ตอนที่4

" คุณหนูใหญ่ หากเป็นวันอื่นท่านมาช้าก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้มีฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ด้วย ท่านไม่ควรให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน"

จ้าวซูฉีพูดตำหนิ จ้าวถิงถิงนั่งลงจ้องหน้าจ้าวซูฉี

" เป็นแค่ภรรยารอง มีสิทธิ์อะไรมาตำหนิข้า ท่านไม่ใช่แม่ของข้า ไม่ต้องสะเออะมาสั่งสอนข้า"

จ้าวซูฉีข่มอารมณ์โกรธไว้ก้มหน้างุด แสร้งทำเป็นเศร้าแต่สองมือกำแน่น

" พอแล้ว เจ้าก็ยังเหมือนเดิมสินะ ดื้อรั้นเอาแต่ใจไร้มารยาท ไม่เหมือนหรันเอ๋อของข้า น่ารักอ่อนหวานแสนดี "

จ้าวซินหรูจ้องมองจ้าวถิงถิงด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มอ่อนโยนให้จ้าวฉู่หรัน

" เอาหล่ะๆ กินข้าวกันเถอะ"

จ้าวฟานพูดตัดบท

" ท่านย่า ข้าจำได้ว่านี่เป็นของโปรดของท่าน"

จ้าวฉู่หรันคีบเนื้อปลานึ่งซีอิ๊ว ใส่ชามข้าวจ้าวซินหรู

" หรันเอ๋อของย่าน่ารักที่สุด ยังจำได้ว่าย่าชอบ"

จ้าวถิงถิงมองทั้งสองแล้วเบะปากหมั่นไส้ก่อนจะคีบเนื้อไก่ผัดเผ็ดเข้าปาก

" หรันเอ๋อปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว"

" 16เจ้าค่ะ"

" อืม16แล้ว สมควรมีคู่ครองได้แล้ว อาฟานได้มองหาใครไว้บ้างหรือยัง หรือมีตระกูลใดส่งแม่สื่อมาสู่ขอหรือไม่"

หวังจื่อเย่มองหน้าจ้าวฉู่หรัน ทั้งสองสบตากัน จ้าวถิงถิงมองทั้งสองสลับไปมา หวังจื่อเย่เห็นจ้าวถิงถิงมอง เขาก็รีบเบนสายตาไปทางอื่น

" ยังเลยขอรับ เรื่องของหรันเอ๋อเอาไว้ก่อนให้ถิงเอ๋อแต่งออกเรือนไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

" เหอะ ถึงนางจะเป็นพี่สาว แต่ด้วยนิสัยของนางจะมีตระกูลใดมาสู่ขอหล่ะ ขืนรอนางแต่งก่อน หรันเอ๋อก็ไม่ต้องแต่งพอดี"

" ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ถิงเอ๋อมีคู่หมั้นแล้ว ข้ากำลังหาฤกษ์ให้พวกเขาแต่งกันเร็วๆนี้"

" ใครรึ บุรุษโชคร้ายผู้นั้น"

" ท่านย่า อย่าพูดอย่างนั้นสิเจ้าคะ"

จ้าวฉู่หรันพูดขึ้น

" ข้าพูดผิดตรงไหน จะมีใครทนนิสัยเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์อย่างนางได้ "

" คู่หมั้นของพี่ถิงถิงคือจื่อเย่เจ้าค่ะท่านย่า"

" จื่อเย่ใครกัน รึว่า"

" ใช่เจ้าค่ะ เป็นองครักษ์ของพี่ถิงถิง"

จ้าวซินหรูมองตามสายตาของจ้าวฉู่หรันเห็นชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึมดูสง่างามยืนอยู่ไม่ไกล

" คนนั้นรึ"

" เจ้าค่ะ จื่อเย่เป็นองครักษ์ของพี่ถิงถิงมาหลายปี ติดตามนางมาตั้งแต่เด็กๆแล้วเจ้าค่ะ"

" อืม ก็หน่วยก้านดีนี่ เป็นองครักษ์ของนางติดตามนางมานานก็คงจะรับนางได้ ที่จริงข้าก็เห็นเจ้าอยู่หลายครั้งแต่ไม่ได้มองให้ชัดๆ ว่าแต่นางคงเป็นคนบอกว่าอยากแต่งงานกับเจ้าสินะ เพราะฐานะอย่างเจ้าคงไม่อาจหาญมาสู่ขอนางเองหรอก ส่วนเจ้าอาฟาน เจ้าเป็นถึงขุนนางขั้นสี่ หากจะเลือกเขยก็คงต้องเป็นบุตรชายจากตระกูลใหญ่ไม่ก็ขุนนางสำคัญในราชสำนัก ข้าพูดถูกหรือไม่"

" ขอรับท่านแม่ ถิงเอ๋อเลือกเอง เรื่องคู่ครองข้าให้อิสระกับนาง ถึงจื่อเย่จะไม่มีชาติตระกูล ไม่ได้เป็นคุณชายสูงศักดิ์ แต่เขาก็เป็นคนดีมีฝีมือเก่งกาจ ข้าไม่มีบุตรชายหากถิงเอ๋อแต่งงานกับเขา เขาก็จะเป็นเขยแต่งเข้า ต่อไปทุกอย่างของข้าก็จะให้เขาสืบทอด"

" ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องบอกท่านเจ้าค่ะ ข้ามาคิดดูแล้ว ข้าไม่ควรบังคับจิตใจใคร ข้าไม่อยากแต่งงานกับเขาแล้วเจ้าค่ะ"

หวังจื่อเย่หันควับไปมองหน้านาง ไม่รู้ว่านางมีแผนอะไรอีก 

" เจ้า เจ้าพูดอะไรรู้ตัวไหม เจ้าคิดว่าเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องเล่นรึยังไง วันก่อนบอกข้าว่าชอบเขา อยากแต่งงานกับเขา ข้าก็ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าให้เจ้ากับเขาหมั้นกัน แล้ววันนี้เจ้ามาบอกว่าไม่อยากแต่ง ถิงเอ๋อ ข้าคงตามใจเจ้ามากไปสินะ"

" ท่านพ่อ ก็แค่หมั้นปากเปล่าไม่ได้มีพิธีหรือของหมั้นนี่เจ้าคะ ที่สำคัญเขาให้ของหมั้นแทนใจกับฉู่หรันไปแล้ว ไม่เท่ากับว่าพวกเขาหมั้นกันหรอกรึ"

" หรันเอ๋อ ที่นางพูดจริงหรือไม่"

" ไม่จริงเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้ารู้ว่าพี่ถิงถิงกับจื่อเย่เป็นคู่หมั้นกัน แล้วข้าจะไปรับของหมั้นจากเขาได้ยังไง"

" จริงรึ แต่ข้าเห็นกับตาว่าเขาให้ของมีค่าที่สุดหนึ่งเดียวที่เขามีกับเจ้า เจ้าก็พกมันติดตัวอยู่นี่"

" ไม่ ไม่มีเจ้าค่ะ พี่ถิงถิงเข้าใจผิดแล้ว"

" หยกชิ้นนั้นไม่ได้อยู่ที่เจ้าหรอกรึ"

" ข้า "

ทุกคนมองไปที่จ้าวฉู่หรัน

" เอามาให้ข้าดูหน่อย"

จ้าวฟานแบมือออกมารอ จ้าวฉู่หรันส่ายหน้าไม่ยอมรับ จ้าวถิงถิงลุกขึ้นไปกระชากจี้หยกที่ห้อยเอวของจ้าวฉู่หรันส่งให้จ้าวฟาน จ้าวฟานเห็นแว่บเดียวก็จำได้ ว่านี่เป็นจี้หยกที่หวังจื่อเย่พกติดตัว ก็หันไปมองหน้าหวังจื่อเย่

" เจ้าจะอธิบายว่ายังไง"

" นายท่าน ข้ายอมรับว่าให้จี้หยกกับคุณหนูรองจริงๆ แต่ไม่ใช่ของหมั้นหรือของแทนใจอะไร ข้าเห็นว่าปิ่นที่ข้าให้นางคราวก่อนถูกคุณหนูใหญ่ทำหัก ข้าเลยชดเชยให้นางด้วยจี้หยกชิ้นนี้"

" อย่างงั้นรึ แต่จี้หยกชิ้นนี้เป็นสิ่งที่เจ้าพกติดตัวตลอดไม่เคยถอด ในเมื่อเป็นของสำคัญของเจ้า เหตุใดจึงไม่ให้ถิงเอ๋อเป็นของหมั้น แต่กลับให้หรันเอ๋อแทน"

" จี้หยกไม่ได้มีค่าอะไร เป็นเพียงหยกธรรมดาไม่มีราคา ข้าคิดว่าจะหาของที่มีราคาแพงให้คุณหนูใหญ่ ให้สมฐานะของนาง เลยไม่ได้ให้จี้หยกชิ้นนี้กับนาง"

" เจ็บไหม"

จ้าวถิงถิงหันไปถามหวังจื่อเย่ เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

" ก็เจ้าแถจนถลอกหมดแล้ว เจ็บหรือไม่"

" ข้า"

" เอาหล่ะ ในเมื่อมันเป็นของสำคัญของเจ้าก็ควรให้ถิงเอ๋อที่เป็นคู่หมั้นของเจ้าถึงจะถูก"

" ท่านพ่อพูดถูกเจ้าค่ะ ข้าก็คิดจะมอบจี้หยกให้พี่ถิงถิงอยู่แล้ว"

จ้าวฉู่หรันพูดขึ้นมาน้ำตาคลอ จ้าวซินหรูเห็นแบบนั้นก็ยิ่งสงสารหลานรัก แย่งเอาจี้หยกเจ้าปัญหาในมือจ้าวฟาน มายัดใส่มือคืนให้จ้าวฉู่หรัน

" ในเมื่อจื่อเย่ให้หรันเอ๋อ มันก็ต้องเป็นของหรันเอ๋อจะเอาไปให้คนอื่น ใช้ได้ที่ไหน"

" ข้าอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ "

จ้าวถิงถิงกระแทกตะเกียบเสียงดัง แล้วลุกขึ้นเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ 

จ้าวซูฉีร้อนใจรีบพูดขึ้นมา

" จื่อเย่ นี่เจ้ายังไม่ได้ให้ของหมั้นนางใช่ไหมนางถึงได้พูดเช่นนี้"

" หลายวันมานี้ข้ายังไม่ได้ออกจากจวนไปไหน ก็เลยยังไม่ได้หาซื้อมาให้นาง"

" นั่นไงข้าว่าแล้วเชียว นางคงน้อยใจเลยพูดประชดไปแบบนั้นว่าจะถอนหมั้น งั้นเจ้าก็รีบหาอะไรไปให้นางสักอย่างสิ พอนางได้แล้วก็จะเลิกน้อยใจ ทุกคนก็รู้ว่านางชอบเอาแต่ใจแค่ไหน อีกอย่างนางชอบเจ้ามานานจะให้เลิกชอบวันสองวันคงไม่ใช่ ท่านเห็นด้วยกับข้าไหมเจ้าคะท่านพี่"

จ้าวฟานพยักหน้าเห็นด้วยกับที่จ้าวซูฉีพูด

จ้าวซูฉียิ้มมุมปาก เหลือบมองหวังจื่อเย่ ในใจก็นึกดูแคลน บุตรสาวของนางต้องได้แต่งงานกับคุณชายสูงศักดิ์มีชาติตระกูลไม่ใช่บุรุษต่ำต้อยไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างหวังจื่อเย่ คนอย่างเขาเหมาะสมแล้วกับจ้าวถิงถิง ไม่ใช่บุตรสาวของนาง

หวังจื่อเย่มาที่ตลาดกับหยางหาน เพื่อซื้ออะไรสักอย่างไปเป็นของหมั้นให้จ้าวถิงถิง

โดยให้หยางหานเป็นคนช่วยเลือก

" ได้หรือยัง"

" เดี๋ยวสิเลือกก่อน ของแบบนี้ต้องใจเย็นๆอันนี้ก็งามอันนั้นก็ใช่ อันนั้นก็ด้วย วุ้ย มีแต่งามๆทั้งนั้นเลย ข้าเลือกไม่ถูกอ่ะ จื่อเย่เจ้าก็ช่วยข้าเลือกหน่อยสิ ไม่ใช่สิ นี่เป็นของที่เจ้าจะใช้เป็นของหมั้นแทนใจให้กับคุณหนูใหญ่นะ เจ้าต้องเลือกเองถึงจะถูกไหม"

" อันไหนก็เอามาเถอะน่า"

เขายืนหน้าบึ้งอยู่หน้าร้านเครื่องประดับ ก็แค่เลือกๆแล้วซื้อไปให้นางให้มันจบๆไป คนไม่ได้รักจะใส่ใจอะไรนักหนา