ตอนที่7

ฮ่าวหยูจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง แสงไฟจากตะเกียงสาดส่องมาเห็นใบหน้านวลเนียนผุดผ่อง งดงามจนไม่อาจละสายตา อดไม่ได้ที่จะใช้มือลูบไล้แก้มป่อง นิ้วโป้งสัมผัสปากจิ้มลิ้มที่นุ่มนิ่มน่าจูบ มองต่ำลงมาที่ทรวงอกอวบใหญ่ ไล่ต่ำลงไปที่กลางกาย เหตุใดถึงได้โหนกนูนเช่นนี้ เกิดมา25ปีไม่เคยร่วมรักกับหญิงใดมาก่อน แม้จะเคยเห็นหญิงงามมานักต่อนักแต่ไม่มีใครที่เขาอยากสัมผัสเท่าคนตรงหน้าจะด้วยฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด หรือเพราะความงามของนางเขาก็ไม่รู้แน่ ตอนนี้มือหยาบหนากำลังลูบไล้โหนกนูนของนางอยู่

" อืมม อูมใหญ่ อยากเลียจัง"

จ้าวถิงถิงรับรู้ถึงสัมผัสแปลกๆช่วงล่าง นางค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ตกใจ นี่นางอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ 

แผล่บ แผล่บ แผล่บ ซู้ดดด

"อืมหวาน หวานมาก ซู้ดดด"

นางตกใจยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าตอนนี้นางเปลือยเปล่า ยังมีชายคนหนึ่งกำลังดูดเลียตรงนั้นของนางอยู่ เขาทั้งเลียทั้งดูด กลืนน้ำหวานจากรูของนางอย่างเอร็ดอร่อย

กรี๊ดดดด นางกรีดร้องผลักไสเขาออก ฮ่าวหยูพลันได้สติ แต่ก็แค่แป๊บเดียวฤทธิ์ยาก็เข้าครอบงำอีก หญิงงามเปลือยกายอ้าซ่าอยู่ตรงหน้าใครจะอดใจไหว จ้าวถิงถิงลงจากเตียงคว้าผ้ามาปิดคลุม แต่ฮ่าวหยูกระโจนเข้าใส่ จับนางกดไว้ใต้ร่าง

" ปล่อยข้าไปนะอย่าทำอะไรข้าเลย เจ้าอยากได้เงินทองเท่าไหร่ข้าจะให้หมด"

" ข้าไม่ต้องการ เงินทองข้ามีเยอะแล้ว ขาดก็แต่ภรรยา"

เขาพูดพลางซุกไซร้เต้าอวบดูดเลียอย่างมูมมาม

" ไม่ ไม่เอา อย่าทำข้าเลย"

จ้วบจ้วบจ้วบ

" อืมมเหตุใดตรงนี้ของเจ้าถึงได้นุ่มเด้งนักแผล่บ แผล่บ จ้วบจ้วบ ทั้งใหญ่ทั้งเด้ง"

" ข้าขอร้องอย่าทำข้าเลย ไอ้โจรชั่ว ไอ้โจรบ้ากาม ข้าบอกให้ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้"

นางทั้งตบตีจิกหัวขีดข่วนเขา เขาจับข้อมือนางรวบไว้ทั้งสองข้าง จ้องมองหน้านาง

" เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าเป็นโจร"

" ถ้าไม่ใช่โจรแล้วจะมีคนดีที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ เจ้ามันไอ้โจรชั่ว ถ้าข้าหนีไปได้หล่ะก็ข้าจะแจ้งทางการมาจับตัวเจ้าให้เจ้าถูกแห่ประจานไปทั่วเมือง ให้ชาวบ้านรุมประชาทัณฑ์เจ้า ให้เจ้าต้องถูกประหาร"

" ดี ในเมื่อเจ้ารู้ตัวตนของข้าก็ดีแล้ว ใช่ข้าเป็นโจร และกำลังจะเป็นสามีเจ้า ก่อนที่เจ้าไปแจ้งทางการข้าจะกระเด้าเจ้าทั้งคืนเลย"

ฮ่าวหยูกระแทกแท่งหยกเข้าไป สวบกึด

" กรี๊ดดดด"

จ้าวถิงถิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดราวกับถูกแยกร่าง ฮ่าวหยูก้มมองดูตรงจุดเชื่อมต่อเห็นเลือดไหลอาบ แท่งหยกของเขาตอนนี้เข้าได้เพียงหัวบาน จะถอดออกก็ไม่ได้มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเองก็ทรมานจากฤทธิ์ยาหากไม่ได้ปลดปล่อยคงต้องทรมานตายแน่ จึงกระแทกแรงๆเข้าไปอีกสองสามครั้ง จนในที่สุดก็เข้าไปจนมิดดุ้น กดแช่อยู่อย่างนั้นสักพักมองดูหญิงสาวใต้ร่างที่น้ำตาไหลพราก เขาก็เกิดความรู้สึกหลากหลาย ในใจก็รู้สึกผิด เขาไม่คิดว่าพวกลูกน้องจะไปฉุดหญิงบริสุทธิ์มาให้เขา เขาก็คิดว่าเป็นแค่นางโลมคนหนึ่งไม่ก็หญิงที่มีสามีแล้ว

" ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยังไม่เคย อาาา ไม่ไหว ข้าต้องขยับแล้ว ไม่ต้องกลัวเจ็บ เพราะยังไงก็เจ็บอยู่แล้ว อดทนหน่อย"

ตับ ตับ ตับ ตับ

" อาาาเสียว โอววววแน่นดีจริงๆ"

" อ้ายยยยเจ็บ ข้าเจ็บเอาออกไป"

" อ้าาาสส เจ็บแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย ข้าจะทำเบาๆ โอววว"

เขาเบาแรงลง แต่ก็แค่แป๊บเดียวก็กลับมาแรงเหมือนเก่า

ตับตับตับตับตับ

" อ๊ะอ๊ะอ๊ะ บะเบา เบาหน่อย อ้ายยไอ้ ไอ้โจรบ้า อาาาาส"

เสียงด่าสลับเสียงครางดังเล็ดลอดออกมา กลุ่มคนที่นั่งกินเหล้าอยู่ไม่ไกลพากันหัวเราะร่วน มีเพียงจงเป่าที่ก้มหน้างุด

" พวกเจ้าฟังเสียงสิ พี่ใหญ่คงกระแทกแรงถึงใจน่าดู เสียงครางของหญิงคนนั้นถึงได้ดังขนาดนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า"

เหอเจี้ยนหัวเราะร่วน

" ก็ข้าบอกแล้วว่ายาของข้ามันดี ฮ่าฮ่ารับรองคืนนี้ทั้งคืนพี่ใหญ่ต้องเสียน้ำแทบหมดตัวแน่"

ถังหมิงพูดไปก็ฉีกเนื้อไก่ส่งเข้าปาก

" เอ้าจงเป่าทำไมหน้าเจ้าแดงอย่างงั้นเล่า"

หวงซื่อถามขึ้นแล้วเข้าไปดูหน้าจงเป่าใกล้ๆ

" ข้า ข้าว่าข้าคงดื่มมากไป เมาแล้ว ข้าไปนอนก่อนดีกว่า"

จงเป่ารีบลุกออกไปทันที กลับถึงห้องก็รีบปิดประตู ก้มมองดูกลางกายที่นูนพองออกมา เขาควักแท่งหยกที่ยาวงอเหมือนมะเขือยาวออกมากำชักรูด หลับตานึกถึงเสียงครางหวานๆเมื่อครู่

ฮ่าวหยูนอนซ้อนหลังในท่าตะแคง กระเด้าแท่งหยกเข้ารูที่ฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำกามของเขา จ้าวถิงถิงร้องครางไม่หยุดทั้งเจ็บทั้งเสียวปะปนกันไป 

ทหารส่วนหนึ่งและเจ้าหน้าที่กองปราบส่วนหนึ่งออกตามหาจ้าวถิงถิงทั้งคืนแต่ไม่พบ ที่จวนตระกูลจ้าว จ้าวฟานตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียไม่รู้ทำไมเมื่อคืนเขาถึงได้หลับสนิทนัก

" คุณหนูเจ้าคะ ยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะ"

ผิงกั่วเข้ามารายงานจ้าวฉู่หรัน จ้าวฉู่หรันยิ้มกริ่ม นึกขึ้นเหตุการณ์เมื่อคืน พอหวังจื่อเย่หันหลังจะออกไปตามหาจ้าวถิงถิง นางก็แสร้งเป็นลม

" ว้ายคุณหนู คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ"

หวังจื่อเย่หยุดชะงักหันกลับไปดู เห็นจ้าวฉู่หรันหมดสติพิงผิงกั่วอยู่ หยางหานกำลังจะอุ้มนาง เขารีบเข้าไปดึงตัวหยางหานออกแล้วอุ้มนางขึ้นมาแทน

" หยางหานเจ้ารีบไปตามหมอ ข้าจะพานางกลับไปที่จวน"

" แล้วเจ้าไม่ไปตามหาคุณหนูใหญ่แล้วรึ"

หวังจื่อเย่ลังเล ก่อนจะรีบอุ้มจ้าวฉู่หรันออกไป หยางหานจึงทำได้แค่รีบไปตามหมอ

ระหว่างอยู่บนรถม้า ผิงกั่วเปิดผ้าม่านออกดูแล้วก็พูดเสียงดังขึ้นมา

" นั่นมันคุณหนูใหญ่กับนัวนั่วนี่"

หวังจื่อเย่ที่กำลังมองจ้าวฉู่หรันในอ้อมกอดก็เงยหน้าขึ้นดู เห็นเพียงหลังรถม้าคันหนึ่งวิ่งผ่านไป

" เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นคุณหนูใหญ่"

" แน่ใจสิ เมื่อกี้รถม้าคันนั้นเปิดม่านออกพอดี ข้าเห็นคุณหนูใหญ่นั่งอยู่ในนั้นนางกำลังพูดคุยหัวเราะกับนัวนั่วอยู่ ไหนนัวนั่วบอกว่านางหายตัวไปไง พวกเราก็ช่วยกันตามหาแทบแย่จนคุณหนูรองต้องเป็นลม"

" นางไม่ได้หายไปไหนหรอก ก็แค่สร้างเรื่องเรียกร้องความสนใจจากข้า"

" คุณหนูใหญ่ทำแบบนี้ได้ยังไงเกินไปแล้ว เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน พวกเราเป็นห่วงนางแทบแย่ กลัวว่านางจะมีอันตราย แต่ความจริงคือนางให้นัวนั่วมาหลอกพวกเราว่านางหายตัวไป แล้วให้ออกตามหา หากไม่เพราะนาง คุณหนูรองของข้าจะมีสภาพเป็นแบบนี้ได้ยังไง โธ่คุณหนูรองของข้า ช่างน่าสงสารนัก"

ผิงกั่วได้ทีพูดใส่ไฟใหญ่ หวังจื่อเย่ก้มมองจ้าวฉู่หรันด้วยแววตาห่วงใย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นกัดฟันแน่นแววตาฉายความกรุ่นโกรธ

จ้าวถิงถิงเห็นทีว่าเขาคงต้องให้บทเรียนนางบ้างซะแล้ว นางจะได้จำ ว่าทีหลังอย่าได้สร้างเรื่องแบบนี้อีก

" คุณหนู คุณหนูรองเจ้าคะ คุณหนูรอง"

เสียงเรียกของผิงกั่วทำให้จ้าวฉู่หรันได้สติหลุดออกมาจากภวังค์

" เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ"

" ยังไม่ได้ว่าอะไรเจ้าค่ะ ข้าเห็นคุณหนูเหม่ออยู่นานเลยเรียกเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านกำลังคิดอะไรอยู่เหรอเจ้าคะ"

" ข้ากำลังคิดว่าป่านนี้นังถิงถิงมันจะมีสภาพเป็นเช่นไร"

" ก็คงจะเละเจ้าค่ะ ชายกลุ่มนั้นแต่ละคนหน้าตากลัดมันทั้งนั้น 5คนเลยนะเจ้าคะ อี๋โดนรุมเอาขนาดนั้น นางจะมีหน้ากลับจวนหรือเจ้าค่ะ เป็นข้าคงไม่มีหน้ากลับมาหรอกข้าจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายให้มันจบๆไป"