไม่อยากไป แต่มันเป็นโอกาสสำคัญนะทางค่ายดูแลเธอมาจนถึงจุดนี้ และต้องการให้เธอสร้างสัมพันธ์กับคนในวงการอีกสักหน่อย" พี่โบว์พูดต่อไปไม่พยายามสร้างความกดดันมากนัก แต่ก็แฝงไปด้วยความคาดหวังที่เธอไม่สามารถมองข้ามได้มาลินครุ่นคิดแล้วตอบเสียงเบา "ลินเข้าใจค่ะ แต่มันคงไม่ใช่แค่การทานข้าวธรรมดา ลิ

วาคิมเดินมาหามาลินช้าๆ แก้วไวน์ในมือของเขาไหลเวียนไปตามจังหวะการเดินอย่างมั่นคง เขามองมาที่เธอโดยไม่หลีกเลี่ยง ราวกับรู้ว่าเขาคือคนที่ควบคุมทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวหรือคำพูด ทุกอย่างของเขาดูมีการคำนวณอย่างละเอียดเมื่อเขาหยุดอยู่ตรงหน้ามาลิน แก้วไวน์ในมือถูกยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนเป็นสัญลักษณ์ของการพูดคุยที่เพิ่งจะเริ่มขึ้น เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่อ่านยาก ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบมากกว่าคำถามจริงจัง"ทานข้าวกับเจ้าของนิตยสารแฟชั่นเป็นไงบ้าง?" คำถามของเขาลอยมาพร้อมกับท่าทีที่ไม่ได้เปิดเผยความรู้สึกใดๆ แต่น้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความคาดคั้น ราวกับเขากำลังพยายามดึงบางสิ่งที่เธอซ่อนอยู่ภายในออกมามาลินรู้สึกถึงความกดดันที่แผ่ออกมาจากคำถามนั้น ทั้งที่ท่าทางของวาคิมดูเหมือนจะเรียบเฉย แต่กลับทำให้เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองตอบได้ง่ายๆ ราวกับว่าเขากำลังจับจ้องไปที่ความจริงที่เธอไม่อยากให้ใครเห็น ความเงียบในห้องนี้เริ่มมีน้ำหนักมากขึ้น ทุกการเคลื่อนไหวของเธอในตอนนี้ดูเหมือนจะถูกจับตามองอย่างไม่คลาดสายตา“มันเรื่องส่วนตัวของฉัน”มาลินเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่

แสงสุดท้ายของวันเคลื่อนผ่านท้องฟ้า ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วผื่นนภา สายลมอ่อน พัดผ่านกระจกของห้องทะเบียนสมรส มาลินนั่งอยู่ข้างๆ วาคิมที่กำลังเซ็นเอกสาร สถานที่แห่งนี้เงียบสงัดและเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ดูเหมือนเป็นเพียงแค่เรื่องทางการแม้ว่าลึกๆ แล้วในใจของเธอจะรู้สึกดีใจขึ้นมาบ้าง แต่ยังคงมีความประหม่าอยู่ ไม่สามารถแสดงออกได้วาคิมก้มลงเซ็นชื่อของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมาลินด้วยนัยน์ตาสีดำที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มคลายไม่ยิ้ม เขาวางปากกาลงบนโต๊ะ และพูดเสียงหนักแน่น “แต่งงานแล้วก็ต้องอยู่ด้วยกันตามที่เราตกลงกันไว้”มาลินขยับตัวเล็กน้อย เหมือนหัวใจของเธอตอบโต้เขาด้วยความกังวล ทว่าเธอยังคงปั้นหน้ายิ้มตอบ"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะย้ายไปอยู่กับคุณ..." เธอพูดเสียงเบา แต่ในใจของเธอกลับสั่นไหว"ถ้าหย่ากันเมื่อไหร่ บ้านหลังนี้ก็จะเป็นของคุณทั้งหมด" วาคิมพูดต่อ เขาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว แม้จะไม่รู้ว่ามาลินจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูด แต่เขาก็เลือกที่พูดออกไปมาลินก้มหน้าลง จริงๆ แล้วเธอยังคงไม่แน่ใจว่าจะมีปัญหาอะไรตามมาหรือเปล่า แม้แต่คิมหันต์ก็บอกความลับกับเขาไม่ได้ รายนั้นเคยบอกเธอให้อยู่ห่างจาก

มาลินนั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ผมยาวสีเข้มของเธอพลิ้วไหวไปตามแรงลมจากเครื่องเป่าผมที่ถืออยู่ในมือ เธอสวมชุดนอนเรียบง่าย ลายลูกไม้และเนื้อผ้าบางสบาย ลมเย็นจากหน้าต่างที่แง้มไว้นิดหน่อย ลอยเข้ามาปะทะแก้มของเธอหญิงสาวจึงวางเครื่องเป่าผมในมือลง เธอก้าวออกไปปิดหน้าต่างที่แง้มไว้เมื่อตอนกลางวัน แสงไฟหน้ารถสาดส่องมายังชั้นบนของบ้าน มาลินที่ตั้งท่าจะปิดบานหน้าต่างยกมือบดบังแสงไฟที่สะท้อนเข้ามาในดวงตาเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับแสงไฟที่สาดส่อง ร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบก้าวลงมาจากรถ เขาถอดเสื้อสูทพาดบนท่อนแขน แขนเสื้อทั้งสองก็ถูกพับขึ้นจนเห็นผิวขาวของเขาชายหนุ่มด้านล่างเงยขึ้นมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงบานหน้าต่าง มาลินเห็นเขาปรายตามองมาทางเธอจึงรีบปิดหน้างต่างอย่างรวดเร็วเธอกลับมาเป่าผมต่อให้แห้ง ในบ้านหลังนี้มีเพียงเธอกับเขาเท่านั้น ช่างเป็นอะไรที่น่าอึดอัด ยังดีที่แยกห้องกัน เธอทนมองหน้าเขาทุกวันไม่ไหวหรอกนะหลังจากเป่าผมเสร็จเรียบร้อยแล้วมาลินจึงเตรียมตัวเข้านอน เธอหยิบมือถือขึ้นมาเช็ค“ไปกินข้าวด้วยกันไหม”ข้อความจากคิมหันต์เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ เวลาประมาณสองทุ่มกว่าแต่คิมหันต์กลับชวนเธอไปทา