ตอนที่3

เสียงเคาะประตู ทำให้หวังจื่อเย่ค่อยๆยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบากไปเปิดประตู เมื่อเห็นหน้าคนที่มา ก็ดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่

" คุณหนูรอง"

" ข้าได้ยินว่าเจ้าถูกท่านพ่อลงโทษโบย50ไม้ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

" ข้าไม่เป็นไรมาก ขอบคุณคุณหนูรองที่เป็นห่วง"

" ข้าเอายามาให้ นี่เป็นยาอย่างดีจากหมอหลวงในวัง ท่านพ่อเคยแบ่งให้ข้าไว้ใช้ รับไปสิ "

" ขอบคุณขอรับ"

เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดยาส่งยิ้มให้นาง จ้าวถิงถิงกำขวดยาแน่น ยืนนิ่งจ้องมองอยู่ไม่ไกล พอนางรู้ข่าวว่าหวังจื่อเย่ถูกลงโทษก็รีบเอายามาให้ แต่ไม่คิดว่าจะช้ากว่าจ้าวฉู่หรันไปก้าวเดียว

" งั้นข้ากลับก่อนนะ"

" ช้าก่อน"

" มีอะไรเหรอ"

หวังจื่อเย่ดึงหยกที่ห้อยเอวออกมา

" ปิ่นปักผมที่ข้าให้ท่านถูกคุณหนูใหญ่ทำให้หักไปแล้ว ข้าจึงอยากให้สิ่งนี้กับท่านทดแทน"

จ้าวฉู่หรันรับมาดู

" หยกชิ้นนี้ข้าจำได้ว่าเจ้าพกติดตัวเอาไว้ตลอดนี่นา แสดงว่ามันคงสำคัญกับเจ้ามาก"

" ใช่ มันเป็นของชิ้นเดียวที่ติดตัวข้ามาตลอด สำคัญกับข้ามาก เป็นของที่แม่ข้าให้ไว้ก่อนท่านจะจากไป"

" ในเมื่อมันสำคัญขนาดนี้ งั้นข้ารับไว้ไม่ได้หรอก"

" เพราะเป็นของสำคัญขิ้นเดียวที่ข้ามี ข้าจึงอยากมอบให้ท่าน"

" แต่ว่า "

เห็นสายตาเว้าวอนของเขา นางจึงยอมรับไว้

" ก็ได้ งั้นข้าจะเก็บรักษาไว้อย่างดีเจ้าวางใจเถอะ"

นัวนั่วเห็นทุกอย่างได้ยินทุกคำพูด ยังรู้สึกเจ็บปวดน้อยใจแทนจ้าวถิงถิง

" คุณหนู กลับกันเถอะเจ้าค่ะ"

" กลับทำไมในเมื่อมาแล้ว"

จ้าวฉู่หรันกำลังหันหลังกลับ ก็เจอกับจ้าวถิงถิงที่เดินเข้ามา

" ยามโพล้เพล้เช่นนี้เหตุใดสตรีอย่างเจ้าถึงมาอยู่ตามลำพังกับคู่หมั้นของข้า แล้วสาวใช้ของเจ้าไปไหน เหตุใดถึงไม่มาด้วย หรือว่าพวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่"

" คุณหนูรองแค่เอายาใส่แผลมาให้ข้าเท่านั้น นางไม่ได้มีความคิดสกปรกอย่างที่ท่านว่า"

หวังจื่อเย่รีบพูดปกป้อง

" พี่ถิงถิงข้าแค่เอายาใส่แผลมาให้จื่อเย่ ท่านอย่าเข้าใจผิดเลย ส่วนผิงกั่วนางมีเรื่องส่วนตัวต้องทำ ข้าก็เลยมาคนเดียว"

จ้าวถิงถิงดึงเอาขวดยาในมือของหวังจื่อเย่ยัดใส่มือจ้าวฉู่หรัน แล้วเอาขวดยาของนางใส่ไว้ในมือของเขาแทน

" จื่อเย่เป็นคู่หมั้นของข้า ใช้ยาของข้าถึงจะเหมาะ เรื่องของเขาไม่ถึงตาของเจ้าที่จะมาวุ่นวาย"

" ข้าทราบแล้ว เป็นเพราะข้าคิดไม่รอบคอบเอง ขออภัยเจ้าค่ะ"

หวังจื่อเย่มองจ้าวถิงถิงด้วยสายตาไม่พอใจ

" หยกในมือเจ้าสวยดีนะ"

จ้าวฉู่หรันรีบเอาหยกหลบไว้ข้างหลัง แต่ถูกจ้าวถิงถิงแย่งมาดู

" พี่ถิงถิงคืนข้าเถอะ"

" ข้าก็แค่ขอดูหน่อยเท่านั้น เหตุใดต้องทำหน้าเช่นนั้นด้วยเล่า ของแทนใจของเจ้าทั้งสองข้าต้องคืนให้อยู่แล้ว"

นางส่งจี้หยกคืนให้จ้าวฉู่หรัน แล้วหันไปมองหวังจื่อเย่ด้วยสายตาผิดหวัง

" ทั้งที่ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้า แต่ของหมั้นแทนใจสักชิ้นก็ไม่มี กลับให้ของสำคัญที่สุดชิ้นเดียวของเจ้ากับนาง ดี ดีจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ข้าย่อมส่งเสริมพวกเจ้า ข้าจะไปบอกท่านพ่อเองว่าพวกเจ้ารักกัน ให้จัดงานแต่งให้พวกเจ้าเร็วๆ ดีหรือไม่"

" พี่ถิงถิงอย่าคิดเช่นนั้น ข้ากับจื่อเย่บริสุทธิ์ใจไม่ได้คิดอะไร ข้ารู้ว่าท่านรักเขาแล้วข้าจะแย่งท่านได้อย่างไร หากการที่ข้าเอายามาให้เขาทำให้ท่านเข้าใจผิด ข้าขอโทษ ต่อไปข้าจะอยู่ห่างๆเขาให้ท่านสบายใจได้พวกท่านปรับความเข้าใจกันนะ ข้าขอตัวก่อน"

จ้าวฉู่หรันพูดไปก็น้ำตาคลอ ย่อตัวทำความเคารพจ้าวถิงถิงแล้วเดินออกไป

" เดี๋ยวก่อน"

" พี่ถิงถิงมีอะไรอีกรึ หรือว่าต้องการจี้หยกนี่งั้นท่านเอาไปเถอะ"

จ้าวฉู่หรันยื่นจี้หยกให้ นางเอื้อมมือออกไปจะรับ หวังจื่อเย่กัดฟันกรอด จ้าวถิงถิงเห็นสีหน้าไม่ยินยอมของเขาก็ยิ้มขมขื่น ก่อนจะรับจี้หยกมา

" ในเมื่อมันเป็นของสำคัญของเจ้า ก็ควรอยู่กับข้าที่เป็นคู่หมั้นถึงจะถูก เจ้าว่าไหม"

นางชูจี้หยกขึ้นแกว่งไปมาตรงหน้าหวังจื่อเย่ เขาทำได้แค่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ นางแค่นหัวเราะก่อนส่งคืนจี้หยกให้จ้าวฉู่หรัน

" ในเมื่อเขาให้เจ้า ข้าจะแย่งเจ้าได้ยังไงหล่ะ"

กลับเข้าห้องจ้าวถิงถิงเอาปิ่นหยกที่หวังจื่อเย่เลือกให้มาเขวี้ยงทิ้ง แล้วหยิบเอาก้อนหินในกระถางต้นไม้มาทุบมันจนแตก เพื่อระบายอารมณ์

" คุณหนู ทำลายปิ่นทำไมเจ้าคะมันผิดอะไร"

" ผิดที่มันเป็นของที่จื่อเย่เลือกให้ข้า ข้าไม่ต้องการเห็นมันอีก"

สามวันผ่านไป หวังจื่อเย่แผลเริ่มหายดีเขามายืนรอจ้าวถิงถิงอยู่ที่หน้าเรือนของนางเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่ผ่านไปนานก็ไม่เห็นนางออกมา หรือว่านางยังไม่ตื่น แต่นางไม่เคยตื่นสายนี่ เขากำลังจะไปเคาะประตู นัวนั่วก็เปิดประตูออกมา แล้วรีบปิดทันที พอเห็นเขาก็มองด้วยสายตาไม่พอใจ ไม่พูดไม่จาเดินผ่านหน้าเขาไป

" นัวนั่ว แล้วคุณหนูใหญ่หล่ะ"

" ถามทำไม"

" ข้าเป็นองครักษ์ของนาง จะถามถึงนางไม่ได้รึ"

" รู้หน้าที่ตัวเองด้วยรึว่าเป็นองครักษ์ของคุณหนูใหญ่"

" ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจข้าเรื่องวันนั้น ที่ข้าไม่ยอมช่วยนาง แต่นางกระโดดลงไปเองทั้งที่รู้ว่าน้ำเย็นเยือก นางว่ายน้ำเป็นยังไงนางก็ขึ้นมาเองได้ แต่"

" แต่คุณหนูรองว่ายน้ำไม่เป็นเลยช่วยนางตกลงเจ้าเป็นองครักษ์ของใครกันแน่ คุณหนูรองมีหยางหานอยู่แล้วเจ้าก็ยังจะไปแย่งกันช่วยนางอีก"

" เอาเป็นว่าข้าผิด ข้าผิดเอง แล้วข้าก็ถูกลงโทษแล้ว คุณหนูของเจ้ายังไม่พอใจอีกรึไง"

" เจ้า"

" นัวนั่วเหตุใดยังไม่ไปอีก"

" คุณหนู ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

หวังจื่อเย่อ้าปากจะพูด แต่จ้าวถิงถิงก็ปิดประตูเสียก่อน เขาจึงได้แต่ยืนเฝ้านั่งเฝ้า อยู่ตรงนั้นทั้งวัน นางก็ไม่ออกมาจากห้อง มีแต่นัวนั่วที่ยกสำรับอาหารเข้าไปให้

" คุณหนู ท่านอยู่แต่ในห้องมาหลายวันแล้วนะเจ้าคะ ไม่คิดจะออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้างเหรอ"

" ไม่หล่ะขี้เกียจ"

ก็อกก็อก

" คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูใหญ่"

" ใครมาเรียก นัวนั่วเจ้าไปดูสิ"

นัวนั่วไปเปิดประตู บ่าวรับใช้ก็เดินเข้ามา

" คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินผู้เฒ่ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ"

" มาก็ช่างสิเกี่ยวอะไรกับข้า นางก็คงไม่อยากเห็นหน้าข้าหรอก ป่านนี้แม่ฉู่หรันคงไปเอาอกเอาใจแล้วหล่ะ"

นึกถึงหน้าของจ้าวซินหรูที่มีศักดิ์เป็นย่าของนางก็เบะปาก ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยชอบนาง เอะอะอะไรก็หรันเอ๋อของย่า ชิก่อนหน้าเห็นว่าไปแสวงบุญ เหตุใดถึงได้กลับมาเร็วนัก น่าจะไปสักปีสองปีไปเลยจวนนี้จะได้โล่งหูโล่งตา

" แต่นายท่านให้บ่าวมาตามคุณหนูไปทานข้าวเย็นพร้อมกันนะเจ้าคะ"

" ข้าไม่ไป"

สาวใช้นางนั้นมีสีหน้าลำบากใจ นัวนั่วจึงช่วยพูด

" คุณหนูไปเถอะเจ้าค่ะ นะเจ้าคะ ถือว่าเห็นแก่หน้านายท่าน"

จ้าวถิงถิงถอนหายใจเหนื่อยหน่าย วางตุ๊กตาผ้าที่ทำเองมาหลายวันลง

ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เสียงพูดคุยหัวเราะก็ดังออกมา พอนางเดินเข้าไปเสียงหัวเราะก็หยุดลง จ้าวซินหรูมองหน้านางด้วยสายตาไม่พอใจ

" พี่ถิงถิงท่านมาสักที ทุกคนกำลังรอท่านอยู่"