ตอนที่6

จ้าวถิงถิงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองเห็นโคมไฟลอยอยู่บนท้องฟ้าไกลๆ วิบวับราวหิ่งห้อยหันไปมองนัวนั่วที่นั่งเล่นอยู่ไม่ไกลก็ถอนหายใจ

" ไป"

" ไปไหนเจ้าคะ"

" เจ้าอยากไปเที่ยวงานไม่ใช่รึ"

" คุณหนูจะพาข้าไปหรือเจ้าคะ"

นัวนั่วพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

" อืม ไปดูซิรถม้ายังมีอยู่หรือเปล่า"

" เจ้าค่ะคุณหนู"

ใช้เวลาสักพักก็มาถึงงาน

" ที่จริงข้าก็ไม่อยากจะมาสักเท่าไหร่หรอกเจ้าค่ะ ข้าอยากให้คุณหนูมาเที่ยวพักผ่อนมากกว่า"

พูดไปก็มองนู่นมองนี่ สายตาเป็นประกายบ่งบอกว่าตื่นตาตื่นใจ

" คุณหนูตรงนั้นมีอะไรไม่รู้คนมุงกันเพียบเลย ไปดูกันเจ้าค่ะ"

นัวนั่วจูงมือจ้าวถิงถิง เบียดเสียดผู้คนไปดู

" ว้าวคุณหนู แสดงเชิดสิงโตลอดห่วงไฟเจ้าค่ะ"

จ้าวถิงถิงเหลือบมองนัวนั่วที่จ้องมองการแสดงอย่างตื่นเต้น ปรบมือส่งเสียงเชียร์ไม่หยุด นางส่ายหน้ายิ้มบางๆด้วยความเอ็นดูพอการแสดงจบลงผู้คนก็แยกย้าย ไม่คิดว่าคนเยอะขนาดนี้ยังได้เจอจ้าวฉู่หรัน นางจะเดินเลี่ยงไปทางอื่นแต่จ้าวฉู่หรันก็วิ่งเข้ามาหานางเสียก่อน

" พี่ถิงถิงไหนว่าไม่มาไง ดีใจจังที่ได้เจอท่าน"

นางมองเลยไปข้างหลัง เห็นหยางหานกับหวังจื่อเย่เดินตามมา

" ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าไม่มา ข้าก็เลย"

"ดียิ่งนัก เป็นทั้งองครักษ์และคู่หมั้นของข้าแต่กลับไปเดินตามคนอื่น นัวนั่วเราไปทางนั้นกันเถอะ"

" เจ้าค่ะคุณหนู"

นัวนั่วมองหวังจื่อเย่ด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าเดินตามจ้าวถิงถิงไป

" พี่ถิงถิงเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ"

จ้าวฉู่หรันรีบเข้าไปขวางหน้า

"ข้ารู้ว่าท่านโกรธข้าเรื่องจี้หยกที่จื่อเย่ให้เลยพูดแบบนี้ ท่านอย่าน้อยใจไปเลย ท่านรักจื่อเย่มานานข้ารู้ดี ข้าไม่มีความคิดจะแย่งเขาไปจากท่านเลย ขอให้ท่านเชื่อข้าเถอะ ถ้าเป็นเพราะเรื่องจี้หยกทำให้ท่านต้องขุ่นข้องหมองใจ ข้าสามารถให้ท่านได้"

จ้าวฉู่หรันถอดจี้หยกยื่นให้จ้าวถิงถิง แม้หวังจื่อเย่จะไม่พอใจแต่ก็ข่มอารมณ์เอาไว้เขาอยากจะบอกว่าจี้หยกชิ้นนี้เขาให้จ้าวฉู่หรันไม่ใช่จ้าวถิงถิง จ้าวถิงถิงมองหน้าหวังจื่อเย่แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

" ไม่ต้องทำหน้าผิดหวังขนาดนั้น ข้าไม่เอาของของเจ้าหรอก ข้ารู้จี้หยกนี้เป็นของมารดาเจ้า และเจ้าก็สวมติดตัวไว้ตลอดไม่เคยถอด เพราะสำคัญมากถึงได้มอบให้กับคนสำคัญ แล้วข้าจะเอาไปได้ยังไง"

" ขอบคุณคุณหนูใหญ่ที่เข้าใจ จี้หยกนี้ข้าให้คุณหนูรองไปแล้วย่อมไม่ต้องการเอาคืน หากท่านต้องการจี้หยกแบบนี้ ข้าจะหามาใหม่อาจไม่เหมือนกันเสียทีเดียว แต่จะหามาให้เหมือนกันให้มากที่สุด"

" ไม่จำเป็น ข้าก็เคยพูดไปแล้วว่าไม่ต้องการอะไรจากเจ้าทั้งนั้น"

นางจูงมือนัวนั่วเดินชนไหล่จ้าวฉู่หรันออกไป

" จื่อเย่รีบตามนางไปสิ"

หวังจื่อเย่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเร่งตามจ้าวถิงถิงไป แม้จะตามนางแต่ก็คอยหันไปมองจ้าวฉู่หรันที่เดินอยู่ข้างหลังบ่อยๆ

" คุณหนูขนมตรงนั้นน่ากินนะเจ้าคะ ท่าจะอร่อย คนต่อแถวซื้อกันเพียบเลย ท่านอยากกินไหมเจ้าคะข้าจะไปซื้อมาให้"

" อืมก็ดี เดินไปเดินมาชักหิวขึ้นมาละ"

" งั้นคุณหนูรอข้าแถวนี้นะเจ้าคะ"

" รู้แล้ว รีบไปเร็วเดี๋ยวแถวยาวกว่าเก่า"

" เจ้าค่ะเจ้าค่ะ"

พอนัวนั่วเดินออกไป ชายกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาพูดจาลวนลาม มองจ้าวถิงถิงด้วยสายตาแทะโลม นางถอยหลังหนีมองหาคนช่วยสายตาเห็นหวังจื่อเย่กำลังยืนยิ้ม มองจ้าวฉู่หรันที่เลือกซื้อเครื่องประดับอยู่ 

" จื่อเย่ จื่อเย่ ถอยออกไปนะ ข้าบอกให้ถอยไปไง จื่อเย่ช่วยข้าด้วย"

นางร้องเรียกเขา แต่เพราะระยะห่างไกลกันอีกทั้งคนเยอะเสียงดัง เขาถึงไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากนาง เขาไม่คิดจะหันมามองนางเลยสักนิด สายตาจ้องมองแต่จ้าวฉู่หรัน หากเขาหันมามองนางบ้าง ก็จะเห็นว่าตอนนี้นางกำลังถูกผ้าปิดปากและพาเดินหายไปอีกทาง 

นัวนั่วซื้อขนมเสร็จก็ไม่เห็นจ้าวถิงถิง นางหันไปมองรอบๆตัวก็ไม่มี เห็นหวังจื่อเย่ยืนอยู่ไม่ไกลก็รีบเข้าไปหา

" จื่อเย่แล้วคุณหนูของข้าหล่ะ คุณหนูอยู่ไหน"

" นางก็ยืน"

หวังจื่อเย่ชี้ไปตรงที่จ้าวถิงถิงยืนอยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่มีนาง

" ก็เมื่อกี้นางยังยืนอยู่ตรงนั้น "

" เมื่อกี้ของเจ้าหน่ะมันตอนไหน แล้วตอนนี้นางอยู่หรือไม่เล่า"

" ไม่ใช่ว่าเจ้าอยู่กับนางตลอดหรอกรึ"

" ข้าไปต่อแถวซื้อขนมให้นางอยู่ จื่อเย่เจ้าไม่รู้ไม่เห็นเลยใช่ไหม อ้อคงเพราะคุณหนูรองสินะ "

" ไม่เกี่ยวกับคุณหนูรอง เจ้าอย่าโทษนาง"

" ได้ งั้นข้าโทษเจ้า เจ้าเป็นองครักษ์ของคุณหนูใหญ่แล้วยังเป็นคู่หมั้นของนางอีก แต่กลับไม่อารักขานาง ปล่อยให้นางยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมาย เป็นเพราะเจ้าทำให้คุณหนูต้องหายไป"

" เกิดอะไรขึ้น"

หยางหานเข้ามาถาม

" คุณหนูใหญ่หายตัวไป ช่วยข้าตามหานางที"

" ใจเย็นๆนะนัวนั่ว เจ้าหานางดีหรือยังนางอยู่แถวนี้แหละ คนเยอะเจ้าอาจจะตาลายก็ได้ "

นัวนั่วไม่สนใจคำพูดของจ้าวฉู่หรัน วิ่งตามหาจ้าวถิงถิงไปทั่ว ผ่านไปพักใหญ่ก็ไม่มีวี่แวว ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี หยางหานกับจ้าวฉู่หรันก็ช่วยกันตามหา

" หยานหานเจ้ารีบไปบอกนายท่าน ข้าจะไปแจ้งกองปราบ"

เงียบไม่มีเสียงตอบรับ นัวนั่วหันไปดูก็โกรธจนกัดฟันกรอด เห็นจ้าวฉู่หรันนั่งจิบน้ำชาอยู่ในร้าน มีหยางหานนั่งรินน้ำชาให้ ส่วนหวังจื่อเย่ไปต่อแถวซื้อลูกชิ้นย่างอยู่ร้านตรงข้าม นี่มันใช่เวลาไหม นางเดินเข้าไปต่อว่า

" คุณหนูใหญ่หายตัวไปไม่ช่วยกันตามหายังจะมีแก่ใจมานั่งจิบชา ดี ดีจริงๆ"

" ไม่ใช่ข้าไม่ตามหา แต่ข้าไม่ไหวจริงๆ คนเยอะอากาศร้อนข้ารู้สึกเวียนหัว เลยแวะดื่มชาพอได้มีแรง ขอข้าพักสักครู่เถอะ แล้วข้าจะไปช่วยตามหานางต่อ"

" ไม่ต้องหรอก ท่านสุขภาพอ่อนแออย่าฝืนเลย เรื่องตามหาคุณหนูใหญ่ให้ข้าจัดการเอง ท่านกินนี่ก่อนกำลังร้อนๆ"

หวังจื่อเย่ยื่นลูกชิ้นย่างให้จ้าวฉู่หรัน นัวนั่วแค่นหัวเราะทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบวิ่งออกไปแจ้งกองปราบ จริงสิงานใหญ่แบบนี้ต้องมีคนของทางการมารักษาความปลอดภัยอยู่แล้ว สายตามองไปเห็นทหารเดินอยู่จึงรีบไปขอความช่วยเหลือ

" หยางหานเจ้าพาคุณหนูรองกลับไปก่อนข้าจะไปตามหาคุณหนูใหญ่เอง"

" นี่เจ้าพวกเจ้าพาใครที่ไหนมา"

" ไม่รู้เหมือนกัน แต่นางงามมากใช่ไหมหล่ะ"

" นี่พวกเจ้าฉุดนางมารึ"

จงเป่าร้องถามอย่างตกใจ

" ก็ไม่เชิง มีคนฉุดนางอยู่ก่อนแล้ว พวกข้าก็เลยฉุดต่ออีกที เฮ้ย แล้วเจ้าจะมาทำเป็นคนดีอะไรห๊ะ ลืมไปแล้วรึว่าพวกเราเป็นโจร"

" ข้าไม่ลืมหรอกว่าเป็นโจรหน่ะ แต่ถึงเป็นโจรก็แค่ปล้นเอาทรัพย์สินเงินทอง ปล้นแต่พวกขุนนางกังฉินกับพวกคนรวยที่นิสัยไม่ดี ไม่เคยฉุดผู้หญิง นี่มันผิดจรรยาบรรณโจรของพวกเรา"

" ก็วันนี้วันเกิดพี่ใหญ่ มันก็ต้องมีของขวัญพิเศษให้เขาหน่อยสิ"

" ใช่ๆ รับรองว่าพี่ใหญ่ต้องชอบของขวัญจากพวกข้าแน่นอน"

" ฉุดผู้หญิงมาให้พี่ใหญ่เนี่ยนะ"

" ก็ใช่หน่ะสิ พี่ใหญ่ปีนี้ก็25แล้วยังไม่มีเมียนางนี่แหละเหมาะ ฮ่าฮ่า"

" เฮ้ย อย่ามัวเสียเวลาเลย รีบพานางเข้าไปป่านนี้ยาออกฤทธิ์แล้ว"

จงเป่ามองดูเพื่อนๆแบกหญิงสาวเข้าห้องฮ่าวหยูไป นึกถึงก่อนหน้าที่พวกเขากำลังกินดื่มฉลองวันเกิดให้ฮ่าวหยู เจ้าพวกนี้ก็เอาเหล้าไหหนึ่งมาขะยั้นขะยอบอกให้ฮ่าวหยูดื่มให้หมด ยังบอกว่าเป็นเหล้าสูตรพิเศษหรือว่าในเหล้านั้นจะมี จงเป่าอ้าปากตกใจ

เหอเจี้ยน ถังหมิง หวงซื่อ พากันเดินออกมา

" ไปเถอะพวกเรา ไปดื่มเหล้ากันต่อ ปล่อยให้พี่ใหญ่ขึ้นสวรรค์ไป "