Semua Bab คุณหนูใหญ่ท่านช่างเอาแต่ใจนัก: Bab 1 - Bab 8

จ้าวถิงถิงเดินเข้ามาในห้องโถงก็ตาลุกวาวตรงเข้าไปตวัดมือตบหน้าจ้าวฉู่หรันอย่างแรง" นี่มันกำไลของแม่ข้า กล้าดียังไงเอาของแม่ข้ามาใส่ถอดออกเดี๋ยวนี้"" พี่ถิงถิงท่านเข้าใจผิดหรือไม่ กำไลวงนี้เป็นของท่านแม่ข้า ท่านแม่ให้ข้ามา"" แม่ของเจ้าเป็นแค่ภรรยารองจะมีของล้ำค่าแบบนี้ได้ยังไง นี่เป็นกำไลหยกของราชวงศ์ที่ฮองเฮาประทานให้แม่ของข้า แม่ของเจ้ามันขี้ขโมย"นางเข้าไปยื้อแย่งถอดกำไลออกจากแขนของจ้าวฉู่หรัน จ้าวฉู่หรันไม่ยอมแพ้ยื้อแย่งคืน" พี่ถิงถิงท่านเข้าใจผิดแล้ว กำไลนี้เป็นท่านพ่อมอบให้ท่านแม่ของข้า แล้วมอบให้ข้าอีกที มันเป็นของข้าคืนให้ข้าเถอะ"" เจ้าโกหก ของของท่านแม่มีรึที่ท่านพ่อจะมอบให้คนอื่น เอาคืนข้ามานะ"ยื้อยุดกันไปมาจนกำไลตกแตก เพล้ง เจ้าฉู่หรันแกล้งล้มลงไปเอามือกดทับเศษกำไลจนเลือดออก ผิงกั่วบ่าวคนสนิทรีบเข้าไปประคอง" คุณหนูรองท่านบาดเจ็บ คุณหนูใหญ่ท่านทำเกินไปแล้ว"" เกินไปรึ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ"จ้าวลี่ถิงเก็บซากกำไลของมารดานางขึ้นมาน้ำตาคลอด้วยความโกรธในห้องโถงจ้าวฟานนั่งหน้าตาเคร่งเครียด จ้าวฉู่หรันกอดจ้าวซูฉีร้องไห้" คุณหนูใหญ่ท่านทำเกินไปแล้ว ก็แค่กำไลวงเดียวเท่าน

เสียงเคาะประตู ทำให้หวังจื่อเย่ค่อยๆยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบากไปเปิดประตู เมื่อเห็นหน้าคนที่มา ก็ดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่" คุณหนูรอง"" ข้าได้ยินว่าเจ้าถูกท่านพ่อลงโทษโบย50ไม้ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"" ข้าไม่เป็นไรมาก ขอบคุณคุณหนูรองที่เป็นห่วง"" ข้าเอายามาให้ นี่เป็นยาอย่างดีจากหมอหลวงในวัง ท่านพ่อเคยแบ่งให้ข้าไว้ใช้ รับไปสิ "" ขอบคุณขอรับ"เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดยาส่งยิ้มให้นาง จ้าวถิงถิงกำขวดยาแน่น ยืนนิ่งจ้องมองอยู่ไม่ไกล พอนางรู้ข่าวว่าหวังจื่อเย่ถูกลงโทษก็รีบเอายามาให้ แต่ไม่คิดว่าจะช้ากว่าจ้าวฉู่หรันไปก้าวเดียว" งั้นข้ากลับก่อนนะ"" ช้าก่อน"" มีอะไรเหรอ"หวังจื่อเย่ดึงหยกที่ห้อยเอวออกมา" ปิ่นปักผมที่ข้าให้ท่านถูกคุณหนูใหญ่ทำให้หักไปแล้ว ข้าจึงอยากให้สิ่งนี้กับท่านทดแทน"จ้าวฉู่หรันรับมาดู" หยกชิ้นนี้ข้าจำได้ว่าเจ้าพกติดตัวเอาไว้ตลอดนี่นา แสดงว่ามันคงสำคัญกับเจ้ามาก"" ใช่ มันเป็นของชิ้นเดียวที่ติดตัวข้ามาตลอด สำคัญกับข้ามาก เป็นของที่แม่ข้าให้ไว้ก่อนท่านจะจากไป"" ในเมื่อมันสำคัญขนาดนี้ งั้นข้ารับไว้ไม่ได้หรอก"" เพราะเป็นของสำคัญขิ้นเดียวที่ข้ามี ข้าจึงอยากมอบให้ท่าน"" แต่

" คุณหนูเจ้าขา วันนี้อากาศดีไปเดินเล่นไหมเจ้าคะ"" อืมก็ได้"เปิดประตูห้องออกมาก็เจอหวังจื่อเย่ยืนอยู่นางไม่สนใจเดินผ่านเขาไป เขาเดินมาขวางหน้ายื่นถุงผ้าให้ นางปรายตามองแว่บหนึ่งไม่พูดอะไรเดินเลี่ยงออกมา เขาก็ตามมาขวางหน้าอีก" ข้าให้ท่าน"" ข้าไม่ต้องการ"นางเดินหนีแต่เขาก็เดินตาม" แต่นี่เป็นของหมั้น ท่านอยากได้มาตลอดไม่ใช่รึ ข้าก็ไปหาซื้อมาให้ท่านแล้วนี่ไง"นางหยุดชะงัก หันหันกลับมามองเขา ก่อนจะหยิบถุงผ้าในมือเขามาเปิดดู เป็นกำไลหยกสีชมพู นางเก็บใส่ถุงส่งคืนให้เขา" สีชมพูเป็นสีที่ฉู่หรันชอบ ส่วนข้าเกลียดสีชมพูที่สุด เจ้าเอาไปให้นางเถอะ อีกอย่างเมื่อวานข้าก็พูดชัดเจนไปแล้วว่าข้าไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ของสำคัญย่อมอยู่กับคนสำคัญ ในเมื่อฉู่หรันสำคัญกับเจ้านักก็ไปเอาใจนางเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับข้า"หวังจื่อเย่หยิบกำไลหยกสีชมพูออกมาดูแล้วมองตามจ้าวถิงถิง ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เหตุใดนางถึงได้ยึดติดกับจี้หยกชิ้นนั้นของเขานัก จ้าวถิงถิงเดินเล่นสักพักก็ไปนั่งอยู่ศาลาริมน้ำ" คุณหนูหิวไหมเจ้าคะ ข้าไปเอาน้ำชากับขนมมาให้ดีไหม"" อืมก็ดีเหมือนกัน รีบไปรีบมานะ"" เจ้าค่ะ"นัวนั่วเดินออกไปหวังจื่อเย

ฮ่าวหยูจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง แสงไฟจากตะเกียงสาดส่องมาเห็นใบหน้านวลเนียนผุดผ่อง งดงามจนไม่อาจละสายตา อดไม่ได้ที่จะใช้มือลูบไล้แก้มป่อง นิ้วโป้งสัมผัสปากจิ้มลิ้มที่นุ่มนิ่มน่าจูบ มองต่ำลงมาที่ทรวงอกอวบใหญ่ ไล่ต่ำลงไปที่กลางกาย เหตุใดถึงได้โหนกนูนเช่นนี้ เกิดมา25ปีไม่เคยร่วมรักกับหญิงใดมาก่อน แม้จะเคยเห็นหญิงงามมานักต่อนักแต่ไม่มีใครที่เขาอยากสัมผัสเท่าคนตรงหน้าจะด้วยฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด หรือเพราะความงามของนางเขาก็ไม่รู้แน่ ตอนนี้มือหยาบหนากำลังลูบไล้โหนกนูนของนางอยู่" อืมม อูมใหญ่ อยากเลียจัง"จ้าวถิงถิงรับรู้ถึงสัมผัสแปลกๆช่วงล่าง นางค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ตกใจ นี่นางอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แผล่บ แผล่บ แผล่บ ซู้ดดด"อืมหวาน หวานมาก ซู้ดดด"นางตกใจยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าตอนนี้นางเปลือยเปล่า ยังมีชายคนหนึ่งกำลังดูดเลียตรงนั้นของนางอยู่ เขาทั้งเลียทั้งดูด กลืนน้ำหวานจากรูของนางอย่างเอร็ดอร่อยกรี๊ดดดด นางกรีดร้องผลักไสเขาออก ฮ่าวหยูพลันได้สติ แต่ก็แค่แป๊บเดียวฤทธิ์ยาก็เข้าครอบงำอีก หญิงงามเปลือยกายอ้าซ่าอยู่ตรงหน้าใครจะอดใจไหว จ้าวถิงถิงลงจากเตียงคว้าผ้ามาปิดคลุม แต่ฮ่าวหยูกระโจนเข้